กู่เฉินหนานนั่งเอนหลังพิงโซฟาพลางเอ่ยถามระบบด้วยท่าทีจนปัญญา ก่อนหน้านี้ที่เขายังไม่เร่งรัดระบบก็เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการซื้อบริษัท ซื้อบ้าน แต่ตอนนี้บ้านก็กำลังตกแต่ง บริษัทก็ได้เข้าครอบครองแล้ว ก็เหลือเพียงแค่รางวัลจากระบบเท่านั้น

"อีกสี่วันจะส่งนางเอกคนต่อไป เบื้องหลังของโฮสต์โหลดไปแล้ว 56% อีกอย่างมากที่สุดเจ็ดวันก็จะโหลดเสร็จสิ้น โปรดโฮสต์อดทนรอ"

ระบบยังคงใช้คำพูดแบบหุ่นยนต์ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกเหมือนเคย

กู่เฉินหนานพ่นลมหายใจด้วยความระอา "เหอะ... ลองคิดดูสิ ระหว่างฉันกับเธอ ใครกันแน่ที่ผูกพันกันมานานกว่า ใครที่อยู่เคียงข้างฉันตั้งแต่ก้าวแรกที่ย่างเข้ามาในโลกใบนี้ ตอนที่ฉันอ่อนแอ น่าสงสาร ไร้ที่พึ่งพิง ใครกันที่มอบไออุ่นแห่งความปลอดภัย ใครที่คอยปลอบโยน ให้กำลังใจฉันครั้งแล้วครั้งเล่าในวันที่ใจท้อแท้สิ้นหวัง ใครกันที่คอยกระตุ้นผลักดันให้ฉันเติบโตขึ้นมา"

"ใครที่คอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ปลอบโยนฉันตอนที่ฉันโดดเดี่ยวเดียวดาย?"

"ใครกันที่คอยอธิบายการใช้งานของแต่ละสกิลอย่างอดทน ใครที่เหน็ดเหนื่อยเพื่อคำนวณคะแนนการแสดงของฉัน?"

"และใครกันที่หวังดีกับฉันอย่างสุดหัวใจ ปรารถนาเพียงให้ฉันแสดงจนจบเพื่อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง?"

กู่เฉินหนานพูดพลางสูดน้ำมูกสองสามครั้ง ดวงตาแดงก่ำ "เธอไง! เป็นเธอ! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ!"

"เพราะแบบนั้น ฉันถึงได้พาเธอกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริง เพราะแบบนั้นความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอจึงไม่ได้มีแค่ระบบกับโฮสต์ ฉัน...ฉันมองเธอเป็นที่พักพิง เป็นแดนสุขาวดีของฉันมานานแล้ว!"

"พูดจริง ๆ นะ ต่อให้คนทั้งโลกทรยศฉัน ฉันก็รู้ว่าเธอจะยืนหยัดเคียงข้างฉันอย่างไม่หวั่นไหว!"

"เพราะ...เธอจะเป็นระบบของฉันตลอดไป และฉันก็จะเป็นโฮสต์ของเธอตลอดไป เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

กู่เฉินหนาน "พูดอย่างจริงใจ" น้ำตาคลอเบ้า จนกระทั่งตัวเขาเองยังเกือบจะเชื่อ

ก่อนหน้านี้ กู่เฉินหนานก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าระบบดวงซวยของเขานั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่สิ่งประดิษฐ์จักรกล เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง และยังได้รับอิทธิพลจากโลกภายนอก

ที่เขาพูดจาเลี่ยน ๆ น้ำเน่า ๆ จนขนลุกซู่แบบนี้ ก็เพื่อทดสอบระบบดู

หลังจากที่กู่เฉินหนานมอบ "บทเรียน" เล็กๆ น้อยๆ ให้กับระบบ ระบบก็เงียบกริบราวกับปิดสวิตช์

รออยู่นานก็ยังไม่เห็นระบบตอบกลับ ทำให้กู่เฉินหนานอดสงสัยไม่ได้ จึงเอ่ยถามออกไป "ระบบ...ยังอยู่ไหม?"

