บทที่ 230 แตกต่างเล็กน้อย
ซูหว่านเอ๋อร์เบี่ยงตัวไปด้านข้าง ยกมือขึ้นปิดแก้มที่ได้รับบาดเจ็บ
“เกิดอะไรขึ้นที่ตระกูลซู”
“…ได้ยินมาว่าท่านโหวมีภรรยาน้อย และตอนนี้คนเหล่านั้นถูกจับเข้าคุกแล้ว”
แววตาของหยกเหยามีความยินดีที่ยากจะสังเกตเห็นได้ แต่ใบหน้าของนางยังคงแสดงท่าทางตื่นตระหนก
ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านตระกูลหลี่ ซูหว่านเอ๋อร์ถูกหลี่รุ่ยทรมาน ทำให้นางไม่มีเวลาทรมานบ่าวรับใช้
หยกเหยาจึงไม่ต้องอยู่ในความหวาดกลัวเหมือนสมัยที่อยู่บ้านตระกูลซู
ซูหว่านเอ๋อร์ไม่ได้แปลกใจนัก เรื่องที่ซูฉางชิงมีภรรยาน้อย นางรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
แต่ทำไมเพียงเพราะภรรยาน้อย กลับทำให้คนถูกจับเข้าคุกได้
ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย กำลังจะเอ่ยถาม แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างที่วางลงบนบ่า
“หว่านเอ๋อร์…” นางสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองก็พบกับสายตาเหม่อลอยของหลี่รุ่ย
โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้คลุ้มคลั่ง
ซูหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจโล่งอก พยายามจะดึงมือของหลี่รุ่ยที่วางอยู่บนบ่าของนางออก แต่เมื่อนางใช้แรง หลี่รุ่ยก็ใช้แรงตาม จับแน่นไม่ปล่อย
“พี่รุ่ย ปล่อยมือก่อนเถอะนะ” ซูหว่านเอ๋อร์ได้แต่พูดจาอ่อนหวาน กล่อมหลี่รุ่ยอยู่นานจนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยมือออก
แต่ไม่ทันไร มือของหลี่รุ่ยก็วางลงบนบ่าของนางอีกครั้ง ครั้งนี้เขาคว้าไปที่ปิ่นปักผมของนาง
“หลี่รุ่ย!”
ซูหว่านเอ๋อร์หน้าแดงด้วยความโกรธ แต่เสียงของนางเบามาก เนื่องจากด้านนอกมีบ่าวรับใช้ของบ้านตระกูลหลี่อยู่ หากนางปฏิบัติกับหลี่รุ่ยไม่ดีเพียงนิดเดียว ข่าวก็จะแพร่ไปถึงท่านหญิงเฒ่าหลี่ ดังนั้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา ซูหว่านเอ๋อร์ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนัก
ยิ่งไปกว่านั้น หลานมามาก็ไม่อยู่เคียงข้างนาง นางทำได้เพียงกัดฟันทนต่อไป
“นายหญิง…”
หยกเหยา ยืนอยู่ข้างๆด้วยท่าทีลังเล เหมือนอยากช่วยแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ท่าทางที่แสดงออกมานั้นดูเหมือนไม่มีความจริงใจสักนิด
“เตรียมรถม้า ข้าจะกลับไปที่จวนตระกูลซู”
“บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!”
หยกเหยารีบยกกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งออกไป แต่ทันทีที่ก้าวออกจากประตู หยกเหยาก็หยุดเดิน แล้วเปลี่ยนทิศทางไปทางอื่น
ภายในลานบ้าน ซูหว่านเอ๋อร์ยังคงต่อสู้กับหลี่รุ่ย แต่การโต้เถียงกับคนบ้าเป็นเรื่องที่เหนื่อยเปล่า
ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร หลี่รุ่ยก็ไม่ยอมปล่อยมือ ซูหว่านเอ๋อร์จึงได้แต่กลั้นอารมณ์โมโหแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
ขณะที่นางกำลังจะดีดพิณให้หลี่รุ่ยฟังต่อ ก็เห็นคนหนึ่งเดินก้มตัวเข้ามา
“คุณหนู”
“แม่นมหลาน!!”
เมื่อได้ยินเสียง ซูหว่านเอ๋อร์ก็จำได้ทันทีว่าเป็นหลานมามา
นางเงยหน้ามอง เห็นว่านางมีผ้าคลุมหน้า และมีผ้าพันหัว แต่ผิวที่โผล่ออกมานั้นดูแปลกตา ผิวละเอียดอ่อน ไม่เหมือนกับผิวของคนชรา
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ซูหว่านเอ๋อร์อาจจะสังเกตเห็น แต่ตอนนี้นางถูกหลี่รุ่ยทรมานจนไม่ทันได้ใส่ใจ
“แม่นมหลาน ช่วงนี้ท่านหายไปที่ไหนมา” ซูหว่านเอ๋อร์ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ยังมีความรู้สึกพึ่งพิงอยู่บ้าง
หลานมามาเดินเข้ามาแล้วกดจุดบนตัวหลี่รุ่ยไม่กี่ครั้ง หลี่รุ่ยก็ปล่อยมือและล้มลงกับพื้น
เขาหลับตาลงและหมดสติไปทันที
“คุณหนู นี่คือยาที่บ่าวไปหาให้เจ้าค่ะ”
หลานมามาหยิบห่อยาที่ห่อด้วยกระดาษมันออกจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้ซูหว่านเอ๋อร์
เมื่อซูหว่านเอ๋อร์มองดูห่อยา นางขมวดคิ้ว
“ยาอะไรหรือ”
“ยานี้ เมื่อคนกินเข้าไป จะค่อยๆ ง่วงซึม จนกระทั่งวันหนึ่ง หลับยาวไปตลอดกาล”
“ท่านหมายถึง...”
ซูหว่านเอ๋อร์มองหลี่รุ่ยที่นอนอยู่บนพื้น ความคิดในหัวสับสนไปหมด
การแต่งงานกับหลี่รุ่ยนั้นนอกเหนือจากแผนการของนางอยู่แล้ว ถ้าจะฆ่าหลี่รุ่ยจริงๆ คงไม่เป็นประโยชน์อะไรกับนางนัก แต่ถ้าเขาหลับไม่ตื่นขึ้นมาอีก เรื่องนี้ก็จะไม่เกี่ยวกับนางเลย
"จะถูกจับได้หรือไม่" ซูหว่านเอ๋อร์ลดเสียงลงถาม
แแม่นมหลานยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีปฏิกิริยากระตุกที่หูเล็กน้อย "คุณหนู มีคนมาเจ้าค่ะ"
แม่นมหลานพูดขึ้นพร้อมกับยกตัวหลี่รุ่ยขึ้นมาแล้วคลายจุดที่กดไว้ จากนั้นก็หลบไปอย่างรวดเร็ว
ซูหว่านเอ๋อร์รีบประคองหลี่รุ่ยขึ้น "พี่รุ่ย พวกเราไปพักที่เตียงกันเถอะ"
เพียงพูดจบ ก็เห็นว่าหลี่เหล่าฟู่เหริน (ท่านย่าหลี่) และหลี่หมิ่นหมิ่น เดินเข้ามา พร้อมกับหยกเหยาที่ตามมาข้างหลัง
"ท่านย่า หมินหมิน พวกท่านมาที่นี่ทำไม?"
ซูหว่านเอ๋อร์รีบปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ มองไปที่ท่านหญิงหลี่และหลี่หมิ่นหมิ่นอย่างประหลาดใจ สายตาเลยผ่านหยูกเหยาไป
หยกเหยาหน้าตึงเล็กน้อย แต่ไม่กล้าหลบสายตาของซูหว่านเอ๋อร์
"ข้ามาดูหลี่รุ่ย จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยหรือ" นางมองซูหว่านเอ๋อร์พร้อมกับน้ำเสียงเย็นชา
ซูหว่านเอ๋อร์ยิ้มเจื่อน "ท่านย่า ท่านพูดอะไรเช่นนั้น ท่านเป็นท่านย่าของพี่รุ่ย จะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเลยเจ้าค่ะ"
ท่านย่าหลี่กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่รกเลอะเทอะ
"บ่าวไปอยู่ที่ไหนกันหมด ห้องรกขนาดนี้ ถ้าคุณชายเหยียบเศษแก้วเข้าไปบาดเจ็บ จะทำอย่างไร ยังไม่รีบเก็บให้เรียบร้อยอีก!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น บ่าวรับใช้ก็รีบเข้ามาอย่างเงียบๆ และจัดการเก็บเศษแก้วที่พื้นอย่างรวดเร็ว
"ท่านย่า หมิ่นหมิ่น เชิญนั่ง"
ซูหว่านเอ๋อร์เชิญทั้งสองคนนั่งลง นางยังรินชาให้ด้วยตนเอง
ท่านย่าหลี่ไม่ได้รับถ้วยชา ในขณะที่หลี่หมิ่นหมิ่นในตอนแรกทำหน้าเย็นชา แต่เมื่อเห็นสายตาวิงวอนของซูหว่านเอ๋อร์ นางก็ยื่นมือมารับถ้วยชาและส่งให้ท่านย่าหลี่ "ท่านย่า ดื่มน้ำเถอะเจ้าค่ะ"
เมื่อหลี่หมิ่นหมิ่นส่งถ้วยชาให้ หลี่เฒ่าก็รับไว้แต่โดยดี
ตั้งแต่งานแต่งงานที่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น เกือบไม่มีใครในบ้านตระกูลหลี่ที่มองซูหว่านเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ดี
หากไม่ใช่เพราะหลี่รุ่ย พวกเขาคงไม่ยอมให้นางเข้ามาในบ้านตั้งแต่แรก
"ท่านหญิง"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอก ชายที่แต่งตัวเป็นนักพรตเดินเข้ามา
ทันทีที่เห็นเขา ใบหน้าของท่านย่าหลี่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางถึงกับลุกขึ้นมาต้อนรับด้วยตัวเอง
"ท่านอาจารย์อู๋เว่ย ในที่สุดท่านก็มาถึง"
"ขออภัยที่ทำให้รอขอรับ เกิดอุบัติเหตุระหว่างทางเลยล่าช้าไปบ้าง"
นักพรตอู๋เหว่ยยิ้มแย้มพลางยกมือคารวะท่านหญิงหลี่อย่างสุภาพ
เมื่อซูหว่านเอ๋อร์ได้ยินคำเรียกจากท่านหญิงหลี่ ใบหน้าของนางเปลี่ยนสีไปทันที
คนผู้นี้เองหรือที่ทำให้นางต้องแต่งงานกับหลี่รุ่ย? เขามาทำอะไรที่นี่?
ซูหว่านเอ๋อร์จับจ้องนักพรตอู๋เหว่ยอย่างไม่ละสายตา รู้สึกถึงความไม่สบายใจในใจอย่างมาก
“ท่านนี้คงเป็นสะใภ้ของท่านแล้วสินะ” นักพรตอู๋เหว่ยกล่าวพลางมองไปที่ซูหว่านเอ๋อร์
ใบหน้าของเขากลับเปลี่ยนเล็กน้อย “หน้าตาของสะใภ้ท่านดูแปลกไปสักหน่อย”
ท่านหญิงหลี่รีบถามด้วยความกังวล "ท่านนักพรต เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า จะส่งผลกระทบต่อหลี่รุ่ยหรือไม่"
หัวใจของซูหว่านเอ๋อร์ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ กลัวว่านักพรตจะพูดอะไรไม่ดีออกมา
"คงไม่กระทบต่อคุณชายหลี่รุ่ยหรอกขอรับ เพียงแต่ว่าโหงวเฮ้งของสะใภ้ดูไม่เหมือนกับที่ข้าคิดไว้ ข้าแค่ประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้น"
นักพรตอู๋เหว่ยกล่าวสั้นๆ ก่อนจะละเลยประเด็นนี้ไปอย่างรวดเร็ว
เขามาครั้งนี้พร้อมของบางอย่างเพื่อมอบให้ท่านหญิงหลี่ เมื่อส่งของครบแล้วก็จากไป
บนโต๊ะมีของที่นักพรตอู๋เหว่ยทิ้งไว้เรียงอยู่
ขณะที่เขาอธิบายของทีละชิ้น ส่วนใหญ่เป็นของเสริมดวง
นอกจากนี้ยังมีของสำหรับบำรุงร่างกาย เพื่อช่วยให้ซูหว่านเอ๋อร์มีโอกาสตั้งครรภ์ง่ายขึ้น
ของเหล่านั้นเมื่ออยู่ในสายตาของซูหว่านเอ๋อร์ เหมือนกับคำเยาะเย้ยทีละประโยค จนนางแทบจะควบคุมสีหน้าไม่อยู่