บทที่ 1 การอัปเดตดาวเคราะห์สีน้ำเงิน 2.0 เสร็จสมบูรณ์

"ฉินชวน!"

"ฉินชวน ตื่นเร็วเข้า!"

ฉินชวนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนโต๊ะ รู้สึกถึงมือใหญ่ที่กำลังจับไหล่ของเขาแน่นและเขย่าอย่างแรง ทำให้ความฝันอันแสนหวานของเขาถูกสั่นสะเทือนจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ความรู้สึกที่ยังหลงเหลือเพียงเล็กน้อยบอกเขาว่า ตอนนี้เขาอยู่ในชั่วโมงเรียนของครูประจำชั้น

ฉินชวนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พลางจัดท่าทางให้ตรง เปิดหนังสือเรียนที่เขาใช้รองนอนเปิดไปที่หน้าหนึ่งแบบสุ่ม ๆ ทำท่าทางเหมือนกำลังตั้งใจอ่าน

ตามวิธีการรับมือกับสถานการณ์วิกฤตแบบนี้ในอดีต ขั้นตอนต่อไปเขาควรจะหาตำแหน่งของครูประจำชั้นให้เจอก่อน แล้วค่อยถามเจ้าอ้วนที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งเป็นคนปลุกเขาขึ้นมา เพื่อยืนยันสถานการณ์ตอนนี้

แต่เมื่อจ้องมองไปที่หนังสือเรียนตรงหน้า ฉินชวนกลับหยุดนิ่งไปทันที

ตัวอักษรบนหนังสือ...ทำไมถึงไม่รู้จักสักตัว?

โอ้ หนังสือดันเปิดกลับด้าน

ไม่สิ ปัญหาไม่ใช่แค่นั้น!

【การอัปเดตดาวเคราะห์สีน้ำเงิน 2.0 เสร็จสมบูรณ์ เพิ่มทางเข้าสู่โลกแห่งความฝัน ผู้เล่นที่อายุเกินหนึ่งปีสามารถเข้าสู่โลกแห่งความฝันผ่านการนอนหลับ เวลาทางเข้าจะเปิดทุกวันตั้งแต่ 00:00 ถึง 08:00 น.】

【เมื่อเวลาทางเข้าสิ้นสุดลง เส้นเวลาในโลกแห่งความฝันจะหยุดชั่วคราว และจะกลับมาเป็นปกติเมื่อถึงเวลาทางเข้าเปิดอีกครั้ง】

【ผู้เล่นที่เสียชีวิตในโลกแห่งความฝันจะถูกขับออกโดยอัตโนมัติ การเข้าสู่โลกแห่งความฝันครั้งถัดไปจะเริ่มต้นที่จุดเกิดใหม่แบบสุ่ม】

【เวลาการอัปเดตดาวเคราะห์สีน้ำเงินครั้งถัดไป: อีก 2 วัน】

ตรงหน้าของเขา ไม่รู้ว่ามันปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้อความเหล่านี้ซ้อนทับกับตัวอักษรบนหนังสือเรียนในสายตาของเขา แต่เมื่อสายตาของเขาเคลื่อนไป ตัวอักษรบนหนังสือเรียนจะขยับตาม ทว่าข้อความเหล่านี้กลับไม่ขยับเลย

ข้อความเหล่านี้...เหมือนถูกฉายลงบนจอประสาทตาอย่างลึกลับ

"นายก็เห็นเหมือนกันใช่ไหม?" เจ้าอ้วนเขย่าไหล่ของฉินชวนอย่างแรง ทำให้เขาหลุดออกจากความคิดของตัวเอง สีหน้าของเขาปนเปทั้งความตื่นเต้นและความหวาดกลัว "ตัวหนังสือพวกนั้น"

"นายก็เห็นเหมือนกันเหรอ?" ฉินชวนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจ้าอ้วน ตัวหนังสือพวกนั้นซ้อนทับอยู่บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิวของเจ้าอ้วน

"เพื่อนทั้งห้องก็เห็นเหมือนกันหมด!" เจ้าอ้วนกระซิบเสียงต่ำ ก่อนจะหยุดไปชั่วครู่ "นายว่าข้อความที่เห็นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"

