บทที่ 3 ทำกำไรหนึ่งหมื่นได้แล้ว!
หลังจากสุภาพสตรี 5 คนถือถุงลูกพีชเดินออกไป ก็มีคนเริ่มมามุงดูอีกครั้ง คราวนี้มีหญิงวัยกลางคนที่ดูแข็งแรงคนหนึ่งถามว่า “เจ้าของร้าน ฉันลองชิมได้ไหม?”
“ได้แน่นอน ทุกคนลองชิมก่อนได้!” จางหลินไม่ลังเลเลย เขาหยิบลูกพีชที่หั่นแล้วมาแจกให้หญิงคนนั้นและคนรอบ ๆได้ลองชิม
เหมือนกับสุภาพสตรี 5 คนก่อนหน้านี้ จางหลินให้ลูกค้าได้ลองชิมก่อน เพราะเมื่อพวกเขารู้ว่าลูกพีชอร่อย พวกเขาถึงจะยอมซื้อ
หลังจากที่หญิงวัยกลางคนลองชิมแล้ว ก็แสดงอาการประหลาดใจ “ฉันไม่เคยกินลูกพีชที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย เจ้าของร้าน ชั่งให้ฉัน 30 จิน ฉันจะซื้อให้ลูกชายทั้งสองคนของฉันกิน”
“ได้เลย!” หลิวเต๋อตอบรับทันที เขาหยิบถุงพลาสติกมาใส่ลูกพีชให้ แล้วเห็นหญิงคนนั้นถือถุงใหญ่เดินจากไปอย่างสบายๆ
น่าทึ่งจริงๆ!
“ขอถุงให้ฉันด้วย ฉันจะซื้อเหมือนกัน!” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น
หลังจากที่คนอื่นๆ ได้ลองชิม ก็เริ่มสั่งซื้อตามกันมาเป็นแถว! “ไม่เสียชื่อเลย เป็นพันธุ์ใหม่จริงๆ อร่อยมาก ฉันก็จะซื้อบ้าง”
“เอาถุงให้ฉันด้วย!”
“……”
“ทุกคนหยิบถุงเอง แล้วมาชั่งน้ำหนักกับผม!” หลิวเต๋อที่กำลังช่วยหญิงวัยกลางคนหยิบลูกพีชก็หันไปบอกกับคนอื่นๆ
หลังจากหญิงคนนั้นรับลูกพีช 30 จิน เธอก็สแกนจ่ายเงิน 900 หยวนทันที!
บรรยากาศหน้าร้านของจางหลินเริ่มคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ
ด้วยการโฆษณาผ่านลำโพง ทำให้มีคนเดินเข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาได้ลองชิมลูกพีชก็ถูกใจและรีบเลือกซื้อทันที
ลูกพีชเหล่านี้อร่อยมากจริงๆ และยังเป็นรสชาติที่ไม่เคยกินมาก่อน ใครที่ได้ลองก็ต้องซื้อติดมือกลับไป
ด้วยการชำระเงินผ่านคิวอาร์โค้ด แจ้งเตือนการรับเงินในแอป WeChat ของจางหลินก็ดังขึ้นเรื่อยๆ : “รับเงิน WeChat 153 หยวน!”
“รับเงิน WeChat 127 หยวน!”
……
“รับเงิน WeChat 176 หยวน!”
