บทที่ 28 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่ 9

บทที่ 28 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่ 9

ดวงตานั้นไร้ซึ่งชีวิต แต่กลับจับจ้องเสิ่นชงหรานโดยตรง มันกระพริบสองสามครั้งก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากระเบียง

ม่านปิดลงอีกครั้ง เสิ่นชงหรานรู้ว่ามันยังไม่จากไป

และแล้ว บริเวณหน้าต่างมีน้ำซึมเข้ามา พวกมันเริ่มรวมตัวกันอย่างช้าๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นร่างที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์

“สวย… ผิวสวยงาม…”

คำพูดนั้นไม่ชัดเจน คล้ายกับถูกขูดออกมาจากผนังลำคออย่างยากลำบาก แต่เสิ่นชงหรานยังคงได้ยินอย่างชัดเจนทีละคำ

ร่างที่ยืนขึ้นนั้นจู่ๆ ก็ล้มลงกับพื้น สี่เท้าราบติดกับพื้น ดวงตาจ้องมองเสิ่นชงหรานและหัวเราะเบาๆ

เธอค่อยๆ เอามือจับที่ลูกบิดประตู เหมือนกับว่ามันรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอ ตัวประหลาดนั้นกรีดร้องแล้วพุ่งเข้ามาหา

เสิ่นชงหรานเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เปิดประตูและปิดมันได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

หลังจากปิดประตู เธอรีบหันไปทางบันได ไม่ว่าจะขึ้นไปได้หรือไม่ เธอต้องไปที่ชั้นสี่

และในเวลานี้คงไม่มีใครขวางเธอได้

หลังจากที่เธอจากไป ประตูก็เปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดๆ แสงไฟในทางเดินดับลงทันที ในความมืด มีมือที่ผุพังยื่นออกมาจากประตู “ผิวหนัง… ฉันต้องใส่…”

เสิ่นชงหรานเดินขึ้นบันไดไปได้อย่างราบรื่น เธอเร่งฝีเท้าไปยังชั้นสี่ แต่ที่นั่นกลับไม่มีใครเลย

เธอหันกลับไปยังพื้นที่ส่วนกลาง ที่นั่นคล้ายกับชั้นสอง มีโซนบริการตนเองและสิ่งอำนวยความสะดวก แต่การตกแต่งดูหรูหรากว่า ทว่าไม่มีผู้คน

พนักงานที่ควรทำหน้าที่เฝ้าประจำที่ ต่างก็ฟุบหลับบนโต๊ะ

เสิ่นชงหรานเดินออกจากที่นั่นไปยังทิศทางตรงกันข้าม

ไม่นานนัก ตัวประหลาดที่ไล่ตามเสิ่นชงหรานมาถึงบันได พยายามจะปีนขึ้นไป แต่เมื่อมือของมันสัมผัสบันได มันกลับถูกอะไรบางอย่างแผดเผา ทำให้มันรีบหดมือกลับและจากไปด้วยความอาลัย

...

เชา ถงรู้สึกว่าคืนนี้ไม่ปกติ เมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อน ผู้โดยสารทั้งชั้นรู้สึกง่วงจนทนไม่ไหวและพากันกลับไปที่ห้องของตน

เธอจำได้ว่าเมื่อเธอเดินตามฝูงชนกลับไป เธอสังเกตเห็นพนักงานที่กำลังทำงานอดไม่ได้ที่จะหาว น้ำตาที่ไหลจากหางตาทำให้รู้สึกว่าพวกเขาจะต้องหลับในไม่ช้า

เธอและหวัง ม่อไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ทั้งสองก็อยู่ในห้องเดียวกันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้น

หลังจากที่รู้สึกว่าเรือหยุดแล้วแล่นต่อ ทั้งคู่ก็หยิบอาวุธออกมา นั่นคือดาบไม้ท้อ ทั้งสองเป็นอาวุธระดับขาว

เชา ถงพูดว่า “ตอนนี้ก็วันที่ 18 แล้ว เขาบอกว่าเป็นทะเลลึกมืดมิด เราคงมาถึงแล้วใช่ไหม”

