บทที่ 1 ผู้รอดชีวิตจากการทดสอบหญ้าพิษ
**ปี 1248 ณ เคียร์มอร์เฮน**
“อดทนไว้ เวน อีกไม่นานเจ้าจะทำสำเร็จแล้ว”
เสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความกังวลแทรกเข้ามาในหูของเวย์น
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เวย์นไม่มีเวลาจะสนใจเสียงนั้น เขารู้สึกเพียงแต่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีงูพิษและแมงป่องจำนวนมากกำลังกัดกินเนื้อของเขา พิษเหล่านั้นไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา กล้ามเนื้อของเขารู้สึกเหมือนถูกกัดกร่อนแล้วบีบกลับเข้ารูปแบบเดิม แขนขาของเขาไร้เรี่ยวแรง รู้สึกได้แค่ความเจ็บปวดและความชาจนขยับไม่ได้
ท่ามกลางความเจ็บปวดทรมานนี้ เวนได้ยินเสียงชายชราข้างๆ ที่กำลังสอนเขาวิธีควบคุมร่างกาย หรือบางครั้งก็เป็นการให้กำลังใจให้เขาสู้ต่อไป
ความทุกข์ทรมานนี้ทำให้เวย์นส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา หลังจากทนได้นานหลายนาที ในที่สุดเขาก็หมดสติไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เมื่อเวย์นรู้สึกว่าร่างกายเริ่มฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย เขาใช้พลังทั้งหมดที่เหลือเพื่อฝืนลืมตาขึ้น
สิ่งที่เขาเห็นคือเพดานหินเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำและใยแมงมุม เขาพยายามจะมองไปรอบๆ แต่เพียงแค่ขยับศีรษะนิดเดียวก็ทำให้เขาเหนื่อยจนแทบหมดแรง
หลังจากสำรวจได้สักพัก เวย์นคาดว่าเขาอยู่ในสิ่งปลูกสร้างที่คล้ายกับปราสาทโบราณ ซึ่งสร้างขึ้นจากหิน รอบๆ ตัวมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทดลอง เช่น หลอดแก้ว คีม และเบ้าหลอม รวมทั้งเครื่องมือทดลองอื่นๆ
บรรยากาศเย็นชื้นที่แผ่ออกมาจากรอบๆ ทำให้เวย์นคิดว่าเขาน่าจะอยู่ในห้องใต้ดิน
แต่ก่อนที่เขาจะสำรวจต่อไป ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงราวกับหัวสมองถูกฉีกก็ถาโถมเข้ามาในสมอง
“อ๊ากกก! อ๊ากกก!”
ความเจ็บปวดนี้มาเร็วและหายไปเร็วเช่นกัน
ไม่ถึงนาทีต่อมา สมองของเวย์นกลับมาเป็นปกติ ความทรงจำของเด็กหนุ่มครึ่งเอลฟ์ปรากฏขึ้นในหัวของเขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
พร้อมกับนั้น ข้อมูลเกี่ยวกับพลังพิเศษที่เป็นของขวัญแห่งการเดินทางข้ามเวลาของเขาก็เข้ามาในความคิดของเขาด้วย
**เวน (อายุ 14 ปี)**
- อาชีพ: นักล่าปีศาจ
- ระดับ: 1 (0/100)
- ค่าสถานะ: พละกำลัง 13, ความว่องไว 18, ความแข็งแกร่ง 15, จิตใจ 18
- ทักษะ: ดาบ LV1, เวทมนตร์ LV1, การกลายพันธุ์ LV1
- สายเลือดพิเศษ: สายเลือดโบราณ (อ่อนแอ, ยังไม่ตื่นขึ้น) ต้องการ 10 คะแนนความสามารถในการปลุกพลัง
- ทักษะเสริม: ธนู LV1, การทำอาหาร LV1
นักล่าปีศาจ… นี่คือโลกของนักล่าปีศาจ
ก่อนที่เวนจะได้คิดถึงเรื่องการข้ามเวลานี้ให้ละเอียด เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นก็ดังมาจากนอกห้อง
ไม่กี่วินาทีต่อมา เวย์นเห็นชายชราหน้าตาใจดีในชุดเกราะเหล็กเก่าๆ เดินเข้ามาในห้อง
เมื่อเห็นเวย์นฟื้นขึ้นมา ชายชราก็ยิ้มด้วยความโล่งใจ เขาหยิบถ้วยซุปผักอุ่นๆ มาจากโต๊ะข้างๆ แล้วนั่งลงข้างเตียงของเวน
"เจ้าตื่นแล้ว ในที่สุดก็ฟื้น" ชายชรากล่าวด้วยความโล่งใจ "โชคดีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่"
จากความทรงจำที่ผุดขึ้นในหัว เวย์นมองไปที่ใบหน้าเศร้าๆ ของชายชราพร้อมถามด้วยเสียงแหบแห้งว่า "อาจารย์เวเซอร์เมียร์… มีแค่ข้ารอดมาได้หรือ?"
ชายชราได้ยินเช่นนั้นก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจ เขาลูบหัวเวย์นเบาๆ
"ใช่แล้ว เด็กเอ๋ย ในบรรดาเด็กๆ ทั้งหมด เจ้าคือผู้เดียวที่รอดชีวิต"
"การทดสอบหญ้าพิษที่ไม่มีพ่อมดช่วยเสกคาถาคงเสถียรให้ การรอดชีวิตมันยากเกินไป"
เวเซอร์เมียร์มองเวนที่อ่อนแรงและรอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด ราวกับเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว เสียงของเขาเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมและอ่อนล้าลงทันที
"การทดสอบเพื่อเป็นนักล่าปีศาจนั้นอันตรายเกินไป บางทีหลังจากเจ้าแล้ว เคียร์มอร์เฮนคงจะไม่มีนักล่าปีศาจคนใหม่อีก"
…
**หนึ่งเดือนต่อมา ณ สนามฝึกของเคียร์มอร์เฮน**
ในยามเช้า ขณะที่ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น เวย์นกำลังถือดาบเหล็กที่ไม่ได้ลับคมอยู่ เขากำลังฝึกวิชาดาบนักล่าปีศาจกับหุ่นฝึกที่ทำจากฟางและไม้
เวย์นฟันและแทงหุ่นไม้นั้นอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ดาบหนักๆ ในมือของเขาฟันหุ่นที่ทำจากไม้อย่างแข็งแรงจนเกิดรอยบุ๋มมากมาย
เวย์นฝึกฝนเช่นนี้ต่อเนื่องเป็นเวลาสองชั่วโมง จนเหงื่อไหลท่วมตัว มือเท้าเริ่มอ่อนแรง และกล้ามเนื้อรู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงในหัวที่แปลกประหลาดนั้นอีกครั้ง
“ความชำนาญดาบเพิ่มขึ้น +1 ปัจจุบัน: 36”
**ทักษะดาบ LV1: เพิ่มความรุนแรงของการโจมตีดาบ +5%**
หลังจากฝึกฝนไปช่วงหนึ่ง เวย์นค้นพบว่าทักษะต่างๆ ของเขานั้น นอกจากจะสามารถพัฒนาจากการใช้คะแนนความสามารถเพิ่มระดับแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องในชีวิตประจำวัน
แม้กระทั่งตอนนี้ การยกระดับวิชาดาบจากระดับ 1 ไปยังระดับ 2 ต้องใช้เวลาในการฝึกฝนอย่างตั้งใจมากกว่า 200 ชั่วโมง เรียกได้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โชคดีที่เวย์นในชาติก่อนเป็นนักกีฬายิงธนู ดังนั้นความอดทนและความกระตือรือร้นในการฝึกซ้อมไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับเขา
หลังจากถอนหายใจเบาๆ เวนถอดเสื้อผ้าฝ้ายที่ชุ่มเหงื่อออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เริ่มพัฒนาของเขา เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากก่อนจะหยิบดาบแล้วเดินกลับเข้าไปในปราสาทเคียร์มอร์เฮน
เมื่อเดินผ่านประตูปราสาทเข้าไป เขาเห็นเวเซอร์เมียร์กำลังหลับอยู่บนเก้าอี้ไม้ท่ามกลางหนังสือหนาๆ หลายเล่มที่กองอยู่ข้างๆ ชายชราเอนกายหลับอย่างสงบและเริ่มกรนเบาๆ
