บทที่ 1 ผู้รอดชีวิตแห่งการทดลองหญ้าเขียว
ปี 1248 ณ ปราสาทเคียร์มอร์เฮน
“อดทนไว้ เวย์น แค่ทนอีกสักหน่อย เจ้าใกล้จะสำเร็จแล้ว”
เสียงชราที่แฝงไปด้วยความกังวลดังขึ้น ขณะที่เวย์นกำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่เกินกว่ามนุษย์จะทนไหว
ร่างกายของเขาเหมือนถูกฝูงงูพิษและแมงป่องกัดกิน พิษร้ายแทรกซึมเข้าไปในเส้นเลือด กล้ามเนื้อของเขาราวกับถูกหลอละลายแล้วบีบอัดกลับเป็นเหมือนเดิม
แขนขาทั้งสี่ข้างเจ็บปวดและชาไปหมด ร่างกายไม่สามารถขยับได้
ในความทรมานนี้ เขาได้ยินเสียงของชายชราข้างกาย ดูเหมือนจะเป็นทั้งคำสั่งสอนและกำลังใจให้เขาสู้ต่อ
แต่ในที่สุด เวย์นก็ไม่อาจทนต่อความเจ็บปวดอันไม่อาจบรรยายได้ เขาส่งเสียงร้องครวญครางก่อนจะหมดสติไป
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เวย์นรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับอาการเจ็บปวดที่เริ่มบรรเทาลง
เขาพยายามลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือเพดานหินที่เต็มไปด้วยมอสและใยแมงมุม
เวย์นพยายามหันศีรษะเพื่อมองรอบตัว แต่เพียงแค่ขยับศีรษะก็เหมือนกับพลังทั้งหมดถูกสูบออกไป
จากการสังเกตสภาพแวดล้อม เขาสรุปได้ว่า ที่นี่น่าจะเป็นห้องใต้ดินในปราสาทเก่าแก่ มีเตียงไม้ที่เขานอนอยู่ โต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทดลอง เช่น ขวดแก้ว คีม และเบ้าหลอม
ก่อนที่เขาจะคิดอะไรต่อไป สมองของเขาก็ปวดราวกับถูกฉีกออก
"อ๊าก!" ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้หายไปอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือ ความทรงจำใหม่ปรากฏขึ้นในหัวของเขา เป็นความทรงจำของเด็กหนุ่มครึ่งเอลฟ์ที่มีชื่อว่าเวย์น
พร้อมกับนั้น ข้อมูลเกี่ยวกับ "ระบบ" ที่เป็นสิ่งติดตัวของผู้ที่ข้ามมิติ ก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น
สถานะปัจจุบันของเวย์น14 ปี)
- ทักษะ:
• ดาบ LV1
• เวทอักขระ LV1
• การกลายพันธุ์ LV1 - สายเลือดพิเศษ: สายเลือดโบราณ (ระดับอ่อนแอ, ยังไม่ตื่น) ต้องการ 10 ค่าความสามารถเพื่อปลุกพลัง
- ทักษะเสริม: ยิงธนู LV1, ทำอาหาร LV1
• พละกำลัง: 13
• ความคล่องแคล่ว: 18
• ความทนทาน: 15
• จิตวิญญาณ: 18
ในขณะที่เวย์นยังคงตั้งคำถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักดังมาจากนอกห้อง
ประตูถูกเปิดออก ชายชราผู้สวมชุดเกราะเหล็กเก่าแก่และมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเมตตาเดินเข้ามา
เมื่อเห็นเวย์นฟื้นคืนสติ ชายชราก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย เขาหยิบชามซุปผักที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ มานั่งข้างเตียงของเวย์น
“เจ้าตื่นแล้ว เด็กน้อย” “ขอบคุณสวรรค์ ที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่”
จากความทรงจำที่เพิ่งได้รับ เวย์นจำชายชราผู้นี้ได้ เขาคือ เวเซอร์เมียร์ ผู้ฝึกสอนนักล่าปีศาจ
เวย์นลังเลก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
“ท่านอาจารย์เวเซอร์เมียร์… มีเพียงข้าคนเดียวที่รอดหรือ?”