มีลูกค้ามาซื้อขายอย่างต่อเนื่อง ทำให้ลูกพีชกว่า 100 จินถูกขายออกไปอย่างง่ายดาย จนยอดขายเกิน 3,000 หยวนแล้ว
ธุรกิจที่คึกคักทำให้เจ้าของแผงขายลูกพีชข้างๆ ตกตะลึง
“นี่มันได้ผลขนาดนี้เลย?” เจ้าของร้านบ่นกับตัวเอง แล้วรีบขึ้นรถเพื่อหาที่ใหม่ไปลองทำตามวิธีของจางหลิน เพราะเขาไม่เชื่อเรื่องพันธุ์ใหม่ คิดว่าเป็นเพียงแค่การโฆษณาเท่านั้น
หลังจากช่วยขายของอยู่สักพัก จางหลินเห็นว่าหลิวเต๋อจัดการได้ดี จึงกลับไปนั่งที่เบาะคนขับ และเริ่มตรวจสอบเกมในหัวของเขาต่อ
เมื่อมีการชำระเงินผ่าน WeChat ยอดเงินในข้อมูลที่มุมซ้ายบนของหน้าจอเกมก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเกมนี้เชื่อมโยงกับยอดเงินในชีวิตจริงของเขาอย่างสมบูรณ์
《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》 เป็นเกมแนวการเกษตรที่ผ่อนคลาย แม้จะมีความเปิดกว้างสูง แต่ก็ยังมีรูปแบบการเล่นเพื่ออัพเกรดเหมือนเกมทั่วไป
เมื่อเลเวลเพิ่มขึ้น จำนวนสินค้าที่สามารถซื้อขายได้ในแต่ละวันก็จะมากขึ้น และยังมีชนิดของสินค้าที่เพิ่มเข้ามาอีกด้วย
จากกำไรที่เขาได้รับจากการขายลูกพีชในตอนนี้ การอัพเกรดหมายถึงโอกาสในการทำเงินที่มากขึ้น
นอกจากนี้ เมื่ออัพเกรดแล้ว ก็จะมีฟังก์ชันใหม่ๆ เปิดใช้งานอีกด้วย
แต่การอัพเกรดก็มีเงื่อนไข เช่น ตอนนี้เขาอยู่ที่เลเวล 1 ซึ่งมีเงื่อนไข 3 อย่าง:
1. จ้างคนงาน 3 คน (1/3)
2. ทำกำไร 100,000 หยวน (5,310/100,000 หยวน)
3. พัฒนาแปลงเกษตร 50 ไร่ (5/50 ไร่)
ในเงื่อนไขทั้งสามนี้ ดูเหมือนว่าการทำกำไร 100,000 หยวนน่าจะง่ายที่สุด เพราะเขาสามารถสั่งซื้อลูกพีชจากเกมมาขายเรื่อยๆได้ ส่วนเรื่องการจ้างคนงาน เพียงแค่มีเงินพอเขาก็สามารถจ้างเพิ่มอีก 2 คนในเกมได้ ส่วนการพัฒนาแปลงเกษตร 50 ไร่จะเหนื่อยหน่อย
แต่เรื่องการใช้แรงงานไม่ใช่ปัญหา เขาสามารถจ้างคนงานมาช่วยพัฒนาแปลงเกษตรแทนได้
ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำก่อนคือทำกำไร 100,000 หยวน เมื่อได้เงินครบแล้ว การจ้างคนงานและพัฒนาแปลงเกษตรก็จะง่ายขึ้น
นอกจากระบบอัพเกรดแล้ว《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》 ยังมีระบบ “ไมล์สโตน” (Milestone) ซึ่งเมื่อทำสำเร็จจะได้รับรางวัล
ขณะนี้ความก้าวหน้าของไมล์สโตนยังอยู่ที่ 0% แต่เมื่อเขาดูรายละเอียด ก็พบว่ามีไมล์สโตนหลายอย่างให้ทำมากมาย
ตั้งแต่ไมล์สโตนเล็กๆ อย่างทำกำไร 10,000 หยวน พัฒนาแปลงเกษตร 10 ไร่ หรือจ้างคนงาน 10 คน ไปจนถึงไมล์สโตนใหญ่ๆ เช่น การสร้างห้องทดลองเพื่อวิจัยสูตรผลิตภัณฑ์การเกษตร ทุกไมล์สโตนมีรางวัลแตกต่างกันไป
และจากสถานการณ์ตอนนี้ การทำกำไร 10,000 หยวน น่าจะเป็นไมล์สโตนที่ง่ายที่สุด
การขายลูกพีชยังคงดำเนินต่อไปอย่างคึกคัก ดูเหมือนว่าเทคนิคการโปรโมทของเขาจะได้ผลดีมาก และที่สำคัญคือลูกพีชจากเกมอร่อยจริงๆ จึงทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ช่วงเที่ยง ลูกค้าที่มาจับจ่ายเริ่มกลับบ้านไปทานข้าว ทำให้คนเริ่มน้อยลง แต่รถสามล้อของจางหลินก็ขายลูกพีชไปได้เกือบ 300 จินแล้ว ซึ่งแสดงถึงความคึกคักของยอดขายในวันนี้
หลังจากหักจำนวนลูกพีชที่ให้คนลองชิม ยอดเงินของเขาตอนนี้ก็อยู่ที่ 8,130 หยวนแล้ว!
โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่ เขาจึงรับสายทันที
เสียงของแม่ดังมาจากอีกฝั่งของสาย “เสี่ยวหลิน อาหารจะเสร็จแล้วนะ”
“รับทราบครับแม่!” จางหลินตอบรับ จากนั้นเขาหยิบถุงและเลือกหยิบลูกพีชบางส่วนกลับไปให้แม่ลองชิม
เมื่อเก็บของเสร็จ เขาก็บอกกับหลิวเต๋อว่า “ฉันจะกลับบ้านก่อน นายดูแลร้านต่อไปนะ เดี๋ยวฉันจะไปสั่งอาหารให้”
“เจ้านายวางใจได้เลยครับ ผมจะดูแลร้านให้ดี!” หลิวเต๋อรับปากทันที
จากนั้นจางหลินก็ไปที่ร้านอาหารข้างๆ เพื่อสั่งอาหารให้หลิวเต๋อ ก่อนจะเรียกรถกลับบ้าน
บ้านของเขาอยู่ในชุมชน “ฮวาหยวน” ซึ่งถือว่าเป็นชุมชนที่ดีแห่งหนึ่งในเมืองยูเฉิง
เมื่อเขาเดินเข้าไปในตึกและขึ้นไปชั้น 6 จนถึงห้องนั่งเล่น ก็เห็นแม่ของเขา หลินเหยียน กำลังเตรียมอาหารอยู่
บ้านหลังนี้เป็นแบบสามห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น เป็นบ้านที่พ่อของเขาภูมิใจมาก เพราะครอบครัวของพ่อเกิดและเติบโตในชนบท เป็นชาวนามาหลายรุ่น ในที่สุดก็สามารถมีบ้านในอำเภอได้
แต่บ้านหลังนี้ถูกนำไปจำนองกู้เงินถึง 500,000 หยวน ถ้าเขาไม่สามารถชำระหนี้ได้ บ้านหลังนี้ก็จะตกเป็นของธนาคาร
ก่อนหน้านี้ เขากับแม่ได้คุยกันถึงเรื่องขายบ้านเพื่อใช้หนี้ให้ธนาคาร แล้วไปเช่าอพาร์ตเมนต์เล็กๆอยู่ เพื่อที่พวกเขาจะเหลือหนี้แค่ไม่กี่แสนที่ต้องจ่ายคืนให้ญาติ ซึ่งจะทำให้ความกดดันลดลงมาก
แต่ตอนนี้เขามีวิธีการหาเงินจากฟาร์ม และมีกำไรสูงมาก แผนการทั้งหมดก็ต้องเปลี่ยนไป
หลินเหยียนเห็นจางหลินกลับมาก็ถามว่า “เสี่ยวหลิน จัดการเรื่องที่ดินเป็นยังไงบ้าง?”
“แม่ เรื่องพวกนี้ให้ผมจัดการเองเถอะ เชื่อผมเถอะครับ ผมจะจัดการได้แน่นอน” จางหลินพูดด้วยความมั่นใจ เมื่อคิดถึงเกม《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》ในหัวของเขา
หลินเหยียนได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เสี่ยวหลิน แม่กับพ่อทำให้ลูกลำบาก พ่อแม่คนอื่นๆ ตอนนี้ต่างช่วยเหลือลูกๆกันทั้งนั้น แต่พวกเรากลับไม่ได้ช่วยอะไรลูกเลย แถมยังทิ้งหนี้กว่าล้านหยวนไว้ให้ลูกอีก”
เมื่อพูดจบ เธอก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกผิดซ้ำๆ
“แม่ พูดแบบนี้ทำไมกัน? แม่กับพ่อให้กำเนิดผม เลี้ยงดูผมมาจนโต ส่งผมเรียน ทำให้ผมไม่ขาดอะไรเลย นี่ถือว่าเป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว” จางหลินรีบปลอบใจแม่
สำหรับสถานการณ์ของครอบครัวตอนนี้ เขาไม่เคยโทษพ่อแม่เลย เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังมีร่างกายแข็งแรงและได้รับการศึกษาที่ดี ซึ่งถือว่าดีกว่าหลายคนมากแล้ว
หลายคนเกิดมาก็ไม่ได้โชคดีขนาดนี้
ในเมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ การนั่งเสียใจไปวันๆก็ไม่ได้ช่วยอะไร มีแต่จะทำให้เหนื่อยล้าทางจิตใจมากขึ้น
เมื่อหลินเหยียนได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกผิด เธอจึงถอนหายใจอีกครั้ง
จางหลินเห็นแบบนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “แม่ ผมตกลงทำธุรกิจกับเจ้าของฟาร์มแล้ว เราจะขายสินค้าการเกษตร ลูกพีชนี่เป็นสินค้าชิ้นแรกที่ผมจะขาย แม่ลองชิมดูนะ!”
