บทที่ 305 แม่ยายปรากฏตัว?

[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]

[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]

[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]

บทที่ 305 แม่ยายปรากฏตัว?

ลู่เหยียนขมวดคิ้วด้วยความงุนงงพลางมองเย่เหรินกับพวกอีกสองคน

"พ่อ?  ทำไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ? !"

เจียงซุ่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับพ่อของเธอที่นี่!

"จริงๆ แล้วพ่อตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ลูก..." ลู่เหยียนส่ายหัวอย่างจนใจ "แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องช็อกซะงั้น"

ใครจะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อบ้าง?

เขาหันไปมองเย่เหริน ดวงตาฉายแววความรู้สึกที่ซับซ้อน

เย่เหรินทำหน้าตาเหรอหรา

"อ้าว รองผู้บัญชาการลู่ สวัสดีตอนเช้าครับ"

"..."

ลู่เหยียนรู้สึกว่าเช้านี้ช่างไม่สดใสเอาเสียเลย

เขาเคยได้ยินเจียงซุ่ยเล่าเรื่องโชคร้ายของลูกเขยคนนี้มาก่อน ตอนแรกเขายังไม่เชื่อ แถมยังเกลี้ยกล่อมเจียงซุ่ยอย่างจริงจังว่าอย่าพูดเรื่องงมงายแบบนี้อีก

คู่รักควรใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข ไม่เห็นต้องไปสนใจเรื่องโชคร้ายอะไรนั่นเลย

มันก็แค่เรื่องงมงาย เป็นแค่ปัจจัยทางจิตวิทยาเท่านั้น

แต่ในตอนนี้ รองผู้บัญชาการลู่ก็จำต้องยอมรับ "นายนี่มันแปลกจริงๆ"

เย่เหรินเลิกคิ้วขึ้น

เย่เหรินอยากจะเถียง แต่ก็พูดไม่ออก

จริงอยู่ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสมอ

เย่เหรินเปลี่ยนเรื่อง พลางเบนสายตาไปยังรูปปั้นไม้

"มันพูดอะไรก็ไม่รู้ งั้นผมชักดาบเลยดีไหม...?"

รองผู้บัญชาการลู่กำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ชะงักไป

เขายกมือขึ้นกุมศีรษะโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเผยความเจ็บปวดออกมา

เสี่ยวเจียงตกใจ "พ่อ?  พ่อเป็นอะไรไปคะ?"

เย่เหรินรีบเข้าไปประคองรองผู้บัญชาการลู่ "เลือดออกในสมองหรือเส้นเลือดในสมองตีบครับ?"

เดิมทีรองผู้บัญชาการลู่ก็ปวดหัวอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งปวดหัวหนักขึ้นไปอีก มุมปากกระตุก

แต่อันที่จริงแล้ว นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาทางพยาธิวิทยา

แต่มันคือผลจากการที่บางสิ่งที่ผนึกไว้ในสมองของเขากำลังคลายตัว

"ซู่..."

รูปปั้นไม้ที่ทุกคนมองอยู่ เริ่มละลาย!

ราวกับเทียนไขที่ถูกเปลวไฟเผาไหม้ รูปร่างบิดเบี้ยวอย่างรวดเร็ว!

ต่อจากนั้น ร่างของหญิงสาวก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากรูปปั้นที่กำลังละลาย!

ร่างนั้น งดงามราวกับเทพธิดา!

เธอมีผมยาวสลวยสีดำขลับ ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายราวกับดวงดาว

ใบหน้าสวยคมราวกับงานศิลปะที่ถูกสลักเสลาอย่างประณีต ผิวพรรณขาวผ่องดุจหิมะ...

ร่างระหงในชุดเดรสยาวสีขาวขับเน้นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติ ทั่วทั้งร่างแผ่รัศมีแห่งความสูงส่ง!

"เอ๊ะ? !" เย่เหรินอุทาน

ทุกคนต่างตกตะลึง!

รวมถึงเจียงซุ่ยด้วย

เจียงซุ่ยจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ สายตาเต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ!

เพราะหญิงสาวคนนั้น...

...ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเธอราวกับเป็นคนเดียวกันถึงเจ็ดแปดส่วน? !

"คุณ...คุณคือ..." เจียงซุ่ยร้องเสียงหลง เธอถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย!

ในใจของเจียงซุ่ยพลันเกิดข้อสันนิษฐานที่น่าตกใจ!

หรือว่าเธอคนนั้น... คือแม่ของเธอ? !

ทว่าในขณะนั้นเอง ก็เกิดเรื่องประหลาดยิ่งกว่า!

เจียงซุ่ยรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากหญิงสาวคนนั้น เป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่อาจต้านทานได้!

ราวกับว่า...

ราวกับว่า...

"แม่!?" เจียงซุ่ยไม่อาจเก็บความรู้สึกไว้ได้อีกต่อไป

ความรู้สึกที่ผูกพันธ์กันทางสายเลือดนั้นช่างรุนแรงและชัดเจน!

เธอไม่อาจหลอกตัวเองหรือเพิกเฉยต่อความรู้สึกนี้ได้อีก!

หญิงสาวคนนี้คือแม่ของเธออย่างแน่นอน!

แต่ว่า...

แต่ว่าทำไม... ทำไมเธอถึงออกมาจากรูปสลักไม้นั่นได้? !

หรือว่า...

"(ΩДΩ)!" เย่เหรินอุทาน

"บ้าเอ๊ย แม่เธอนี่ไม่ใช่คนเหรอเนี่ย?" เย่เหรินร้องเสียงหลง

หากเป็นเวลาปกติ เจียงซุ่ยคงต้องกัดเย่เหรินสักทีสองทีพร้อมกับต่อว่า "แม่ฉันเป็นคนสิยะ!"

แต่ ณ เวลานี้ เจียงซุ่ยก็ตกอยู่ในภวังค์

เอาไงดีล่ะทีนี้ แม่ฉันดูเหมือนจะไม่ใช่คนจริงๆ ด้วย!

ถึงแม้ว่าเธอจะมีรูปลักษณ์เหมือนมนุษย์ แต่ใครกันจะโผล่ออกมาจากวัตถุโบราณแบบนั้นได้

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนยังสัมผัสได้ถึงรังสีอันลึกล้ำจากแม่ของเจียงซุ่ย

"ฉัน..." เจียงซุ่ยสับสน

ลู่เหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

เขาจ้องมองหญิงสาวคนนั้นด้วยความไม่อยากเชื่อ

ความทรงจำที่ถูกฝังลึกในใจพลันหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับคลื่นทะเล!

"อา... อาเจียง..." ลู่เหยียนเอ่ยชื่อนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

แววตาคู่นั้นส่องประกายระยิบระยับ บ่งบอกถึงความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งรัก ทั้งแค้น ทั้งรู้สึกผิด และ...

และยังมีความคิดถึงและความเจ็บปวดฝังลึกอยู่ภายใน

หลายปีก่อน ลู่เหยียนยังเป็นผู้ถือโคมหนุ่ม

ระหว่างปฏิบัติภารกิจ เขาได้พบกับสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกตนหนึ่ง

สิ่งมีชีวิตตนนั้น แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตตนอื่นๆ ที่เขาเคยพบเจอ

ตามกฎแล้ว เขาควรจะกำจัดมันทิ้ง เพื่อรักษาความสงบสุขและความสมดุล แต่ลู่เหยียนกลับลังเล และความลังเลนี้เอง ที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น

อาเจียง มีความสามารถพิเศษต่างจากสิ่งมีชีวิตตนอื่นๆ

【การแปลงกาย】

เป็นความสามารถที่แม้จะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ แต่ก็ทรงพลังอย่างยิ่ง

อาเจียงใช้ความสามารถนี้ แปลงกายเป็นมนุษย์ ตามแผนการเดิม ทีเธอควรจะแทรกซึมเข้าไปในสังคมมนุษย์ แล้วจึงลงมือสังหารหมู่ในเวลาที่เหมาะสม

แต่เธอกลับไม่ทำเช่นนั้น

ไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด แต่อาเจียงไม่ได้บิดเบี้ยวหรือเต็มไปด้วยความกระหายเลือดเหมือนสิ่งมีชีวิตตนอื่นๆ

เธอหลงใหลในโลกของมนุษย์ และชื่นชมในตัวมนุษย์เอง

อาเจียงแสดงให้เห็นถึงคุณลักษณะเฉพาะตัว ที่มีแต่มนุษย์เท่านั้นที่จะมี

ทำให้ลู่เหยียนหนุ่มใจอ่อนยวบ

เขาจึงแอบพาสิ่งมีชีวิตตนนั้น กลับไปยังเมืองเถิงเหยียน และซ่อนตัวเธอเอาไว้

เมื่อได้ใกล้ชิด ลู่เหยียนก็พบว่า เธอสามารถร้องไห้ ยิ้ม หัวเราะ เสียใจ และมีความสุขได้

เธอ...ราวกับเป็นเพียงเด็กสาวมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

กาลเวลาผ่านไป ความผูกพันก่อตัวขึ้น ลู่เหยียนและอาเจียงตกหลุมรักกันในที่สุด

ทั้งสองให้สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

ทว่า ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน...

ในเหตุการณ์ภัยพิบัติจากห้วงลึกครั้งหนึ่ง อาเจียงพลั้งเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เพื่อช่วยลู่เหยียนจากสิ่งมีชีวิตตนอื่น

หน่วยงานผู้ถือโคม สั่งให้ลู่เหยียนมอบตัวอาเจียง

แน่นอนว่าลู่เหยียนไม่ยอม

ตัวเขาเองก็เป็นผู้ถือโคม ย่อมรู้ดีถึงความเกลียดชังและเจตนารมณ์ในการกำจัดสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกของผู้ถือโคมคนอื่นๆ

ในท้ายที่สุด เพื่อปกป้องคนรักและลูกน้อยที่ยังไม่เกิด

อาเจียงจึงยอมสละตัวเอง แปลงร่างเป็นวัตถุผิดปกติไร้จิตสำนึก เพื่อให้ลู่เหยียนใช้ประโยชน์

เพื่อที่ลู่เหยียนจะได้ไม่ต้องจมอยู่กับความคิดถึงและความเจ็บปวดตลอดไป...

เธอจงใจผนึกและดัดแปลงความทรงจำของลู่เหยียน

"อาเจียง..."

ลู่เหยียนเอื้อมมือสั่นเทา หมายจะสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า แต่ก็หวั่นเกรงว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงความฝัน

"ฉันเอง...ฉันกลับมาแล้ว..."

หญิงสาวยิ้มละมุน ดวงตาของหล่อนเปล่งประกายระยิบระยับด้วยหยาดน้ำตา

เธอกุมมือของลู่เหยียนไว้แผ่วเบา เสียงหวานใสราวกับปุยนุ่น

"ฉันกลับมาแล้ว..."

ทันใดนั้น ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจของลู่เหยียนมาเนิ่นนานก็ปะทุขึ้น ราวกับภูเขาไฟที่ระเบิด!

เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป โผเข้ากอดหญิงสาวไว้แนบอกแน่น ราวกับจะหลอมรวมหล่อนเข้าเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง!

"อาเจียง! อาเจียง! นี่เธอจริงๆ ใช่ไหม? !"

เขาพร่ำเรียกชื่อของหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลรินอาบแก้มไม่ขาดสาย

"ใช่แล้ว อาเหยียน...ฉันเอง...ฉันกลับมาแล้วนะ"

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_