บทที่ 26 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 7
บทที่ 26 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 7
สิ่งมีชีวิตบางอย่างที่นอนแผ่บนพื้น เริ่มมีตัวหนึ่งพยายามเอาตัวเองยัดเข้ากับหนังบางชิ้นที่บิดเบี้ยวบนพื้น ขณะที่เสี่ยวหลิวก็ค่อยๆ ถอยหลังออกไป
“พวก… พวกแก…”
ตัวประหลาดที่กำลังสวมใส่หนังเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าบางส่วนจะไม่เข้าที่นัก
“แคกๆ… แน่นจริงๆ…”
มันบ่นพึมพำขณะพยายามปรับตัวให้เข้ากับหนังบนผิวหน้า ก่อนจะหันหน้ามามองเสี่ยวหลิว “นี่ดีเลย ฉันเอาเขาแหละ ใส่แล้วสบาย…”
มันบิดร่างกายด้วยความไม่คุ้นชิน ขณะพยายามพยุงตัวขึ้นมา
เสี่ยวหลิวตกใจจนตาเบิกโพลง รีบถอยหลังด้วยความเร็ว และตัวประหลาดนั้นก็ยันตัวขึ้นได้ ด้านบนและด้านล่างกลับหัวกันโดยสิ้นเชิง มันใช้ท่าทางที่น่าขนลุกวิ่งสี่ขาเข้าหาเสี่ยวหลิวอย่างรวดเร็ว
“ผีหลอก!” เสี่ยวหลิวกรีดร้องลั่น หันหลังวิ่งไปที่ประตูห้องเย็นอย่างรวดเร็ว เสียง "แปะๆ" ดังตามมาจากเบื้องหลัง มันคือเสียงของตัวประหลาดที่กำลังไล่ตามมา!
โชคดีที่ประตูไม่ได้ถูกปิด เขามองเห็นทางออกเหมือนเห็นแสงแห่งความปลอดภัย เสี่ยวหลิวออกวิ่งด้วยความเร็วที่ไม่เคยทำได้ในช่วงยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา
ทันทีที่ก้าวพ้นประตู ความปรารถนาอยากมีชีวิตอยู่ก็สะท้อนในดวงตาของเขา
แต่แล้วมือเย็นเฉียบก็คว้าคอด้านหลังของเขาและเหวี่ยงเขากลับเข้าไปในห้องเย็นอย่างไร้ปรานี
ร่างอ้วนหนักเกือบสองร้อยปอนด์ของเขาถูกเสี่ยวเสิ่นที่ผอมบางยกขึ้นและโยนกลับไปอย่างง่ายดาย
เสี่ยวหลิวพยายามลุกขึ้นด้วยความตระหนก แต่ก็ถูกแขนคู่หนึ่งรัดคอไว้แน่น และกดเขาลงกับพื้น
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู “ของฉัน… ของฉัน…”
ในสายตาของเสี่ยวหลิว เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเพื่อนร่วมงาน แต่มันกลับกลายเป็นผีที่น่าสะพรึงกลัว
...
ชั้นสี่ของเรือเฟยเยว่
เชา ถงมองลงไปจากดาดฟ้า สังเกตว่าคนบนดาดฟ้าด้านล่างหายไปเกือบครึ่ง
เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องชุดหรูของตัวเอง บนโซฟายังมีชายสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกนั่งอยู่ “คุณว่า คนพวกนั้นจะช่วยถ่วงพวกผีไว้ได้นานแค่ไหนนะ?”