หน้าจอโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้ากู่เฉินหนาน

อินเทอร์เฟซคล้ายกับกล่องข้อความปรากฏขึ้น บนหน้าจอ ระบบตอบกลับด้วยจุดไข่ปลา

"..."

กู่เฉินหนานชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกใจที่ระบบไม่คุยกับเขาโดยตรง แต่กลับใช้วิธีนี้ในการสื่อสาร

"เธอพูดสิ พิมพ์อย่างเดียวไม่พูดมันยังไงกัน?" กู่เฉินหนานถาม

บนหน้าจอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาว่า "รู้ฟ้าเป็น..."

"?"

กู่เฉินหนานงุนงง รีบถามทันที "หมายความว่ายังไง?"

ระบบตอบกลับมาว่า "ฝืนชะตาชาย..."

กู่เฉินหนาน?

ให้ตายสิ! ระบบไปเรียนรู้คำแสลงพวกนี้มาจากไหน?

หรือว่าพอมาอยู่ในโลกนี้แล้วจะทันสมัยขึ้นเอง หรือว่าเธอรู้จักอยู่แล้ว?

"ที่ฉันพูดไปเธอฟังเข้าใจบ้างไหม? ช่วยเร่งความเร็วให้หน่อยสิ" กู่เฉินหนานถาม

บนหน้าจอปรากฏข้อความขึ้นมาอีกครั้ง

"นายคิดว่าฉันเป็น 'เทวดา' จริงๆ เหรอ? ฉันก็กำลังพยายามโหลดให้นายอยู่นี่ไง อย่าเร่งได้ไหม นายรู้ไหมว่าการที่นายจะพานางเอกมาด้วยเนี่ยมันยากมากอยู่แล้ว แล้วก็ภูมิหลังของนายน่ะ กว่าจะโหลดออกมาได้แทบตายเลยนะ"

"ไม่ นายไม่รู้ นายไม่รู้อะไรเลย นายรู้จักแต่เร่งฉัน แล้วก็พูดจาเลี่ยน ๆ นายสนใจแต่ตัวเอง นายมันเห็นแก่ตัว!"

กู่เฉินหนานถึงกับอึ้งเมื่อเห็นข้อความบนหน้าจอ

นี่เป็นครั้งแรกที่ระบบแสดงความคิดเห็นของเธอที่มีต่อเขา และยิ่งเป็นการยืนยันความคิดของกู่เฉินหนานมากขึ้นไปอีก

ระบบบ้านี่ต้องเป็นคนจริง ๆ แน่ ๆ !

ถึงแม้เธอจะไม่มีร่างกาย แต่ภายในก็เป็นคนจริง ๆ !

สมองของกู่เฉินหนานประมวลผลอย่างรวดเร็ว รีบพูดขึ้นทันที "ว่าแต่...พอฉันพาเธอมาโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว เธอก็คงอยู่ในหัวฉันแบบในโลกนิยายไม่ได้แล้วใช่ไหม? ไม่งั้นเธออกมาเจอกันหน่อยไหม? เตียงในบ้านหลังใหม่ก็ใหญ่อยู่นะ"

ระบบ...

"เลิกคิดไปได้เลย คิดเหรอว่าฉันจะไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่? คิดจะจีบฉันเนี่ยนะ กล้าฝืนชะตาจริง ๆ"

ถึงแม้ระบบจะปฏิเสธกู่เฉินหนาน แต่จากคำพูดของระบบก็ทำให้รู้เรื่องหนึ่ง!

นั่นก็คือระบบสามารถปรากฏตัวออกมาในร่างมนุษย์ได้จริง ๆ !

