บทที่ 9 การจำแนกพืชสมุนไพรพิเศษ

หลังจากได้รับการแนะนำจากหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ฉินชวนก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าควรจะใช้ช่องเก็บของและอุปกรณ์อย่างไร เขาจึงสามารถเก็บพืชสมุนไพรและผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าไปใช้ในยามจำเป็นได้

เขาค่อย ๆ เด็ดสมุนไพรด้วยความระมัดระวัง พยายามรักษาคุณสมบัติของมันให้คงอยู่ครบถ้วน จากนั้นจึงนำเก็บไว้ในช่องเก็บของและอุปกรณ์

ดูเหมือนมันจะเดาใจฉินชวนได้ สุ่ยฮวาจึงเดินไปยังพุ่มไม้เตี้ย ๆ ที่มีผลไม้อยู่ ควบคุมน้ำให้ไหลผ่านพุ่มไม้ ผลไม้ที่หล่นลงมาก็ถูกน้ำประคองอย่างแผ่วเบา แล้ววางลงบนพื้น

เมื่อฉินชวนเก็บสมุนไพรจนเต็มช่องเก็บของ ปริมาณที่เขาเก็บได้ก็เป็นสิบเท่าของที่สุ่ยฮวาเก็บได้ ในขณะที่หน้าสุ่ยฮวามีผลไม้กองอยู่สิบกว่าลูก

“ทำได้ดีมาก” ฉินชวนลูบหัวสุ่ยฮวาด้วยความเอ็นดู แล้วเก็บผลไม้ให้เรียบร้อย

ด้วยความสามารถในการจำแนกพืชของสุ่ยฮวา ทำให้ฉินชวนมีความมั่นใจมากขึ้นในการเอาตัวรอดในป่าครั้งนี้

เมื่อเก็บผลไม้เสร็จ ฉินชวนก็ยกมือขึ้นประคองหูทั้งสองข้าง พลางตั้งใจฟังเสียงอย่างละเอียด

เหมือนที่สุ่ยฮวาบอกไว้ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ไกล ๆ อย่างคลุมเครือ

เมื่อนึกถึงข้อมูลในคู่มือการเอาตัวรอดในป่า ฉินชวนไม่ลังเลที่จะหมอบลงกับพื้น แนบหูข้างหนึ่งติดดิน พยายามจับทิศทางของเสียงให้ชัดเจนขึ้น

สุ่ยฮวาเห็นท่าทางนั้นแล้วกระพริบตาปริบ ๆ แสดงสีหน้างุนงง

“โฮ่ง?” (กำลังทำอะไรอยู่?)

“ฉันกำลังพยายามฟังว่าเสียงน้ำมาจากทิศไหน”

“โฮ่ง~” (ก็มาจากทางนั้นไง!)

สุ่ยฮวายกอุ้งเท้าขึ้น ชี้ไปทางหนึ่ง พลางทำหน้าเหมือนว่า “ต้องหมอบฟังขนาดนี้เลยหรือ?”

ฉินชวน: “…”

เขาลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆ ปัดดินที่ติดอยู่บนตัวออกอย่างไม่ให้ดูน่าเก้อเขิน

เกือบลืมไป สุ่ยฮวามีประสาทสัมผัสที่ไวมาก

“ไปกันเถอะ ไปดูทางนั้นกัน”

เขาไม่ลังเลที่จะก้าวขาเดินไปในทิศทางที่สุ่ยฮวาชี้นำ

สุ่ยฮวาตามติดอยู่ด้านหลังฉินชวน ใบหน้าปรากฏแววครุ่นคิด

มันกำลังคิดว่า ควรจะทำเป็นไม่เห็นเรื่องเมื่อครู่นี้ดีหรือไม่

ถึงอย่างไรฉินชวนก็ดูเหมือนจะเสียหน้าไม่น้อย…

“โฮ่ง~” (ผลไม้นี้ช่วยฟื้นพลังได้อย่างรวดเร็ว!)

“ดี เก็บมาให้มากหน่อย”

“โฮ่ง~” (สมุนไพรนี้แก้พิษได้!)

“เก็บไป!”

…

...

...

