บทที่ 5 เกรอลท์แห่งริเวีย (White Wolf)
ชีวิตที่เคียร์มอร์เฮนค่อนข้างเรียบง่าย หลังจากได้รับแรงกระตุ้นจากรางวัลของระบบ เวนทุ่มเทเวลาให้กับการฝึกฝนนักล่าปีศาจอย่างไม่ลดละ
การได้เห็นพลังของตัวเองเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ จากการพยายามนั้นทำให้เขาแทบลืมกินลืมนอน
การใช้ชีวิตที่ซ้ำซากแต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นเช่นนี้ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักจากฤดูร้อนก็เข้าสู่ฤดูหนาว
นับตั้งแต่เขามายังโลกนี้ก็เกือบสี่เดือนแล้ว
ในช่วงสี่เดือนนี้ เวย์นไม่เคยปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์เลย นอกจากจะมีพัฒนาการที่ชัดเจนในทักษะต่างๆ แล้ว เขายังทำภารกิจฝึกหัดระดับธรรมดาจากอาจารย์เวเซอร์เมียร์ทุกวัน
**เวน (อายุ 14 ปี)**
- อาชีพ: นักล่าปีศาจ
- ระดับ: 3 (63/300)
- ค่าความสามารถ: 2 จุด
- ค่าสถานะ: พละกำลัง 15, ความว่องไว 20, ความทนทาน 17, จิตใจ 20
- ทักษะ: ดาบ LV2, คาถา LV2, การกลายพันธุ์ LV1
- สายเลือดพิเศษ: สายเลือดโบราณ (อ่อนแอ, ยังไม่ตื่นขึ้น) ต้องการ 10 จุดความสามารถในการปลุกพลัง
- ทักษะเสริม: การยิงธนู LV1, การทำอาหาร LV3, การปลูกพืช LV1
สี่เดือนแห่งความพยายามไม่เพียงทำให้เวนฝึกฝนทักษะการต่อสู้นักล่าปีศาจจนชำนาญ แต่ยังทำให้อาชีพนักล่าปีศาจของเขาเพิ่มขึ้นถึงสองระดับ
นอกจากได้รับการเพิ่มค่าสถานะพื้นฐานอีกสองจุดในทุกค่าแล้ว เขายังได้รับจุดความสามารถอันล้ำค่าอีกสองจุดด้วย
จากคำอธิบายของระบบ จุดความสามารถนั้นมีค่ามาก สามารถใช้เพิ่มค่าสถานะร่างกายหรือยกระดับทักษะต่างๆ ได้
และระบบยังบอกอีกว่า เมื่อทักษะใดๆ พัฒนาถึงระดับ 5, 10, 15 และระดับสูงขึ้น จะสามารถปลดล็อกทักษะเฉพาะทางของอาชีพด้วยการใช้จุดความสามารถ
สิ่งนี้ทำให้เวนตื่นเต้นมาก และเขาเลือกที่จะเก็บจุดความสามารถไว้ใช้งานในอนาคต
ในยามเย็นวันหนึ่ง เวย์นกำลังกลับจากการฝึกฝนร่างกายตามปกติ เขารู้สึกดีใจเหมือนทุกวันหลังจากเสร็จสิ้นการฝึกและเดินออกจากปราสาทเคียร์มอร์เฮน
ในฐานะหนึ่งใน "จักรวรรดิแห่งนักชิม" นอกจากการฝึกฝนประจำวันแล้ว สิ่งที่เขาชอบที่สุดคือการหาวัตถุดิบธรรมชาติจากรอบๆ ปราสาทเพื่อเพิ่มเมนูให้กับเขาและเวเซอร์เมียร์
ลำธารที่อยู่ห่างจากปราสาทไม่ถึง 300 เมตรเป็นจุดเก็บวัตถุดิบที่ดีมาก
ในฐานะที่เป็นแหล่งน้ำใกล้เคียงกับเคียร์มอร์เฮน เวย์นได้ตั้งกับดักดักปลาหลายจุดตามลำธาร ทำให้เขามักจะได้ปลาเล็กๆ และกุ้งมาอยู่เสมอ และที่พื้นราบใกล้ลำธาร เขาก็ปลูกสวนผักเล็กๆ เอาไว้ด้วย
ในชาติก่อนเขาเป็นเด็กจากชนบท ถึงแม้จะไม่ได้เป็นชาวไร่ชาวสวนมืออาชีพ แต่ก็ทำงานสวนได้พอใช้ทีเดียว
เวเซอร์เมียร์ประหลาดใจมากกับการกระทำของเขา และถึงกับแซวว่า เวย์นคงจะเป็นนักล่าปีศาจคนแรกในรอบหลายพันปีที่ชอบทำสวน
แต่เวย์นไม่ใส่ใจกับคำแซวนั้น ชีวิตในยุคกลางนั้นแสนจะลำบาก หากเขาไม่หาอะไรสนุกๆ มาทำ ชีวิตยาวนานของนักล่าปีศาจก็คงจะน่าเบื่อเกินไป
ขณะที่เขากำลังถือเชือกมัดปลาตัวเล็กๆ และผักสดสองสามต้นเพื่อเดินกลับปราสาท เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ลอยเข้ามาในหูของเขาอย่างกะทันหัน
เวย์นรู้สึกตกใจ คิดว่าอาจจะมีภูตน้ำหลงทางเข้ามาใกล้ลำธาร
เขาวางวัตถุดิบในมืออย่างรวดเร็ว และชักดาบเหล็กออกจากหลังในท่าพร้อมโจมตี
แต่สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเขาในระยะยี่สิบเมตร ไม่ใช่ภูตน้ำอย่างที่คิด แต่เป็นชายคนหนึ่งในชุดเกราะเบาแห่งสำนักหมาป่า พร้อมดาบสองเล่มที่สะพายอยู่ด้านหลัง
ชายผู้นั้นจูงม้าสีน้ำตาลเข้มที่บรรทุกสัมภาระจำนวนมากไว้
เขามีใบหน้าหล่อเหลาและบ่งบอกถึงความเก๋าเกม ด้วยเส้นผมสีเงินและรอยแผลเป็นหลายแห่งบนใบหน้า ดวงตาสีเหลืองเหมือนสัตว์ป่าของเขาแสดงถึงความเป็นนักล่าปีศาจ
เมื่อชายคนนั้นเห็นเวย์น เขายิ้มออกมาอย่างแข็งๆ ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างไร้อารมณ์ และกล่าวด้วยเสียงแหบแห้งว่า:
“นานแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกัน เวย์น”
แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นดวงตาแบบนักล่าปีศาจของเวย์น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเป็นมิตรยิ่งขึ้น
“ดูเหมือนว่าตอนนี้เราจะมีนักล่าปีศาจตัวน้อยเพิ่มขึ้นในสำนักหมาป่าแล้วนะ”
“แล้วเด็กคนอื่นๆ ล่ะ?”
เมื่อเห็นชายผู้หล่อเหลาเพียงแค่แวบเดียว เวย์นก็จำเขาได้ทันทีจากความทรงจำของเขา
เขาคือ **เกรอลท์แห่งริเวีย** ตัวเอกของนวนิยาย **The Witcher** และเกมไตรภาค ผู้เป็นนักล่าปีศาจในตำนานแห่งสำนักหมาป่าในอนาคต ฉายา "นักรบที่ไร้เทียมทาน" "ราชาแห่งเกมการ์ดกวินต์" และ "เครื่องจักรทำลายล้างแห่งการต่อสู้"
อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ในอนาคตเหล่านี้ยังไม่เกิดขึ้น ในเวลานี้เกรอลท์ยังไม่เคยพบกับเยนนิเฟอร์ และชะตากรรมของเด็กหญิงที่ถูกเรียกว่าลูกสาวแห่งโชคชะตาอย่าง **ซิริ** ก็ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ
เกรอลท์ย่อมรู้จักเวย์นในฐานะลูกศิษย์ของเวเซอร์เมียร์เช่นเดียวกันกับเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยสนิทกันมากนักเนื่องจากอายุที่ต่างกัน แต่ก็เคยพบเจอกันมาก่อน
เมื่อได้ยินคำถามเกี่ยวกับเด็กคนอื่นๆ เวย์นก็ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า:
“พวกเขาไม่ผ่านการทดสอบครั้งสุดท้าย ข้าคนเดียวที่รอดชีวิต”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเกรอลท์ก็หม่นหมองไปชั่วครู่ แต่เขาก็รีบกลับมาเป็นปกติ เขามองไปยังปราสาทเคียร์มอร์เฮนก่อนจะตบไปที่ม้าของเขาและพูดกับเวย์นว่า:
“อย่าจมอยู่กับอดีตมากเกินไป เวย์น”
“นี่คือการเลือกของโชคชะตา ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้”
“ข้าพกเสบียงกลับมามากมาย ปีนี้ข้าจะพักที่ปราสาทนี้ตลอดฤดูหนาว”
“คืนนี้เรามาจัดงานเลี้ยงกันดีกว่า”
เวย์นไม่ได้รู้สึกผูกพันกับเด็กคนอื่นๆ มากนัก จึงไม่ได้เศร้าอะไรมาก
เขาหยิบผักและปลาสดขึ้นจากพื้น แล้วพูดอย่างอวดดีพลางยิ้ม:
“ดีเลย ข้าไม่ได้เจอเจ้ามานาน ฝีมือทำอาหารของข้าพัฒนาไปมาก เจ้ามาลองอาหารฝีมือข้าดูสิ!”
“วันนี้ข้าจะทำเมนูพิเศษต้อนรับเจ้าเป็นการเฉพาะ”
เกรอลท์หัวเราะเบาๆ พร้อมมองเวย์นด้วยสายตาสงสัย เขาพยักหน้าแล้วกล่าว:
“ข้ารอดูแล้วกัน”
ทั้งคู่ต่างเดินเคียงข้างกันมุ่งหน้ากลับปราสาทเคียร์มอร์เฮน ท่ามกลางหิมะที่เริ่มโปรยปราย
**จบบทที่ 5** ###