แต่ตอนนี้ระบบยังไม่อยากเจอเขา ก็เลยยังไม่ได้

"งั้นก็ช่างเถอะ ตอนแรกกะว่าจะชวนเธอไปกินข้าว ขอบคุณเธอซะหน่อย เฮ้อ ไม่ให้เกียรติกันเลย"

"ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ามาหาฉัน ฉันยุ่งมาก ทุกวันต้องคอยโหลดนางเอกกับภูมิหลังให้นาย อยากเจอค่อยว่ากันตอนฉันว่าง"

หลังจากข้อความสุดท้ายปรากฏขึ้น หน้าจอโปร่งแสงก็หายไป

แต่กู่เฉินหนานยังคงจดจ่ออยู่กับคำพูดสุดท้ายของระบบ

อยากเจอค่อยว่ากันตอนฉันว่าง?

นั่นหมายความว่าเจอกันได้?

โอ้โห! ถ้าเธอปรากฏตัวออกมาจริง ๆ ชีวิตฉันไม่พุ่งทะยานเหมือนติดจรวดเลยเหรอ?

...

ในเวลาเดียวกัน

ณ ห้องทำงานผู้จัดการทั่วไป เจิ้นหัว บิวตี้

"รองประธานซุน ตั้งแต่วันนี้ไป พวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว"

"ท่านประธานหวงให้เกียรติผมมาก ซุนคนนี้จะทุ่มเทให้กับเจิ้นหัวอย่างเต็มที่"

ซุนเหว่ย และหวงหยวนลุกขึ้นจับมือกันด้วยรอยยิ้ม

"งั้น...ท่านประธานหวง ผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะมาเริ่มงาน" ซุนเหว่ยกล่าว

หวงหยวนกำลังจะพยักหน้า แต่จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ รีบเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมา ดึงซุนเหว่ย ไว้ด้วยสีหน้าลึกลับ "รองประธานซุน รอสักครู่"

จากนั้นเขาก็รีบเดินไปที่ประตู ปิดประตูแล้วล็อกกลอน

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เขาก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

"ท่านประธานหวง นี่ท่าน...?" ซุนเหว่ย มองหวงหยวนด้วยความงุนงง

หวงหยวนหยิบบุหรี่ออกมาส่งให้ซุนเหว่ยหนึ่งมวน จากนั้นก็จุดสูบเอง พ่นควันออกมาหนึ่งครั้งแล้วจึงพูดว่า "รองประธานซุน ได้ยินมาว่าประธานคนใหม่ของไฉ่หยิ่งห่วยแตกมากเลยเหรอครับ?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของซุนเหว่ยก็หรี่ลงทันที เขาจุดบุหรี่แล้วพูดว่า "ผมไม่รู้หรอกว่าแย่หรือเปล่า รู้แค่ว่าผมกับเธอ ไปด้วยกันไม่ได้"

"นั่นแหละ" หวงหยวนยิ้ม "คนมีความสามารถอย่างรองประธานซุน กลับถูกประธานคนใหม่บีบให้ออก เธอนี่มันเกินไปแล้ว!"

พูดจบหวงหยวนก็โน้มตัวเข้ามาใกล้พูดด้วยเสียงเบา "คุณไม่มีความแค้นเคืองประธานคนใหม่บ้างเลยเหรอ?"

"แน่นอนว่ามี!"

ซุนเหว่ยพูดด้วยความแค้น "แต่ถึงผมจะมี แล้วมันจะทำอะไรได้ล่ะ?"

"เฮ้อ"

หวงหยวนส่ายหน้า "รองประธานซุนอย่าดูถูกตัวเอง ความสามารถของคุณเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคนในวงการเครื่องสำอางเซี่ยงไฮ้ ถ้าคุณอยากจะทำให้ประธานคนใหม่คนนั้นเสียหน้า มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยเหรอ?"

ซุนเหว่ยจับใจความในคำพูดของหวงหยวนได้ เขาชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ท่านประธานหวงหมายความว่ายังไง?"

หวงหยวนสะบัดขี้เถ้าบุหรี่ออกจากมวน พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น "พูดกันตามตรง ผมอยากเห็นไฉ่หยิ่งล้มละลายเร็ว ๆ นี้ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี!"

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หาก อ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด