ตอนที่ 96 เอรินะกับสไลม์ (ตอนพิเศษ)

ตอนที่ 96 เอรินะกับสไลม์ (ตอนพิเศษ)

"นี่คืออาหารของฉัน..." นาคิริ เอรินะถือถาดเดินเข้ามา แต่เห็นว่าคนอื่นๆ ต่างจมอยู่ในโลกแห่งจินตนาการของอาหารอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

แน่นอนว่าเซี่ยหยูยังคงมีสติดี กำลังยิ้มมองเธออยู่

"อาหารของเธอเหรอ?" เซี่ยหยูเหลือบมอง เห็นบนถาดไม้ มีไข่ที่ห่อด้วยฟอยล์เป็นลูกๆ เขาก็เดาได้ทันทีว่าอาหารของเธอคืออะไร

"ลองชิมอาหารของฉันก่อนสิ เดี๋ยวจะเย็นชืด" เซี่ยหยูยื่นตะเกียบให้เช่นกัน

"ไม่เอา!" เอรินะสะบัดหน้าหนี

"เธอจะไม่ผิดหวังหรอก" เซี่ยหยูเปลี่ยนมาใช้ช้อนแทน

เขาตักข้าวในหม้อดินที่คลุกเคล้าไข่และเยลลี่ขึ้นมาคำใหญ่ ส่งไปตรงหน้าเธอ ท่าทางเปลี่ยนเป็นเด็ดขาดขึ้นมาทันที

จมูกขยับไหว เอรินะสูดกลิ่นหอมฟุ้งอย่างระแวง กำแพงหนาที่เธอพยายามสร้างขึ้นในใจ ก็พังทลายลงทันที

'ลิ้นเทพ' กำลังหลั่งน้ำลายเพิ่มขึ้น กระเพาะอาหารถึงกับสั่นสะเทือน

"ไม่เอา! ฉันไม่อยากกิน!" ปากพูดแบบนี้พลางส่ายหน้า แต่เอรินะกลับต้านทานไม่ไหว

เซี่ยหยูเห็นท่าทางแบบนั้นก็หัวเราะในใจ เขามีประสบการณ์จากครั้งก่อนที่ใช้ 'เต้าหู้หม่าล่าเวทมนต์' พิชิตใจหญิงสาวเย่อหยิ่งคนนี้

เขาจึงไม่พูดพร่ำทำเพลง ใช้ช้อนกระเบื้องสีขาวแทรกผ่านริมฝีปากเธอเข้าไปในปากโดยตรง

ครั้งนี้เธอให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แหงนคอขึ้นเล็กน้อย อ้าปากสีกุหลาบ มิฉะนั้นเซี่ยหยูก็คงไม่สามารถป้อนได้ง่ายขนาดนี้

อึก! เอรินะยันมือบนโต๊ะ ขาทั้งสองอ่อนแรง

เม็ดข้าวพร้อมเปลวไฟกระโดดโลดเต้นอยู่ในปาก

เยลลี่เนื้อก้อนหนึ่งละลาย น้ำซุปข้นไหลผ่านลำคอ 'ลิ้นเทพ' ปล่อยลมหายใจร้อนระอุออกมา

"...ที่นี่ที่ไหนกัน?"

เอรินะลืมตาขึ้นอย่างงุนงง มองไปรอบๆ อย่างสับสน

เธอยืนอยู่บนทุ่งข้าวสาลีสีทองที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ลมแรงพัดมาจากทุ่งกว้าง คลื่นข้าวสาลีซัดสาด

หืม?!

เอรินะเริ่มเดิน แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งเท้าเอาไว้ เธอก้มลงมอง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นรังเกียจและขยะแขยงทันที

"อะไรเนี่ย!"

มีอะไรบางอย่างคล้ายเยลลี่อยู่บนพื้น กำลังพันรอบเท้าของเธอ เอรินะพยายามเตะมันออก

แต่เธอก็ร้องกรี๊ดออกมาอย่างรวดเร็ว สิ่งนี้กำลังคืบคลานขึ้นมาตามขาเรียวขาว ที่สวมถุงเท้ายาวสีดำของเธออย่างช้าๆ!