เวเซอร์เมียร์หลับตา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนลูบศีรษะของเวย์น
“ใช่แล้ว เด็กน้อย ในบรรดาเด็กที่เข้ารับการทดลอง มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รอดมาได้”
“กระบวนการทดลองหญ้าเขียว หากไม่มีนักเวทช่วยเสกคาถาเพื่อเพิ่มความเสถียร อัตราความล้มเหลวจะสูงมาก”
เวเซอร์เมียร์มองเด็กหนุ่มที่รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า
“การทดลองของนักล่าปีศาจนั้นอันตรายเกินไป”
“บางที หลังจากเจ้า เคียร์มอร์เฮนอาจไม่มีนักล่าปีศาจคนใหม่อีกแล้ว”
หนึ่งเดือนต่อมา ที่ลานฝึกแห่งปราสาทเคียร์มอร์เฮน
รุ่งเช้าเมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า เวย์นถือดาบเหล็กที่ยังไม่ได้ลับคม ซ้อมวิชาดาบของนักล่าปีศาจกับหุ่นฝึกที่ทำจากฟางและไม้
ดาบในมือเขาวาดผ่านอากาศด้วยความเร็วและแรง ร่องรอยบาดแผลปรากฏขึ้นทั่วตัวหุ่น
เขาซ้อมอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสองชั่วโมงจนเหงื่อโชก ร่างกายอ่อนล้า และกล้ามเนื้อเริ่มปวดเมื่อย
ในที่สุดเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหัวของเขา
"ความชำนาญดาบ +1 ปัจจุบัน: 36"
"ดาบ LV1: เพิ่มพลังโจมตี 5%"
เวย์นพบว่า นอกจากการเพิ่มระดับด้วย "ค่าความสามารถ" ที่ได้จากระบบแล้ว การพัฒนาทักษะยังต้องอาศัยการฝึกฝนอย่าหนักเพื่อเพิ่มระดับจาก LV1 เป็น LV2 ต้องใช้เวลาฝึกฝนมากกว่า 200 ชั่วโมง
โชคดีที่ด้วยพื้นฐานนักกีฬาในชีวิตก่อน เวย์นมีทั้งความอดทนและความมุ่งมั่น
หลังหายใจออกเพื่อปรับร่างกาย เขาถอดเสื้อเชิ้ตผ้าลินินที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เริ่มชัดเจน แม้จะยังดูอ่อนเยาว์ เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หยิบดาบของเขาแล้วมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวปราสาท
ในโถงที่มืดสลัวของปราสาท เขาเห็นเวเซอร์เมียร์ ผู้เป็นอาจารย์กำลังนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ไม้
รอบตัวมีหนังสือหนาวางซ้อนกันมากมาย เสียงกรนเบา ๆ ดังออกมา
เวย์นยิ้มเมื่อเห็นภาพนั้น เวเซอร์เมียร์เป็นผู้ที่เขาเคารพอย่างมาก
ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ชายชราไม่เพียงแต่สอนทักษะของนักล่าปีศาจ แต่ยังสอนเขาเกี่ยวกับชีวิต
สำหรับเวย์นที่ถูกดึงออกจากโลกเดิมและชีวิตที่เคยรู้จัก เวเซอร์เมียร์ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเสาหลัก
เขาเดินขึ้นไปยังห้องพักของตัวเองโดยไม่รบกวนการพักผ่อนของชายชรา
ในห้องที่เรียบง่ายมีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น เขาใช้น้ำที่เตรียมไว้ล้างตัว
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า เขามองดูเงาสะท้อนในกระจก ใบหน้าที่เห็นนั้นดูอ่อนเยาว์และสดใส
มีดวงตาสีอำพันและหูที่แหลมเล็กซึ่งบ่งบอกถึงสายเลือดเอลฟ์ เขาถอนหายใจเบา ๆ
ในชีวิตก่อน เขาเป็นนักกีฬายิงธนูผู้มีอนาคตสดใส แต่ชีวิตต้องจบลงด้วยอุบัติเหตุถูกรถบรรทุกชน
ชีวิตใหม่ในร่างของเด็กหนุ่มครึ่งเอลฟ์นี้ก็ไม่ได้ดีกว่ามากนัก เขารู้จากความทรงจำในหัวว่า แม่ของร่างนี้ชื่อ
มาร์ธา เป็นหญิงขายบริการในสลัมแห่งเมืองวิซิม่า ส่วนพ่อ…มาร์ธาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
เด็กชายเกิดและเติบโตในซ่องโสเภณี จนเมื่อแม่ของเขาป่วยหนัก ทั้งคู่ถูกไล่ออกจากซ่อง
ก่อนที่มาร์ธาจะสิ้นใจ เธอฝากเวย์นไว้กับเวเซอร์เมียร์ที่เดินทางผ่านมา
เขาใช้ชีวิตในปราสาทเคียร์มอร์เฮนเพื่อฝึกเป็นนักล่าปีศาจมาแล้วหกปี
ในรุ่นของเขามีเด็กฝึกหัดทั้งหมดหกคน แต่ด้วยกระบวนการทดลองหญ้าเขียวที่ไร้การสนับสนุนจากจอมเวท
มีเพียงเวย์นที่รอดชีวิต เวย์นรู้ดีว่า หากไม่ใช่เพราะวิญญาณของเขามาจากอีกโลก ไม่มีเด็กคนใดจะรอดชีวิตในครั้งนี้
เขาจำได้ว่า กว่าจะถึงช่วงเวลาในเนื้อเรื่องหลักของเกมและนิยาย "เดอะวิชเชอร์" จะไม่มีนักล่าปีศาจคนใหม่ที่เข้าร่วมสำนักหมาป่าอีกเลย
(จบบท)###