บทที่ 14

บทที่ 14 วิศวกรโบราณ

 

กงซูห่าวฟังจบแล้วก็ยืนอยู่อย่างงุนงง ไม่รู้จะทำอย่างไร สักครู่หนึ่งถึงค่อยฟื้นสติและพูดด้วยความไม่เชื่อว่า “จริงเหรอ... จริงเหรอ... ฝ่าบาทจะพบ... ข้า?”

“จริงแน่นอน ข้าได้ยินด้วยหูของตัวเอง ไม่มีผิดแน่” หลิวซานเห็นกงซูห่าวไม่เชื่อจึงรีบยืนยัน “อย่าช้าเลย ตอนนี้ตามข้ามาที่วังหลวงดีกว่า”

เมื่อกงซูห่าวได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “ดี ตอนนี้ไปที่วังกันเลย แต่ขอเวลาข้าแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

หลิวซานรออยู่สักพักจนกงซูห่าวเปลี่ยนเป็นชุดที่เหมาะสมแล้ว จึงออกไปพร้อมกับหลิวซานไปยังวังหลวง

……

เวลาบ่าย

เฉินจวิ้นค่อยๆ กลับมาที่วังหลวง ในระหว่างทาง เขาถามท่านกรมโยธาเฉียนเกี่ยวกับเรื่องของกงซูห่าวอย่างละเอียด

ยิ่งฟัง เฉินจวิ้นก็ยิ่งรู้สึกดีใจมากขึ้น

“คนนี้แหละคือคนที่ข้าต้องการ เป็นผู้เชี่ยวชาญที่รู้เกี่ยวกับทักษะต่างๆ และสามารถสร้างเครื่องมือที่ช่างต้องการได้”

เฉินจวิ้นคิดในใจ กงซูห่าวนี่แหละคือวิศวกรในยุคนี้

เฉินจวิ้นตัดสินใจที่จะนำคนเช่นนี้มาอยู่ในสังกัดของตน เพื่อให้เขาสร้างเครื่องมือทางกล

พอกลับมาถึงวังหลวง ก็ได้ยินว่ากงซูห่าวได้รออยู่ที่วังหลวงแล้ว

เขาจึงรีบสั่งให้ซุนเหมยไปเรียกตัวเขามา

“เจ้าคือกงซูห่าวใช่ไหม? ได้ยินมาว่าเครื่องชักน้ำและรถเข็นน้ำคันใหญ่เป็นสิ่งที่เจ้าสร้างใช่หรือไม่?” เฉินจวิ้นมองไปที่ชายกลางคนที่ นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า รูปร่างของเขาดูแข็งแรง เสมือนคนที่ทำงานหนัก และดูแตกต่างจากภาพที่เขานึกถึงเกี่ยวกับวิศวกร

กงซูห่าว คุกเข่าอยู่ที่พื้น ไม่กล้าสบตากับฝ่าบาท ก้มหัวต่ำลง ตอบด้วยความตื่นเต้นว่า “พ่ะย่ะค่ะ ข้าคือกงซูห่าวเอง”

เฉินจวิ้นเห็นฝ่ายตรงข้ามตึงเครียดเช่นนี้ ก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องตึงเครียดไปหรอก ข้าไม่ใช่ปีศาจ ฝ่าบาทไม่ประหารใครง่ายๆ ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ”

“ได้ยินมาว่าเจ้าเชี่ยวชาญในการสร้างเครื่องมือหลากหลายประเภท อย่างเช่น เครื่องมือเกษตรสำหรับชาวนา เครื่องทอผ้าสำหรับสตรีในบ้าน และท่านเจ้ากรมโยธาเฉียนยังบอกอีกว่าเจ้าทั้งยังมีความรู้กว้างขวางเกี่ยวกับตำรา ศิลปะ,, ก่อสร้าง และตำราเกษตรกรรม รวมถึงงานช่างด้วยใช่หรือไม่?”

กงซูห่าวเมื่อได้ยินฝ่าบาทพูดเช่นนี้ รู้สึกตกใจมาก

ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะรู้ข้อมูลของตนดีขนาดนี้ รวมถึงตำราเหล่านี้ด้วย ยังคิดว่าฝ่าบาทจะรู้แค่ตำราโบราณคดีเท่านั้น

เมื่อเขาลุกขึ้นจากพื้นแล้ว กงซูห่าวไม่กล้าชะล่าใจ ตอบอย่างเคารพว่า “ใช่ พ่ะย่ะค่ะ ข้าได้รับการศึกษาเกี่ยวกับอาชีพจากบรรพบุรุษ ทำให้เชี่ยวชาญด้านการสร้างเครื่องมือ เหมือนที่ฝ่าบาทกล่าว ตำราเหล่านี้ ข้ามักอ่านอยู่เสมอ”

เฉินจวิ้นพยักหน้า “ดี ดี ข้าสนใจเรื่องการสร้างเครื่องจักรพวกนี้มาก ตำราเหล่านี้ไม่ใช่แค่ตำราทั่วไป สำหรับข้าถือว่าเป็นสมบัติที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ มีค่ามากกว่าทองคำ”

สีหน้าของกงซูห่าวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาตกใจที่ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับตำราเหล่านี้ขนาดนี้

ต้องรู้ว่าเกี่ยวกับตำราเหล่านี้ในวัยเด็ก เขาถูกเพื่อนร่วมชั้นเยาะเย้ย

แม้ว่ากงซูห่าวจะอยากเรียนรู้ตำรา เพื่อสอบเข้ารับราชการ แต่เขากลับไม่สามารถจดจ่อกับบทเรียนของขงจื๊อได้ จึงต้องจำใจยอมแพ้.

กลับกลายเป็นว่าเขาเรียนรู้เกี่ยวกับหนังสือที่เกี่ยวกับเทคนิคการสร้างจากตระกูลได้อย่างรวดเร็ว

ผู้คนระดับสูงพูดว่าเขาไม่มีความก้าวหน้า การเรียนรู้ตำราเหล่านี้ไม่มีอนาคต และไม่สนใจในเครื่องจักรที่เขาสร้างขึ้นอย่างปราณีต เรียกว่าเป็นเพียงของเล่นที่แปลกประหลาด ไม่มีประโยชน์

ได้รับอิทธิพลจากคนเหล่านี้ กงซูห่าวจึงคิดว่าตำราเหล่านี้เป็นเพียงตำราธรรมดา การศึกษาพวกนี้ก็เพื่อเลี้ยงครอบครัว และเพื่อไม่ให้สิ่งที่บรรพบุรุษทิ้งไว้สูญหายไปในมือของเขา

ตอนนี้ได้ยินฝ่าบาทพูดว่าตำราเหล่านี้มีค่ามากกว่าทองคำ

หัวใจของกงซูห่าวสั่นไหว เขารู้สึกซาบซึ้งในสิ่งที่ได้เรียนรู้มาหลายปี ได้รับการยอมรับจากฝ่าบาท

เฉินจวิ้นเห็นกงซูห่าวทำหน้าตาเหมือนหลงใหลในความคิด จึงยิ้มออกมาเบา ๆ และไม่ได้ใส่ใจ

“ข้าได้ออกแบบบางอย่าง และต้องการหาคนทำให้เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเครื่องชักน้ำที่ท่านทำก่อนหน้านี้จะดีมาก ดังนั้นต่อไปเจ้าจะต้องติดตามข้า รับผิดชอบในการสร้างสิ่งที่ข้าต้องการ”

เมื่อกงซูห่าวได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ฝ่าบาททรงให้เขาติดตามเป็นคนสนิท นี่คืออะไร? นี่คือการก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว นี่คือการก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในชีวิต

มีคนมากมายที่ต้องการให้ฝ่าบาทสนับสนุน ต้องการให้ฝ่าบาทมองมาที่พวกเขาอีกครั้ง

หลังจากที่มากับคนรับใช้ที่วังหลวง กงซูห่าวแม้จะเดาว่าฝ่าบาทอาจจะให้รางวัลเขา จากการที่เขาสร้างสิ่งที่ทำให้ฝ่าบาทพอใจ

สุดท้ายแล้วก็เพียงแค่เงินเล็กน้อย แต่เขาไม่คาดคิดว่าฝ่าบาทจะให้เขาเป็นคนใกล้ชิด

ถ้าข่าวนี้แพร่กระจายออกไป จะมีคนอิจฉาเขามากมาย

ในอนาคตเมื่อเขาออกไปข้างนอก คนอื่นจะต้องให้เกียรติเขา เรียกเขาว่า "ท่านกงซู" ด้วยความเคารพ

เมื่อกงซูห่าวกลับมาสู่สติ เขารีบคุกเข่าลงบนพื้น ขอบคุณอย่างจริงใจ “ใช่แล้ว ฝ่าบาทข้า ข้าจะทำงานอย่างเต็มที่ สร้างสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการให้ได้”

เฉินจวิ๋นพยักหน้า และรู้สึกพอใจกับท่าทีของกงซูห่าว รีบให้เขาลุกขึ้น “จากนี้ไปเจ้าจะเป็นวิศวกรของข้า เงินเดือนของเจ้าจะเพิ่มขึ้นสิบเท่า ถ้าทำได้ดี ข้ายังมีรางวัลให้เพิ่มเติมอีกด้วย”

กงซูห่าวอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าวิศวกรคืออะไร

แต่เมื่อคิดไปคิดมา อาจจะเป็นชื่อเรียกของช่างผู้เชี่ยวชาญด้านการสร้างเครื่องจักร ก่อนหน้านี้ทุกคนเรียกเขาว่าช่างใหญ่ แต่จากนี้ไป เขาก็จะถูกเรียกว่าวิศวกร

เมื่อได้ยินว่าเงินเดือนเพิ่มขึ้นสิบเท่า กงซูห่าวแม้จะดีใจ แต่ก็ยังรู้สึกประหลาดใจ เพราะเขาชัดเจนว่าไม่ได้คาดหวังว่าฝ่าบาทจะให้เงินเดือนเพิ่มมากขนาดนี้

เฉินจวิ๋นยังพูดคุยกับกงซูห่าวต่อไป โดยเฉพาะการถามเกี่ยวกับความรู้ด้านเครื่องจักรของเขา

แม้ว่าจะมีข้อจำกัดจากยุคสมัย แต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่ากงซูห่าวมีมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์

กงซูห่าวตั้งใจจะอวดความรู้เพื่อให้ฝ่าบาทรู้ว่าเขามีความสามารถจริง ๆ

แต่ระหว่างที่พูดคุย ฝ่าบาทมักจะเสนอแนวคิดที่แปลกใหม่ออกมา และเมื่อเขาคิดตามแล้วกลับรู้สึกว่าสิ่งนี้ก็สามารถทำได้เหมือนกัน บางครั้งยังให้แรงบันดาลใจใหม่ ๆ แก่เขาอีกด้วย

ในขณะนั้นกงซูห่าวก็รู้สึกว่าน่าทึ่งไม่น้อย ไม่แปลกใจเลยที่ฝ่าบาทสามารถวาดภาพที่ละเอียดและซับซ้อนได้ เพราะฝ่าบาทนั้นมีความรู้เกี่ยวกับการสร้างเครื่องจักรด้วย

ผ่านการพูดคุย เฉินจวิ๋นก็เริ่มรู้สึกมั่นใจในความสามารถของกงซูห่าว

ทันใดนั้นเขาก็สั่งให้ซางจงกวนพากงซูห่าวไปยังห้องอักษรของวังหลวง ให้เลือกตำราเกี่ยวกับการสร้างเครื่องจักร เพื่อให้กงซูห่าวนำกลับไปเรียนรู้เพิ่มเติมในเวลาว่าง

เมื่อเข้าไปในห้องอักษร กงซูห่าวก็เหมือนหนูในโกดังข้าว หน้าตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูโน่นมองดูนี่

หนังสือมีค่าอย่างยิ่ง กงซูห่าวที่บ้านก็ไม่มีตำรามากมาย ตอนนี้สามารถเลือกตำราได้อย่างอิสระในห้องอักษร

กงซูห่าวรู้สึกขอบคุณสำหรับโอกาสเช่นนี้

เขาใช้เวลานานมากในการค้นหาตำราเกี่ยวกับการสร้างเครื่องจักรในห้องอักษร

สุดท้ายก็สามารถหามาได้ทั้งหมดแปดเล่ม แม้ว่าจะมีตำรามากมายในนี้ แต่ตำราที่เกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้กลับมีน้อยมาก การหาตำราทั้งแปดเล่มนี้จึงถือว่ายากมากแล้ว