บทที่ 321 สู้กับเจ้าแม่กวนอิม
“ข้าตามเจ้ามาตลอด ออกมาเถอะ!” เจียงหานกำลังจะกระโดดลงทะเลสาบ แต่เขาจู่ๆ ก็ขมวดคิ้วและตะโกนไปยังความว่างเปล่าทางไกล เพราะในความว่างเปล่านั้น เขารู้สึกถึงลมหายใจที่ผิดปกติ แม้ว่าลมหายใจนั้นจะสลับกันไปมา แต่เขาก็ยังสามารถบอกได้ว่ามีใครบางคนอยู่ที่นั่น นี่เป็นสัญชาตญาณของการเผชิญหน้าวิกฤติที่เขาได้พัฒน...
