บทที่ 32 ผู้หญิงเข้าใจยากกว่าคณิตศาสตร์

บทที่ 32 ผู้หญิงเข้าใจยากกว่าคณิตศาสตร์

"หา?"

เซี่ยซินหยู่มองเฉินหยวนด้วยสีหน้าว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

ความสามารถในการฟังเสียงในใจคนอื่นนั้น เด่นตรงที่มันตรงไปตรงมา มาแบบดิบเถื่อน และเป็นความจริง

แต่คำพูดในใจของเซี่ยซินหยู่นี่สิ ทำไมมันช่างคลุมเครือ

และคำว่า 'ฮะ' ที่ใช้ มันช่าง...

เขาเข้ากับใครก็ได้นี่นา ฮะ

เธอนี่ฮอตนะเนี่ย ฮะ

เมื่อกี้คุยกันสนุกดีนะ ฮะ

ฮะ หัวเธอสิฮะ! พูดตรงๆไม่ใช่วิถีนินจาของเธอหรอกเหรอ!?

"มีอะไรรึเปล่า?" เซี่ยซินหยู่เห็นเฉินหยวนทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ จึงถามออกไปอย่างสงสัย

"ฉันจะเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง" เฉินหยวนเก็บอาการงุนงงไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"เอาสิ เล่าเลย"

"วันนั้นที่เราช่วยผู้หญิงคนนั้นไว้ใช่มั้ย? วันนี้เธอมาโรงเรียนพร้อมตำรวจ เอาดอกไม้มาให้ฉันด้วยนะ แถมยังเรียกนักข่าวมาถ่ายรูปอีก" เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเซี่ยซินหยู่ด้วย เฉินหยวนจึงคิดว่าควรเล่าให้เธอฟัง "ตอนแรกเธอคิดว่าเธอก็เรียนที่นี่เหมือนกัน พอมาแล้วไม่เจอเธอ ก็เลยฝากฉันมาขอบคุณเธอด้วย"

จริงๆแล้วคุณหยวนหยู... หรืออะไรนั่นไม่ได้ขอบคุณเซี่ยซินหยู่หรอก แต่เฉินหยวนคิดว่า เซี่ยซินหยู่ควรมีส่วนในความดีความชอบนี้สักสามในสิบส่วน

ไม่ใช่เพราะเหตุผลแบบ 'ถ้าไม่พาเธอออกมา ก็คงไม่เจอผู้หญิงฆ่าตัวตายคนนี้หรอก' แต่เป็นเพราะตอนนั้น เธอเป็นคนดึงเขาไว้

คำขอร้องของเซี่ยซินหยู่ ช่วยชีวิตคนไว้สองคน

ด้วยความบ้าคลั่งของผู้หญิงคนนั้น ถ้าตอนนั้นเขาเข้าไปช่วยตอนที่เธอมีสติ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูก 'ผีน้ำ' นั่นลากลงไปตายด้วยกันก็ได้

"ตำรวจมาด้วย?" เซี่ยซินหยู่แปลกใจเล็กน้อย

"ใช่ อาจารย์หลาวโม๋ทำหน้าบึ้งมาเรียกฉันที่หน้าห้อง คิดว่าฉันทำผิดกฎหมายอะไรซะอีก เกือบจะโดนอาจารย์ด่าต่อหน้านักข่าวแล้ว พอรู้ว่าฉันไปช่วยคน อาจารย์ก็อึ้งไปเลย"

"ฮ่าๆ... นึกภาพออกเลย ตอนนั้นที่อาจารย์ถามฉัน ฉันก็ตกใจแทบแย่"

ถึงแม้ในใจจะรู้สึกขัดๆกับเฉินหยวนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อท่าทีของเซี่ยซินหยู่ที่มีต่อเขา เธอยังคงคุยกับเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

"ใช่ อาจารย์หลาวโม๋เป็นแบบนี้แหละ ตบหน้าคนอื่นแล้วยังไม่ยอมขอโทษ ปากแข็งชะมัด"

"แล้วไงต่อ? ผู้หญิงคนนั้น... ต้องบอกว่าจะเลี้ยงข้าวนายแน่ๆเลยใช่มั้ย?" เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น เซี่ยซินหยู่ก็ไม่ปิดบังอคติของตัวเองเลย

"เปล่า นักข่าวถ่ายรูปเสร็จ เธอก็ถูกเชิญออกไปแล้ว"

"เป็นคนชอบเรียกร้องความสนใจจริงๆ แค่ฆ่าตัวตายเนี่ย อยากให้คนทั้งโลกรู้เลยรึไง?"

"ก็... นิดหน่อย" เฉินหยวนเปลี่ยนเรื่อง "แล้วเธอ? เธอไม่ได้บอกเพื่อนร่วมชั้นว่าจะย้ายโรงเรียนเหรอ? เขาเจอเธอแล้ว ไม่แปลกใจบ้างเหรอ?"

