บทที่ 1 สิ่งของจากเกมปรากฏในโลกความจริง!

ต้นเดือนมิถุนายน

  เมืองยูเฉิง

  จางหลินมาถึงที่ดินรกร้างที่พ่อของเขาเช่าไว้อย่างเช้าตรู่ เขามองดูรอบๆความรกร้างว่างเปล่า ก่อนจะเข้าไปในห้องพักชั่วคราวที่ทำจากแผ่นเหล็กหลากสี เขาเปิดคอมพิวเตอร์ทำงานของพ่อ เพื่อดูว่าพ่อของเขาวางแผนอะไรไว้กับที่ดินผืนนี้ก่อนที่เขาจะจากไป

  เมื่อเปิดคอมพิวเตอร์ เขาพบว่าบนหน้าจอยังมีเกมที่ชื่อว่า《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》อยู่

  จางหลินไม่คิดมาก่อนว่าพ่อของเขาจะเล่นเกมก่อนเสียชีวิต

  ด้วยความอยากรู้ เขาจึงคลิกเข้าไปในเกม และพบว่านี่เป็นเกมแนวจำลองการทำฟาร์ม โดยตัวเกมมีความเปิดกว้างและเล่นได้อย่างหลากหลายมาก

  ในเกม ผู้เล่นสามารถจ้างคนงานเกษตร จากนั้นซื้อสินค้าการเกษตรจากตลาดเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ สินค้าที่ซื้อมาเหล่านี้สามารถนำไปขาย หรือจะนำไปผลิตในโรงงานเพื่อทำสินค้าแปรรูป อีกทั้งยังสามารถสร้างห้องแล็บเพื่อวิจัยผลิตภัณฑ์คุณภาพสูงได้อีกด้วย

  เกมนี้น่าสนใจพอสมควร

  แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์เล่นเกม ขณะที่เขากำลังจะคลิกปิดเกม กระแสไฟฟ้าก็แผ่พุ่งออกมาจากเมาส์ทันที ทำให้ทั้งร่างของเขารู้สึกชาในพริบตา

  ไฟรั่ว?

  แต่เมาส์จะนำไฟฟ้าได้อย่างไร?

  นี่มันเรื่องตลกหรือเปล่า?

  มือของเขาชาจนแทบขยับไม่ได้

  หรือจะเป็นจริงที่ว่าความโชคร้ายจะเกิดขึ้นซ้ำซ้อนกับคนที่มีชีวิตลำบาก?

  ก่อนหน้านี้ ชีวิตของเขายังสบายดี หลังจากเรียนจบและทำงานมาหลายปี ครอบครัวก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องกังวลอะไร พ่อแม่ของเขายังเตรียมค่าสินสอดให้เรียบร้อยแล้ว

  แต่ตั้งแต่ความรักในวัยมัธยมปลายของเขาถูกผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายบังคับแยกจากกัน พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยและเข้าสู่โลกแห่งการทำงาน เขาก็ไม่พบผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนสมัยมัธยมอีกเลย และค่าสินสอดที่เตรียมไว้นั้นก็ยังไม่เคยได้ใช้เลย

  อย่างไรก็ตาม ชีวิตที่สบายๆนี้ก็จบลงทันทีในปีนี้

  ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานได้ดีและประสบความสำเร็จในบริษัท แต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกอย่างไร้เหตุผล

  ตอนแรกเขาคิดว่า พอดีครอบครัวของเขาได้กู้เงินซื้อที่ดิน 2,000 ไร่ในอำเภอ โดยพ่อของเขาเช่าที่จากรัฐบาลและยืมเงินจากญาติ เขาก็คิดว่าเขาสามารถกลับมาช่วยที่บ้านได้ และอย่างน้อยเขาก็มีทางหนีทีไล่

  พ่อของเขายังมีความมุ่งมั่นที่จะกลายเป็นเจ้าของฟาร์มขนาดใหญ่ในอนาคต แต่ใครจะรู้ว่าเพียงแค่พัฒนาที่ดินได้ 5 ไร่และปลูกผักไปบ้าง ความมุ่งมั่นของพ่อก็ต้องหยุดลงด้วยภาวะเลือดออกในสมองอย่างกะทันหัน

  สุดท้าย เงินทุนที่ยืมมาสำหรับสร้างฟาร์มหมดไป รวมถึงค่าสินสอดที่พ่อแม่เตรียมไว้ก็หมดไปด้วย แต่พ่อของเขาก็ไม่สามารถฟื้นคืนชีวิตได้

  แม่ของเขาก็ป่วยจากความเศร้าและความเครียดเกินไป ผลการตรวจร่างกายต่างๆ ก็ไม่ค่อยดี และยังต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับยาและฉีดยาเป็นประจำ

  ดังนั้น ในวัย 26 ปีที่ควรจะเป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต เขาต้องแบกรับหนี้สินของครอบครัวมากกว่า 1 ล้านหยวน

  ถ้าหากคนธรรมดาเริ่มต้นที่ศูนย์ เขาก็เริ่มต้นที่ติดลบ 1 ล้านหยวน!

  ถึงแม้ตามกฎหมายแล้วลูกชายไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบหนี้สินของพ่อแม่ แต่ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ หนี้นั้นก็จะต้องตกไปที่แม่ของเขา เขาจะทนเห็นแม่ของเขาลำบากได้อย่างไร?

  นอกจากนี้ เขาไม่อยากให้พ่อที่เสียชีวิตไปแล้วต้องถูกตำหนิจากคนเป็นและไม่ได้รับความสงบสุข

  ถึงแม้ว่าญาติพี่น้องของเขาจะไม่เร่งให้เขาชำระหนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็คงพูดถึงเรื่องนี้อยู่ดี

  ที่สำคัญ พวกญาติพี่น้องเหล่านี้ที่ยอมให้พ่อของเขายืมเงินหลายแสนหยวนได้ ก็ถือว่าเป็นน้ำใจที่ยิ่งใหญ่ เพราะเงินของพวกเขาก็ไม่ได้ตกลงมาจากฟ้า ซึ่งเขาไม่สามารถทำเป็นไม่เห็นได้

  ยิ่งไปกว่านั้น เขายังหนุ่มอยู่ ชีวิตยังอีกยาวไกล เขาไม่เชื่อว่าตลอดชีวิตนี้เขาจะไม่สามารถชำระหนี้ 1 ล้านหยวนได้

  แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้คือ เขาต้องหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ ไม่เช่นนั้นเขาก็จะเป็นแค่คนว่างงานที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

  และทรัพยากรเดียวที่เขายังมีอยู่ในมือก็คือที่ดิน 2,000 ไร่ที่พ่อแม่ของเขาเช่าไว้ อย่างน้อยค่าเช่าที่พ่อของเขาจ่ายไปยังไม่ถึงกำหนดชำระในอีกหนึ่งไตรมาส ดังนั้นเขายังไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่าในตอนนี้

  แต่เขาที่เรียนจบด้านเครือข่ายอินเทอร์เน็ต กลับต้องมาทำการเกษตร ซึ่งมันไม่ใช่ความถนัดของเขา และที่สำคัญคือเขาไม่มีเงินทุนเริ่มต้นที่จะพัฒนาที่ดินนี้

  ดังนั้น ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะสามารถโอนสิทธิ์เช่าที่ดินในไตรมาสนี้ให้ใครได้ไหม

  แต่ใครจะมาเอาล่ะ นอกจากจะขายในราคาต่ำมากๆ

  ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นในหัวของเขา:

  【ติ๊ง! ช่องทางพิเศษของเกมกำลังเปิดใช้งาน กำลังล็อกอินไปที่เกม《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》 กำลังปรับแก้ไขเกม……】

  “???” จางหลินตบหัวตัวเอง

  นี่เขากำลังเห็นภาพหลอนไปแล้วหรอ?

  ถึงแม้ว่าชีวิตของคนธรรมดาจะวนเวียนอยู่ในวงจรที่ไม่ดี แต่เขาก็ลำบากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้เขากลายเป็นคนบ้าด้วยนี่นา?

