บทที่ 15

บทที่ 15 ปูนซีเมนต์

 

วันต่อมา

เฉินจวิ้นทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ไปที่ลานหลังวังหลวงเพื่อใปทำความเคารพแก่ไทเฮา

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชินกับมารยาทของคนโบราณ แต่เขารู้ว่า หากต้องการใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ดี เขาต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้ากับพฤติกรรมและมารยาทของยุคนี้

โชคดีที่ในช่วงเวลานี้ เฉินจวิ้นก็เริ่มคุ้นเคยกับการให้ความเคารพแล้ว

ไม่ผิดจากที่คาดไว้ ไทเฮาที่ดูอ่อนแอคนนี้ ก็เหมือนกับทุกๆ วัน เธอจะมานั่งอธิษฐานที่วิหารในตอนเช้า

หลังจากพูดคุยกับเฉินจวิ้นสักพัก เฉินจวิ้นก็ขอลา

เนื่องจากไม่มีหัวข้อสนทนาที่น่าสนใจนัก ไทเฮาถามแค่เรื่องประจำวันของเฉินจวิ้น เช่น เขาออกไปทำอะไรมาบ้าง ซึ่งเป็นการแสดงความห่วงใยในตัวเขา

สำหรับเรื่องนี้ เฉินจวิ้นก็ตอบแบบขอไปที เพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับการพูดคุยของไทเฮา

สุดท้ายด้วยความรักที่ไทเฮามีให้ เฉินจวิ้นก็พ่ายแพ้ในการสนทนา เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัดที่มีแต่คำถามและคำตอบ เฉินจวิ้นจึงหาเรื่องขอออกมาไปแต่เนิ่นๆ

เมื่อเดินออกจากวิหาร เฉินจวิ้นได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของ ซุนเหมยจากด้านหลัง เขาจึงพูดอย่างไม่พอใจว่า

“ยังจะหัวเราะอยู่อีก นี่เพิ่งออกมาไม่นาน แค่กลัวว่าสักพักจะหัวเราะออกมาเลยหรือเปล่า”

ซุนเหมยปิดปากด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วหัวเราะว่า “ฝ่าบาท เพิ่งเห็นฝ่าบาทพูดกับไทเฮาน่าสนุกมากเลย ฝ่าบาทพูดหนึ่งประโยค ไทเฮาพูดสิบประโยค แถมยังพูดไม่หยุดอีกด้วย เหมือนกับข้าเลย ที่บ้านแม่ข้าก็พูดไม่หยุด ข้าไม่อยากฟังแล้วก็ยังต้องพร่ำพูดไม่หยุด สถานการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้ขานึกถึงแม่ของข้า”

เฉินจวิ้นยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก “ใช่ แม่ทุกคนก็เป็นแบบนี้ อายุเยอะแล้วก็จะชอบพูด”

กำลังจะพูดอะไรต่อ ซุนเหมยก็เรียกขึ้นว่า “ฝนตกแล้ว”

เฉินจวิ้นเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก็เห็นว่าฝนเริ่มตกลงมาอย่างเบา ๆ

ฝนตกเป็นสาย ๆ ไม่หนักมาก ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อากาศมีแต่ความมืดมน คิดว่าไม่น่าจะมีฝนตกอีกแล้ว แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะเริ่มมีฝนตก นี่เป็นฝนครั้งแรกที่เฉินจวิ๋นได้สัมผัสตั้งแต่เขามาอยู่ในโลกนี้

เห็นซุนเหมยมีสีหน้าที่มีความสุข เฉินจวิ้นจึงสงสัยถามว่า “ซุนเหมย เจ้าชอบฝนเหรอ? ดูเจ้ามีความสุขจังเมื่อฝนตก”

“ใช่เจ้าค่ะ ฝ่าบาท ฝนตกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ของข้าต้องดีใจแน่ ๆ ตอนข้ากลับบ้านท่านพ่อท่านแม่ยังบ่นอยู่เลย ว่าอากาศแล้งมานานแล้ว ปีนี้ผลผลิตน่าจะไม่ดี อีกหน่อยทั้งบ้านจะต้องอดอยากอีก”

“ตอนนี้ฝนตกแล้ว ผลผลิตที่บ้านก็น่าจะดีขึ้น ท่านพ่อท่านแม่คงดีใจมากเลย”

เฉินจวิ้นฟังเสี่ยวซุนเหมยพูดแล้วรู้สึกประทับใจ

เด็กสาวอายุเพียงสิบกว่าปี กลับมีความเข้าใจในชีวิตขนาดนี้ เมื่อฝนตก เธอกลับนึกถึงพ่อแม่ของตัวเองเป็นอันดับแรก

ฝนตกต่อเนื่องไปสองชั่วยาม แล้วก็เริ่มมีแสงแดดส่องเข้ามา แม้ว่าเวลาจะไม่น้อย แต่ฝนที่ตกลงมาเป็นเพียงสายฝนเล็กน้อย ซึ่งไม่สามารถช่วยบรรเทาภาวะภัยแล้งในปีนี้ได้มากนัก

เฉินจวิ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่ฝนหยุดและท้องฟ้าเริ่มเปิด ก็รู้สึกเสียดาย

แม้ว่าฝนจะไม่ได้ตกหนัก แต่ถ้าตกนานสักหน่อยก็คงดี อย่างน้อยก็จะช่วยบรรเทาภัยแล้งได้บ้าง

แต่สำหรับเฉินจวิ้นมีข้อดีอย่างหนึ่งคือ หลังจากฝนตก อากาศจะรู้สึกสดชื่นมาก โดยเฉพาะการหายใจเข้าไปจะทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างชัดเจน มีกลิ่นดินจากอากาศโชยเข้ามา

เฉินจวิ้นจึงพาซุนเหมยไปเดินเล่นที่สวนหลังวัง หลังจากฝนตก สวนดูเหมือนจะได้รับการฟื้นฟูใหม่ มีความรู้สึกสดใส

ซุนเหมยยังคงเป็นเด็กอยู่ดี เธอแทบจะลืมความรู้สึกผิดหวังเมื่อครู่ และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขทันที ตลอดทางเธอพูดคุยไม่หยุดเกี่ยวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง และต้นไผ่ที่ดูเหมือนจะสูงขึ้นหลังจากโดนฝน

ขากลับหลังจากเล่นจนเหนื่อย เฉินจวิ้นมองไปที่ชายคาและทางเดินที่เต็มไปด้วยรอยเท้าโคลนใหญ่เล็ก ซึ่งเป็นรอยเท้าของคนรับใช้ในวัง

ในขณะนั้น เฉินจวิ้นจึงเข้าใจขึ้นว่า ในวังหลวงนอกจากบริเวณที่พักหลักแล้ว พื้นที่อื่น ๆ เป็นถนนดิน

ก่อนหน้านี้เมื่อฝนไม่ตก เฉินจวิ้นยังไม่สังเกตเห็น

แต่หลังจากฝนตก เมื่อเฉินจวิ้นมองดูถนนดินเหล่านั้นกลับชื้นแฉะ ทำให้เมื่อมีคนเดินไปมาจะทิ้งรอยเท้าและหลุมโคลนไว้ไม่ใช่น้อย ซึ่งนอกจากจะดูไม่สวยงามแล้ว ยังทำให้ทางเดินดูสกปรกอีกด้วย

เฉินจวิ้นจึงตัดสินใจทันทีว่าจะสร้างถนนคอนกรีตภายในวังหลวง เพื่อไม่ให้เกิดโคลนเลอะเทอะทุกครั้งที่ฝนตกอีกต่อไป

ดังนั้น เฉินจวิ้นจึงสั่งให้ซุนเหมยไปเรียกเจ้ากรมโยธาเฉียนและอาจารย์กงชูห่าวมา

ไม่นานนัก ซุนเหมยก็พาคนทั้งสองมา

เจ้ากรมโยธาเฉียนและกงชูห่าวสองคนยังคงสงสัยระหว่างทาง ไม่รู้ว่าเหตุใดฝ่าบาทถึงเรียกตนมา มีเรื่องสำคัญอะไรหรือไม่ ต่างคนต่างถามไถ่กันไปมา แต่ก็ยังคงงุนงงอย่างเห็นได้ชัด เพราะทั้งสองคนยังไม่ได้ยินข่าวอะไรมาก่อน

“วันนี้ที่ข้าเรียกพวกท่านมา เพราะมีเรื่องจะมอบหมายให้พวกท่านทำ” เฉินจวิ้นเห็นทั้งสองคนคารวะเสร็จแล้วก็ไม่อ้อมค้อม พูดตรง ๆ เลย

“ข้าได้เจอวิธีหนึ่งจากในหนังสือ ที่สามารถนำมาใช้เป็นวัสดุก่อสร้างบ้านและสร้างถนนได้ โดยใช้หินปูนและดินเหนียวเป็นวัตถุดิบ ผสมในอัตราส่วนประมาณหินปูนสามส่วนต่อดินเหนียวหนึ่งส่วน จากนั้นนำไปเผาในเตาเผาที่ร้อนมากๆ เผาจนเป็นวัตถุดิบ แล้วบดให้ละเอียด จะได้วัสดุที่เรียกว่า ‘ปูนซีเมนต์’”

“จากนั้นใช้ปูนซีเมนต์ผสมกับทรายและก้อนหินเล็ก ๆ เติมน้ำลงไปแล้วกวนให้เป็นเนื้อเดียวกัน สามารถเทลงบนถนนได้ เมื่อแห้งแล้วก็จะกลายเป็นถนนปูนซีเมนต์ที่แข็งแรง สะดวกต่อการเดินทางของรถม้า”

“วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้า ก็เพื่อให้พวกเจ้าลองทำปูนซีเมนต์ขึ้นมา ข้าตั้งใจจะเปลี่ยนถนนดินเหลืองของตำหนักฮ่องเต้ ให้เป็นถนนปูนซีเมนต์”

เจ้ากรมโยธาเฉียนมองไปที่กงชูห่าวด้วยความสงสัย อยากรู้ว่ากงชูห่าวรู้เรื่องนี้หรือไม่

เมื่อพูดถึงวัสดุก่อสร้าง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นจุดแข็งของกงชูห่าว

กงชูห่าวไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของเจ้ากรมโยธาเฉียน เพียงแค่ก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดอย่างไม่มั่นใจว่า “ฝ่าบาท หากพูดถึงวัสดุก่อสร้าง ข้าน้อยพอจะคุ้นเคยอยู่บ้าง และเคยอ่านตำราเก่า ๆ มาหลายเล่ม แต่ข้าน้อยก็ไม่เคยได้ยินว่ามีวัสดุก่อสร้างที่เรียกว่าปูนซีเมนต์”

เฉินจวิ้นเห็นว่ากงชูห่าวดูสงสัย จึงอธิบายว่า:

“ใช่... ปูนซีเมนต์นี้ ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำออกมาได้หรือไม่ ดังนั้นจึงอยากให้พวกเจ้าลองทำตามวิธีนี้ดู อาจารย์กงซู ข้ามอบหมายให้ท่านรับผิดชอบเรื่องนี้ เจ้ากรมโยธาเฉียนให้ช่วยหาช่างที่เชี่ยวชาญการเผา มาช่วยงานท่านอาจารย์กงชู ส่วนวัสดุและกำลังคนอื่น ๆ ที่อาจารย์กงชูต้องการ ก็ให้เจ้ากรมโยธาเฉียนเป็นคนจัดการ”

เมื่อได้ยินฝ่าบาทพูดเช่นนี้ เจ้ากรมโยธาเฉียนและกงชูห่าวจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม รีบรับคำสั่งทันที

ว่าจะสามารถผลิตปูนซีเมนต์ตามที่ฝ่าบาทต้องการได้หรือไม่นั้น คงต้องลองทำตามวิธีของฝ่าบาทดูก่อนถึงจะรู้

เฉินจวิ้นได้สั่งกำชับเรื่องอื่น ๆ ที่ต้องระมัดระวังเพิ่มเติม จากนั้นก็ให้ทั้งสองคนไปเริ่มกระบวนการเผาปูนซีเมนต์

เมื่อออกมาจากวังหลวงแล้ว

เจ้ากรมโยธาเฉียนจึงถามกงชูห่าวว่า “อาจารย์กงชู ท่านคิดว่าจะมีวัสดุก่อสร้างอย่างปูนซีเมนต์จริง ๆ หรือ?”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีสงสัย กงชูห่าวก็ส่ายศีรษะและตอบว่า “ไม่ปิดบังท่านเฉียน ข้าน้อยทำงานในสายนี้มาก็นาน แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องปูนซีเมนต์เลย ฟังจากคำอธิบายของฝ่าบาท ปูนซีเมนต์นี้น่าจะเป็นสิ่งของชนิดหนึ่งที่ใช้ยึดทรายและก้อนหินเข้าด้วยกัน”

“เท่าที่ข้ารู้ ตอนนี้สิ่งของยึดเกาะที่ดีที่สุดก็คือดินสามอย่างที่ใช้สร้างกำแพงเมือง โดยการผสมดินเหนียวและดินโคลนเข้าไป ทำให้กำแพงที่สร้างขึ้นมาแข็งแรงทนทานยิ่งนัก”

“หรือว่าปูนซีเมนต์ที่ฝ่าบาทพูดถึงนี้ จะดีกว่าดินสามอย่างเสียอีก?”</br >