ตอนที่ 595

ตอนที่ 595

ทันทีที่ไม้เท้าปรากฏขึ้น โม่ซือซาน ก็สะบัดข้อมือขวา

พายุอัคคีพวยพุ่ง โหมกระหน่ำไปทั่วลานบ้าน

คนทั้งสามตกใจ ชายชราคว้าต้นไม้แห้ง เหวี่ยงขึ้นฟ้า พลันกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ ปกคลุมร่างกายเขาไว้

ชายวัยกลางคน ร่างกายเปล่งประกายสีทอง เสียงคำรามดังกึกก้อง กล้ามเนื้อทั่วร่างกายขยายใหญ่ น่าเกรงขาม

ส่วนเด็กหนุ่ม มีรอยแดงปรากฏบนหน้าผาก

เขากลายร่างเป็นสองหัว ยิ้มน่ากลัว รอบศีรษะมีใบหน้าปีศาจล่องลอย น่าสะพรึงกลัว

เมื่อเปลวเพลิงโหมเข้าใส่ คนทั้งสามก็คำรามลั่น

"เพลิงอสูร เผาผลาญสวรรค์" โม่ซือซานตะโกนเสียงเย็นเยียบ

ทันใดนั้น เปลวเพลิงก็กลายเป็นสีดำสนิท ราวกับหมึกดำ ปกคลุมท้องฟ้า

เสียง "เปรี๊ยะ" ดังขึ้น

เปลวเพลิงอสูรเผาผลาญคนทั้งสามมิทันร้องก็มอดไหม้เป็นจุล

ลานบ้านถูกไฟไหม้จนราบ หลังจากสังหารคนทั้งสามแล้ว โม่ซือซาน ก็หันปลายไม้เท้าไปยัง พระชายาเมืองเหลียง

ขณะที่พระชายาเมืองเหลียงใกล้สิ้นใจ ฝ่ามือยักษ์ก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า ปัดป้องไม้เท้า

เสียง "ตูม" พื้นที่โดยรอบพังทลาย

ร่างของ โม่ซือซาน กระเด็นถอยหลัง เสียงดังมาจากความว่างเปล่า พื้นที่โดยรอบแตกสลาย

เพียงกระบวนท่าเดียว ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ที่มาแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ

"หยุดมือ" เสียงตะโกนดังขึ้น

ชายผู้หนึ่งในชุดสีเขียวเดินเข้ามา ตามด้วยองครักษ์สองคน

ชายผู้นี้ ดวงตาคมกริบ ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาดุดันราวกับพญาอินทรี

เขามีเคราสีดำยาว แผ่รัศมีแห่งผู้มีอำนาจ

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร" ชายผู้นั้นถาม ขมวดคิ้ว

จากนั้น ความว่างเปล่าก็เปิดออก เผยให้เห็นชายชราผู้หนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลังชายชุดเขียว

"ท่านพี่" พระชายาเมืองเหลียง ร้องเรียก ด้วยความตื่นตระหนก

นางมอง เต๋าซุน ด้วยความหวาดกลัว กล่าวกับชายชุดเขียวว่า "เขาจะฆ่าข้า"

"เหตุใด เจ้าฆ่าข้าได้ แต่ข้าฆ่าเจ้ามิได้รึ" เต๋าซุน หัวเราะเบาๆ

"เจ้าเป็นผู้ใด" องค์ชายเหลียงมองเต๋าซุนพลางเอ่ยถาม

"ท่านควรถามพระชายาของท่าน" เต๋าซุน ตอบ

เขามองชายวัยกลางคนตรงหน้า องค์ชายเหลียงนั้นเป็นผู้ดูแลเมือง

แต่ต้องบอกว่าที่เมืองเหลียงเป็นหนึ่งในกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนจิ่วโจวนี้ได้นั้นมาจากชายผู้นี้

แต่แม้เมืองเหลียงจะเติบโตได้เพราะเหลียงเฉิง แต่ เมืองเหลียงก็ควบคุมเหลียงเฉิงเช่นกัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้องค์ชายเหลียงจะดูแลเมืองเหลียง แต่เขาก็เป็นเพียงสมาชิกคนหนึ่งของ เมืองเหลียง มิใช่ผู้ปกครอง

พระชายาเมืองเหลียง นิ่งเงียบ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหู องค์ชายเหลียง

"เหลวไหล" องค์ชายเหลียง ตะคอก มองพระชายา กล่าวตำหนิ "เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาออกคำสั่งข้า"

"เรื่องของ หงเอ๋อ ปล่อยให้เขาจัดการเอง เหตุใดเจ้าต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว"

"ข้าเพียงเกรงว่า หงเอ๋อ จะเสียกำลังใจ" พระชายาเมืองเหลียง ก้มหน้า ตอบ

"คุณชาย เต๋า ข้าขออภัยแทนพระชายา"

"นางรักลูกชายยิ่งนัก หวังว่าท่านจะไม่ถือสา" องค์ชายเหลียง มอง เต๋าซุน กล่าวขอโทษ

"ให้ข้าจัดงานเลี้ยงที่จวน เป็นการขอโทษคุณชายเต๋าได้หรือไม่"

"ไม่จำเป็น ข้ามิต้องการเสียเวลา" เต๋าซุน โบกมือ

"ถ้าอยากขอโทษข้าจริงๆ สังหารนางผู้นั้นเสียยังดีกว่า แต่…ก็เอาเถอะ"