เห็นภาพนี้ เวย์นอดยิ้มเล็กๆ ไม่ได้
เวเซอร์เมียร์เป็นคนที่น่าเคารพ ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ชายชราทุ่มเทสอนเวย์นทั้งเรื่องการต่อสู้และการใช้ชีวิต คำแนะนำของเขาทำให้เวย์นซึ่งห่างไกลจากบ้านเกิดรู้สึกว่ามีที่พึ่ง
ในฐานะนักล่าปีศาจที่มีชีวิตยืนยาวมาหลายร้อยปี เวเซอร์เมียร์แทบจะเป็นหินแห่งประวัติศาสตร์ที่มีชีวิต และเป็นบุคคล
ที่เหล่านักล่าปีศาจทุกคนยกย่อง
เวย์นไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของเวเซอร์เมียร์ เขาจึงย่องเบาขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ใช้น้ำที่เตรียมไว้ล่วงหน้าอาบน้ำเย็น
ชีวิตในยุคกลางนั้นแสนจะยากลำบาก ห้องของเขามีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดแล้ว เวย์นมองตัวเองในกระจก เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนที่มีดวงตาสีอำพันคล้ายแมวและใบหูแหลมเป็นเอกลักษณ์ ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มทั่วไปมากนัก เขาถอนหายใจเบาๆ
ในชีวิตก่อนหน้านี้ เวย์นเคยเป็นนักกีฬายิงธนูที่มีอนาคตไกล แต่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุถูกรถบรรทุกชน ทำให้เขามาอยู่ในโลกนี้
ไม่น่าเชื่อเลยว่า จากความทรงจำของเด็กหนุ่มในชาตินี้ ชีวิตของเขาก็แสนจะโหดร้ายเช่นกัน
เวย์นเป็นเด็กครึ่งเอลฟ์ที่เกิดจากแม่ชื่อมาร์ธา ซึ่งเป็นเอลฟ์หญิงที่ทำงานในซ่องของเมืองวิซิมา ส่วนพ่อของเขานั้น แม้แต่มาร์ธาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
เพราะอาชีพของแม่ เวย์นเกิดและเติบโตในซ่องเป็นเวลาแปดปี จนกระทั่งมาร์ธาติดโรคร้ายแรงและถูกไล่ออกจากซ่องพร้อมกับลูกชาย
ก่อนที่มาร์ธาจะเสียชีวิต เธอฝากเวย์นไว้กับเวเซอร์เมียร์ที่เดินทางผ่านมา หลังจากนั้นเวย์นก็ได้รับการฝึกฝนที่เคียร์มอร์เฮนเป็นเวลาหกปี
แต่เดิมแล้ว เด็กที่เข้ารับการฝึกพร้อมกับเวย์นมีทั้งหมดหกคน แต่เนื่องจากการทดสอบหญ้าพิษที่ขาดพ่อมดช่วยเสริมความปลอดภัย สุดท้ายมีเพียงเวย์นคนเดียวที่รอดชีวิต
แต่เวย์นรู้ดีว่าหากไม่ใช่เพราะเขาข้ามเวลามา โอกาสที่เด็กทั้งหกคนจะรอดชีวิตคงเป็นศูนย์
และจนกว่าจะถึงหลายสิบปีข้างหน้า เมื่อเนื้อเรื่องของซีรีส์ **The Witcher** เริ่มต้นขึ้น เคียร์มอร์เฮนก็จะยังไม่มีนักล่าปีศาจหน้าใหม่เพิ่มเข้ามา
**นิยายใหม่ของมือใหม่ ฝากผู้อ่านทุกท่านช่วยสนับสนุนด้วยนะครับ** จบบท