  【ติ๊ง! ช่องทางพิเศษของเกมเชื่อมต่อสำเร็จ กำลังล็อกอินไปที่เกม《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》 แผนที่ในโลกความจริงถูกปรับแก้ไขเรียบร้อยแล้ว!】

  ทันใดนั้น จางหลินก็เห็นภาพแปลกๆ ในหัวของเขา หน้าต่างอินเทอร์เฟซนั้นดูเหมือนหน้าจอเกม《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》ทั้งหมดเลยเหมือนกับเกม

  แต่ภาพอื่นๆ กลับทำให้เขาตกตะลึง เพราะมันไม่ใช่ภาพจากเกม แต่เป็นความจริง! เขากำลังอยู่ในห้องพักเหล็กหลากสี มีรถสามล้อบรรทุกสินค้าและโกดังที่พ่อของเขาสร้างไว้เพื่อเก็บผลผลิตการเกษตรจอดอยู่ข้างๆ

  แม้แต่ที่ดินรกร้างที่ถูกปรับพื้นที่ไว้เพื่อสร้างฟาร์มก็เหมือนกันทุกอย่าง

  พ่อของเขามีแผนที่จะสร้างฟาร์มเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวมาสัมผัสชีวิตชนบท และให้พวกเขาเก็บเกี่ยวผักผลไม้ด้วยตัวเองเมื่อไร่ทั้ง 2,000 ไร่ถูกพัฒนาเต็มที่

  ตอนนี้ที่ดินเหล่านี้ก็ปรากฏในภาพในหัวของเขาเช่นกัน

  ยิ่งไปกว่านั้น ที่มุมซ้ายบนยังมีแถบสถานะข้อมูลของเขาปรากฏอยู่

  ชื่อผู้เล่น: จางหลิน

  ระดับ: 1

  เงื่อนไขการเลื่อนระดับ:

1. จ้างคนงาน 3 คน (0/3)!

2. ทำกำไรให้ได้ 100,000 หยวน (0/100,000 หยวน)!

3. พัฒนาแปลงเกษตร 50 ไร่ (5/50)

  บัญชีธนาคาร: 62122614*******

  ยอดเงินคงเหลือ: 10,052.5 หยวน

  พื้นที่การเกษตร: 2,000 ไร่!

  สิ่งปลูกสร้างในเกม: ห้องพักเหล็กหลากสี, โกดัง!

  ความก้าวหน้าโครงการ: 0%

  ข้อมูลในบัญชีธนาคารที่แสดงอยู่ก็เป็นบัญชีของเขาจริงๆ ซึ่งเป็นบัญชีที่เขาใช้ในการจัดการเรื่องฟาร์ม แม้แต่ยอดเงินคงเหลือก็เหมือนกันเป๊ะ ซึ่งนี่ก็คือเงินทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้

  นี่หมายความว่าไง? นี่คือเกมเติมเงินเหรอ? แล้วยังเชื่อมกับบัญชีธนาคารของเขาโดยตรงอีก?

  แต่เกมนี้จะเล่นยังไงในหัวของเขาล่ะ? จะควบคุมด้วยความคิดเหรอ?

  เมื่อต้องเจอสถานการณ์แบบนี้ นอกจากความแปลกใจแล้ว สิ่งที่ทำได้คือทดลอง

  ดังนั้น เขาลองใช้ความคิดเพื่อจ้างคนงาน และเรื่องที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น หน้าจอในหัวของเขาก็เปิดหน้าต่างสำหรับจ้างคนงาน และเขาก็คลิกเลือกจ้างคนงานเกษตรธรรมดา

  ตอนนี้เขาอยู่แค่ระดับ 1 ดังนั้นในหน้าจอก็มีแค่ตัวเลือกการจ้างคนงานเกษตรธรรมดาเท่านั้น

  แต่ว่าคนงานเกษตรธรรมดาก็ยังถือว่าเก่ง เพราะมีการระบุว่าสามารถใช้เครื่องจักรเกษตรได้อย่างชำนาญ!

  【ขอแสดงความยินดี คุณได้ใช้เงิน 7,500 หยวนจ้างคนงานเกษตรธรรมดา 1 คน ระยะเวลาการจ้างงาน 1 เดือน คนงานเกษตรธรรมดากำลังปรากฏ……】

  ทันทีที่ข้อความแสดง ยอดเงินคงเหลือที่มุมซ้ายบนก็ลดลงจาก 10,052.5 หยวน เหลือเพียง 2,552.5 หยวน!

  ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น แจ้งเตือนข้อความใหม่:

  “บัตรหมายเลขท้าย *** ชำระเงิน 7,500 หยวนที่ธนาคารพาณิชย์แห่งจีน (Bank of China) เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน เวลา 10:30 น. ยอดเงินคงเหลือ 2,552.50 หยวน”

  “???” จางหลินตกใจมาก

  ถึงแม้จะเล่นเกมเติมเงิน แต่ก็ไม่ควรดึงเงินจากชีวิตจริงแบบนี้เลยเหรอ? เงินในชีวิตจริงของเขาถูกตัดไป 7,500 หยวนเลย?

  แต่ทันใดนั้น ภาพที่น่าตกใจปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มีกลุ่มแสงรูปร่างเหมือนมนุษย์ปรากฏขึ้น และภายในแสงนั้นมีร่างหนึ่งเริ่มก่อตัวขึ้น ซึ่งเป็นคนงานเกษตรที่สวมชุดทำงาน

  ที่น่าตกใจไปกว่านั้น บนโต๊ะตรงหน้าของเขาก็มีเอกสารสัญญาเลือนรางที่กำลังปรากฏขึ้นเช่นกัน

  หลังจากนั้นไม่นาน คนงานเกษตรคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนคนอายุประมาณ 40 ปี ผิวคล้ำจากการทำงานกลางแจ้ง ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา: “เจ้านาย ผมชื่อหลิวเต๋อ วันนี้เป็นวันแรกของการทำงาน มีอะไรให้ทำบ้างครับ?”

  “...” จางหลินรู้สึกเหมือนเจอผีเข้า

  “ปรากฏ” ที่ระบบพูดถึง นี่หมายความว่าสร้างคนขึ้นมาเลยเหรอ?

  เขาลองสั่งหลิวเต๋อว่า: “ไปรดน้ำแปลงผักที่ปลูกไว้ด้านนอกนั่นสิ!”

  “ได้ครับ เจ้านาย!” หลิวเต๋อรับคำสั่งแล้วรีบออกจากห้องพักเหล็กไป

  จางหลินรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์มาก เขามองไปที่สัญญาบนโต๊ะ ซึ่งเป็นสัญญาจ้างของหลิวเต๋อ ในสัญญายังมีสำเนาบัตรประชาชนของเขาอยู่ด้วย และน่าประหลาดใจที่เป็นชื่อจากสถานที่ในชีวิตจริง

  เขาลองตรวจสอบ แล้วพบว่าหมู่บ้านที่อยู่ในบัตรประชาชนนั้นเคยมีอยู่จริงในชีวิตจริง เพียงแต่ว่าหมู่บ้านนี้ถูกดินโคลนถล่มทับเมื่อไม่กี่ปีก่อน

  ระบบจะทำของปลอมได้เหมือนขนาดนี้เลยเหรอ?

  เขาหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปสำเนาบัตรประชาชนแล้วส่งให้พี่ชายของเขา จางเจา ซึ่งทำงานเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจ เพื่อให้เขาช่วยตรวจสอบ

  “เสี่ยวหลิน คนนี้เป็นใครเหรอ?” จางเจาส่งข้อความถามกลับมา

  จางหลินก็แต่งเรื่องตอบกลับไป: “ผมตั้งใจจะจัดการที่ดินที่พ่อเช่าไว้ เลยลองจ้างคนงานดู นี่เป็นสำเนาบัตรประชาชนของเขา ผมอยากตรวจสอบว่าเขามีประวัติอาชญากรรมหรือเปล่า”

  “ได้ เดี๋ยวพี่ดูให้!” จางเจาตอบกลับ หลังจากนั้นไม่นานก็ส่งภาพข้อมูลกลับมา ซึ่งเป็นข้อมูลของหลิวเต๋อจริงๆ ภาพถ่ายก็เหมือนกับคนที่อยู่นอกบ้านตอนนี้เลย

  ข้อมูลแสดงว่าหลิวเต๋อไม่มีประวัติอาชญากรรม และในครอบครัวก็มีเพียงเขาคนเดียว

  “ขอบคุณมากครับพี่เจา!” จางหลินตอบกลับพี่ชาย และรู้สึกทึ่งกับความสามารถของระบบ

  เกมนี้สามารถจ้างคนที่มีตัวตนในชีวิตจริงได้จริงๆ ยอดเยี่ยมมาก!

