บทที่ 939 ชีวิตที่ไม่เสียใจ
หยูซินซีไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าท้องฟ้าข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยแสงสลัวของยามเย็น
“อืม...”
“ถึงไหนแล้วเหรอ?”
หยูซินซีหันไปมองนอกหน้าต่างก่อนจะหันกลับมาถามถังหยวนว่า “คุณยังไม่ได้นอนเลยเหรอ?”
ถังหยวนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ ยิ้มตอบเมื่อได้ยินเสียงของเธอ “ผมงีบไปหน่อย ยังไม่ได้นอนนาน คาดว่าอีกครึ่งชั่วโมงเราก็จะถึงจงไห่แล้ว”
“หืม?”
“งั้นฉันหลับไปนานเลยสินะ”
ดวงตาของหยูซินซีเบิกกว้างเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความประหลาดใจ
“ใช่แล้ว”
“หลับจนมีน้ำลายไหลออกมาเลยนะ”
“ดูสิ เสื้อผมเปียกหมดแล้ว”
ถังหยวนชี้ไปที่หน้าอกของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม
“เป็นไปไม่ได้!”
หยูซินซีรีบปฏิเสธทันที แต่เมื่อเธอเห็นรอยเปื้อนเล็กๆ ที่เสื้อของถังหยวน ใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นทันที “นั่นไม่ใช่น้ำลายหรอก นั่นมันน้ำตาของฉันต่างหาก!”
“โอ้?”
“จริงเหรอ?”
“งั้นผมอาจจะเข้าใจผิดไปแล้ว~”
ถังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับพูดหยอกเย้า
หยูซินซีเมื่อได้ยินก็รู้ทันทีว่าถังหยวนกำลังล้อเธอเล่น เธอจึงแกล้งตีไหล่เขาเบาๆ สองครั้งอย่างหมั่นไส้ จากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง และเริ่มแต่งหน้าอย่างชำนาญ
ถังหยวนเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ไม่รบกวนเธอ เขายังคงเล่นโทรศัพท์ต่อไป บางครั้งเมื่อเห็นวิดีโอของบล็อกเกอร์จาก Wuyou Media ซึ่งเป็นบริษัทของเขาเอง ก็อดใจไม่ได้ที่จะกดไลก์ให้
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถังหยวนวางโทรศัพท์ลงและเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าฟ้าข้างนอกมืดสนิทแล้ว พวกเขาเข้าใกล้ด่านเก็บค่าผ่านทางที่ทางเข้าสู่จงไห่
เห็นได้ว่าที่ด่านเก็บค่าผ่านทางมีตำรวจจราจรขับขี่มอเตอร์ไซค์ตำรวจเตรียมพร้อมหลายสิบคน รอบๆ ยังเต็มไปด้วยนักข่าวจากสื่อต่างๆ ซึ่งมากกว่าในตอนที่พวกเขาออกเดินทางเสียอีก
ไม่นาน ทั้งสองฝ่ายก็ทำการเปลี่ยนหน้าที่กัน
ตำรวจจราจรของจงไห่เข้ามารับหน้าที่ต่อจากตำรวจทางหลวง เพื่อนำขบวนคุ้มกันทีมแพทย์จากโรงพยาบาลจื้อหยวนที่มาช่วยเหลือในหานเฉิงเข้าสู่ตัวเมือง
บนถนนที่มุ่งหน้าสู่ใจกลางเมืองนั้นโล่งมาก แต่ในทางกลับกัน ถนนที่มุ่งออกจากเมืองกลับมีการจราจรติดขัดอย่างหนัก
เมื่อเจ้าของรถหลายคนเห็นสาเหตุของการจราจรติดขัดว่าเกิดจากการต้อนรับทีมแพทย์ พวกเขาก็ไม่มีใครแสดงความไม่พอใจออกมาเลย ทุกคนต่างพากันลงจากรถ บางคนหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายวิดีโอ บางคนก็ยกมือขึ้นโบกและส่งเสียงเชียร์
“ยินดีต้อนรับฮีโร่กลับบ้าน!”
“พวกคุณสุดยอดมาก คุณคือความภูมิใจของจงไห่!”
“ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อย!”
...
เสียงตะโกนต้อนรับดังก้องไปทั่วจนปลุกทีมแพทย์หลายคนที่ยังหลับใหล เมื่อพวกเขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นผู้คนที่ยืนอยู่ริมถนนโบกมือให้ หลายคนก็รู้สึกน้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว
พวกเธอกลับมาบ้านแล้ว!
ถนนทางหลวงนั้นยาวและการจราจรก็ติดขัดมาก แต่ทีมแพทย์ของโรงพยาบาลจื้อหยวนยังคงได้รับการต้อนรับด้วยเสียงเชียร์อย่างต่อเนื่องจนเข้าถึงเขตเมืองจงไห่อย่างราบรื่น
เนื่องจากการถ่ายทอดสดของ Hua Xia Daily บวกกับการโปรโมตจากสื่อสังคมออนไลน์อย่าง Weibo และ Douyin ทำให้ชาวเมืองจงไห่จำนวนมากรู้ข่าวล่วงหน้า ดังนั้นเมื่อพบว่ามีการปิดกั้นการจราจรเพื่อการต้อนรับ หลายคนไม่เพียงไม่รู้สึกหงุดหงิด แต่กลับรู้สึกโชคดีเสียอีก บางคนเปิดประตูรถออกไปมอง บางคนเตรียมโทรศัพท์เพื่อถ่ายวิดีโอ
“ปี๊น ปี๊น ปี๊น—”
เมื่อขบวนรถตำรวจพร้อมไฟสัญญาณสีแดงและน้ำเงินหลายสิบคันขับพาทีมแพทย์ผ่านไป รถยนต์ที่จอดอยู่ข้างทางต่างพากันบีบแตรเพื่อแสดงความเคารพ
การจากไปโดยไม่เกรงกลัว การกลับมาอย่างปลอดภัย และชีวิตที่ไม่เสียใจ
ทีมแพทย์หลายคนเมื่อเห็นแสงไฟนีออนของเมืองต่างก็มีความคิดเดียวกันผุดขึ้นมาในใจ
ภายใต้การต้อนรับระดับสูงสุด ขบวนรถของทีมแพทย์จากโรงพยาบาลจื้อหยวนสามารถเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองได้โดยไม่มีอุปสรรค และในที่สุดก็หยุดลงอย่างช้าๆ ที่หน้าโรงแรม Peninsula ในจงไห่
เมื่อรถทุกคันจอดสนิทแล้ว ประตูรถบัสหรูหราก็เปิดออกพร้อมกัน ถังหยวนก้าวออกมาจากรถเป็นคนแรก เขาเห็นว่าที่หน้าโรงแรม Peninsula นั้นเต็มไปด้วยผู้ที่มาต้อนรับการกลับมาของพวกเขา ผู้นำของเมืองจงไห่หลายคนมายืนรอพวกเขา โดยผู้นำที่ยืนอยู่แถวหน้าก็คือ โจวซวี่หยวน
“ท่านประธานถัง!”
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!”
เมื่อโจวซวี่หยวนเห็นถังหยวน เขาก็เดินเข้ามาหาพร้อมยื่นมือออกมา ทั้งสองจับมือกันแน่น และน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ท่านเลขาธิการโจว ท่านส่งเรามาด้วยตัวเอง และต้อนรับเรากลับด้วยตัวเองอีกครั้ง ในนามของทีมแพทย์จากโรงพยาบาลจื้อหยวน ผมขอขอบคุณท่านเป็นอย่างสูง!”
ถังหยวนยิ้มกว้างและพูดทักทายโจวซวี่หยวนอย่างเป็นกันเอง
เนื่องจากนักข่าวจาก Hua Xia Daily กำลังถ่ายทอดสดอยู่ไม่ไกล โจวซวี่หยวนจึงไม่ต้องการแย่งซีน หลังจากทักทายกันสั้นๆ เขาก็ถอยไปยืนข้างๆ เพื่อให้พื้นที่แก่ถังหยวนและคนอื่นๆ
ไม่นานนัก ครอบครัวของทีมแพทย์ที่รออยู่ในล็อบบี้ของโรงแรมมานานจนอดทนไม่ไหวก็พากันวิ่งออกมา ราวกับคลื่นที่ไหลบ่าเข้าหาคนที่พวกเขารัก
“ที่รัก คุณผอมไปเยอะเลย!”
“แม่ หนูคิดถึงแม่มาก!”
“สุดที่รัก ที่ผ่านมาคุณต้องเหนื่อยมากแน่ๆ!”
“พ่อ เพื่อนๆ และคุณครูบอกว่าพ่อเป็นฮีโร่!”
“ลูกจ๋า กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ปลอดภัยก็ดีแล้วนะ!”
...
42 วันที่ผ่านมา ทีมแพทย์จากโรงพยาบาลจื้อหยวนต้องเผชิญกับความเป็นความตายมากมาย หลายครั้งที่พวกเขาเกือบจะล้มลง แต่ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาอย่างปลอดภัย เมื่อได้พบหน้าครอบครัว ไม่มีใครสามารถกลั้นอารมณ์ของตัวเองได้
ฉากเหล่านั้นช่างสะเทือนใจอย่างยิ่ง
นักข่าวจาก Hua Xia Daily ต่างเช็ดน้ำตาไปพร้อมกับบันทึกภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ขณะที่ถังหยวนซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของโรงแรม Peninsula มองดูภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกมากมาย
“เฮ้อ...”
“ดีที่ผมรักษาสัญญาไว้ได้ นำทุกคนกลับมาอย่างปลอดภัย”
ถังหยวนถอนหายใจเบาๆ “ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามีใครสักคนล้มลงที่แนวหน้า ตอนนี้ผมจะต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวของพวกเขาอย่างไร”
“แต่คุณก็ทำสำเร็จแล้วนี่”
“ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้เป็นหมอ แต่คุณก็เป็นผู้นำทางจิตใจของพวกเขาเสมอ บทบาทของคุณสำคัญมากกว่าที่คุณคิด”
หยูซินซียืนอยู่ข้างถังหยวน เธอเงยหน้ามองด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความเคารพ และพูดตอบกลับเบาๆ
เมื่อถังหยวนได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ้มบางๆ และไม่พูดอะไรต่อ เขาพยักหน้าให้หยูซินซีก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในโรงแรม Peninsula “ให้พวกเขาได้มีเวลาสักหน่อย เราเข้าไปข้างในกันเถอะ...”
