บทที่ 22
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ด้วยไฟส่องสว่างที่ยังไม่เปิด ทำให้นัยน์ของต้วนเจียสวี่เข้มขึ้น เขาจดจ้องมายังซังจื้อ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าเรียบเฉย ความเงียบนี้เหมือนกับลมสงบก่อนพายุจะเข้ายังไงยังงั้น ซังจื้อพูดอย่างร้อรนกังวลใจ “พ่อกับแม่ยังไม่เคยตีหนูเลยนะ” ต้วนเจียสวี่พูด “พี่ตีเธอ?” ซังจื้อจ้...
