บทที่ 3 เจียงลู่ซี

บทที่ 3 เจียงลู่ซี

ในสนามบาสเกตบอลของโรงเรียนมัธยมอันเฉิง ตอนนี้ทุกคนต่างตกตะลึงอยู่กับที่

เฉินเฉิงและเฉินชิง ต่างก็เป็นคนดังของโรงเรียนอันเฉิงทั้งคู่

เฉินเฉิงเป็นนักเลงใหญ่ที่สุดของโรงเรียนอันเฉิง ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าหาเรื่องเขาจริงจัง

ส่วนเฉินชิง เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่สวยที่สุดในสายตาของนักเรียนชายหลายคน และนอกจากนั้น เฉินชิงยังเรียนเก่งมาก พ่อของเธอก็เป็นผู้อำนวยการสำนักงานวัฒนธรรมของเมือง ฐานะครอบครัวของเธอจึงดีกว่านักเรียนส่วนใหญ่ในโรงเรียน มีนักเรียนมากมายที่ชอบเธอ

เรื่องที่เฉินเฉิงชอบเฉินชิง เป็นเรื่องที่ทุกคนในโรงเรียนรู้กันดี

แม้แต่คุณครูและคุณลุงยามที่อยู่ที่ประตูโรงเรียนก็เคยได้ยินมาบ้าง

เพราะตลอดสองปีที่เฉินเฉิงเรียนที่โรงเรียนนี้ เขามีเรื่องต่อยตีกับคนอื่นเพราะเฉินชิงอยู่บ่อยครั้ง

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ที่ข้าง ๆ เฉินชิงจะต้องเห็นเฉินเฉิงอยู่เสมอ

แม้ว่าทั้งสองจะสนิทกัน แต่เฉินชิงไม่เคยคบกับเฉินเฉิงจริง ๆ

วันนี้ตอนเที่ยง เรื่องที่เฉินเฉิงเขียนจดหมายรักให้เฉินชิงไม่รู้ว่าใครเอาไปพูด และในเวลาแค่ช่วงพักเที่ยง เรื่องก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน จากนั้นก็มีหลายคนสนใจดูปฏิกิริยาของเฉินชิงเมื่อได้รับจดหมาย

เมื่อเฉินชิงกลับมาจากการไปกินข้าวข้างนอกโรงเรียนและได้ยินคนพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเธอก็เคร่งเครียดทันที เธอกลับไปที่ห้องเรียนอย่างโกรธเคือง และไม่แม้แต่จะเปิดดูจดหมายรักนั้น จากนั้นก็ถือจดหมายไปหาเฉินเฉิงที่สนามบาสเกตบอลทันที

เมื่อทุกคนเห็นปฏิกิริยาของเธอเช่นนั้น พวกเขาก็พากันตามไป

โรงเรียนเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วัน เรื่องแบบนี้นับเป็นเรื่องที่น่าสนใจ ทุกคนไม่อยากนั่งในห้องเรียนอันร้อนอบอ้าว

แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับทำให้พวกเขาคาดไม่ถึง

เรื่องราวที่คาดเดาไม่ถึงนี้ ทำให้จิตใจของพวกเขาสงบลงไม่ได้ไปอีกนาน

สนามบาสเกตบอลแห่งนี้ พวกเขามาถูกที่แล้ว

และข่าวลืออันร้อนแรงนี้ พวกเขาได้เลือกที่จะฟังถูกแล้ว

หลังจากที่ได้สติกลับมา ทุกคนก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องเรียนของตนอย่างรวดเร็ว

ข่าวนี้มันค้างคาอยู่ในลำคอ ทำให้พวกเขาอยากแชร์ให้คนอื่นฟังเหลือเกิน

เจียงลู่ซีมองดูจดหมายในมือ แล้วเดินจากไป

สนามบาสเกตบอลที่เคยวุ่นวาย ตอนนี้เหลือเพียงเฉินชิง หวังเหยียน และหลี่ตาน

“เฉินเฉิงหมายความว่าไงเนี่ย?” หลี่ตานถามด้วยความประหลาดใจ

“จะหมายความว่าอะไรได้ล่ะ? โกรธเพราะถูกปฏิเสธต่อหน้าคนอื่น พอถูกเฉินชิงปฏิเสธก็ทนไม่ไหว เลยต้องหาทางตอบโต้เพื่อรักษาหน้า” หวังเหยียนหัวเราะคิกคัก “แต่การหาทางออกแบบนี้แย่ไปหน่อยนะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” หลี่ตานหัวเราะ “แต่เฉินเฉิงก็ดีมากเลยนะ เขาตามจีบเฉินชิงมาหลายปีแล้ว แถมเขาก็หน้าตาดีด้วย ครอบครัวก็ดี เพียงแค่เรียนไม่ค่อยเก่งเฉย ๆ เธอไม่คิดจะพิจารณาบ้างเหรอ?”

“พูดอะไรน่ะ? พวกเรายังเป็นนักเรียนอยู่เลย อีกอย่างโรงเรียนของเราก็มีกฎห้ามคบกันก่อนวัยอันควร” เฉินชิงยิ้มตอบหลังจากฟังคำอธิบายของหวังเหยียน

“กฎห้ามคบกัน แต่ลับหลังก็ยังคบกันทั้งนั้น ในห้องของเรามีคู่ที่คบกันจนเกินนับนิ้วมืออีก” หลี่ตานพูดขึ้น

“ก็รวมเธอด้วยล่ะสิ ยัยเจ้าเล่ห์ ฉันรู้นะว่าเธอแอบคบกับจางฉีที่อยู่นอกโรงเรียน” เฉินชิงพูดพลางแกล้งจะจี้หลี่ตาน

“ฮ่าฮ่าฮ่า แค่คบกันมันจะอะไรขนาดนั้นล่ะ ทำไมฉันถึงกลายเป็นเจ้าเล่ห์ไปได้ล่ะ? หวังเหยียนก็เคยคบตั้งแต่มัธยมต้นเลยนะ ทำไมเธอไม่ว่าเธอเป็นเจ้าเล่ห์บ้างล่ะ? เฉินชิง เธอไม่ยุติธรรมเลย อย่าจี้ฉันอีกนะ ถ้าจี้ฉันอีก ฉันจะจี้เธอกลับบ้างล่ะ” หลี่ตานวิ่งหนีไปพลางหัวเราะไปด้วย

เสียงหัวเราะสดใสของพวกเธอผสมผสานกับเสียงจักจั่นในฤดูใบไม้ร่วง

และในสถานที่ที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ ได้ก่อให้เกิดคำที่เรียกว่าชีวิตวัยรุ่น

เฉินเฉิงเดินช้า ๆ

ระหว่างสนามบาสเกตบอลกับอาคารเรียน มีถนนที่มีร่มเงาของต้นไม้เรียงราย

สองข้างทางของถนนมีต้นฉันป๋อ ปลูกไว้เป็นแถว

หลายครั้งเมื่อเฉินเฉิงดูภาพยนตร์และอ่านนิยายเกี่ยวกับชีวิตวัยรุ่น เมื่อเห็นฉากที่มีต้นฉันป๋อ เขามักจะสงสัยเสมอว่า ในชีวิตของทุกคนในวัยเรียนจะต้องมีถนนที่ปลูกต้นฉันป๋อแบบนี้ด้วยหรือเปล่า

เฉินเฉิงเงยหน้าขึ้น มองแสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้ที่เขียวชอุ่ม

ที่นี่ไม่ใช่ปี 2023 ปีที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและทำให้เฉินเฉิงรู้สึกว่าเขากำลังแก่ตัวลง