ชายเสื้อเชิ้ตลายดอกไม่คิดจะตอบคำถามไร้สาระนี้ของเธอ
เชา ถงไม่ได้สนใจ “ฉันจำได้ว่าเมื่อตอนที่กัปตันมาต้อนรับบนชั้นนี้ เขาบอกว่าทริปนี้รวมผู้โดยสารกับลูกเรือทั้งหมดเกือบสามพันคน แม้จะมีผีเยอะ แต่พวกเขาน่าจะถ่วงความเร็วในการโจมตีของผีได้นะ”
ชายเสื้อเชิ้ตลายดอกกลอกตา “คุณก็รู้นี่ว่า ผีเล็งเป้าหมายที่เรา”
เชา ถงยักไหล่ “น่าเบื่อชะมัด ผีตัวไหนก็อยากงาบเรา”
“เราอยู่ที่นี่เพื่อวางแผนว่าจะทำอย่างไรต่อไป ไม่ใช่ฟังคุณบ่น”
เรือลำนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังเห็นเจ้าหน้าที่จากชั้นอื่นมากระซิบกระซาบกับหัวหน้าทีม ซึ่งถึงแม้จะพยายามควบคุมสีหน้า แต่เขาก็สังเกตเห็นแววตาแสดงความกังวลออกมาในเสี้ยววินาทีนั้น
เชา ถงเท้าคาง “แล้วจะทำอะไรได้นอกจากใช้ของวิเศษไล่ผี ถ้าโชคดีก็คง… เอาเถอะ อย่าหวังพึ่งโชคเลย เสียดายของวิเศษ ฉันว่าเธอกลัวอะไรเหรอ?”
หวัง ม่อปรายตามองเธอ “ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่รู้สึกว่าภารกิจนี้ไม่ดีเลย”
เชา ถงหัวเราะ “ถูกผูกมัดด้วยระบบให้ทำภารกิจพวกนี้ไปตลอดกาล มันก็คงไม่ดีอยู่แล้ว”
หวัง ม่อถอนหายใจ “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ระวังไว้จะดีกว่า แม้ว่าเราจะผ่านภารกิจระดับกลางมาแล้วสองครั้ง แต่ก็ยังได้ของวิเศษระดับแดงมาไม่มากนัก”
ยังไงก็ตาม อย่าประมาทภารกิจระดับต่ำ โดยเฉพาะครั้งนี้ที่เป็นประเภทเอาตัวรอด
เชา ถงเม้มริมฝีปากที่แดงระเรื่อ “เข้าใจแล้ว วันนี้ฉันเห็นเป้าหมายที่ยอดเยี่ยมอีกครั้ง แต่เสียดายที่เขาไม่เข้าใจสถานการณ์ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะ... เอาเถอะ เสียดายที่เขาไม่ใช่คนในโลกของภารกิจ ไม่งั้นฉันคงต้องนอนกับเขาสักครั้ง”
หวัง ม่อกลอกตา “เลิกเพ้อเถอะ มีสมาธิกับการเอาตัวรอดดีกว่า”
กลับไปใช้ชีวิตในโลกความจริงไม่ได้หรือ? ทำไมต้องมาคิดถึงเรื่องไร้สาระในระหว่างทำภารกิจแบบนี้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าใครคือผู้ทำภารกิจ สำหรับเป้าหมายที่เชา ถงพูดถึง เขาคิดว่าอาจจะเป็นผู้ทำภารกิจเช่นกัน “ยังไงก็ตาม เธออย่าไปก่อเรื่อง รักษาความสงบและผ่านภารกิจนี้ไปให้ได้”
เชา ถงไม่ได้ตอบกลับ แต่เธอก็ไม่ได้พูดถึงผู้ชายคนนั้นอีก
…
คืนนี้ยังคงไม่มีการแสดงบนเวที ผู้โดยสารเริ่มสังเกตเห็นว่าอากาศรอบๆ มืดครึ้มลงเรื่อยๆ พวกเขากังวลว่าจะมีพายุรุนแรง และสงสัยว่าเรือจะต้านทานไหวหรือไม่
พนักงานที่เคาน์เตอร์กำลังพยายามปลอบโยนผู้โดยสาร แต่ความจริงแล้วพวกเขาเองก็รู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้แปลกประหลาด
วันนี้ เมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง ทีมงานนำอาหารไปส่งยังห้องควบคุมเรือ แต่กลับไม่มีใครเปิดประตู กัปตันบอกแค่ว่าเขาไม่ต้องการอาหาร
พวกเขาเป็นเพียงพนักงานตัวเล็กๆ ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจใดๆ ทำได้แค่ยกอาหารกลับมา
สถานการณ์นี้ทำให้พวกเขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ตอนกลางวันมีการออกตามหาตัวเสี่ยวหลิวที่ไม่ได้มาทำงาน แต่ก็ไม่มีวี่แววของเขา
ในช่วงนั้นทุกคนยุ่งมากจนไม่มีใครว่างที่จะออกไปตามหาเขาจริงๆ เมื่อถึงตอนค่ำ ทุกคนเริ่มมีเวลาว่างถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ผู้ที่หายไปยังไม่กลับมา
พนักงานบางคนที่เคยหัวเราะเยาะหวงหาวว่าเขาเป็นบ้า ตอนนี้กลับไม่มั่นใจนัก ว่าเรื่องผีจะเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า?
พนักงานคนอื่นๆ เริ่มเปลี่ยนกะ ในขณะที่หัวหน้าหลายคนรวมตัวกับพ่อครัวเพื่อตามหาผู้ที่หายไปในวันนี้ เพราะการหายไปแบบนี้ถือเป็นการละเมิดกฎร้ายแรง การที่พนักงานหายไปทั้งวันโดยไม่โผล่หน้ามาทั้งที่เรืออยู่กลางทะเลมันผิดปกติ
ในครัวนั้น อาจารย์ของเสี่ยวหลิวยังบ่นอุบ “ไอ้พวกเด็กพวกนี้มันไม่อยากทำงานแล้วหรือไง!”
หัวหน้าทีมผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนกลางวัน พูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ “จะเป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาเกิดเรื่องขึ้น? ถ้าไม่อยากทำงานก็ไม่น่าจะเงียบหายไปทั้งวันแบบนี้ กลางวันหวงหาวยังบอกฉันว่าจะเลิกทำงานเลย พวกนี้เงียบไปหมดมันแปลกมาก”
อาจารย์ของเสี่ยวหลิวเกาศีรษะที่เหลือผมไม่มาก “เสี่ยวหลิวนี่มันเจ้าเล่ห์ ฉันยังสงสัยว่ามันอาจจะไปหลับที่ไหนอยู่ ส่วนคนอื่นๆ ก็คงต้องหาดีๆ คนไม่หายไปจากเรือได้หรอก”
เรือแล่นอยู่กลางทะเล ตอนนี้ทุกคนต้องอยู่บนเรือนี่แหละ ไม่มีที่ให้ไปไหน
…
บนชั้นสอง ยังคงมีผู้โดยสารบางคนอยู่ในห้องโถงใหญ่ พวกเขากลุ่มกันพูดคุย
เสิ่นชงหรานมองเห็นพนักงานที่มีท่าทีไม่สบายใจ เธอเดาว่าอาจจะมีพนักงานบางคนเกิดเรื่องขึ้น
เธอลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ พอดีกับพนักงานที่เธอเคยสอบถามก่อนหน้านี้กำลังเตรียมเปลี่ยนกะ
“สวัสดีค่ะ คำถามที่ฉันเคยถามไว้มีคำตอบแล้วหรือยัง?”
พนักงานหญิงคนนั้นเห็นเธอและจำได้ทันทีว่าเป็นใคร “เป็นอย่างนี้ค่ะคุณ ฉันได้แจ้งข้อมูลให้กับกัปตันแล้ว ตอนนี้น่าจะมีการตรวจสอบไปบ้างแล้ว แต่ผลลัพธ์ยังไม่ได้รับแจ้งมา พรุ่งนี้ฉันจะไปสอบถามกัปตันอีกครั้งค่ะ”
เสิ่นชงหรานก็รู้ว่าการกดดันพนักงานคงไม่มีประโยชน์ “เข้าใจแล้วค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ เพราะยังไม่เห็นสถานที่ท่องเที่ยวเลย”
พนักงานหญิงยิ้มหวานตอบ “เข้าใจค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะช่วยสอบถามให้นะคะ”
เสิ่นชงหรานหันกลับมา รู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ เธอคิดว่าห้องควบคุมอาจจะถูกควบคุมไว้แล้ว และเรือลำนี้กำลังแล่นไปยังห้วงลึกมืดมิดตามที่เหล่าผีต้องการ
ถ้าหากไปถึงจุดนั้นแล้ว จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะถึง และเมื่อถึงแล้ว พวกเขาจะต้องเผชิญกับผีที่น่ากลัวมากกว่าเดิมหรือไม่
เธอมองออกไปนอกเรือ มองเห็นความมืดมิดอยู่ไกลๆ เหมือนเป็นปากขนาดใหญ่ของปีศาจ รอคอยที่จะกลืนกินทุกชีวิตบนเรือลำนี้
..........