พูดจบ เขาก็หยิบลูกพีชออกมาล้างและส่งให้แม่
เมื่อหลินเหยียนได้ยินว่าลูกชายจะทำธุรกิจก็ตื่นเต้นมาก เธอรับลูกพีชมาชิมทันที เมื่อกัดเข้าไปคำแรก เธอก็รู้สึกได้ถึงความหอมหวานที่แผ่ซ่านไปทั่วปาก พร้อมกับรสชาติที่ยอดเยี่ยมอย่างบรรยายไม่ถูก
“เสี่ยวหลิน ทำไมลูกพีชนี้อร่อยขนาดนี้?” หลินเหยียนตกใจ เพราะตลอดชีวิตของเธอ เธอไม่เคยกินลูกพีชที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน
เธอมั่นใจว่าลูกพีชที่ลูกชายขายต้องขายดีอย่างแน่นอน!
ความรู้สึกดีๆของเธอทำให้เธอมีอารมณ์ดีขึ้น เธอรีบชวนจางหลินทานข้าว และตักข้าวให้เขาหนึ่งชาม
จางหลินยิ้มรับ เขารับข้าวจากแม่มากิน อาหารฝีมือแม่ยังอร่อยเหมือนเดิม
ทันใดนั้น หลินเหยียนก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวหลิน ลูกพอมีเวลาไปทานข้าวกับอิงจื่อ ลูกสาวลุงตงบ้างไหม? เธอประทับใจในตัวลูกมากเลยนะ”
“พรวด!” จางหลินแทบจะพ่นข้าวออกมาเมื่อได้ยินเรื่องนี้
แม่เขาคงกำลังจะจับคู่ให้เขากับอิงจื่อแน่ๆ แต่ปัญหาคือ ลูกสาวลุงตงนั้นตัวใหญ่กว่าเขา และมีนิสัยเหมือนผู้ชาย แถมยังอายุมากกว่าเขาถึง 3 ปี
ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่เจอความรักที่บริสุทธิ์แบบสมัยมัธยมปลายอีกแล้ว และในอนาคตอาจจะต้องหาคนที่พออยู่ด้วยกันได้ แต่เขาก็อยากได้คนที่หุ่นเพรียว สวย และอายุน้อยกว่าเขาไม่ใช่เหรอ?
หลินเหยียนรู้ว่าจางหลินคิดอะไร เธอจึงถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดว่า “เสี่ยวหลิน ลูกอย่าไปปฏิเสธอิงจื่อเลยนะ เธอไม่รังเกียจที่บ้านเรามีหนี้กว่าล้าน เธอเป็นคนมีเงินและสามารถช่วยลูกได้ ถึงแม้ว่าเธอจะอายุมากกว่าลูก 3 ปี แต่ก็มีคำพูดที่ว่า ‘ผู้หญิงแก่กว่าสามปีคือทองคำ’ นะ”
จางหลินคิดในใจว่า นั่นไม่ใช่ทองคำ แต่น่าจะเป็นเหล็กเส้นมากกว่า
สำหรับเรื่องนี้ เขาขอไม่ประนีประนอมเด็ดขาด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีเหตุการณ์พิเศษในชีวิตอย่างเรื่องเกมก็ตาม เขาก็ไม่สามารถเลือกคู่เพราะอีกฝ่ายมีเงินได้หรอก
เขาจึงรีบหาทางพูดเลี่ยงว่า “แม่ ผมมีแฟนแล้ว เธอไม่รังเกียจที่บ้านเรามีหนี้ และก็ไม่ต้องการค่าสินสอดด้วย!”
“จริงเหรอ?” หลินเหยียนได้ยินแบบนี้ก็ตาลุกวาว พร้อมกับมองลูกชายด้วยความคาดหวัง
“ใช่ครับ จริงแน่นอน!” จางหลินพยักหน้าอย่างขอไปที เมื่อเห็นแววตาคาดหวังของแม่ เขาหวังว่าคำโกหกนี้จะทำให้แม่ดีใจ และยอมล้มเลิกความคิดจับคู่เขากับอิงจื่อเสียที
“เมื่อไหร่ลูกจะพาเธอมาให้แม่ดูบ้าง?”
“เอ่อ…ช่วงนี้เธอยุ่งมากเลยครับ รอให้เธอว่างก่อนนะ……”
จางหลินกลัวว่าแม่จะเซ้าซี้ต่อ จึงรีบกินข้าวจนหมดแล้วออกจากบ้านเพื่อกลับไปที่แผงขายลูกพีชทันที แต่ในใจเขาก็รู้สึกกลุ้มใจ
เขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นแฟนเพื่อให้แม่ดู? ถ้ารอนานเกินไป กลัวว่าแม่จะกลับมาเซ้าซี้เรื่องอิงจื่ออีก
ถ้าถึงที่สุดจริงๆ คงต้องเช่าคนมาแกล้งเป็นแฟนเพื่อให้แม่ดูแล้วล่ะ
ยังไงก็ต้องหาทางออกให้ได้
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เสียงผู้หญิงที่ไพเราะก็ดังขึ้นว่า “ลูกพีชนี้อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เป็นเสียงของเด็กสาวที่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย ดูน่ารักและสดใสมาก
จางหลินมองเด็กสาวด้วยความตกใจ เพราะเธอดูคล้ายกับรักแรกของเขามาก โดยเฉพาะชุดนักเรียนของโรงเรียน “อี้จง” ที่เธอใส่ ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว และความทรงจำในช่วงมัธยมปลายก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาทันที
“ลองชิมก่อนสิ” จางหลินหยิบลูกพีชมาล้างและยื่นให้เด็กสาว
“ได้จริงเหรอ? ฉันอยากซื้อแค่สองลูกเอาไปกินที่โรงเรียน” เด็กสาวตอบด้วยท่าทางเขินอาย
จางหลินยิ้ม “ถ้ามันอร่อย ช่วยแนะนำเพื่อนๆที่โรงเรียนให้มาซื้อจากผมด้วยนะ นี่คือลูกพีชพันธุ์ใหม่จากฟาร์มหลียวน”
“โอเค!” เด็กสาวรับลูกพีชไปและลองชิม เมื่อกัดเข้าไปคำแรก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “เจ้าของร้าน ลูกพีชนี้อร่อยจริงๆ พี่สาวของฉันเคยซื้อพีชนำเข้ามาให้ แต่ยังไม่อร่อยเท่านี้เลย เจ้าของร้าน พรุ่งนี้จะมาตั้งแผงอีกไหม? ฉันจะบอกเพื่อนๆให้มาซื้อ”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะมาอีก” จางหลินมองดูเด็กสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับการกินลูกพีชอย่างมีความสุข ทำให้เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่บริสุทธิ์ขึ้นมาอีกครั้ง เขาจำได้ว่า รักแรกของเขาในช่วงมัธยมปลายก็ชอบกินลูกพีชเหมือนกัน
เหมือนมากจริงๆ!
จนกระทั่งเด็กสาวซื้อพีชสองลูกและเดินจากไป จางหลินก็ถอนหายใจ
เรื่องในอดีตคงไม่สามารถย้อนกลับมาได้
ถึงแม้เขาจะรู้สึกหวั่นไหวที่เห็นเด็กสาวคนนี้ แต่เขาก็รู้ดีว่าคงไม่สามารถไปจีบเด็กสาววัยมัธยมแบบนี้ได้ เพราะเธอดูเหมือนจะยังไม่อายุครบ 16 ปีดีด้วยซ้ำ และถ้าเขาทำแบบนั้น เขาคงถูกมองว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ
ในช่วงบ่าย คนที่มาจับจ่ายซื้อของที่ตลาดเริ่มมากขึ้น และหลิวเต๋อก็เริ่มงานยุ่งอีกครั้ง
เสียงแจ้งเตือนการรับเงินจาก WeChat ดังขึ้นไม่หยุด ไม่นานเขาก็ได้รับการแจ้งเตือนจากเกมว่า:【ขอแสดงความยินดี คุณทำกำไรครบ 10,000 หยวนตามไมล์สโตนแล้ว ได้รับรางวัลจากไมล์สโตน: จำนวนสินค้าที่สามารถซื้อขายได้ในแต่ละวันของผลิตภัณฑ์หนึ่งชนิดจะเพิ่มขึ้น 500 จิน โดยผลิตภัณฑ์ที่ได้รับรางวัลคือ “ลูกพีช” (จำนวนจะรีเซ็ตในวันถัดไป)】
(จบบท)
