ตอนที่ 14 ของขวัญของโทนี่

"เอ่อ...ก็ใช่นะ"

"แต่ว่าฉันพูดอย่างนี้ดีกว่า จริงๆ แล้วฉันแค่เรียนรู้และคิดได้เร็วขึ้น ความสามารถในการสร้างสรรค์ของฉันไม่แน่ว่าจะดีกว่านายนะ"

ลีออนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กลัวว่าโทนี่จะเสียกำลังใจ จึงวิเคราะห์ความสามารถของตัวเองออกมา

"ชุดเกราะเหล็กเป็นการผสมผสานความรู้ที่ครอบคลุมและยอดเยี่ยมที่สุดของนาย ทุกขั้นตอนล้วนเป็นการประยุกต์ใช้ความรู้ที่เกี่ยวข้องขั้นสูงสุด"

"แถมเมื่อคืนนี้นายยังคอยชี้แนะฉันทีละขั้นตอนอีก"

"นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเชี่ยวชาญความรู้นี้ได้อย่างรวดเร็ว"

"สิ่งที่ฉันทำ จริงๆ แล้วก็แค่คัดลอกความรู้ของนายมาทั้งหมด แล้วทำให้มันกลายเป็นของตัวเอง"

ลีออนพยักหน้า: "ความสามารถในการเรียนรู้และประมวลผลที่ทรงพลังราวกับซูเปอร์คอมพิวเตอร์ นั่นแหละคือสมองอัจฉริยะ"

"แต่ถ้าพูดถึงเรื่องนวัตกรรม ฉันต้องพึ่งพาพรสวรรค์ของตัวเอง"

"แล้วสมองอัจฉริยะในหนังสือการ์ตูนก็มีข้อจำกัด"

"ในผลงานดีซีบางเรื่อง จะมีการกำหนดเอาไว้ว่าสมองอัจฉริยะของซูเปอร์แมน พลังในการคำนวณส่วนใหญ่จะถูกใช้ไปกับการยับยั้งพลังของตัวเอง"

"แต่ฉันยังไม่พบปัญหานี้"

ลีออนใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งทำท่าเล็กน้อย:  "สัดส่วนพลังสมองที่ฉันใช้ไปกับการจำกัดพลังพิเศษนั้นน้อยมาก"

"ดังนั้น รอนายก่อนเถอะ โทนี่ รอให้ฉันใช้ความรู้ของนายบวกกับนวัตกรรมของฉันเอาชนะนายในอีกสามวันข้างหน้า!"

โทนี่ที่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำอธิบาย

เมื่อได้ยินแบบนี้ เขาก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้: "อย่ามาพูดเรื่องตลกน่า เด็กน้อย นายเคยเห็นนักลอกเลียนแบบคนไหนที่สามารถเอาชนะต้นฉบับได้บ้าง? ไม่มีทางที่ผลงานชิ้นเอกของฉันจะพ่ายแพ้หรอก!"

"งั้นเรามารอดูกันเถอะ สติปัญญาของคนธรรมดา" ลีออนทิ้งท้ายด้วยประโยคยั่วยุแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

ภายในโรงจอดรถ ดวงตาของโทนี่เต็มไปด้วยไฟแห่งการต่อสู้

ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับความพ่ายแพ้ในด้านที่ตัวเองถนัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลีออน น้องชายที่น่าโมโห!

อย่างไรก็ตามโทนี่ยังไม่ทันได้เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน

ร่างของลีออนก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเขาอย่างกะทันหัน

"โอ้ ว่าแต่ลืมไปอย่าง โทนี่ สภาพนายแย่เกินไปแล้ว ทำงานต่อไปไม่ไหวแน่ ไปพักผ่อนก่อนเเถอะ"

สิ้นเสียงโทนี่ก็รู้สึกชาที่ต้นคอ สติก็ดับวูบไปในทันที

โกงกันนี่หว่า! ไอ้นี่มันเล่นนอกเกม!

ก่อนที่โทนี่จะผล็อยหลับไป เขาใช้สติสัมปชัญญะสุดท้าย สบถด่าลีออนอยู่ในใจว่าเล่นไม่แฟร์

"ดูสิ หลับเป็นตายเลย" ลีออนวิจารณ์ อุ้มโทนี่ไปโยนไว้บนเตียงในห้องนอน

"คุณลีออน คุณชนะแบบนี้ไม่ได้นะครับ คุณสตาร์คจะไม่ยอมรับแน่" จาร์วิสเตือนด้วยความหวังดี

"ไม่ยอมรับก็ดี ฉันก็กลัวว่าเขาจะเสียใจจนทำใจไม่ได้ หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับฉันน่ะ" ลีออนเดินเข้าไปในห้องแล็บของโทนี่

"คุณดูมั่นใจมากนะครับ" จาร์วิสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"แน่นอน" ลีออนเปิดแหล่งจ่ายไฟทีละตัวหน้าโต๊ะทำงานประจำของโทนี่ "เพราะช่วงแรกของการสร้างชุดเกราะ สิ่งสำคัญที่สุดคือการปรับปรุงฟังก์ชั่นการใช้งาน ไม่ได้ต้องการความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอะไรมาก"

"บังเอิญว่าฉันมีแผนการดัดแปลงอยู่ในหัวหลายอย่างที่สามารถทำได้โดยไม่ต้องใช้เทคโนโลยีขั้นสูง"

ล้อเล่นน่า ไม่ต้องพูดถึงชุดเกราะเหล็กหลายสิบชุดที่โทนี่พัฒนาขึ้นมาในหนัง

แค่ชุดเกราะในหนังสือการ์ตูนชาติที่แล้วเขาก็รู้จักหมดแล้ว

แนวคิดในการวิจัยและพัฒนาชุดเกราะเหล่านั้นในชาติที่แล้วเป็นเรื่องเพ้อฝัน

แต่ในโลกนี้  เป็นเส้นทางที่โทนี่คนอื่นๆ เคยผ่านมาแล้ว

เขาแค่พัฒนาไปตามแนวทางเหล่านี้ เขาก็สามารถนำหน้าพี่ชายของเขาไปได้หนึ่งก้าวเสมอ

น่าสงสารโทนี่ ต่อจากนี้ไป เขาคงต้องใช้ชีวิตอยู่ใต้เงาของลีออนแล้วล่ะ

ลีออนลากเจ้าทึ่มกับเปี้ยนๆ ออกมาจากโรงรถอย่างมีความสุข แล้วเริ่มลงมือทำของตัวเอง

"เอาล่ะ เจ้าทึ่ม ก่อนอื่นก็เก็บเครื่องปฏิกรณ์อาร์คที่โทนี่ทำเสร็จแล้วบนโต๊ะก่อน..."

"คุณลีออน!" จาร์วิสขัดจังหวะอย่างกะทันหัน

"มีอะไร?"

"คุณเพ็พเพอร์มาครับ เธอกำลังตามหาคุณอยู่"

"ตอนนี้ไม่ได้หรอก บอกเธอไปว่าอีกสามวันฉันจะออกไป"

"แต่เธอลงมาข้างล่างแล้วครับ"

"หา? งั้นบอกเธอไปสิว่าโทนี่อยู่ในห้องนอน!"

"ขออภัย คุณอาจจะต้องพิจารณาบอกข่าวนี้กับคุณเพ็พเพอร์ด้วยตัวเองนะครับ"

สิ้นเสียงของจาร์วิส เพ็พเพอร์ก็เดินลงบันไดมา ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูห้องแล็บที่กั้นด้วยกระจกใส

เธอเห็นลีออนที่ยิ้มแย้มและโบกมือทักทาย เธอจึงตบกระจกกั้นด้วยความโกรธ ก่อนจะกดรหัสผ่านที่ประตูแล้วเดินเข้ามา

"สวัสดี เพ็พเพอร์ อรุณสวัสดิ์" ลีออนเป็นฝ่ายพูดก่อน

เพ็พเพอร์มองเขา พูดด้วยท่าทางเอาเรื่อง: "เมื่อวานนี้นายไม่ไปบริษัท ลีออน!"

เมื่อวานลีออนมัวแต่เรียนรู้วิธีทำชุดเกราะจนลืมเรื่องนี้ไปเลย

เขาพูดแก้ตัว: "แต่จอร์จ บูช ไปแล้วนี่ ลุงโจเป็นคนจริงจังและขยันขันแข็งเขาต้องช่วยแบ่งเบางานของเธอได้แน่"

"แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่นายต้องหลบอยู่แต่ในบ้าน!"

เพ็พเพอร์มองผมเผ้ารุงรังของลีออนที่เพิ่งจะอดหลับอดนอน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจัดให้เข้าที่

"เมื่อคืนนี้นายทำอะไรมา ทำไมผมเผ้า เสื้อผ้างั้น...  โอ้ พระเจ้า อย่าบอกนะว่า นายทำตามโทนี่อีกแล้วโทรเรียกสาวๆ พวกนั้นมาที่บ้าน...

แววตาของเพ็พเพอร์เริ่มอันตราย

ลีออนเป็นเหมือนลูกของเธอ ถ้าหากถูกโทนี่ชักจูงไปในทางที่ผิด วันนี้เธอต้องไปด่าโทนี่ให้เขินจนหน้าหงายแน่!

"ไม่นะ ไม่ใช่แบบนั้น!" ลีออนรีบพูดขัด "หมายความว่าไง ฉันไม่เคยทำแบบนั้น  แล้วต่อไปในอนาคตฉันก็จะไม่ทำเรื่องแบบนั้นด้วย เพ็พเพอร์ ไม่ต้องห่วงนะ!"

"ที่ฉันเป็นแบบนี้ โทนี่เป็นคนชักจูงเองต่างหาก!"

เขารีบโบ้ยความผิด: "เมื่อวานฉันลงมา จะตามเขาขึ้นไป ขอให้เขากลับไปบริษัท ไปปรากฏตัวสักหน่อย แต่เขาดันลากฉันมาทำชุดเกราะด้วย"

เขาพูดพลางกลอกตาไปมา แย่งเครื่องปฏิกรณ์อาร์คอันเก่าที่สุดมาจากมือของเจ้าทึ่ม

"ดูสิ โทนี่เตรียมของขวัญไว้ให้เธอด้วยนะ"

"ของขวัญ?" เพ็พเพอร์รู้สึกสงสัย ความสนใจถูกดึงไปที่เครื่องปฏิกรณ์อาร์ค "นี่มันของที่อยู่ในอกของโทนี่..."

"ใช่ อันนั้นแหละ!"

ลีออนเช็ดถูมันอย่างตั้งอกตั้งใจ: "เจ้าสิ่งนี้คือเครื่องกำเนิดพลังงานอาร์ค แหล่งพลังงานจากปฏิกิริยาเย็นแบบใหม่ เป็นตัวแทนอนาคตของมวลมนุษยชาติ"

"สิ่งที่โทนี่ทำอยู่ช่วงนี้ก็คือการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับเจ้าสิ่งเล็กๆ นี่แหละ"

"นั่นคือก้าวต่อไปที่เขาวางแผนไว้ให้กับบริษัทสตาร์คเพื่อนำสิ่งดีๆ มาสู่โลก!"

"แล้วนี่ เครื่องปฏิกรณ์อาร์คในมือฉันอันนี้ โทนี่มอบให้กับเธอ"

ลีออนพูดต่อ: "นี่คืออุปกรณ์ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ที่เขาสร้างขึ้นในถ้ำขององค์กรก่อการร้าย มันยังเป็นเครื่องปฏิกรณ์อาร์คขนาดเล็กเครื่องแรกของโลกด้วย"

"หลังจากที่เขาเปลี่ยนเจ้าอุปกรณ์นี้ออกมา จริงๆ แล้วเขาวางแผนที่จะมอบมันให้กับเธอ"

"แต่เธอก็รู้นี่ ด้วยนิสัยอย่างเขา ต่อให้ผ่านไปร้อยปี เขาก็ไม่มีทางพูดอะไรตรงๆ ได้หรอก"

"ดังนั้น......"

ลีออน  ยื่นเครื่องปฏิกรณ์อาร์คให้กับเพ็พเพอร์: "เธอรู้ความหมายของของขวัญชิ้นนี้ใช่ไหม"

เพ็พเพอร์ไม่ได้รับไว้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

เพราะตอนนี้เธอซึ้งใจมาก

ของขวัญชิ้นนี้มีความหมายและโรแมนติกมาก

เพ็พเพอร์ยกมือขึ้นปิดปาก พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

"เขาให้ฉันจริงๆ เหรอ?" เพ็พเพอร์รับเครื่องปฏิกรณ์อาร์คมาอย่างระมัดระวัง ความสุขหล่นทับอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอรู้สึกสับสน