เซี่ยซินหยู่เม้มปากครุ่นคิด แล้วพูดว่า "เรื่องที่ฉันจะย้ายโรงเรียน เขาเหมือนจะไม่ได้บอกใครเลยนะ เจอฉัน เขาก็ไม่ได้ดูแปลกใจอะไร"

เซี่ยซินหยู่รู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินหยวน 'ช่วย' ไว้ตอนที่โทรศัพท์วันนั้น

พอเหวินป๋อเหิงรู้ว่ามีเฉินหยวนอยู่ เซี่ยซินหยู่ก็เลยรอดตัวไป

แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่เซี่ยซินหยู่ไม่ได้เล่าให้เฉินหยวนฟัง

เรื่องผู้หญิงที่เจอบนรถเมล์ตอนเช้า พอถึงโรงเรียนก็ตามตื๊อถามจริงๆอย่างที่คิด ตอนพักกลางวัน เหล่าเพื่อนสาวก็มารุมล้อมซักไซ้เรื่อง 'เขา' เหมือนเล่านิทานผิงไฟ

แถมยังถามอีกว่า ที่เซี่ยซินหยู่ไม่มาโรงเรียนหลายวันมานี้ เป็นเพราะ 'เขา' หรือเปล่า?

เซี่ยซินหยู่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะถ้าไม่ได้เฉินหยวนช่วยไว้ ตอนนี้คงตายไปแล้ว

แล้วพวกเพื่อนสาวที่ชอบมโน ก็เริ่มพูดถึง 'เขา' อย่างออกรสออกชาติต่อหน้าเซี่ยซินหยู่

ผู้หญิงที่ขึ้นรถเมล์มาด้วยกันเมื่อกี้ ก็เป็นหนึ่งในนั้น บอกว่าอยากเจอเฉินหยวนด้วยตัวเอง เซี่ยซินหยู่ก็เลยปฏิเสธไม่ได้

แต่พอเห็นเฉินหยวนคุยเล่นกับผู้หญิงคนอื่น แถมยังทำให้ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะได้อีก...

เซี่ยซินหยู่ก็รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย

"ซินหยู่ ฉันถึงป้ายแล้วนะ บาย" ผู้หญิงคนนั้นโบกมือลาเซี่ยซินหยู่

"อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ" เซี่ยซินหยู่ก็โบกมือตอบพร้อมร้อยยิ้ม

จริงๆผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกอึดอัด เพราะตอนแรกนึกว่าเป็นรักใสๆ ที่ไหนได้ กลับเจอผู้หญิงคนที่สาม บรรยากาศก็เลยแปลกๆขึ้นมา ดีที่ถึงป้ายพอดี เลยหลุดจากสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้ได้

แต่ตอนที่กำลังเดินไปที่ประตูรถเพื่อลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงเฉินหยวนพูดอะไรบางอย่างกับเซี่ยซินหยู่เบาๆ

"ผู้หญิงคนนั้นบังเอิญเจอกันบนรถน่ะ"

"..."

แว่วๆว่าหลังจากที่ตัวเองลงจากรถไปแล้ว เฉินหยวนก็รีบอธิบายกับเซี่ยซินหยู่ เซี่ยซินหยู่ก็คงเหมือนโดนยัดเยียดลูกอมหวานๆเข้าปาก เป็นรสหวานเลี่ยนของสายไหมจนหนีไม่พ้น

(ที่แท้เขาก็กลัวถูกเข้าใจผิดเหรอเนี่ย?)

(งั้นแสดงว่าเมื่อกี้เขาแค่แกล้งทำเป็นนิ่งงั้นสิ?)

(ตายๆ โดนโชว์หวานใส่เต็มๆเลยฉัน)

พอช่วยเซี่ยซินหยู่กู้หน้าได้แล้ว เห็นผู้หญิงคนนั้นลงจากรถไป เฉินหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฮ้อ...

โจทย์โอลิมปิกยากแค่ไหน ก็คงไม่ยากเท่าผู้หญิงหรอกมั้ง?

"...หา?" เซี่ยซินหยู่งง ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินหยวนถึงเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

"ฉันกับผู้หญิงคนนั่นไม่ค่อยสนิทกันหรอก เธอเป็นนักเรียนไป-กลับ แถมยังพึ่งย้ายมาใหม่ ฉันเลยไม่ได้ปฏิเสธ" เฉินหยวนอธิบาย "พอดีเลย ผู้หญิงคนนั้นจะได้ช่วยเธอจองที่นั่งด้วย"

"..."

เซี่ยซินหยู่เข้าใจคำอธิบายของเฉินหยวนดี

ยิ่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ววิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน ยิ่งรู้สึกเขินอายเหมือนถูกจับได้

เฉินหยวนที่เมื่อครู่ออกมาอธิบายเสียงเบาๆให้เธอฟัง แถมยังให้เพื่อนเธอได้ยินอีก ทำให้ความหยิ่งเล็กๆของเธอ...

ได้รับการเติมเต็ม

"อย่างนี้นี่เอง... อ้อๆ เข้าใจแล้ว"

เซี่ยซินหยู่ไม่อาจล่วงรู้ความคิดของเขาได้ เธอไม่รู้ว่าที่เฉินหยวนอธิบาย เพราะอยากจะเอาใจเธอว่า 'เขาสนิทกับเธอที่สุด' หรือเพราะไหวพริบดี เห็นว่าเธอเสียหน้าเล็กน้อยต่อหน้าเพื่อน หรือแค่อยากพูดคุยเรื่องคนๆนี้เฉยๆ

แต่คำพูดของเฉินหยวน ก็เหมือนเป็นการโต้แย้งสิ่งที่เธอคิดไว้ก่อนหน้า

เขาไม่ได้เป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยเล่นกับผู้หญิงคนไหนก็ได้

เขาแค่ชอบพูดอะไรตลกๆ...

ส่วนเธอ ในใจเขาคงเป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นหน่อย

ปลอดภัย ผ่านไปได้ด้วยดีสินะ

เฉินหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเซี่ยซินหยู่คิดแบบนั้น

รู้งี้ไม่ทำเป็นไขสือ ปล่อยให้โจวฟู่เข้าใจผิด คุยเล่นกับเธอไปแบบนั้นก็ดี จะได้ไม่ถูกเซี่ยซินหยู่เข้าใจผิดว่าเป็นคนเจ้าชู้

แค่ทำตามที่เธอประเมินไว้ ทำหน้าเบื่อโลก 'เกลียดทุกคนเท่ากันหมด' เป็นตัวของตัวเองไปเลยก็พอ

ไม่สิ...

ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?

เฉินหยวนเพิ่งรู้สึกตัวว่า เขากำลังเล่นสงครามประสาทเรื่องความรัก!

ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้ประจบผู้หญิงแบบนี้

คงต้องบอกว่า พลังวิเศษ 'อ่านใจ' นี่มันช่างเป็นภัย ทำให้คิดมากจริงๆ

(วันนี้เธอคงตกใจน่าดู ก็ที่นั่งข้างๆแฟนมีผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย)

เฉินหยวนกำลังเตือนตัวเองว่าอย่าไปประจบผู้หญิง ก็ได้ยินเสียงของเซี่ยซินหยู่

ออกเสียงชัดเจนทุกคำ

ตอนนี้เธอกำลังดูโทรศัพท์

แถมยังเอียงโทรศัพท์มาทางเขาเล็กน้อย

เสียงในใจอาจไม่ใช่สิ่งที่คิดเสมอไป ตอนคนเราอ่านหนังสือ จะเผลออ่านออกเสียงในใจ

แสดงว่าเธอกำลังแชทอยู่

(ไม่นะ เขาบังเอิญเจอเพื่อนร่วมทางพอดี มันก็ปกติดีนี่)

อีกอย่าง ตอนพิมพ์ก็จะเผลออ่านในใจเหมือนกัน

(ไม่ต้องปิดบังหรอกน่า เห็นแฟนตัวเองนั่งข้างๆผู้หญิง คงโกรธจนควันออกหูแล้วล่ะสิ?)

(บอกแล้วไง เขาไม่ใช่แฟนฉัน!)

(เอาน่า ฉันรู้ว่ายังไม่ใช่แฟนหรอก ตอนนี้อ่ะนะ)

หลังจากอ่านข้อความที่อีกฝ่ายส่งมาด้วยความเร็วที่ช้าลงเรื่อยๆ เสียงในใจของเซี่ยซินหยู่ก็เงียบหายไป

ตอนนั้นเอง รถบัสเลี้ยวขวา กระจกด้านข้างสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็น ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำทางทิศตะวันตก สาดแสงสุดท้ายเข้ามาในรถ

แสงแดดสาดส่องลอดผ่านเข้ามาในดวงตาเฉินหยวนพอดี

เขาเอื้อมมือซ้ายขึ้นบังแดด หันหน้าหลบแสงโดยอัตโนมัติ พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับเซี่ยซินหยู่ เส้นผมของเธอราวกับถูกย้อมด้วยแสงอาทิตย์จนกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน เธอกำลังจ้องมองโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าที่เคยเรียบเฉย บัดนี้กลับมีรอยยิ้มบางๆประดับอยู่ที่มุมปาก...

เซี่ยซินหยู่ไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของเขา เงยหน้าขึ้นโดยธรรมชาติ กระทั่งสบตากับเฉินหยวน เธอถึงได้รู้สึกตัว ราวกับถูกจับได้ว่ากำลัง...

"ทะ ทำไมเหรอ?" เธอเหลือบมองโทรศัพท์ที่ยังไม่ดับหน้าจอ รีบคว้ามันมากดแนบอก ร่างกายพลันแข็งทื่อ ผิดปกติจนเธอเองก็รู้สึกแปลกๆ

แม้จะพยายามทำตัวให้สงบ แต่สายตาที่สบกับเฉินหยวนนั้น กลับหลบเลี่ยงไปมาโดยไม่รู้ตัว...

(ฉันไม่ได้พิมพ์เองนะ...ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย)