บทที่ 27 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่ 8

บทที่ 27 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด  ตอนที่ 8

ในความมืดใต้ท้องทะเล มือที่แห้งกรังและผุพังหลายมือยื่นขึ้นมาเกาะติดลำเรือราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหยมาหลายปี มันเต็มไปด้วยความกระหายในการคร่าชีวิตผู้คนบนเรือ

ครั้งนี้ มีมือข้างหนึ่งไต่ขึ้นมาถึงชั้นที่สี่สูงสุด ช่องว่างในเบ้าตาของมันว่างเปล่า แต่มันยังคงมองเห็นความโลภอันน่าสะพรึง

ชายหนุ่มร่างสูงสง่างามกำลังเดินผ่านทางเดิน ตัวประหลาดที่ไต่ขึ้นมาเพ่งมองที่ผิวพรรณของเขา รวมถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงใต้ผิวหนัง สายตามันจับจ้องติดตามชายหนุ่มตลอดเวลา

ตัวเรือไม่ได้เป็นสิ่งกีดขวางใดๆ สำหรับมัน มันซึมผ่านเข้ามาราวกับน้ำ และแนบลงบนพรมราคาแพง

ชายหนุ่มที่มีขายาวเดินอย่างรวดเร็ว เมื่อเขากำลังจะหายไปในทางเดิน ตัวประหลาดนั้นก็บิดเบี้ยวร่างกาย ลุกขึ้นเดินโซเซ แต่กลับมีความเร็วสูงมาก

เสียงขู่คำรามแผ่วเบาดังมาจากลำคอของมัน ราวกับเป็นเสียงจากสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในจิตใจ มันพุ่งไปหาชายหนุ่มโดยไม่มีเสียงใดๆ

ก่อนที่มันจะสัมผัสชายหนุ่ม เขาหลบตัวออกด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว และได้เห็นตัวประหลาดนั้น

แต่เขาไม่ได้แสดงความตกใจใดๆ สายตานิ่งสงบ เขาหยิบยันต์ออกมาแปะบนหัวของตัวประหลาด

เสียงร้องคำรามดังสะท้อนในทางเดิน ชายหนุ่มยังคงสีหน้าสงบนิ่ง

เสิ่นชงหรานลืมตาขึ้นมาในทันที ภาพในหัวของเธอยังคงเห็นยันต์ที่แปะอยู่มีลวดลายสีแดงส่องแสงไหลเวียน หัวของตัวประหลาดนั้นถูกเผาไหม้ แสงจากไฟสะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มฝั่งตรงข้าม

“ที่แท้ เขาก็เป็นผู้ทำภารกิจเช่นกัน…”

ในวันนั้นที่พบกันบนดาดฟ้า เธอคิดว่าเขาเป็นเพียงผู้โดยสารในโลกของภารกิจ แม้เขาจะดูมีออร่า แต่เธอก็เข้าใจว่าโลกของภารกิจนี้อาจจะมีความสมบูรณ์ และภารกิจของพวกเขาแค่ครอบคลุมจุดใดจุดหนึ่งเท่านั้น

จากท่าทีสงบนิ่งของเขา ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้มาใหม่

เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงทางเดินนั้น เสิ่นชงหรานเดินสำรวจเรือมาแล้วสามชั้น แต่ไม่มีชั้นไหนที่มีพรมแบบนั้น คงเป็นทางเดินบนชั้นสี่แน่นอน

ส่วนเวลาที่ปีศาจขึ้นเรือ เธอมองดูนาฬิกา ก็น่าจะเป็นครึ่งชั่วโมงต่อจากนี้ ซึ่งเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่นอนหลับลึก

แต่ดูจากท่าทีที่เขาจัดการได้อย่างง่ายดาย คงไม่ต้องเตือนอะไรแล้ว

เสิ่นชงหรานนั่งอยู่บนเตียง ใส่เสื้อผ้าเงียบๆ หลังจากฝันร้ายแบบนั้น คืนนี้คงไม่ต้องคิดจะนอนต่อ จะได้ไม่เผลอปล่อยให้ผีเข้ามาในห้อง

เธอลุกขึ้นเปิดประตูระเบียง ลมทะเลพัดเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหม็นที่ไม่น่ารื่นรมย์

คลื่นที่ซัดขึ้นมากระทบลำเรือ เสิ่นชงหรานจ้องมองผืนน้ำ อีกไม่นานก็จะมีปีศาจหลายตนปีนขึ้นมาจากทะเล

เธอยืนรับลมเหม็นอยู่ไม่กี่วินาทีก็ปิดหน้าต่างลง ไม่ว่าจะยังไง คืนนี้เธอจะเตรียมพร้อมรับมือให้ดี

...

ชั้นสองของเรือเฟยเยว่

ที่นี่เมื่อสองวันก่อนยังมีผู้โดยสารคุยกันที่บาร์จนดึก แต่วันนี้กลับไม่มีผู้โดยสารสักคน บรรยากาศเงียบสงัด

พนักงานที่ควรจะทำหน้าที่ให้บริการ กลับนอนหลับอยู่บนโต๊ะ

หวงหาวเดินมาถึงตรงนี้ก็เห็นภาพนั้น ในช่วงกลางวันเขาไปหลบอยู่ในห้องเก็บของบนชั้นสี่ ซึ่งเก็บเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงไว้ มักจะมีแค่พวกเศรษฐีที่ขึ้นไปดื่มเท่านั้น และไม่มีใครเดินเข้าไปลึก

หวงหาวคิดว่าสามชั้นแรกของเรือลำนี้มีปัญหา เขาเดินดูแล้วชั้นสี่ยังดูปลอดภัยกว่า

ช่วงกลางวันเขาหลบออกมาไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากเกินกว่าจะทนได้ ในห้องเก็บของมีแค่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ดื่มแต่เหล้าอย่างเดียวคงไม่ทำให้หายหิว

เขาเลยต้องอาศัยจังหวะที่หัวหน้าทีมพักผ่อน แอบลงมาหาอะไรกิน

เห็นพนักงานทุกคนหลับอยู่ เขาก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติ แต่ก็คิดว่านี่คงเป็นโชคช่วย

เขาเดินไปที่โซนอาหารที่เปิดให้บริการตลอดเวลา ไม่สนใจมารยาท รีบยัดอาหารเข้าปากทันที เพราะความหิวมันแย่จริงๆ

เขากินจนท้องอิ่ม ก่อนจะกลืนคำสุดท้ายลงไป เช็ดมือด้วยผ้าเปียกที่อยู่ข้างๆ จากนั้นคว้าเอาขนมปังยัดใส่กระเป๋า โดยไม่สนใจเรื่องสุขอนามัย

แล้วก็หยิบขวดน้ำเปล่าอีกสองสามขวดจากมุมหนึ่งมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน เตรียมจะกลับไปหลบที่ชั้นสี่ต่อ

ทันใดนั้น เรือก็สั่นสะเทือน หวงหาวเสียหลักล้มลงบนพื้น ขวดน้ำในอ้อมแขนหล่นกระจายไปทั่ว เขามองไปที่พนักงานที่ยังนอนหลับ ทุกคนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นและตั้งใจฟังเสียง เห็นได้ชัดว่าเรือหยุดนิ่งแล้ว

ความเงียบสงัดปกคลุมทั้งเรือ หวงหาวรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง เขาก้มตัวและรีบวิ่งไปข้างหน้า

ตลอดทางไม่มีคนอื่นให้เห็น หวงหาวจึงค่อยๆ ยืดตัวตรงแล้ววิ่งเต็มฝีเท้า ถึงอย่างไร คนที่นี่ก็ดูเหมือนถูกวางยาไม่สนใจสิ่งใดๆ เลย

หลังจากเรือหยุดอย่างกะทันหัน หวงหาวคว้าขอบประตูห้องเก็บของเอาไว้แน่น กอดขวดน้ำเปล่าในอ้อมแขนแล้วรีบเข้าไปข้างใน

...

นอกเรือ ตอนนี้เรือเฟยเยว่หยุดนิ่งแล้ว ในห้องควบคุมมีคนประหลาดหลายคนกำลังจ้องมองแผงควบคุม

บริเวณที่เรือเดินทางมาถึงนี้ ทำให้อุปกรณ์ที่ใช้โดยคนเป็นไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อไปได้ ระบบจึงหยุดทำงาน

“ไป… ไปไม่ได้แล้ว…”

“ต้องเดินหน้าต่อไป…”

กัปตันที่เปียกโชกทั้งตัวนั่งยองลง วางมือบนพื้นและพูดว่า “ผลักเรือ—”

คำสองคำนี้แทรกผ่านตัวเรือ ส่งไปถึงผีที่อยู่ในทะเล

ใต้ท้องทะเลเริ่มเกิดคลื่นซัดขึ้นมาจนมองเห็นใต้ท้องเรือเฟยเยว่ มีกลุ่มผีจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ พวกมันดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่ผิดรูปผิดร่าง วางมือแนบกับใต้ท้องเรือ จากนั้นก็เริ่มผลักเรือไปข้างหน้า

ผลที่ได้คือ เรือยักษ์ลำนี้ค่อยๆ ถูกดันให้เคลื่อนไปข้างหน้า แม้จะเคลื่อนไหวช้า แต่ก็ยังคงแล่นต่อไป

เรือไม่สามารถหยุดอยู่ที่นี่ได้

ต้องไปต่อ… ไปยังทะเลลึกมืดมิด

...

เสิ่นชงหรานรู้สึกได้ว่าเรือหยุดลงชั่วขณะ แต่ไม่นานมันก็เริ่มเคลื่อนไปอีกครั้ง เพียงแต่ไม่มีความรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนจากเครื่องยนต์ เหมือนกับว่าเรือลอยตามแรงคลื่น

“ป๊าบ—”

แม้ว่าประตูระเบียงจะปิดอยู่ แต่เสียงบางอย่างกระแทกกับตัวเรือยังคงดังเข้ามาในหูเธออย่างชัดเจน

บางสิ่งกำลังปีนขึ้นมา

เสิ่นชงหรานพยายามทำใจให้สงบ แล้วหยิบมีดออกมาจากที่เก็บยันต์สำหรับใช้ปราบปีศาจเพียงตัวเดียวคงเปลืองเกินไป

ส่วนดาบไม้ท้อไว้ค่อยดูสถานการณ์ในภายหลังแล้วค่อยเอามาใช้

เธอยืนอยู่ข้างประตูห้อง มองไปยังระเบียงฝั่งตรงข้าม ม่านปิดสนิท แต่วันนี้มีแสงจันทร์ หากมีอะไรอยู่ที่นั่น มันอาจจะสะท้อนเงาออกมา

เสียงปีนป่ายใกล้เข้ามาทุกที ทิศทางที่มุ่งตรงมาคือชั้นที่เธอพักอยู่ แต่ยังไม่รู้ว่ามันจะหยุดที่ห้องของเธอหรือเปล่า

เสียงยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนเสิ่นชงหรานได้ยินเสียงน้ำเหนียวๆ ขณะมือของบางสิ่งแยกออกจากตัวเรือขณะปีนขึ้นมา

“ป๊าบ!”

บางสิ่งตกลงบนระเบียงของเธอ เสิ่นชงหรานพยายามรักษาการหายใจให้เป็นปกติ ดูเหมือนสิ่งนั้นมุ่งตรงมาที่เธอจริงๆ

เธอกำด้ามมีดแน่น สายตานิ่งสงบ จ้องมองไปที่ระเบียงเงียบๆ เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

แสงจันทร์จากนอกระเบียงไม่สะท้อนเงาใดๆ มองจากในห้องออกไป ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

ในห้องไม่มีลมพัดเข้าไป ดังนั้นม่านจึงปิดสนิท แต่เสิ่นชงหรานสังเกตเห็นว่าม่านเริ่มสั่นไหว

เหมือนกับว่าบางอย่างพยายามจับมัน แต่ไม่สำเร็จ มันเคลื่อนขึ้นมาจากปลายม่านทีละนิด จนถึงตรงกลาง

ม่านถูกแหวกออกเล็กน้อย แม้จะอยู่ในระยะห่าง แต่เสิ่นชงหรานก็ยังเห็นแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามา และ…จากรอยแยกนั้น

เธอเห็นดวงตา…

..........