หนึ่งมนุษย์ หนึ่งสัตว์อสูรเดินไปหยุดไป ช่องเก็บของก็ค่อยๆ เหลือที่ว่างน้อยลงเรื่อย ๆ

หลังจากเดินออกมาร่วมหลายร้อยเมตรพร้อมกับฉินชวน จู่ๆ สุ่ยฮวาก็สูดจมูกขึ้นมา ใบหน้าของมันปรากฏแววประหลาดใจ

“โฮ่ง! โฮ่ง!” (เดี๋ยวก่อน! แถวนี้มีของดี!)

“ของดีอะไรหรือ?” ฉินชวนหยุดเดิน ใบหน้าแสดงออกถึงความสนใจ “หรือจะเป็นสมุนไพรพิเศษอีกแล้ว?”

สุ่ยฮวาสูดดมอีกครั้ง ใบหน้าแสดงอาการไม่แน่ใจ

“โฮ่ง~” (ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์มากกับฉัน)

“ถ้างั้นก็ไปดูกันเถอะ” ฉินชวนตัดสินใจทันที

การเพิ่มระดับของสัตว์อสูรวิญญาณที่ทำสัญญาไว้ เป็นวิธีหลักในการเสริมความแข็งแกร่งในโลกแห่งความฝันในขณะนี้

เรื่องนี้หน่วยปฏิบัติการพิเศษเคยเน้นย้ำมาแล้ว ฉินชวนเองก็เห็นด้วยอย่างมาก

ถ้าหากพบของดีที่สามารถทำให้สุ่ยฮวาแข็งแกร่งขึ้นได้ ก็คงไม่ควรปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ

สุ่ยฮวาพยักหน้าอย่างหนักแน่น ใช้จมูกสูดดมไปตลอดทาง จนในที่สุดมันเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน มองไปยังหน้าผาด้านหนึ่งของหุบเขา

ที่ระยะประมาณห้าสิบเมตรสูงขึ้นไปบนหน้าผา มีกิ่งไม้ยื่นออกมาจากรอยแยกของหินอย่างโดดเด่น บนกิ่งนั้นมีผลไม้สีฟ้าหยดน้ำใสขนาดประมาณลูกแอปเปิล ผลดูอิ่มเอิบและมีแสงสะท้อนเป็นประกาย

มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเป็นของดี

“โฮ่ง!” (นั่นแหละ!)

สุ่ยฮวาร้องออกมา เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดเฉพาะที่มาจากผลไม้ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความปรารถนา

“หน้าผานี่…”

ฉินชวนเดินเข้าไปใกล้หน้าผา มองผลไม้ที่อยู่สูงขึ้นไปห้าสิบเมตร

หน้าผานี้ไม่ได้ชันเท่ากับตัดด้วยมีด แต่ก็มีความเอียงประมาณเจ็ดสิบองศา โชคดีที่มีหินระเกะระกะอยู่ตามทาง ทำให้สามารถหาที่ยึดเกาะได้ไม่ยากนัก

สำหรับสุ่ยฮวาซึ่งเป็นสัตว์อสูรวิญญาณประเภทสุนัข การปีนป่ายหน้าผาเป็นเรื่องยากมาก แต่สำหรับฉินชวน แม้ว่าจะลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้

ในคู่มือการเอาตัวรอดในป่า มีการแนะนำเทคนิคการปีนป่ายอยู่ไม่น้อย

เขามั่นใจว่าจำได้ทั้งหมด เพียงแต่ยังไม่เคยลงมือทำจริงเท่านั้น

ฉินชวนจับก้อนหินที่ยื่นออกมาตรงเชิงหน้าผา ลองสัมผัสดู แล้วก็ตัดสินใจได้ทันที

“สุ่ยฮวา รอฉันอยู่ข้างล่างนะ ฉันจะปีนขึ้นไปเก็บผลไม้ลงมา”

เขาตะโกนบอกเสียงดัง หยิบผงหินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาขยี้ใส่มือ แล้วเริ่มปีนขึ้นไปโดยไม่ลังเล

“โฮ่ง!” (ระวังตัวด้วยนะ!)

สุ่ยฮวานั่งหมอบอยู่ข้างล่างรอฉินชวน แหงนหน้าขึ้นสูงอย่างตื่นเต้น ทุกครั้งที่ฉินชวนเหยียบขึ้นไปยังจุดเกาะใหม่ ๆ สีหน้าของมันก็จะตึงเครียดขึ้น จนกระทั่งฉินชวนยืนมั่นคง มันจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หนึ่งก้าว

สองก้าว...

ฉินชวนปีนขึ้นไปจนถึงแท่นหินเล็ก ๆ ที่อยู่สูงประมาณสิบเมตรแล้วหยุดพักชั่วครู่

เพราะเป็นการปีนครั้งแรก เขาจึงมีข้อผิดพลาดเล็กน้อย ทำให้ใช้พลังงานมากกว่าการปีนป่ายอย่างมืออาชีพ ขณะนี้เขาจึงหมดแรงที่จะปีนต่อ

ฉินชวนหยิบผลไม้ที่ช่วยฟื้นฟูพลังงานจากช่องเก็บของออกมากิน หลังจากพักเพียงหนึ่งถึงสองนาที เขาก็รู้สึกเหมือนได้พลังกลับคืนมาเกือบเต็มที่

โดยไม่มีเวลาให้ตกตะลึงกับความเร็วในการฟื้นตัวของผลไม้ ฉินชวนรีบใช้มือและเท้าปีนขึ้นต่อไป

ครั้งที่สองนี้ ฉินชวนเคลื่อนไหวคล่องตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อปีนขึ้นไปถึงความสูงยี่สิบห้าเมตร เขาก็หมดแรงอีกครั้งและหยิบผลไม้ลูกที่สองออกมากินเพื่อฟื้นฟูพลังงาน

เมื่อเขากินผลไม้เพื่อฟื้นฟูครั้งที่สาม เขาก็เข้าใกล้ผลไม้สีฟ้าหยดน้ำที่อยู่บนหน้าผาอย่างไม่ถึงสิบเมตร

สายตาของฉินชวนจับจ้องไปที่ผลไม้สีฟ้าหยดน้ำที่มีแสงระยิบระยับ เขาจึงฮึดสู้และปีนขึ้นไปต่อ

แปดเมตร…

ห้าเมตร…

สองเมตร…

ระยะห่างระหว่างเขากับผลไม้สีฟ้าน้ำใกล้เข้าไปทุกที เหลือแค่เอื้อมมือก็ถึงแล้ว ทันใดนั้นก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเมื่อก้อนหินที่เขาใช้เป็นที่เหยียบเกิดแตกออก

ฉินชวนเปลี่ยนจุดศูนย์ถ่วงของร่างกายอย่างรวดเร็วเพื่อใช้มือทั้งสองข้างพยุงตัวไว้ ทำให้ไม่ตกลงไปโดยตรง แต่รอบ ๆ เท้าที่เหยียบพลาดกลับไม่มีจุดที่สามารถยึดเกาะได้ใหม่ เขาจึงต้องพยายามประคองตัวให้อยู่ในสภาพนั้น ซึ่งหากพลังหมดก็ต้องร่วงลงไปในที่สุด

สุ่ยฮวาที่อยู่ด้านล่างพยายามกระโดดขึ้นมาบนหน้าผาเพื่อช่วย แต่ปีนได้ไม่ถึงห้าเมตรก็ตกลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความท้อแท้และกังวล

แม้ว่ามือทั้งสองจะรู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว แต่ฉินชวนกลับค่อย ๆ สงบลง

“สุ่ยฮวา ยิงกระแสน้ำโจมตีไปที่ฝ่าเท้าของฉัน!”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา กระแสน้ำก็พุ่งปะทะเข้ากับฝ่าเท้าของฉินชวนอย่างแรง

กระแสน้ำโจมตีที่พุ่งสูงขึ้นมาเกือบห้าสิบเมตร แม้จะไม่แรงเท่าตอนที่พุ่งออกมาใหม่ ๆ แต่ก็ยังมีแรงพอที่จะช่วยดันตัวฉินชวนขึ้นไป

ในช่วงที่แรงกดของมือทั้งสองถูกปลดออก ฉินชวนใช้โอกาสนั้นคว้าผลไม้สีฟ้าน้ำเอาไว้แล้วโยนมันลงในช่องเก็บของ พร้อมกับเหยียบไปยังจุดที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ก่อนหน้านี้

มือทั้งสองของเขาคว้าก้อนหินตรงหน้าไว้แน่น หลังจากร่างกายสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ทรงตัวได้

สำเร็จแล้ว!

เมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความยินดีของสุ่ยฮวาจากด้านล่าง ใบหน้าของฉินชวนก็ปรากฏรอยยิ้มสว่างสดใส

.

(จบตอน)