กล่าวจบ เต๋าซุน ก็หันหลังจากไปพร้อมกับ โม่ซือซาน

องค์ชายเหลียง มองร่างที่จากไปของ เต๋าซุน หรี่ตาลงเล็กน้อย มิได้เอ่ยวาจาใด

"ท่านพี่ ข้ามิได้ตั้งใจ" พระชายาเอ่ย อย่างระมัดระวัง

"ข้ารู้ว่าเจ้ามิได้ตั้งใจ ข้าเป็นผู้มอบองค์รักษ์เหล่านั้นให้เจ้าเอง"

"ดังนั้นเจ้าคิดว่าหากปราศจากคำสั่งของข้า พวกเขาจะเชื่อฟังเจ้าหรือ" องค์ชายเหลียง กล่าว น้ำเสียงเรียบนิ่ง

"แต่ท่าน เมื่อครู่..." พระชายาเมืองเหลียง มอง องค์ชายเหลียง ด้วยความประหลาดใจ

"หงเอ๋อ คือความหวังเดียวของข้าที่จะแย่งชิงโชคชะตา"

"เมื่อเขาพ่ายแพ้เช่นนี้ ข้าจึงอยากรู้ว่า ชายหนุ่มผู้นั้นคือผู้ใด"

องค์ชายเหลียง กล่าวอย่างใจเย็น "ข้าไม่อาจปรากฏตัวได้โดยตรง มิเช่นนั้น คงเสียหน้า ข้าจึงเลือกใช้ชื่อของเจ้า"

"ข้ามิได้คาดหวังสิ่งใด เพียงแต่ต้องการทดสอบ จึงส่งคนทั้งสามไป"

"แล้วเหตุใดท่านพี่จึงไม่จับตัวเขาไว้" พระชายาเมืองเหลียง ถาม ด้วยความสับสน

องค์ชายเหลียง หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า กล่าวว่า "พระชายา กลับไปก่อนเถิด"

เมื่อเห็นพระชายาจากไป องค์ชายเหลียง ก็หันไปหาชายชราชุดเขียว ถามว่า "เมื่อครู่ เกิดอันใดขึ้น"

"แข็งแกร่งยิ่งนัก" ชายชราชุดเขียว ยื่นมือขวาออกมา

ฝ่ามือกลายเป็นสีดำ มีพลังปีศาจกัดกร่อนอยู่ภายในฝ่ามือ

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม "หากมิใช่บรรพชนของเมืองเหลียง คงไม่มีผู้ใดในเมืองเหลียงแล้วที่ต้านทานเขาได้"

"จงสืบหาตัวตนของเขาเดี๋ยวนี้" องค์ชายเหลียง กล่าว "ข้าจะรายงานเรื่องนี้แก่เบื้องบนอีกที"

หลังจากออกจากจวนองค์ชายเหลียง เต๋าซุน ก็ตรงไปยังใจกลางเมือง เพื่อรับบัตรผ่าน

สถานที่แจกจ่ายบัตร คือโถงกว้าง

มีผู้คนมากมายต่อคิว เพื่อไปยัง หุบเขาแห่งความว่างเปล่า

แม้ หุบเขาแห่งความว่างเปล่า จะเป็นสถานที่ต้องห้าม อันตรายถึงชีวิต แต่ก็มีผู้ต้องการเสี่ยงโชค

จนกระทั่งบ่าย เต๋าซุน จึงได้รับบัตรผ่าน

การขอรับบัตรผ่านนั้นไม่ยุ่งยาก เพียงแต่บัตรนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียว หากต้องการไปอีก ต้องขอรับใหม่

"เจ้าอยู่ที่เมืองเหลียงก่อน" เต๋าซุน กล่าวกับ โม่ซือซาน

"รอจนถึงกลางคืน ก็ไปจัดการพระชายาเมืองเหลียง จากนั้นจึงค่อบมาพบข้าที่ หุบเขาแห่งความว่างเปล่าในภายหลัง"

"นายท่าน เหตุใดเมื่อครู่จึงไม่ฆ่านาง" โม่ซือซาน ถาม ด้วยความสงสัย

"การฆ่านาง ย่อมทำให้ข้าเป็นศัตรูกับเมืองเหลียง แม้ข้ามิเกรงกลัว ทว่าข้าต้องการไป หุบเขาแห่งความว่างเปล่า โดยเร็ว มิต้องการเสียเวลากับเรื่องวุ่นวาย" เต๋าซุน กล่าว

"ยิ่งไปกว่านั้น การทำลายเมืองเหลียง ก็มิได้ประโยชน์อันใดแก่ข้า เพียงแค่ฆ่าพระชายา และเตือนองค์ชายเหลียงก็เพียงพอ"

"ข้าเข้าใจแล้ว" โม่ซือซาน พยักหน้า

หลังจากกล่าวลาโม่ซือซาน เต๋าซุนก็เดินทางไปยังหุบเขาแห่งความว่างเปล่าโดยไม่หยุดพัก

แท้จริงแล้ว อสุรกายราตรี รับรู้ถึงเส้นทาง มันสามารถเดินทางไปยังจุดหมายได้เอง

เมืองเหลียงอยู่ห่างจากหุบเขาแห่งความว่างเปล่าเป็นระยะทางไกล เต๋าซุน มิได้เร่งรีบ เขาใช้เวลาบนรถม้า ฝึกฝนพลัง

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ แสงสีแดง

ฉาน เต๋าซุน ค่อยๆเลือนหายไปจากเส้นขอบฟ้า มุ่งหน้าสู่ หุบเขาแห่งความว่างเปล่า