บทที่ 30 ฉันรอนายอยู่ที่สถานี

บทที่ 30 ฉันรอนายอยู่ที่สถานี

"นี่เธอหมายความว่ายังไง?"

เฉินหยวนรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดที่ดูเหมือนจะเสนอ 'การดูแล' แบบนี้

สมัยอนุบาลก็กินขนมของเด็กผู้หญิง สมัยเรียนก็แย่งนมของเพื่อน พอจบมาก็อยู่บ้านแฟนสาว ไม่คิดจะดิ้นรน แถมยังอยากได้รถ ได้เงินจาก 'น้า' นี่ฉันต้องใช้ชีวิตแบบนี้งั้นเหรอ?

"ฉันไม่ชอบดื่มนม แม่บังคับให้ดื่มทุกวันเลย...นายช่วยดื่มให้หน่อยได้ไหม?" โจวฟู่ยังคงถามอย่างลองเชิง

"นี่เธอจะจ่ายค่าเป็นเพื่อนเหรอ?"

"ไม่ใช่อย่างนั้น" โจวฟู่ส่ายหัว เหลือบมองที่นั่งว่างด้านหลัง "คือ หลี่ยูยูได้ยินที่ฉันพูดเข้า เธอคงรู้สึกอาย เลยไปขออาจารย์โม๋เปลี่ยนที่นั่ง แต่น่าจะโดนปฏิเสธ ดังนั้น..."

"เพื่อไม่ให้เกิดความอึดอัด เธอเลยอยากเปลี่ยนที่กับเหอซือเจียว?" เฉินหยวนถาม

"แน่นอน...แต่ต้องดูว่าเหอซือเจียวยินยอมรึเปล่า" โจวฟู่จ้องมองเฉินหยวนด้วยท่าทีเขินอาย เสียงเบาลง "แล้ว...นายล่ะ ยินดีไหม?"

"ฉันยังไงก็ได้ ขึ้นอยู่กับเหอซือเจียวอยู่ดี"

สำหรับเฉินหยวนแล้ว ใครเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ นอกจากคนสองสามคนที่ไม่ค่อยชอบหน้า

แต่ในใจลึกๆ  เขาก็ยังอยากนั่งกับผู้ชายมากกว่า

แต่อาจารย์โม๋คนนั้นน่ะ รู้ทันจริงๆ  จัดที่นั่งแบบสลับชายหญิง แถมยังจงใจจับคู่คนที่ไม่น่าจะปิ๊งกันให้นั่งด้วยกันอีก

เขารู้ดีว่า ถ้าให้นักเรียนชายสองคนที่เข้ากันได้นั่งด้วยกันล่ะก็ จบเห่แน่

สองคนนั้นจะกลายเป็นหลุมดำ ดูดคะแนนของกันและกันหายวับไปกับตา

เด่นเรื่องถอยหลังลงคลองไปด้วยกัน

แถมสองคนนั้นยังไม่โทษกันเอง ไม่คิดว่าเป็นความผิดของใครอีกต่างหาก

เพื่อนพาไปเล่นเกมทั้งคืน จะมาทำร้ายกันได้ยังไง?

อีกอย่าง ตัวเองก็เป็นนักเรียนช่วยสอน อาจารย์โม๋คงไม่อยากให้ไปนั่งกับเพื่อนผู้ชายที่ชอบเล่นด้วยกัน กลัวจะฉุดคะแนนเขาซึ่งยังพอมีความหวังอยู่

"งั้นเดี๋ยวนายจะไปถามเหอซือเจียวเหรอ?" โจวฟู่ถาม

"แบบนี้มันเหมือนฉันอยากนั่งกับเธอเลยนะ"

"หา?"