เพราะเมื่อครู่เรือหยุดลง ทำให้ไม่อาจห้ามไม่ให้คิดว่ามาถึงจุดหมายแล้ว และตอนนี้รู้สึกว่าเรือยังคงแล่นต่อไปอาจเป็นเพียงภาพลวงตา

หวัง ม่อจับดาบไม้ท้อในมือแน่น ดาบนี้ยาวเท่าแขนท่อนล่างของเขา เป็นดาบไม้ธรรมดา ดูเหมือนของเล่นที่นักเรียนประถมซื้อมา แต่สิ่งนี้สามารถช่วยให้เขาจัดการกับผีได้

“เราต้องดูสถานการณ์ไป การมาถึงขั้นตอนท้ายๆ แบบนี้ คงต้องเผชิญกับพวกมันแน่”

เขารู้ดีว่าการเดินทางของเรือจะสิ้นสุดในวันที่ 19 ช่วงบ่าย

ทั้งสองยืนอยู่ข้างประตู เชา ถงแนบหูฟังเสียงจากด้านนอก “ทำไมไม่มีเสียงอะไรเลย”

สองวันที่ผ่านมาเธอยังได้ยินเสียงคนคุยกันในทางเดิน หรือเสียงของคนที่กลับดึก แต่ตอนนี้ไม่มีเสียงพวกนั้นเลย

หวัง ม่อพูดว่า “เห็นได้ชัดว่าผู้โดยสารทุกคนหลับหมดแล้ว”

เชา ถงไม่ยอมแพ้ ยังคงฟังต่อ แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงคน แต่ก็อาจได้ยินเสียงของพวกผีก็ได้

เหมือนกับว่าเบื้องบนได้ยินคำอธิษฐานของเธอ มีเสียงดังมาจากทางเดิน

เป็นเสียงพื้นรองเท้าลากกับพรม แต่มีเพียงครั้งเดียวและเงียบไป

เชา ถงกระซิบที่ข้างหูหวัง ม่อว่า “มีเสียงนิดหน่อย แต่แป๊บเดียวก็หายไป”

หวัง ม่อไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ เขาทำปากบอกแบบไร้เสียง: “เงียบ”

นอกประตูนั้นเป็นฉากเดียวกับที่เสิ่นชงหรานฝันเห็นในคืนก่อน ชายคนนั้นจัดการกับผี แต่ผีก็ไม่ได้หายไป มันยังมีรูโหว่ขนาดใหญ่บนใบหน้า

เชา ถงยังคงแนบหูฟังประตูต่อไป จนกระทั่งได้ยินเสียงกรีดร้องของผี

คราวนี้ไม่ใช่แค่เธอที่ได้ยิน หวัง ม่อก็เช่นกัน ทั้งสองจ้องประตูด้วยความสงสัย

ผีที่อยู่ในทางเดินนอกประตูเอามือปิดหน้าที่กำลังลุกไหม้ “เดี๋ยวเจอกัน!” จากนั้นมันก็ละลายกลายเป็นน้ำและซึมหายลงไป พรมกลับมาสะอาดเหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยใดๆ

เชา ถงและหวัง ม่อเปิดประตูออกและเห็นชายหนุ่มที่สูงสง่าและหล่อเหลา เมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตู เขาหันกลับมามองทั้งสอง

“นายก็ไม่เลวนะ” เชา ถงพูดหยอกล้อ

แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจพวกเขา เขาหันกลับและจากไปทันที

หวัง ม่อมองแผ่นหลังของชายคนนั้นที่เดินจากไป “ดูเหมือนจะเป็นมือเก๋า ภารกิจนี้คงไม่ได้มีแค่เราสองคนที่มีประสบการณ์เยอะ”

เชา ถงรู้สึกเสียดายนิดหน่อย เพราะชายคนนั้นเป็นผู้ทำภารกิจ ดูท่าว่าเธอคงหวังจะเข้าใกล้เขาไม่ได้แล้ว

...

เสิ่นชงหรานที่วิ่งไปอีกทางเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของชั้นสี่ เธอมาจนถึงโซนห้องชุด ซึ่งเต็มไปด้วยห้องหรูหรา ผู้โดยสารต่างอยู่ในห้องของตน

เธอมองไปรอบๆ และเมื่อหันกลับมาก็พบกับชายที่เธอเห็นในความฝัน ชายคนนั้นเมื่อเห็นเธอก็หยุดเช่นกัน

ในเวลานี้ คนที่ไม่หลับและไม่ถูกกระทบ นอกจากผู้ทำภารกิจแล้วจะมีใครอีก

ชายคนนั้นมองมีดในมือของเธอโดยไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงเดินผ่านเธอไป ไม่รู้ว่าเขาจะไปทำอะไร

เสิ่นชงหรานตกใจที่เจอเขาแบบกะทันหัน แต่เมื่อรู้ว่าตนเองวิ่งมาผิดที่ เธอจึงรีบเดินตามเขาออกไปจากที่นั่น

ชายคนนั้นไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ต่อการที่เธอตามเขามา

ทั้งสองเดินออกจากโซนห้องชุด เสิ่นชงหรานจึงเปลี่ยนทิศทางและมุ่งหน้าไปอีกทาง ส่วนชายคนนั้นเดินไปยังพื้นที่ส่วนกลาง

เสิ่นชงหรานสังเกตว่าชั้นสี่เป็นพื้นที่แยกออกมาโดยเฉพาะ มีทรัพยากรต่างๆ ที่สามารถหาได้ที่ชั้นนี้ทั้งหมด ส่วนอีกสามชั้นนั้นใช้ทรัพยากรจากชั้นสองร่วมกัน

ไม่แปลกที่นี่เป็นชั้นที่แม้มีเงินก็ไม่สามารถซื้อตั๋วได้

ในความฝันของเธอ อีกสามชั้นนั้นต่างเต็มไปด้วยการบุกรุกของผี แต่ชั้นสี่มีเพียงผีตนเดียวที่ปีนขึ้นมา และยังถูกชายที่ดุดันคนนั้นจัดการด้วยยันต์

สองวันนี้เธอจะอยู่ที่ชั้นสี่ เพราะที่นี่ปลอดภัยกว่าที่อื่น

เวลาล่วงเลยไปจนใกล้ตีห้า ฟ้ากำลังจะสว่าง เสิ่นชงหรานพบห้องเก็บรักษาความสดของอาหาร ที่นี่เก็บผักผลไม้สดไว้ อุณหภูมิไม่ต่ำมาก เธอคิดว่าจะพักผ่อนที่นี่สักครู่

เธอแค่ตั้งใจจะหลับตาพักสายตา แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเหนื่อยล้าขนาดนี้ เมื่อปิดตาความง่วงก็จู่โจมทันที

...

ใต้ท้องเรือมีผีจำนวนมหาศาลที่กำลังผลักดันเรือให้เดินหน้า และไม่ไกลจากที่นี่มีเขตสีดำสนิทจากมุมมองไกลๆ ดูแล้วไม่เหมือนทะเล แต่เป็นเหมือนหลุมดำที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่าง

ยิ่งเข้าใกล้เขตนั้นมากเท่าไหร่ ผีที่มาใต้ท้องเรือก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ราวกับว่านั่นเป็นรังของพวกมัน และพวกมันต้องการรวมพลังกันเพื่อโยนเรือเฟยเยว่ลงไปในหลุมดำนั้น

ในระหว่างการผลักดัน ยังมีผีบางตัวทนไม่ไหวกับกลิ่นของคนเป็นที่ชวนลิ้มลอง จึงแยกตัวออกจากกลุ่มและเริ่มปีนขึ้นไปบนตัวเรือทีละนิด

เมื่อพวกมันพยายามเข้าใกล้ชั้นสี่ หลายตัวกลับถูกอะไรบางอย่างแผดเผาจนต้องหดมือกลับไป และเลือกที่จะหาเหยื่อในสามชั้นล่างแทน

เสิ่นชงหรานสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตนเองยังคงพิงกำแพงห้องเก็บรักษาความสดของอาหาร ที่นี่เปิดไฟอยู่ตลอดทำให้เธอไม่แน่ใจว่านี่เป็นเวลาใดกันแน่

เธอหยิบมีดของตัวเองออกมา ตัดสินใจออกไปตรวจดูสถานการณ์ด้านนอก การพักที่นี่ชั่วคราวเป็นเพียงการหาที่สำหรับหยุดพักเล็กน้อยเท่านั้น

...........