บทที่ 297: เทพเซียนลี้ภัย หลี่ไท่ไป๋
สายฟ้าฟาดลงมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับน้ำตก ทำให้พื้นที่นับหมื่นลี้กลายเป็นผงธุลี ไม่เหลือแม้แต่หญ้าสักต้น เจียงหานทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและเข้าไปในกลุ่มเมฆสายฟ้าที่หมุนวน “แน่นอนว่ามีอยู่จริง!” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงสีทองอันเจิดจ้า จ้องมองไปในทิศทางหนึ่ง ที่นั่นมีสายฟ้าหนักหน่วงที่สุด และมองเห็นแอ่งน้ำ...
