บทที่ 10 ผีดิบในน้ำ

"อาจารย์ ข้าชนะแล้ว" เวย์นกล่าวพร้อมกับเก็บดาบเข้าสู่ฝัก ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นอาจารย์

แม้ว่าการต่อสู้สองรอบก่อนหน้านี้จะไม่ถึงกับหนักหนาเกินไป แต่เวย์นก็ใช้พลังเวทมนตร์ไปมากพอสมควร ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย อีกทั้งคู่ต่อสู้คนถัดไปของเขาคือเกรอลท์ ผู้ที่น่าจะเป็นนักล่าปีศาจที่ยากที่สุดในบรรดาสามคน เขาต้องคิดหาทางจัดการให้ดี

อย่างไรก็ตาม เวเซอร์เมียร์ถอนหายใจเบาๆ และหันไปบอกกับทุกคนว่า:

"พอแค่นี้เถอะ การประลองจบเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว"

"เวย์น เจ้าได้พิสูจน์ฝีมือของเจ้าแล้วว่าเพียงพอที่จะออกจากสำนักได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องประลองรอบที่สามอีกต่อไป"

เวเซอร์เมียร์กวาดสายตามองเกรอลท์ ลัมเบิร์ต และเอสเคลทั้งสามคนก่อนจะกล่าวต่อว่า:

"แต่เจ้ายังไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจริงๆ"

"ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ข้าจะให้เจ้าออกไปทำภารกิจร่วมกับเกรอลท์ เขาจะสอนเจ้าให้กลายเป็นนักล่าปีศาจที่แท้จริง"

ทันทีที่เวเซอร์เมียร์พูดจบ เสียงระบบในหัวของเวย์นก็ดังขึ้น:

**ภารกิจระดับผู้เชี่ยวชาญ: [ออกจากสำนัก] สำเร็จแล้ว**

ได้รับค่าประสบการณ์ 30 แต้ม และกล่องสมบัติระดับผู้เชี่ยวชาญ 1 กล่อง

แม้ว่าเวย์นจะตั้งใจจะขอประลองรอบที่สามต่อ แต่เมื่อได้ยินเสียงระบบแจ้งว่าภารกิจสำเร็จแล้ว เขาก็ยอมเงียบไป

เหตุผลที่เขาใส่เต็มในครั้งนี้ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าเขาพร้อมที่จะออกจากสำนัก แต่เพื่อทำภารกิจระดับผู้เชี่ยวชาญครั้งแรกให้สำเร็จด้วย ซึ่งก็ได้ผลดีทีเดียว รางวัลที่ได้รับนั้นคุ้มค่าอย่างมาก ค่าประสบการณ์ 30 แต้มเทียบเท่ากับภารกิจธรรมดาถึงสิบครั้ง และกล่องสมบัติระดับผู้เชี่ยวชาญที่ยังไม่ได้เปิดดูนั้น อาจมีไอเท็มหายากซ่อนอยู่

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขายังมีกล่องสมบัติธรรมดากว่า 500 กล่องที่สะสมมาตลอดหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา ซึ่งแต่ละกล่องจะให้ของรางวัลเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือของใช้ระดับธรรมดา เมื่อเปิดทีเดียวครบทั้งหมด อาจจะได้ของดีๆ มากพอสมควร

แน่นอนว่าเขายังไม่ได้เปิดกล่องเหล่านี้ในปราสาทเคียร์มอร์เฮน เพราะกลัวว่าของที่ได้มาจะเป็นที่สงสัยของเวเซอร์เมียร์

---

**ข้อมูลสถานะปัจจุบันของเวย์น (อายุ 16 ปี)**

**อาชีพ:** นักล่าปีศาจ

**ระดับ:** 5 (263/500)

**แต้มความสามารถ:** 2 แต้ม

**ค่าสถานะ:** พละกำลัง 17, ความคล่องแคล่ว 22, ความแข็งแกร่ง 19, สติปัญญา 22

**ทักษะ:** ดาบ LV5, สัญลักษณ์เวทมนตร์ LV8, การกลายพันธุ์ LV1

**สายเลือดพิเศษ:** สายเลือดโบราณ (ตื่นขึ้นเล็กน้อย, ยังไม่ปลุกเต็มที่) ต้องการ 10 แต้มความสามารถ

**ทักษะรอง:** ยิงธนู LV1, ทำอาหาร LV5, การเพาะปลูก LV3

---

ครึ่งเดือนต่อมา หิมะตกลงมาอีกครั้งจนปิดทางออกจากเคียร์มอร์เฮนอย่างสมบูรณ์

หลังจากที่เวย์นได้รับอนุญาตให้ออกจากสำนัก เขาก็ใช้เวลาไปกับการฝึกฝนและการออกไปเก็บสมุนไพรร่วมกับเกรอลท์ในป่ารอบๆ เคียร์มอร์เฮน ซึ่งเป็นภารกิจหลักของเขาในช่วงนี้ พวกเขาออกไปตามหาสมุนไพรและวัตถุดิบสำหรับการปรุงยานักล่าปีศาจจากพวกสัตว์ประหลาดต่างๆ

การได้ฝึกภาคสนามทำให้เวย์นได้เห็นและเรียนรู้การใช้ความรู้จากตำราให้เกิดประโยชน์ในโลกจริง อีกทั้งยังได้รู้จักกับสมุนไพรและสัตว์ประหลาดที่ไม่มีในตำรา

แต่ข้อเสียก็คือ บริเวณรอบๆ เคียร์มอร์เฮนนั้นเต็มไปด้วยป่าและภูเขา และในฤดูหนาวเช่นนี้ สัตว์ประหลาดและสมุนไพรที่หาได้มีอยู่น้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกผีดิบในน้ำและพวกผีป่า ซึ่งมีวัตถุดิบให้เก็บเกี่ยวไม่มาก

---

ณ ริมทะเลสาบขนาดเล็ก ห่างจากเคียร์มอร์เฮนเพียงไม่กี่กิโลเมตร

เกรอลท์ถือดาบเงินในมือ มองดูเวนที่ถูกล้อมรอบไปด้วยผีดิบในน้ำห้าตัว เขาเห็นเวย์นพริ้วไหวดุจเสือชีตาห์ หลบหลีกการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะใช้ดาบฟันเหล่าผีดิบทีละตัวอย่างไม่ยากเย็นนัก

เกรอลท์รู้สึกทึ่งในพรสวรรค์ของเด็กหนุ่มคนนี้ เขาเชื่อว่าเวย์นอาจจะกลายเป็นนักล่าปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดของสำนักหมาป่าในรอบหลายร้อยปี

ไม่กี่นาทีต่อมา หัวของผีดิบในน้ำตัวสุดท้ายก็ถูกฟันขาดกระเด็นตกลงสู่พื้นดิน เวย์นใช้เวลาเพียงไม่ถึงสองนาทีในการสังหารผีดิบห้าตัวด้วยดาบที่เฉียบคมและทักษะการต่อสู้ที่แม่นยำ

แต่เมื่อการต่อสู้จบลง เวย์นกลับยืนนิ่งอยู่กลางซากศพเหล่านั้น ราวกับกำลังจมอยู่ในความคิดอะไรบางอย่าง

"เจ้ายืนเฉยทำไม? รีบเอาสมองของพวกมันออกมาเร็วเข้า"

"วันนี้เราจะปรุงยาสวอลโลว์  กัน"

เกรอลท์เดินเข้ามาพร้อมกับเครื่องมือปรุงยาและตบไหล่เวย์นเบาๆ เขายิ้มและแซวว่า:

"ทำไม? กลัวสัตว์ประหลาดพวกนี้รึไง?"

เวย์นส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา เขาไม่ได้รู้สึกกลัว เพียงแต่รู้สึกขยะแขยงมากกว่า

ตอนที่ต่อสู้อยู่ท่ามกลางเหล่าผีดิบในน้ำ เขายังไม่รู้สึกอะไรมาก แต่เมื่อต้องมองดูซากศพที่ถูกเขาสังหารจนเลือดสาดกระจายเต็มพื้น มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฆ่าสัตว์ประหลาด แต่ผีดิบในน้ำดูเหมือนมนุษย์มากเกินไป ทำให้เขาอดรู้สึกคลื่นไส้ไม่ได้

"การฆ่าสัตว์ประหลาดเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กๆ ของชีวิตนักล่าปีศาจเท่านั้น" เกรอลท์พูดพร้อมกับหยิบมีดเล็กออกมา

"การจัดการกับซากศพเน่าเฟะนี่แหละคือสิ่งที่เราเจอเป็นประจำ"

"เจ้าเริ่มต้องเรียนรู้ที่จะชินกับชีวิตที่มีศพ เน่าโคลน และกลิ่นเหม็นเหล่านี้แล้ว"

หลังจากพูดจบ เกรอลท์ก็ลงมือคว้านสมองจากหัวของผีดิบในน้ำต่อหน้าของเวย์น

เมื่อเห็นเกรอลท์ลงมือ เวย์นเองก็หยิบมีดและลงมือคว้านสมองของผีดิบบ้าง แม้กลิ่นจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะรับมือกับมัน เพราะนี่คือชีวิตของนักล่าปีศาจ

**จบบทที่ 10** ###