บทที่ 310 กระจกแห่งการบิดเบือน: ไม่ชอบมาพากลแล้ว!

[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]

[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]

[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]

บทที่ 310 กระจกแห่งการบิดเบือน: ไม่ชอบมาพากลแล้ว!

ทันทีที่เย่เหรินและจางต้าหลิงก้าวเข้าสู่ขอบกระจก ภาพรอบข้างก็บิดเบี้ยวไปในพริบตา

หุบเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะอันหนาวเหน็บหายวับไป แทนที่ด้วยพื้นที่ว่างเปล่าสีขาวสุดลูกหูลูกตา

หมอกหนาแผ่คลุมพื้นดินจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายนิ้วมือ ความมืดในระยะไกลราวกับอสูรกายที่กำลังจ้องจะกลืนกินผู้คน สร้างความหวาดกลัวให้หัวใจ

ณ ใจกลางพื้นที่อันเงียบสงัดนี้ มีกระจกบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บานหนึ่ง

พื้นผิวกระจกเรียบเนียนราวกับผิวน้ำ แต่กลับแผ่รังสีเรืองรองน่าขนลุก

"พี่ชาย นี่คือกระจกแห่งการบิดเบือนงั้นเหรอครับ?"

น้ำเสียงของจางต้าหลิงสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก

เย่เหริน "..."

บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกพี่ชาย นายอายุมากกว่าฉันอีกนะ!

แต่นั่นไม่ใช่กระจกแห่งการบิดเบือนหรอก มันเป็นแค่ภาพสะท้อนที่กระจกแห่งการบิดเบือนสร้างขึ้นมาต่างหาก

มันสามารถฉายความกลัวของคนที่ส่องกระจกออกมาให้กลายเป็นความจริง

"คุณลองไปส่องดูไหมล่ะครับ?" เย่เหรินชี้ไปที่กระจกบานใหญ่ "มันจะสะท้อนความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจลึกๆ ของคุณออกมา และบิดเบือนมันให้กลายเป็นจริง"

จางต้าหลิงได้ยินดังนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

เย่เหรินพูดต่:

"มีคนเก่งๆ เคยกล่าวไว้ว่า วิธีที่ดีที่สุดในการกำจัดความกลัว คือการเผชิญหน้ากับมัน!"

สู้ๆ ! เอาเลย!

ในการตั้งค่าของมิติย่อยนี้ มีเพียงผู้ที่เอาชนะความกลัวในใจตนเองได้เท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่

แต่ปัญหามันอยู่ที่…

กระจกแห่งการบิดเบือนที่แปดเปื้อน จะขยายความกลัวของผู้ที่ส่องกระจกแบบไร้ขีดจำกัด!

เอาชนะความกลัวงั้นเหรอ?

นั่นเป็นไปไม่ได้เลย เพราะความกลัวย่อมไม่อาจถูกกำจัดไปได้อย่างสิ้นเชิง ยิ่งกลัวอะไร ก็ยิ่งเจอสิ่งนั้น

จนกว่าจะถูกความกลัวกลืนกินจนหมดสิ้น และดับสูญไปตลอดกาล

ในขณะที่จางต้าหลิงรวบรวมความกล้าเตรียมเผชิญหน้ากับความกลัวของตัวเอง

กลับพบว่าเย่เหรินกำลังเดินตรงไปยังกระจก

พูดตามตรง เย่เหรินก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าความกลัวของตัวเองคืออะไรกันนะ?

แต่เมื่อเย่เหรินค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้กระจก…

กระจก "(อย่าเข้ามานะ!)"

กระจกที่สามารถสะท้อนความกลัวออกมาได้ กลับสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อเย่เหรินเข้าใกล้!

พื้นผิวกระจกที่เคยเรียบเนียนราวผิวน้ำ บัดนี้กลับปั่นป่วนราวกับผืนทะเลสาบที่กำลังเดือดพล่าน

เงาสะท้อนที่เคยชัดเจนก็พร่าเลือน จนในที่สุดก็มัวหมองไปหมด มองอะไรไม่เห็น

จางต้าหลิง "(ΩДΩ)?"

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมดูเหมือนกระจกบานนี้จะกลัวอะไรบางอย่าง?

น่าเสียดาย กระจกไม่มีขา มันทำได้แค่ยืนอยู่กับที่ หนีไปไหนไม่ได้

เย่เหรินยืนอยู่หน้ากระจก ใช้มือนึงลูบคางครุ่นคิด "เฮ้ย เงาหายไปไหนแล้ว?  ลองปล่อยอะไรออกมาดูหน่อยสิ"

พื้นผิวกระจกเกิดระลอกคลื่นขึ้นมา เหมือนกับว่ามันค้าง ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้

เย่เหริน "พังแล้วเหรอ?"

เย่เหรินยื่นมือออกไป เคาะที่กระจกเบาๆ สองสามที

ทันใดนั้นก็มีเสียง "กร๊อบ!" ดังขึ้น กระจกแตกละเอียด!

เศษกระจกเล็กๆ นับไม่ถ้วนปลิวว่อนราวกับเกล็ดหิมะ ส่องประกายระยิบระยับก่อนร่วงหล่นลงพื้น

เย่เหรินถึงกับงง "นี่มันอะไรกันเนี่ย?  คุณภาพแย่ขนาดนี้เลยเหรอ? !"

พังแล้ว คราวนี้พังจริงๆ แล้ว

จางต้าหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆ  อ้าปากค้าง ตาเบิกโพลง หัวสมองมึนงงไปหมด

นั่นมันกระจกแห่งการบิดเบือนที่สามารถทำให้ความกลัวปรากฏออกมาเป็นรูปธรรมได้เชียวนะ!

แค่นี้...เย่เหรินก็ทำให้มันแตกได้แล้ว?

แต่เมื่อกี้เห็นๆ อยู่ว่าเขาไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายเลยนะ ทำไมถึงแตกได้ล่ะ!

หรือว่า...

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจของจางต้าหลิง -

หรือว่าในใจของผู้ยิ่งใหญ่จะไม่มีความกลัวอยู่เลย?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จางต้าหลิงก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา

ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ !

ผู้ยิ่งใหญ่สมกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ  คงจะเจอบั๊กแล้วทำให้กระจกแตกแบบนี้สินะ?

หลังจากที่เย่เหรินทำให้กระจกแตก ภายในอาณาเขตย่อยก็พลันตกอยู่ในความเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

แม้แต่หมอกหนาที่ปกคลุมไปทั่วก็ราวกับว่าหยุดนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว

กระจกแห่งการบิดเบือน "..."

จิตสำนึกของกระจกแห่งการบิดเบือนในตอนนี้กำลังสับสนอย่างมาก

เพราะแม้แต่ตัวมันเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าเย่เหรินทำลายร่างที่มันสร้างขึ้นมาได้อย่างไร

รู้สึกถึงลางร้าย...ลางร้ายบางอย่าง!

ตามหลักแล้ว มีเพียงผู้ที่เผชิญหน้าและเอาชนะความกลัวเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ออกจากกระจกเงาแห่งความกลัวได้

แต่เขากลับทำลายกระจกบานนี้เสียแล้ว...

"ปิดผนึก!"

กระจกเงาแห่งการบิดเบือนรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงพยายามกักขังเย่เหรินและจางต้าหลิงไว้ในกระจกเงาแห่งความกลัว

"แย่แล้ว ที่นี่ถูกปิดผนึก!"

สีหน้าของจางต้าหลิงเปลี่ยนไป เขาสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทจากกระจกแห่งการบิดเบือน

เย่เหรินอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุด

เขามองสีหน้าตื่นตระหนกของจางต้าหลิง อยากจะเตือนว่าไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น

แต่เมื่อนึกถึงผู้ช่วยหลิวที่ส่งจางต้าหลิงมาเปิดหูเปิดตา เขาก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ

"มนตราแห่งสายฟ้า ห้าทิศบรรลือลั่น!"

จางต้าหลิงร่ายมนตร์พร้อมกับวาดยันต์ขึ้นมาในมือ มือทั้งสองข้างประสานร่ายมุทราอย่างรวดเร็ว

ตามคำร่ายของเขา ยันต์เปล่งแสงสีทองเจิดจ้า แปรเปลี่ยนเป็นสายฟ้าฟาดไปทั่วทุกทิศทาง

"ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!"

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นก้องไปทั่วมิติย่อย แสงสว่างวาบขับไล่หมอกหนา เผยให้เห็นพื้นที่โดยรอบ

ความสามารถพิเศษของจางต้าหลิงคือการร่ายเวทย์มนต์ผ่านยันต์

ส่วนมนตราแห่งสายฟ้าห้าทิศ คือหนึ่งในวิชาโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา

ทว่า มิติย่อยที่สร้างขึ้นโดยกระจกเงาแห่งการบิดเบือน จะถูกทำลายลงง่ายๆ ได้อย่างไร?

เขายังคงร่ายมนตร์และวาดยันต์ต่อไป พยายามที่จะฉีกเปิดช่องว่างเพื่อหลบหนี...

แต่กำแพงกั้นของมิติย่อยกลับแข็งแกร่งดุจกำแพงทองแดง กำแพงเหล็ก ไม่สามารถทำลายลงได้

จางต้าหลิงเหนื่อยหอบ เหงื่อไหลท่วมตัว แต่ก็ยังไม่สามารถทะลวงผ่านการปิดล้อมของมิติย่อยได้

ในขณะที่เขาใกล้จะถึงขีดจำกัด ในที่สุดก็ปรากฏรอยแตกขึ้น!

แม้รอยแตกนี้จะสูงเพียงครึ่งตัวคน

แต่กลับเปรียบเสมือนแสงสว่างในความมืดมิด มอบความหวังอันไร้ขอบเขตให้แก่จางต้าหลิง

"พี่ชาย ดูสิ ผมทำ..."

แต่เขายังไม่ทันได้ดีใจ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น!

รอยแตกที่ถูกฉีกเปิดออก กลับเริ่มปิดลงอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา รอยแตกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

จางต้าหลิงโกรธจนแทบสิ้นสติ

"บ้าเอ๊ย!"

เย่เหริน "(ÒωÓױ)..."

เย่เหรินที่ยืนอยู่ข้างๆ  ได้แต่เก็บคำพูดไว้ในใจ เด็กสมัยนี้ช่างใจบางเหลือเกิน

จางต้าหลิงทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้และเจ็บปวด

เขาพยายามอย่างหนักมาเป็นเวลานาน ทุ่มเทมากมาย แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว

จางต้าหลิงหันไปมองเย่เหรินอย่างหมดหนทาง ดวงตาฉายแววขอความช่วยเหลือ

"พี่ชาย..." เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น "ผม... ผมพยายามที่สุดแล้ว..."

"ไม่เป็นไร ให้ผมจัดการเอง"

เย่เหรินตบบ่าจางต้าหลิง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

จางต้าหลิงหายใจติดขัด

ท่าน... ท่านจะลงมือเองแล้ว?

เย่เหรินยื่นมือออกไปอย่างสบายๆ  แล้วกำมือหลวมๆ  ก่อนจะออกแรงดึงอย่างรุนแรง!

กำแพงกั้นมิติที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า บัดนี้กลับเปราะบางราวกับกระดาษ ถูกเย่เหรินฉีกออกอย่างง่ายดาย!

"กรี๊ซซ!"

เสียงฉีกขาดดังกรอบ แหลมบาดแก้วหู ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ก้องกังวานไปทั่วทั้งห้วงมิติ

จางต้าหลิงเบิกตากว้าง "(ΩДΩ)? !"

บ้าไปแล้ว!?

"ตู้ม!"

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ก้องสะท้อนไปทั่วทั้งห้วงมิติ ก่อนจะแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ สลายหายไปในอากาศ

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_