โจวฟู่ถึงกับอึ้งกับคำพูดกำกวมของเฉินหยวน

"คือ ฉันกลัวว่ายัยปากมากนั่นจะเอาไปนินทา ว่าฉันไล่ยัยนั่นไปเพื่อมานั่งกับเธอ"

"เหอซือเจียวเป็นคนแบบนั้นเหรอ?" โจวฟู่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"ใช่ เธอน่ะ ชอบเสี้ยมสุดๆ"

"เมื่อกี้พวกนายพูดอะไรถึงฉัน?  ฉันได้ยินชื่อตัวเองด้วย"

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เหอซือเจียวก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับแก้วน้ำสีชมพูใสๆ ในมือ

"อ้าว ซือเจียว มาแล้วเหรอ?"

"..." โจวฟู่ได้แต่ยืนนิ่ง

เฉินหยวนนี่เปลี่ยนสีหน้าเร็วจริงๆ !

"เชอะ" เหอซือเจียวปรายตามองเฉินหยวนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้โจวฟู่อย่างเป็นธรรมชาติ "ไม่เป็นไร นั่งกินตรงนี้แหละ ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จ กำลังย่อยอยู่ ยืนก็ได้"

"ขอบคุณนะ"

โจวฟู่พยักหน้า แล้วก้มหน้าก้มตากินขนมปังต่อ พร้อมกับส่งสายตาไปบอกเฉินหยวนว่า 'รีบๆ พูดเลย ตอนนี้แหละ!'

พูดตามตรง เฉินหยวนไม่ได้สนใจว่าใครจะนั่งข้างๆ  เพราะยังไงก็ไม่ได้เป็นแฟนกันอยู่แล้ว

แต่ถ้าช่วยโจวฟู่เรื่องนี้ได้ ก็จะมีนมนำเข้ากินทุกวัน

อย่างน้อยก็ได้เสริมโปรตีนกับแคลเซียม

"ซือเจียว" ในที่สุดเฉินหยวนก็ตัดสินใจได้ แม้จะรู้สึกเสียหน้าแต่ก็จำใจพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "คือว่า โจวฟู่กับหลี่ยูยูมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย เอ่อ...คือแบบว่า เลยอยากจะขอแลกที่นั่งกับเธอ"

"ทำไมล่ะ" เหอซือเจียวถามกลับทันที

"ก็ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ไง..."

"ถึงหลี่ยูยูอยากจะแลกที่ แต่ฉันว่าคนที่ได้ประโยชน์คือนายนะ"

"ทำไมฉันถึงได้ประโยชน์ล่ะ?"

"แล้วทำไมฉันต้องยอมแลกกับเธอด้วย?" เหอซือเจียวยังคงถามต่อ สายตามุ่งมั่น

โจวฟู่เห็นว่าทั้งสองคุยกันจริงจังเกินไป จึงรีบอธิบายเสียงอ่อย "ซือเจียว คือว่า...คุณครูประจำชั้นไม่ยอม..."

"เธอไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น" เฉินหยวนยกมือขึ้นขัดจังหวะโจวฟู่ แล้วจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างลังเล

สิ่งที่เหอซือเจียวอยากรู้ไม่ใช่เหตุผล แต่เป็น...

(จะแลกกับอะไรล่ะ? )

"โจวฟู่บอกว่า ถ้ายอมแลกที่นั่ง จะให้ค่าตอบแทน..."

"ไม่ใช่ค่าตอบแทนสักหน่อย" โจวฟู่ประท้วงเบาๆ

"เธอยังไม่ต้องพูด" เฉินหยวนยื่นข้อเสนอ "ต่อไป ฉันจะเลี้ยงนมเธอหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เลย"

"ไม่เอา ฉันไม่ชอบดื่มนม" เหอซือเจียวหยิบสมุดจดข้อผิดกับแบบฝึกหัดออกมา "ถ้าเธอช่วยฉันทำข้อผิดของอาทิตย์ที่แล้ว ฉันก็จะยอมแลก"

"นี่เธอ... เล่นแบบนี้เลยเหรอ...?"

"ถ้าไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร"

"เอาล่ะๆ  ตกลงตามนี้นะ"

ไม่มีทางเลือก เฉินหยวนจึงจำใจตอบตกลง

ลองคิดในแง่ดี ช่วยเธอจดการบ้านผิดๆ ถูกๆแบบนี้ ตัวเองก็พัฒนาขึ้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

คนเรา ต้องมีจิตวิญญาณแบบนักเรียนที่ดีสิ

"ให้ฉันจดเองเถอะ..."

ยังไงซะ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของโจวฟู่ เธอจึงอาสา แต่พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกเหอซือเจียวปฏิเสธ "แบบนี้เหมือนเธอช่วยฉันทำงานนะ งั้นให้เฉินหยวนมาทำเถอะ ฉันไม่กลัวเขาจะโกรธหรอก จริงไหม?"

"เจียวเจียวพูดถูก"

เฉินหยวนได้แต่เม้มปากแน่น พยายามข่มใจไม่ให้พุ่งไปตบกระบาลยัยนั่น

เหอซือเจียว รู้ไหมว่ากฎหมายห้ามพกปืนน่ะช่วยชีวิตเธอไว้แล้ว!

"แล้วพวกเธอจะไปบอกอาจารย์หลาวเมื่อไหร่?" เหอซือเจียวมองเพื่อนชายหญิงคู่นี้

"พรุ่งนี้เช้าฉัน..."

โจวฟู่พูดยังไม่ทันจบ เหอซือเจียวก็เสนอความเห็นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเห็นด้วย "เธอเพิ่งย้ายมา ก็ทำแบบนี้เลยเหรอ อาจารย์จะมองว่าเธอเรื่องมากรึเปล่า?"

"เอ่อ..."

"อีกอย่าง ข่าวลือก็แพร่เร็วนะ เพื่อนๆ จะมองว่าเธอเข้าหายาก"

"..." คำพูดสองประโยคของเหอซือเจียว ดันไปจี้จุดอ่อนของโจวฟู่พอดี

เธอเพิ่งย้ายมาได้ไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แน่นอนว่าต้องทำให้เพื่อนๆ ที่ยังไม่สนิทกับเธอเกิดความประทับใจที่ไม่ดีแน่

การเริ่มต้นที่แย่ขนาดนี้ อีกสองปีข้างหน้าจะพลิกสถานการณ์ยังไงไหวเนี่ย

"งั้นฉันบอกว่าเฉินหยวนชอบชวนคุยในห้องเรียนดีไหม?"

"งั้นฉันบอกว่าเหอซือเจียวชอบชวนคุยในห้องเรียนดีไหม?"

ในขณะที่โจวฟู่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ทั้งสองคนก็พูดขึ้นพร้อมกัน

และหลังจากพูดจบ ก็ทำท่าทางเหมือนหมาฮัสกี้ชี้นิ้วใส่กันและกัน ก่อนจะยิ้มแหยๆ  -- เหอะ แกนี่มันจริงๆ เลยนะ

"ช่างเถอะ ฉันไปเองละ ช่วงนี้ไปหาอาจารย์หลาวบ่อย ฉันไม่น่าจะโดนดุหรอก"

คุยกันมาขนาดนี้แล้ว เฉินหยวนก็ได้แต่ช่วยเหลือให้ถึงที่สุด

"ทำไมถึงคิดว่าอาจารย์หลาวจะไม่ดุล่ะ?"

โจวฟู่เข้ากับกลุ่มได้เร็วมาก น้ำเสียงเริ่มเหมือนเฉินหยวนกับเหอซือเจียวแล้ว แม้ว่าคำหยาบที่พูดจะยังแข็งๆ อยู่ก็ตาม

"ก็วันนี้อาจารย์หลาวได้หน้าไปเต็มๆ ที่ช่วยคนไง"

"อ้อจริงสิ ยังมีเรื่องนี้อีก..."