ฉินชวนไม่ได้ตอบคำถามครึ่งหลังของเจ้าอ้วน เพราะทันทีที่ได้ยินครึ่งแรก สายตาของเขาก็พลันมองข้ามกองหนังสือเรียนที่สูงจนบังสายตา สอดส่องดูสภาพของทั้งห้องเรียน

ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกตัวว่า ครูประจำชั้นไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสับสน ทุกคนต่างตื่นตกใจและเสียงพูดคุยดังไปทั่ว

ตัวหนังสือที่ปรากฏขึ้นมาทันทีและข้อมูลมากมายในนั้น สร้างความตกใจอย่างยิ่งให้กับนักเรียนมัธยมปลายปีสามที่ยังไม่เคยพบเจอโลกกว้าง

"ฉันรู้สึกว่าเวลาที่ฉันจะผงาดมาถึงแล้ว!" เจ้าอ้วนที่อยู่ข้าง ๆ ตัวสั่นไปทั้งร่าง แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "โลกแห่งความฝันนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับพลังเหนือธรรมชาติ บางทีอาจจะเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการฟื้นคืนของพลังวิญญาณ"

"อย่าอ่านนิยายเยอะเกินไป" ฉินชวนมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะตั้งใจอ่านข้อความที่ลอยอยู่ตรงหน้าอีกครั้งอย่างละเอียด พยายามดึงเอาข้อมูลสำคัญทุกอย่างออกมา

คำว่า "การอัปเดตเวอร์ชัน" มักพบในเกมหรือแอปพลิเคชัน การที่มันปรากฏในที่นี้ ทำให้ฉินชวนรู้สึกขนลุก แต่เนื้อหาต่อจากนั้นยิ่งสำคัญกว่า

ใจความสำคัญของทุกสิ่ง คือ "โลกแห่งความฝัน"

ตามที่ข้อความกล่าวไว้ แค่หลับในช่วงเวลาตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงแปดโมงเช้า ก็จะสามารถเข้าสู่โลกแห่งนี้ได้

เมื่อถึงแปดโมงเช้า โลกแห่งความฝันจะเหมือนกับการถูกกดปุ่มหยุด รอจนถึงเวลาที่สามารถเข้าสู่ทางเข้าได้อีกครั้ง และคนที่เข้าไปในโลกแห่งความฝัน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็น่าจะกลับสู่ความเป็นจริงได้?

หากเสียชีวิตในโลกแห่งความฝัน จะถูกส่งกลับสู่ความเป็นจริง และสามารถเข้าสู่โลกแห่งความฝันได้อีกครั้ง เพียงแต่จะเริ่มต้นใหม่ ณ จุดเกิดใหม่แบบสุ่ม...

นี่เป็นข่าวดีอย่างหนึ่ง อย่างน้อยก็ไม่ส่งผลกระทบต่อความเป็นจริง

ขณะที่ฉินชวนกำลังคิด เสียงฝีเท้าดังเร่งรีบก็ดังมาจากนอกห้อง และในไม่ช้าก็มีเงาคนพุ่งเข้ามาในห้องเรียน

ครูประจำชั้นที่ไม่รู้ว่าออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็กลับมาแล้ว

"นักเรียนทุกคนเงียบก่อน" เขาตะโกนเสียงดัง แล้วรีบเปิดอุปกรณ์มัลติมีเดียในห้องเรียน เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตและเข้าสู่เว็บไซต์หลัก จากนั้นก็เปิดการถ่ายทอดสด

ไม่นานเสียงของผู้ประกาศข่าวที่ทุกคนคุ้นเคยก็ดังขึ้นในจอภาพ

"ขณะนี้มีข่าวด่วนฉุกเฉินแทรกเข้ามา"

"เนื่องจากสาเหตุที่ไม่ทราบแน่ชัด ในสายตาของมนุษย์ทั่วโลกปรากฏข้อความประหลาด ซึ่งในแต่ละประเทศจะเป็นภาษาที่แตกต่างกันไป และในเขตเวลาที่ต่างกันก็มีช่วงเวลาที่แตกต่าง แต่ความหมายของข้อความทั้งหมดเหมือนกันและเกิดขึ้นพร้อมกันทุกที่ โดยสถานการณ์นี้ยังไม่พบในสิ่งมีชีวิตอื่น"

"รัฐบาลได้จัดตั้งคณะกรรมการฉุกเฉินขึ้นมาเพื่อสืบสวนเรื่องนี้อย่างเต็มที่"

