บทที่ 18 ซารุโทบิ พิพะโกะ: ฮิรุเซ็นแต่งงานใหม่หรือ?

หลังจากเสียงดีดนิ้ว แสงวาววับก็ส่องประกาย

เพ็กกี้ที่ฝึกฝนมาหลายปีหลุดจากร่างหมู กลายเป็นมนุษย์

เพ็กกี้สี่ตัวที่เพิ่งกลายร่างเป็นมนุษย์ได้สำเร็จ ลูบไล้ร่างกายของตัวเองด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

"เมื่อพิสูจน์ตัวตนของฉันแล้ว ต่อไปเราจะเข้าสู่หัวข้อหลัก คุณมีความปรารถนาอะไรที่อยากจะให้เป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นความปรารถนาอะไร ฉันสามารถทำให้มันเป็นจริงได้..."

คำพูดของมุยางเหมือนคบเพลิงที่จุดไฟแห่งความปรารถนาในใจของห้าคนในห้อง

ความปรารถนา? ความเสียดาย?

ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความเสียดายที่อยากจะแก้ไข หรือไม่มีความปรารถนาที่อยากจะทำให้เป็นจริง

ตอนนี้ เมื่อมีโอกาสที่จะแก้ไขความเสียดาย และมีโอกาสที่จะทำให้ความปรารถนาเป็นจริง ใครจะไม่ตื่นเต้นได้?!

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น สูดหายใจลึก มือขวาเอื้อมไปที่เอว ตั้งใจจะหยิบไปป์และถุงยาสูบขึ้นมาสูบเพื่อบรรเทาความตื่นเต้นในใจ แต่กลับพบว่าไม่มีอะไรอยู่

เขานิ่งไปชั่วครู่ แล้วนึกขึ้นได้ว่าตนเองพันผ้าพันแผลรอบศีรษะทำให้ไม่สามารถสูบบุหรี่ได้ จึงไม่ได้พกมา

เขาเลียริมฝีปาก แล้วหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ที่ตื่นเต้นได้สงบลงแล้ว ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เงยหน้าขึ้นมองมุยาง

"หากต้องการฟื้นคืนชีพหลายคน มีส่วนลดไหม?"

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น พยายามต่อรอง

ชิมูระ ดันโซ เลิกคิ้วขึ้น จากคำพูดของซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เขาสัมผัสได้ถึงภัยคุกคาม

ฟื้นคืนชีพ? ฮิรุเซ็นต้องการฟื้นคืนชีพใคร?

ในหัวของชิมูระ ดันโซ มีชื่อหลายชื่อผุดขึ้น ใบหน้าของเขาค่อยๆ ซีดลง

มุยางยิ้ม "ไม่มีนะ!"

ในฐานะพ่อค้าคนกลาง ฉันหาเลี้ยงชีพด้วยการทำกำไรจากส่วนต่าง

ถ้าให้ส่วนลด คุณคิดว่าฉันจะทำกำไรได้น้อยลงหรือ?

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เลียริมฝีปากอีกครั้ง แล้วเอื้อมมือไปที่เอวเพื่อหยิบไปป์ มือของเขาลูบเอว "มินาโตะ ไปเอา หนังสือปิดผนึก มา"

ได้ยินเช่นนั้น ชิมูระ ดันโซ เงยหน้าขึ้น อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็หยุดลง พยายามจะพูดอีกครั้งแต่ก็หยุดอีกครั้ง พยายามเรียบเรียงคำพูดแต่ล้มเหลว...จ้องมองไปที่หลังของนามิคาเสะ มินาโตะ ที่เดินจากไป

"ฮิรุเซ็น คุณอยากฟื้นคืนชีพใคร?" มิโตะคาโดะ และ อูทาทาเนะ โคฮารุ ถาม

"ก่อนอื่นเรามาดูกันว่าหนังสือปิดผนึกมีมูลค่าเท่าไหร่ และสามารถฟื้นคืนชีพได้กี่คน จากนั้นค่อยพิจารณาว่าจะฟื้นคืนชีพใครบ้าง"

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ตอนนี้มีเหตุผลมาก ถ้าหนังสือปิดผนึกมีมูลค่ามากพอ ก็จะฟื้นคืนชีพหลายคนพร้อมกัน รวมทั้งคนที่มีประโยชน์ แต่ถ้าหนังสือปิดผนึกมีมูลค่าไม่มาก ก็จะฟื้นคืนชีพเฉพาะคนที่สามารถให้ความช่วยเหลือได้

หลังจากการสนทนาสั้นๆ ห้องก็เงียบไป ความเงียบดำเนินต่อไปสองสามนาที ก่อนที่นามิคาเสะ มินาโตะ จะกลับเข้าห้องและมอบหนังสือปิดผนึกให้ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น

"แลกเป็นเงินได้เท่าไหร่?" ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ยกหนังสือปิดผนึกขึ้นถาม

มุยางเคาะที่ผิวของม้วนหนังสือแล้วถาม "มีสำเนาไหม?"

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ส่ายหัว "ไม่มี"

มุยางพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดในใจ

คัดลอก

หนังสือปิดผนึกแยกออกเป็นสองส่วน

แลกเปลี่ยน

หนังสือปิดผนึกส่วนหนึ่งหายไป

หนังสือปิดผนึกบันทึกวิชาต้องห้ามที่มีความเสี่ยงสูง แม้จำนวนจะไม่มากแต่คุณภาพสูงมาก ดังนั้นมูลค่า...

"สี่ล้านสองแสน"

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น คำนวณในใจ "แลกเปลี่ยนความรู้เกี่ยวกับวิชานินจาที่อยู่ในหัวของฉันด้วย"

"สองล้านหนึ่งแสนแปดหมื่น"

มุยางเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย รู้สึกประหลาดใจ

สมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นปรมาจารย์นินจา ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น มีความรู้เกี่ยวกับวิชานินจามากมาย

"รวมเป็นหกล้านสามแสนแปดหมื่น หักค่าใช้จ่ายของพวกคุณสี่คน เพียงพอที่จะฟื้นคืนชีพห้าคน..."

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วประกาศรายชื่อคนที่จะฟื้นคืนชีพ "เซ็นจู ฮาชิรามะ, เซ็นจู โทบิรามะ, ฮาตาเกะ ซาคุโมะ, ซารุโทบิ บิวาโกะ"

ได้ยินเช่นนั้น ชิมูระ ดันโซ รู้สึกเหมือนโลกหมุน

ภารกิจ: กลายเป็นโฮคาเงะ

ความยาก: ยาก

เนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน ความยากของภารกิจเปลี่ยนแปลง

ความยาก: นรก

“การฟื้นคืนชีพต้องใช้เนื้อเยื่อของร่างกายเล็กน้อยเป็นสื่อกลาง” มุยางกล่าวพลางถือเหรียญฟื้นคืนชีพสี่อันอยู่ในมือ

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ไม่พูดอะไร เดินออกจากสำนักงานโฮคาเงะทันที จัดตั้งทีมขุดหลุมฝังศพ แล้วมุ่งตรงไปยังสุสาน

“แล้วพวกคุณล่ะ?” มุยางโยนเหรียญฟื้นคืนชีพเล่น พลางหันมองคนที่เหลือ

“ไม่มีเงินนะ!” นามิคาเสะ มินาโตะ พูดพร้อมรอยยิ้ม

เขามีความปรารถนาที่อยากจะทำให้เป็นจริง แต่โชคไม่ดีที่ไม่มีเงิน

พูดให้ถูกคือ เงินที่เขามีไม่พอที่จะทำให้ความปรารถนาเป็นจริง

ยิ่งไปกว่านั้น หากโฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งและสองฟื้นคืนชีพ ความปรารถนาของเขาอาจไม่ต้องใช้เงินก็เป็นจริงได้

ดังนั้น...เขาไม่รีบ

สายตาเคลื่อนที่...

“ไม่มีเงิน และไม่มีความปรารถนาอะไรเป็นพิเศษ”

มิโตะคาโดะ และ อูทาทาเนะ โคฮารุ มองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน

สายตาเคลื่อนอีกครั้ง มาหยุดที่ชิมูระ ดันโซ

อย่าบอกนะว่า คุณที่ฝันอยากเป็นโฮคาเงะตลอดเวลา ไม่มีความปรารถนาที่อยากทำให้เป็นจริง

เมื่อรู้สึกถึงสายตาของมุยาง ชิมูระ ดันโซ ก็หันมองด้วยดวงตาที่ดูไร้ชีวิตชีวา จากสายตาของดันโซ มุยางเห็นคำสองคำใหญ่ๆ

จน! ยากจน!

ฉันไม่มีเงินที่จะทำให้ความปรารถนาเป็นจริง!

ความยากจนทำให้ฉันพัง!

ฝันตื่นแล้ว ฝันสลายแล้ว

ทันใดนั้น มุยางก็เข้าใจ

ในฐานะหัวหน้าราก ดันโซไม่ได้ขาดแคลนวิชานินจา แต่ทุกวิชาที่เขามีมาจากการสะสมของโคโนฮะ

และวิชานินจาที่โคโนฮะสะสมไว้ เพิ่งถูกซารุโทบิ ฮิรุเซ็น แลกเปลี่ยนเป็นเงินและใช้งานไป

น่าเสียดายจริงๆ

มุยางส่ายหัว แล้วหันสายตากลับมา รอคอยทีมขุดหลุมฝังศพกลับมา

สองช่วงโมงต่อมา...

ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น นำทีมแอนบูสี่คนที่ถือโถกลับมาที่ห้อง แอนบูทั้งสี่วางโถลงบนพื้นแล้วออกจากห้อง

มุยางโยนเหรียญฟื้นคืนชีพสีทองลงในโถ เมื่อเสียงเหรียญกระทบกับผนังโถดินเผาดังขึ้น แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากโถและกระจายเป็นดักแด้แสงสว่าง

แดนสุขาวดี

เซียนหกวิถี โอซึซึกิ ฮางิโรเมะ ที่ปิดตาอยู่ จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น มองไปที่วิญญาณสี่ดวงที่หลุดจากแดนสุขาวดีกลับไปยังโลกมนุษย์ แล้วตกอยู่ในความเงียบ

สำนักงานโฮคาเงะ

เมื่อวิญญาณเข้าสู่ร่าง ดักแด้แสงก็แตกออก เผยร่างคนที่อยู่ภายใน

จากซ้ายไปขวา ได้แก่...

เซ็นจู ฮาชิรามะ สวมชุดรัดรูปสีดำสำหรับการต่อสู้ ด้านนอกสวมเกราะชั้นที่มีสีแดงซ้อนกัน ตรงไหล่ซ้ายมีสัญลักษณ์ของตระกูลเซ็นจู ข้อมือทั้งสองข้างมีปลอกข้อมือเหล็กสีแดง และสวมผ้าคาดหน้าผากของโคโนฮะ ผมดำเหมือนหมึก

เซ็นจู โทบิรามะ ผมสีเงินและตาแดง หน้าสวมผ้าคาดเหล็กแบบป้องกัน แก้มมีรอยแดงสามเส้น สวมชุดรัดรูปสีดำสำหรับการต่อสู้ ด้านนอกสวมเกราะชั้นที่มีสีฟ้าซ้อนกัน ไหล่ทั้งสองข้างมีปกขนสีขาวเชื่อมต่อกับด้านหลัง

ฮาตาเกะ ซาคุโมะ ผมยาวสีเงิน มัดผมหางม้า ไหล่ซ้ายมีปลอกแขนสีขาวที่มีสามเหลี่ยมสีแดง

ซารุโทบิ บิวาโกะ หน้าตาเคร่งขรึม

"หืม? เกิดอะไรขึ้น?" เซ็นจู ฮาชิรามะ เกาหลังหัว มองรอบๆ ด้วยความสงสัย

เซ็นจู โทบิรามะ ขยับมือขา "ดูเหมือนว่าเราถูกฟื้นคืนชีพพี่ใหญ่"

"ฟื้นคืนชีพ?" ฮาตาเกะ ซาคุโมะ ก้มลงมองมือของตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

ซารุโทบิ บิวาโกะ หันมองซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ที่มีอารมณ์ตื่นเต้น ตาแคบลง "ฮิรุเซ็นเจ้าบ้านั่นแต่งงานใหม่หรือยัง?!"

ความตื่นเต้นของซารุโทบิ ฮิรุเซ็น หยุดชะงักทันที เขานึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนเองมีรูปลักษณ์เหมือนตอนหนุ่ม

การพบกันที่ซาบซึ้ง ถูกทำลายด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

“ปุ!”

คนที่รู้เรื่องหัวเราะออกมา