  ต่อมา เขานึกขึ้นได้ว่าในเกมนี้สามารถซื้อสินค้าจากตลาดได้ ซึ่งถ้าหากคนที่จ้างมาในเกมสามารถปรากฏตัวในชีวิตจริงได้ สินค้าที่ซื้อจากตลาดก็อาจจะทำได้เหมือนกัน

  เขารีบศึกษาระบบเกม《นักเล่นเกษตรรายใหญ่》ทันที

  เมื่อเปิดหน้าต่างตลาด ข้อความก็ปรากฏขึ้น

  สินค้าที่สามารถซื้อได้ในระดับปัจจุบัน:

  1. ลูกพีช (คุณภาพระดับ 1) ราคาขายส่ง 4 หยวน/จิน (500 กรัมหรือครึ่งกิโล) จำนวนที่สามารถซื้อได้: 500 จิน/วัน

  เหมือนในเกม ระดับ 1 สามารถซื้อได้แค่ลูกพีชอย่างเดียว

  แต่จางหลินรู้สึกว่ามันแปลก เพราะในเมืองยูเฉิง ราคาตลาดของลูกพีชอยู่ที่ 10 หยวน/จิน ราคาขายส่งไม่น่าจะต่ำถึง 4 หยวน ขายส่งที่ได้กำไรเยอะขนาดนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้

  โดยปกติ กำไรจากลูกพีชจะอยู่ที่ประมาณ 30% ถ้าราคาตลาดอยู่ที่ 10 หยวน/จิน ราคาขายส่งก็จะอยู่ที่ประมาณ 7 หยวน

  แน่นอนว่า นี่คือสถานการณ์ปัจจุบัน ราคาตลาดสามารถปรับเปลี่ยนได้ตลอดเวลา และผลไม้แต่ละชนิดก็มีราคาที่แตกต่างกัน กำไรที่เหลืออยู่ก็จะต่างกันไป

  ชัดเจนว่า ราคาขายส่งของลูกพีชในเกมนั้นต่ำกว่าราคาขายส่งในความเป็นจริงอย่างมาก

  ถ้าสามารถนำลูกพีชเหล่านี้มาใช้ในชีวิตจริงได้ ขายตามราคาตลาดก็จะได้กำไรถึง 6 หยวนต่อจิน ซึ่งถ้าขายได้ 500 จินต่อวัน กำไรก็จะเท่ากับ 3,000 หยวน

  ที่สำคัญคือ เขาไม่มีต้นทุนการขนส่งหรือค่าใช้จ่ายอื่นๆ เลย

  ถ้ามันทำได้ นี่ก็คือโอกาสที่ดีมาก

  เขารีบกดสั่งซื้อลูกพีช 500 จินทันที และรอคอยด้วยความตื่นเต้น

  【ขอแสดงความยินดี คุณได้ใช้เงิน 2,000 หยวนเพื่อซื้อลูกพีช 500 จิน (คุณภาพระดับ 1) ลูกพีช (คุณภาพระดับ 1) ได้ถูกจัดเก็บไว้ในโกดังของคุณแล้ว สามารถคลิกที่โกดังเพื่อดูได้!】

  “บัตรหมายเลขท้าย *** ชำระเงิน 2,000 หยวนที่ธนาคารพาณิชย์แห่งจีน เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน เวลา 10:30 น. ยอดเงินคงเหลือ 552.50 หยวน”

  ทันทีที่ข้อความจากระบบปรากฏขึ้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนการชำระเงินเช่นกัน

  จางหลินมองไปยังหน้าจอในหัวของเขา และคลิกเข้าไปที่โกดัง ข้อมูลก็ปรากฏขึ้น:

  สินค้าที่จัดเก็บอยู่:

  1. ลูกพีช (คุณภาพระดับ 1): 500 จิน

  เมื่อเห็นดังนั้น เขารีบออกจากห้องพักเหล็กและมุ่งหน้าไปที่โกดังข้างๆ เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าภาพที่เขาเห็นคือกล่องใส่ลูกพีชจำนวนมากเรียงกันอยู่เต็มโกดัง

  (จบบท)