"อาจารย์หลาวคนนี้น่ะ เป็นพวกเนรคุณชัดๆ  รีบใช้สิทธิพิเศษครั้งนี้ ก่อนที่คะแนนสอบครั้งหน้าจะแย่ แล้วความรู้สึกดีๆ ที่อาจารย์มีต่อฉันจะหายไปหมด"

เฉินหยวนจึงตัดสินใจช่วยเหลือเรื่องนี้

เมื่อได้รับคำสัญญาจากเขา โจวฟู่ก็สบายใจขึ้นมาก

ก่อนเสียงกริ่งเข้าเรียนภาคค่ำจะดังขึ้น เพื่อนๆ ในห้องก็ทยอยกลับมา โจวฟู่กลับไปนั่งที่เดิม บรรยากาศระหว่างเธอกับหลี่ยูยูข้างๆ ก็ยังคงแปลกๆ จนกระทั่งเลิกเรียนตอนเย็น นักเรียนที่ไม่ได้อยู่หอทยอยกลับบ้าน โจวฟู่กับเฉินหยวนขึ้นรถเมล์สายเดียวกัน ทั้งสองจึงออกจากห้องเรียนพร้อมกัน

"ยูยู โจวฟู่จะเปลี่ยนที่นั่งกับฉันนะ เฉินหยวนจะไปบอกอาจารย์หลาวพรุ่งนี้" ก่อนเริ่มเรียนภาคค่ำ เหอซือเจียวหันไปบอกหลี่ยูยู

"ดีเลย" ได้ยินแบบนี้ หลี่ยูยูก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก คิ้วที่ขมวดมานานก็คลายตัวลง แต่เมื่อนึกถึงบางอย่าง เธอก็ถามขึ้นอย่างกังวล "แล้วเฉินหยวน เขาพูดกับเธอยังไงเหรอ?"

“เขาอึกอักถามว่าขอย้ายที่ได้ไหม แล้วยังเสนอว่าจะช่วยลอกข้อผิดให้ ก็เป็นผู้ชายนี่นา จะเพราะอะไรได้อีกล่ะ?”

...

รู้สึกเหมือนเหอซือเจียวจะลอบกัดลับหลังยังไงก็ไม่รู้

ระหว่างทางเดินไปป้ายรถเมล์กับโจวฟู่ เฉินหยวนอดกังวลใจไม่ได้

"เธอจะบอกหลี่ยูยูตามจริงเหรอ?"

"บอกเธอแล้วว่าอย่าพูดถึงเรื่องบาดหมางกัน เธอน่าจะไม่พูดหรอก อย่างมากก็แค่พูดลับหลัง ใส่สีตีไข่ให้ตัวเองดูดี" เฉินหยวนมั่นใจมาก "นั่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน รู้จักนิสัยใจคอดีเลยล่ะ"

ก็แค่ควายดีๆ นี่เอง

"นั่งด้วยกันมานานขนาดนี้ คงรู้สึกใจหายสินะ?" โจวฟู่คิดแทนเขา จึงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด

"โอ๊กก! อ้วก! อ้วก!"

เฉินหยวนตอบคำถามด้วยการแสดง

"...อ่าฮ่าฮ่า" โจวฟู่ไม่ถามต่อ

พอรถเมล์มา ทั้งสองก็ขึ้นรถไปพร้อมกัน โจวฟู่ใช้บัตรโดยสาร แตะบัตรเสร็จก็เดินขึ้นรถไปก่อน เฉินหยวนหยิบมือถือออกมา สแกนจ่ายค่าโดยสารด้วย Alipay

แต่พอกำลังจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า ก็มีแจ้งเตือนข้อความ WeChat เด้งขึ้นมา

เซี่ยซินหยู่: ขึ้นรถเมล์สายไหนเหรอ? ฉันรออยู่ที่ป้ายแล้ว