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสิ่งนี้สัมผัสกับผิวหนัง ยังส่งความรู้สึกน่าอายที่ผสมผสานระหว่างความร้อนและเย็น

เธอวิ่งไปในทุ่งข้าวสาลี แต่เพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ล้มลงกับพื้นโครมใหญ่

ปุ ปุ ปุ

มีสิ่งที่คล้ายเยลลี่กระโดดมาหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

"กรี๊ด!" นาคิริ เอรินะกรีดร้องอีกครั้ง เพราะจู่ๆ ก็มีเหล่าหนวดเปลวไฟหลายเส้นผุดขึ้นมาจากพื้นดินทุ่งข้าวสาลี มัดขาทั้งสองของเธอก่อน แล้วจึงมัดมือทั้งสองข้าง

เธอพยายามดิ้นรน แต่หนวดเหล่านั้นกลับรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เอรินะไม่รู้สึกเจ็บปวด ตรงกันข้าม กลับมีความรู้สึกเพลิดเพลินที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อ

เปลวไฟที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตอันรุนแรงนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

เหล่าสไลม์เยลลี่ ใช้เวลาไม่นาน ก็ท่วมทับเธอ

เอรินะตัดสินใจ กัดเยลลี่ก้อนหนึ่งที่กระโดดมาหาใบหน้าเธออย่างแรง

ฟุบ! น้ำกระเซ็นออกมา เปื้อนไปทั่วหน้า เอรินะอึ้งไป ในปากเหมือนมีก้อนไฟ และกลิ่นหอมที่โชยมานั้นไม่ใช่กลิ่นคาวหรือน่าขยะแขยงอย่างที่คิด แต่เป็นกลิ่นหอมที่ชวนให้สดชื่น!

น้ำซุปไก่!

นี่คือสไลม์ที่ทำจากเยลลี่น้ำซุปไก่!

ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นสะเทือน เอรินะมองไปอย่างเหม่อลอย ที่ทุ่งข้าวสาลีนั้น มีสไลม์เยลลี่ตัวใหญ่เท่าเนินดิน ค่อยๆ เคลื่อนที่มา ส่งเสียงตลกๆ ออกมา

"ยินดีต้อนรับสู่...อาณาจักรสไลม์เยลลี่!"

"ไปให้พ้น!" เอรินะกรีดร้อง เธอดิ้นรน แต่สไลม์เยลลี่ตัวเล็กๆ ปีนป่ายไปทั่วร่างกายเธอ

บอสสไลม์เยลลี่ร่างมหึมาเคลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว สไลม์ตัวเล็กๆ อื่นๆ ถอยออกไปโดยอัตโนมัติ

"ฮิฮิ!"

เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่มีความหมายลึกซึ้ง

โครม! สไลม์เยลลี่ยักษ์ทับร่างเธอไว้ทั้งตัว

"อึก!" เอรินะดิ้นรนอยู่ในร่างของสไลม์เยลลี่ รอบตัวเต็มไปด้วยน้ำซุปข้น

พอเธออ้าปาก น้ำซุปก็ไหลเข้าปาก เปลวไฟพุ่งเข้าลำคอ วิ่งวนอยู่ในร่างกาย

ใบหน้าเธอแดงก่ำ แขนขาอ่อนระทวย การดิ้นรนก็หมดแรงไป มีท่าทางเขินอายแบบปฏิเสธไม่สุดใจ

"เอรินะ เฮ้ เอรินะ เอรินะ...ตื่นสักทีสิ!"

มีคนเขย่าไหล่ ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน นาคิริ เอรินะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ใบหน้าหล่อเหลาใบหนึ่งแทบจะแนบชิดใบหน้าเธอ

ว้าว! พอมองชัดๆ เอรินะเหมือนเห็นปีศาจ ตกใจจนหดตัวแนบติดโต๊ะด้านหลัง "อย่า...อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!"

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!" เซี่ยหยูพูดแล้วยกมือแสดงความบริสุทธิ์

"นายทำแล้ว!"

"ฉันไม่ได้ทำ!"

"ก็ที่นายทำอยู่ นั่นแหละ..."

"เราจะพูดกันดีๆไม่ได้หรือไง..."

เอรินะจ้องเซี่ยหยูด้วยดวงตากลมโต ในม่านตาสีม่วงมีประกายน้ำตาวูบไหว

นี่เป็นสัญญาณว่าเธอกำลังจะร้องไห้ แต่ก็ยังพอทนไหว

เห็นสภาพแบบนั้น เซี่ยหยูก็รู้สึกสนุกในใจ เขากลัวว่าปริมาณจะไม่พอที่จะจัดการสาวเย่อหยิ่งคนนี้ให้ดีๆ เสียอีก

เมื่อเทียบกันแล้ว คนอื่นๆ ที่ได้ชิมก็ไม่ได้มีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้

นี่ก็ถือเป็นจุดด้อยของ 'ลิ้นเทพ' เช่นกัน ที่ไวต่อรสชาติมากเกินไป จนหลงเข้าไปในโลกที่เชฟสร้างขึ้นได้ง่าย

พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าอยากฝึกฝนเอรินะจริงๆ ก็ไม่ต้องไปเล่นอะไรแบบมัดในห้องลับ แค่ป้อนอาหารให้เธอทุกวันก็พอแล้ว

นาคิริ เซนซาเอม่อนฟื้นคืนสติเป็นคนแรก เขาดึงเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาใส่เงียบๆ

"หัวใจแห่งเชฟ!"

เขาไม่ได้มองชายหญิงที่กำลังเผชิญหน้ากันอยู่ข้างๆ แต่จ้องมองอาหารบนโต๊ะอย่างเขม็ง และขมวดคิ้ว

"เป็นหัวใจแห่งเชฟ ด้านเปลวไฟใช่ไหม?

ไม่ใช่ แค่หัวใจแห่งเชฟด้านเปลวไฟอย่างเดียวไม่สามารถสร้างโลกแห่งอาหารที่หลากหลายได้ขนาดนี้..."

โซมะ, มาคิ และฮิซาโกะ ก็ตื่นขึ้นมา ตามลำดับ

"คุณหนูเอรินะ!"

ฮิซาโกะร้องเสียงดัง วิ่งมาอยู่ตรงหน้าเอรินะ กางแขนออกราวกับแม่นกที่กำลังปกป้องลูกนก บังร่าง 'ลิ้นเทพ' ไว้ด้านหลัง มองเซี่ยหยูด้วยสายตาโกรธเคือง ไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

"นายทำอะไรน่ะ?!" เธอตวาดถาม

ก็ไม่แปลกใจ ที่ฮิซาโกะจะเข้าใจผิด

สภาพของเอรินะในตอนนี้ ดูไม่ค่อยดีเอาเสียเลย แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ผิวก็มีสีแดงระเรื่อที่ชวนให้คิดไปไกล

ผมสีทองที่หน้าผาก ขมับ และท้ายทอย เปียกชื้นด้วยเหงื่อ ติดอยู่กับผิว

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ชุดนักเรียนของเธอดูยับเยินไปหมด

บรรลุจุดประสงค์แล้ว เซี่ยหยูหัวเราะเบาๆ เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เดินไปหาโมริตะ มาคิ ท่ามกลางสายตาระแวดระวังของคู่หู่นายบ่าว "มาคิ กลับบ้านกันเถอะ"

ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว

โมริตะ มาคิได้รับการยอมรับจากผู้อำนวยการโทสึกิแล้ว การสอบผ่านไม่ใช่ปัญหา

"เดี๋ยวก่อน!" เอรินะกัดริมฝีปาก ตะโกนไปว่า "นายยังไม่ได้ชิมอาหารของฉันเลย!"

เซี่ยหยูจึงหยุดเดิน "งั้นก็ได้ ฉันจะลองชิมดู"

เขากลับมาที่โต๊ะ หยิบไข่ที่ห่อด้วยฟอยล์อย่างแน่นหนาขึ้นมาลูกหนึ่ง สัมผัสได้ว่ายังร้อนอยู่

เมื่อแกะฟอยล์ออก กลิ่นหอมฟุ้งก็พุ่งเข้าจมูก เซี่ยหยูสูดดมเบาๆ แล้วก็ยิ้มพูดว่า

"ที่แท้ก็เป็นไข่ข้าวเหนียวนี่เอง..."

ไข่ข้าวเหนียวของเอรินะดูน่ากินมาก

ไข่ลูกเล็กๆ ที่เคาะเปลือกออกเล็กน้อย ข้าวเหนียวใสๆ อัดแน่นอยู่ข้างใน มีเห็ดหอมหั่นเต๋า แฮมหั่นเต๋า และเม็ดข้าวโพดผสมอยู่ด้วย สีสันสวยงาม

นอกจากนี้ไข่ขาวและไข่แดงยังถูกตีแตกเป็นเส้นและแผ่นบางๆ

"ในญี่ปุ่นก็มีอาหารว่างแบบดั้งเดิมอย่างไข่ข้าวเหนียวด้วยเหรอ?" เซี่ยหยูถามอย่างสงสัย

"ไม่มีหรอก" เอรินะกัดริมฝีปากพูด

"ตอนฉันยังเด็กมาก เคยกินอาหารว่างแบบจีนแบบนี้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เลยจำได้แม่น..."

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย