บทที่ 102 การบริจาค

บทที่ 102 การบริจาค

จิมซาจุ่ย โรงพยาบาลเหอผิง

หลี่เอ้อร์มองหม่าจวินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตาย ความผิดพลาดของไอ้งี่เง่าคนนี้เกือบทำให้จูทาวหนีไปได้ แม้ว่าหม่าจวินและเฉินเจียจวี้จะวิ่งตามจับตัวจูทาวได้ในภายหลัง แต่ก็ส่งผลให้ตำรวจจราจรคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส

แก้มขวาของหม่าจวินบวมเป่งราวกับหัวหมู จนแทบมองไม่เห็น ไม่มีใครทำร้ายเขาเลย หม่าจวินกับเฉินเจียจวี้ล้มกลิ้งลงมาจากทางลาดบนภูเขา ในระหว่างที่กลิ้งลงมา เขากระแทกหน้าของตัวเองกับพื้นอย่างแรง

หลี่เอ้อร์ไม่อยากจะด่าหม่าจวินต่อหน้าลูกน้องคนอื่นๆ และสภาพของหม่าจวินในตอนนี้ก็ทำให้เขาด่าไม่ลง

"คนเจ็บไปหาหมอให้หมด ค่ารักษาส่งบิลไปที่คุณเจี้ยนฮุ่ยเจินในแผนก CID ฉันจะรีบจัดการให้" หลี่เอ้อร์กล่าวพร้อมหันไปมองครูฝึกหูกับหุ้ยอิงหง

ครูฝึกหูโดนยิงเข้าที่ท้อง แม้ว่าจะใส่เสื้อเกราะกันกระสุน แต่ก็ต้องมีอาการบาดเจ็บแน่นอน ส่วนหุ้ยอิงหงถูกโจรเตะเข้าที่อกหลายครั้งในระหว่างการต่อสู้ประชิดตัว โจรคนนั้นถูกหุ้ยอิงหงจัดการในที่สุด

ส่วนไป่อันหนีนั้นปลอดภัยดี เพราะมีอาจารย์ของเธอคอยคุ้มครองไว้

หลี่เซียนอิงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อหม่าจวินเห็นหลี่เซียนอิงก็รีบถามทันที “พี่อี้ ตำรวจจราจรคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

หลี่เซียนอิงส่ายหน้าและพูดด้วยเสียงเศร้า “ตอนนี้เขารอดพ้นจากอันตรายแล้ว แต่...”

หม่าจวินรีบถามต่อทันที “แต่ยังไง?”

"หมอบอกว่าหัวกระสุนฝังอยู่ในกระดูกสันหลังของเขา แม้จะรอดชีวิตมาได้ แต่เขาจะต้องนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต" หลี่เซียนอิงตอบอย่างเศร้าสร้อย

หลี่เซียนอิงรู้สึกเสียใจมากที่สุด เพราะเขาคุ้นเคยกับเถ้าโถวเป็นอย่างดี และในวันนี้เขาเป็นคนที่แนะนำให้เถ้าโถวเข้าร่วมปฏิบัติการนี้ ถ้าไม่ได้ร่วม เถ้าโถวคงจะกลับบ้านไปทานข้าวกับครอบครัวในช่วงเวลานี้แล้ว

หลี่เอ้อร์รู้สึกผิดเช่นกัน เพราะเขามัวแต่สนใจให้ตำรวจในแผนก CID สวมเสื้อเกราะกันกระสุน แต่กลับลืมไปว่าควรเตรียมเสื้อเกราะให้ตำรวจจากหน่วยจราจรด้วย

เสื้อเกราะกันกระสุนก็เหมือนเครื่องดับเพลิง บางครั้งมันอาจจะดูเกะกะ แต่เมื่อถึงเวลาจำเป็น มันก็สามารถช่วยชีวิตได้

"เอาหัวกระสุนออกไม่ได้เหรอ?" หลี่เอ้อร์เงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยถาม

หลี่เซียนอิงส่ายหัว เผยให้เห็นความอ่อนแอของมนุษย์เมื่อเผชิญกับอาวุธปืน

"หลี่เอ้อร์ พวกเราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือว่าคดีนี้เป็นหน้าที่ของหน่วยสืบสวนกลางของเราที่จะจัดการ แล้วทำไมผู้ต้องสงสัยทั้งหมดกลับถูกควบคุมตัวอยู่ที่สถานีตำรวจจิมซาจุ่ย?" เฉินเจียจวี้เดินมาพร้อมกับจางต้าโจวย์และหลี่เหวินปินและกล่าวถามหลี่เอ้อร์

หลี่เอ้อร์มองเฉินเจียจวี้อย่างเย็นชา

"ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้ตอนนี้!"

หลี่เอ้อร์พูดพร้อมเดินออกไปจากโรงพยาบาล เฉินเจียจวี้พยายามจะตามไป แต่ถูกหลี่เซียนอิงรั้งไว้

"หลี่เอ้อร์เป็นบ้าอะไร?" เฉินเจียจวี้ถามด้วยความงุนงง

หลี่เซียนอิงส่ายหัวไม่ตอบอะไร

หลี่เอ้อร์กลับมาถึงบ้านตอนดึกมากแล้ว

จู๋หว่านฟางนอนหลับคว่ำอยู่บนโต๊ะ หลี่เอ้อร์เดินเข้าไปอุ้มเธอขึ้น

“พี่เอ้อร์ พี่กลับมาแล้ว” จู๋หว่านฟางลืมตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง “ดึกแล้ว อาหารบนโต๊ะคงเย็นหมดแล้ว พี่เอ้อร์ ให้ฉันไปอุ่นให้ใหม่นะ”

วันนี้ตอนเย็นหลี่เอ้อร์ไม่ได้กลับไปที่ร้านอาหาร จู๋หว่านฟางกลัวว่าเขาจะไม่ได้กินข้าวเย็น จึงสั่งอาหารจากร้านมารอที่บ้าน

“ไม่ต้องหรอก พี่ไม่หิว” หลี่เอ้อร์พูดพลางอุ้มเธอไปที่ห้องนอน

“งั้นฉันไปเก็บอาหารใส่ตู้เย็นก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มันจะบูด” จู๋หว่านฟางพูดพร้อมกับขยี้ตา

“ไม่เป็นไร ถ้ามันบูดก็ช่างมัน” หลี่เอ้อร์เปิดแอร์ในห้องและวางจู๋หว่านฟางลงบนเตียง

“คราวหน้าถ้าง่วงก็ไปนอนในห้องเถอะ อย่าเอาแต่นอนบนโต๊ะ มันไม่ดีต่อสุขภาพหรอก”

"อืม..." จู๋หว่านฟางหน้าแดงเล็กน้อย และตอบกลับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็มีเสียงเบาๆ ออกมา "อืม... อืม..."

หนึ่งนาทีต่อมา จู๋หว่านฟางเริ่มเกาแผ่นหลังของหลี่เอ้อร์อย่างแรง หลี่เอ้อร์เงยหน้าขึ้น

"พี่เอ้อร์ ฉันหายใจไม่ออก" จู๋หว่านฟางพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

"การหายใจใช้จมูกนะ" หลี่เอ้อร์ตอบ และก้มหน้าลงอีกครั้งเพื่อจูบปากของเธอ มือของเขาสอดเข้าไปในเสื้อของเธอ

"พี่เอ้อร์ ปิดไฟหน่อย" จู๋หว่านฟางพูดเสียงเบา

ทันใดนั้น หลี่เอ้อร์ก็รู้สึกตัว เขามองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงของจู๋หว่านฟางที่อยู่ใต้ตัวเขา

"นอนเร็วๆ เถอะ พี่จะไปอาบน้ำ" หลี่เอ้อร์พูดพร้อมกับลุกขึ้นและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"พี่เอ้อร์ กลับมาเร็วๆ นะ ฉันจะรอ" จู๋หว่านฟางพูดเบาๆ แต่หลังจากนั้นเธอก็หลับไปก่อนที่หลี่เอ้อร์จะกลับมา

เมื่อหลี่เอ้อร์มาถึงสำนักงาน เฉินเจียจวี้ก็นั่งรอเขาอยู่แล้ว

“ไง ตอนนี้ฉันสามารถนำตัวผู้ต้องสงสัยในคดีจูทาวไปได้หรือยัง?” เฉินเจียจวี้ถามอย่างรีบเร่ง

“ตามใจนายเลย” หลี่เอ้อร์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“เยี่ยม!” เฉินเจียจวี้ดีใจ รีบพาจางต้าโจวย์ไปเตรียมตัวเพื่อย้ายผู้ต้องสงสัย แต่พวกเขากลับพบปัญหา แม้ว่าหลี่เอ้อร์จะอนุญาตแล้ว แต่เจ้านายของหลี่เอ้อร์คือผู้กำกับเฉิน กลับไม่ยอมให้พวกเขาย้ายผู้ต้องสงสัยไปไหนเลย และยังไล่เฉินเจียจวี้ออกจากสถานีตำรวจจิมซาจุ่ยด้วย เพราะผู้กำกับเฉินมองว่าเฉินเจียจวี้ไม่มีอำนาจพอที่จะเจรจากับเขา

ผู้กำกับเฉินรู้ว่าหลี่เอ้อร์เพิ่งปิดคดีใหญ่ได้ และรีบไปแจ้งเรื่องนี้กับผู้บังคับบัญชาหวงปิ่งเหยา แม้ว่าการย้ายผู้ต้องสงสัยไปยังหน่วยสืบสวนกลางจะไม่ทำให้เครดิตของหลี่เอ้อร์หายไป แต่ผู้กำกับเฉินจะไม่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้เลย ซึ่งเขาไม่อาจยอมรับได้

หลังจากหลี่เอ้อร์จัดการงานประจำในแผนก CID เสร็จแล้ว เขาก็เดินไปยังหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรม

วันนี้สำนักงานของหน่วยสืบสวนเต็มไปด้วยผู้คน โต๊ะประชุมเล็กๆ ถูกนั่งจนเต็ม

ฝั่งขวาของหลี่เอ้อร์คือครูฝึกหู ตามด้วยไป่อันหนี หุ้ยอิงหง และเฉินหย่าหลุน

ฝั่งซ้ายของเขาคือลินไห่อิงที่ไม่เจอกันหลายวัน แล้วก็หลี่เซียนอิงและหม่าจวิน

“สอบไม่ผ่านเหรอ?” หลี่เอ้อร์ถามเมื่อเห็นสีหน้าหม่นหมองของลินไห่อิง

ลินไห่อิงตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “ไม่ผ่าน...”

หลี่เอ้อร์ไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร จึงหันไปถามหลี่เซียนอิงแทน

“เรื่องของตำรวจจราจร โรงพยาบาลว่ายังไงบ้าง?”

หลี่เซียนอิงตอบด้วยเสียงหนักใจ “หมอบอกว่ามีโอกาสไม่มาก ครอบครัวของเถ้าโถวก็ไม่อยากเสี่ยง คงต้องรอปาฏิหาริย์แล้ว”

หลี่เอ้อร์เงียบไป

ปาฏิหาริย์ที่เรียกว่าปาฏิหาริย์เพราะมันแทบจะไม่เกิดขึ้นจริง

“ฉันเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ครอบครัวของเถ้าโถวมีคนแก่ให้ดูแล และเขาก็มีภรรยากับลูกสองคน ทางหน่วยจราจรระดมเงินช่วยเหลือกันแล้ว ฉันคิดว่าพวกเราในหน่วยสืบสวนก็ควรจะช่วยกันบ้าง” หลี่เซียนอิงกล่าว

หลี่เอ้อร์พยักหน้า “ได้เลย ใครมีแรงเท่าไรก็ช่วยกันตามความสามารถ”

ครูฝึกหูและคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

"หลี่เซียนอิง รอฉันสักครู่ เดี๋ยวเราไปที่แผนก CID กัน ไปช่วยกันระดมทุน" หลี่เอ้อร์พูด

"หลี่เซอร์! ทางที่ดีคุณควรคุยกับผู้กำกับเฉินเรื่องเงินชดเชยสำหรับผู้บาดเจ็บด้วยนะ" ครูฝึกหูเตือนขึ้น

ลินไห่อิงส่ายหัว "ไม่มีประโยชน์หรอก กฎของตำรวจเกี่ยวกับการชดเชยสำหรับอุบัติเหตุในการปฏิบัติหน้าที่นั้นชัดเจนอยู่แล้ว สูงสุดก็แค่สามสิบเท่าของเงินเดือนเท่านั้น"

ในที่สุด หน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรมและแผนก CID ก็รวบรวมเงินบริจาคได้ทั้งหมด 16,000 หยวน ไป่อันหนีบริจาคคนเดียวถึง 5,000 หยวน หลี่เซียนอิงฝืนใจบริจาคไป 2,000 หยวน ซึ่งเขายืมจากหลี่เอ้อร์ ส่วนคนอื่นๆ ในหน่วยสืบสวนบริจาคกันคนละ 1,000 หยวน

หลี่เอ้อร์และหลี่เซียนอิงไปเยี่ยมเถ้าโถวที่โรงพยาบาลพร้อมกับสารวัตรถังจากหน่วยจราจร พวกเขาได้นำเงินบริจาคจากสถานีตำรวจไปมอบให้กับครอบครัวของเถ้าโถว

ระหว่างที่สารวัตรถังไม่ทันสังเกต หลี่เอ้อร์ก็แอบยัดซองสีน้ำตาลที่แบ่งเป็น 10 ซองลงในกล่องบริจาคของหน่วยจราจร แต่ละซองมีเงิน 2,000 หยวน รวมทั้งหมด 20,000 หยวน