"ขณะนี้นอกจากมีผลต่อการมองเห็นแล้ว ยังไม่พบผลกระทบเชิงลบใด ๆ ต่อมนุษย์ ขอให้ประชาชนทั่วประเทศรักษาความสงบ อย่าตื่นตระหนก หากมีเหตุการณ์ผิดปกติใด ๆ ให้ติดต่อสถานีตำรวจท้องถิ่นทันที"

หน้าจอหยุดลงตรงนี้ ครูประจำชั้นเคาะกระดานดำเบา ๆ “พวกเธอก็ได้เห็นข่าวกันแล้ว ไม่ต้องตกใจไป ทำเหมือนกับตัวอักษรพวกนั้นไม่มีอยู่ก็พอ”

“เนื่องจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น วันนี้โรงเรียนให้หยุดหนึ่งวัน และพรุ่งนี้ยกเลิกคาบการอ่านหนังสือตอนเช้า”

“ทุกคนรีบกลับบ้าน ระมัดระวังตัวระหว่างทางด้วย”

พูดจบ ครูประจำชั้นก็รีบออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว

การหยุดเรียนหนึ่งวันในช่วงใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ ช่วยบรรเทาความหวาดกลัวของนักเรียนในห้องลงได้บ้าง

ในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงเก็บของกร็อกแกร็ก นักเรียนต่างรีบก้าวเท้าออกจากห้องเรียนไปเป็นกลุ่ม ๆ สามถึงห้าคนเพื่อกลับบ้าน

ในขณะนี้ พวกเขาทุกคนที่รู้สึกสับสนเพียงหวังจะได้กลับไปพบครอบครัวโดยเร็วที่สุด

“วันนี้หยุดเรียนฉันพอเข้าใจได้” เจ้าอ้วนเกาหัว สีหน้าดูแปลกใจ “แต่พรุ่งนี้ยกเลิกคาบการอ่านหนังสือตอนเช้าหมายความว่ายังไง?”

“ก็เพราะคาบการอ่านหนังสือเช้าเริ่มตอนเจ็ดโมงครึ่ง” ฉินชวนรีบเก็บของในกระเป๋า โดยไม่เงยหน้าขึ้นตอบ “และตอนนั้นประตูทางเข้าสู่โลกแห่งความฝันยังไม่ปิด”

ในชั่วพริบตา เขาสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียน ทิ้งให้เจ้าอ้วนยืนงงอยู่ที่เดิม

...

...

...

“ตัวอักษรพวกนี้...จะหายไปได้ไหมนะ?”

ฉินชวนนั่งพิงหัวเตียง ลองปัดมือผ่านตัวอักษรที่ลอยอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เหมือนครั้งก่อน ๆ หลายครั้ง มือของเขาผ่านทะลุตัวอักษรโดยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เมื่อเวลาผ่านไป เขากลับเริ่มชินกับการมีอยู่ของตัวอักษรเหล่านี้

เนื้อหาของตัวอักษรเขาเองก็อ่านซ้ำไปซ้ำมาจนจำได้ขึ้นใจ

เขาเหลือบมองห้องเช่าที่แคบและเรียบง่าย ซึ่งมีเพียงเขาอาศัยอยู่คนเดียว ก่อนจะวางหนังสือนิยายแฟนตาซีเกี่ยวกับการฟื้นฟูพลังวิญญาณที่เพิ่งหยิบมาอ่านไว้ข้างตัว

การอ่านครั้งแรกก็นับว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าซึ่งมืดสนิทแล้ว ฉินชวนพึมพำเบา ๆ “ดึกแล้ว นอนได้แล้ว” จากนั้นจึงกดปิดไฟหัวเตียง

ห้องเช่าทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด

ฉินชวนค่อย ๆ หลับไปท่ามกลางความมืด ในห้องเช่าเล็ก ๆ นั้น นาฬิกาเรือนเก่าที่ติดอยู่บนผนังยังคงเดินอย่างแม่นยำ จนกระทั่งเข็มสั้น เข็มยาว และเข็มวินาที ชี้ตรงที่เลข “12” โดยพร้อมกัน

แสงเล็ก ๆ วาบผ่านในห้องเช่าแสนมืดมิดนั้นเพียงชั่วขณะหนึ่ง

ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็เหมือนทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

.

(จบตอน)