บทที่ 25 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 6
บทที่ 25 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 6
วันนี้การเสิร์ฟอาหารจากห้องครัวช้ากว่าปกติ หัวหน้าที่ดูแลบริการด้านหน้าหลายคนเริ่มรู้สึกแปลกใจ เพราะปกติแล้วบริเวณโซนบริการตนเองนี้จะเต็มไปด้วยอาหาร แต่วันนี้กลับมีเพียงครึ่งเดียว
โชคดีที่ลูกค้าที่ลงมามีไม่มากนัก ไม่อย่างนั้นคงถูกตำหนิไปแล้ว
หัวหน้าคนที่เพิ่งดุหวงหาวไปเมื่อครู่ดูจะหงุดหงิดใจ แม้ว่าลูกค้าตอนนี้จะยังไม่ลงมาเยอะ แต่ใครจะรู้ อีกสิบนาทีข้างหน้าลูกค้าอาจจะพากันลงมาพร้อมกันก็ได้
“พวกนายอยู่ตรงนี้ ฉันจะไปถามห้องครัว”
พนักงานบริการพยักหน้า วันนี้พวกเขาช่างโชคร้ายจริง ๆ กลุ่มนี้ขาดคนไปสองคนแล้ว และไม่มีใครรู้ว่า โรเจอร์กับหวงหาวเป็นอะไรไป
“นี่ นายคิดว่าเขาสองคนทะเลาะกันหรือเปล่า ถึงไม่มาทำงานเลย”
“ไม่แน่หรอก แต่ถึงทะเลาะกัน เงินก็ต้องหา พวกเราคนไม่พออยู่แล้ว น่ารำคาญจริง ๆ” พนักงานพูดพลางกัดฟัน
“ฉันเห็นหัวหน้ากลับมาเมื่อครู่ ยังบ่นว่า หวงหาวเหมือนคนเพี้ยน ๆ เลิกทำงานก็ไม่เป็นไร ยังบอกอีกว่า โรเจอร์เป็นผี ใครจะไปเชื่อกัน”
พนักงานบริการหลายคนได้ยินก็หัวเราะปิดปาก “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง บอกว่าโรเจอร์เป็นผีพนันยังดูน่าเชื่อกว่าอีก”
“นั่นสิ หัวหน้าพูดถูก หวงหาวคงเพี้ยนไปแล้ว”
...
ที่ด้านหลัง หัวหน้าหญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปในห้องครัว พบว่ามีพนักงานขาดหายไปหลายคน “เกิดอะไรขึ้น คนอื่น ๆ หายไปไหน?”
พ่อครัวที่กำลังผัดอาหารอยู่ทำหน้าหดหู่ “ไม่รู้สิ พอมาถึงก็เห็นว่าหายไปสามสี่คน ส่งเสี่ยวหลิวไปตามก็ยังไม่เจอเลย”
พ่อครัวคนอื่น ๆ ก็เริ่มบ่น พวกเขาหั่นวัตถุดิบไปก็สบถไป “พวกนี้แอบอู้งานกันทั้งที เลือกเวลากันได้ดีจริง ๆ! นี่มันช่วงเวลาอาหารนะ ฉันหั่นของจนแทบไม่พอจะผัดเลย”
หัวหน้าฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันแปลก “นี่มันเรื่องอะไรกันนะ ทีมเราหาโรเจอร์ไม่เจอ แล้วยังมีคนอีกคนบอกว่าคนอื่นเป็นผีแล้ว จึงทำให้เขาเลิกทำงานอีก ฉันต้องรายงานผู้จัดการแล้วล่ะ”
พ่อครัวที่กำลังยุ่งยิ่งโมโห “ไม่ว่าจะรายงานหรือไม่ ตอนนี้ต้องหาคนมาช่วยก่อนดีไหม หรือจะขอให้คนจากชั้นสี่มาช่วย?”
หัวหน้าแสดงสีหน้าอึดอัด “เกรงว่าจะไม่ได้ ที่นั่นเขาให้บริการเฉพาะผู้โดยสารชั้นสี่เท่านั้น”
พ่อครัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใช้ทัพพีเคาะกระทะเหล็กด้วยความโมโห “ไอ้พวกนี้ ถ้าฉันทำงานเสร็จเมื่อไหร่ ฉันจะด่าพวกมันให้ตายไปเลย”
ห้องครัวและพนักงานบริการทำได้แค่เป็นกังวล ในที่สุดก็ต้องขอให้พนักงานบริการบางคนมาช่วยงานแทน
...
เสี่ยวหลิวที่กำลังวุ่นวายอยู่ ถูกหัวหน้าเรียกไปตามหาคนที่หายไป ในใจเขารู้สึกยินดีเล็กน้อย หลังจากทำงานมาหนึ่งปี สิ่งที่ทำส่วนใหญ่คือการล้างและหั่นวัตถุดิบ
เช้านี้เขาสังเกตเห็นว่ามีหลายคนมาสาย และบางคนที่เหมือนจะทำหน้าที่เหมือนเขาก็ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจนัก
แต่ถ้าเขาออกมาตามหาคนเหล่านั้นเอง ก็นับว่าเป็นโอกาสให้เขาได้พักผ่อนเล็กน้อย หาให้ช้าหน่อยก็ไม่มีใครว่า ยังไงคนที่โดนด่าก็เป็นคนที่มาสายอยู่ดี
โดยเฉพาะเสี่ยวเสิ่น ที่ไม่ค่อยพูดจากับใคร พ่อครัวคนอื่น ๆ ก็ไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ มักจะให้เขาไปจัดการเนื้อสัตว์ในห้องแช่เย็น
ครั้งนี้แม้แต่เขาก็อู้งานเหมือนกัน คนอื่นอาจจะโดนด่าธรรมดา แต่เสี่ยวเสิ่นคงจะโดนไล่ออกแน่
เสี่ยวหลิวไปที่ห้องพักพนักงานบนชั้นหนึ่งแต่ไม่พบใคร จึงขึ้นไปยังชั้นสาม เขาไม่คิดจะไปชั้นสองเพราะที่นั่นมีพนักงานบริการคอยดูแลอยู่ ถ้าพวกนั้นอยู่ที่นั่นคงหาเจอได้ทันที
เมื่อไปถึงชั้นสาม เสี่ยวหลิวเห็นว่าการตกแต่งของที่นี่ดีกว่าชั้นหนึ่งมาก เขาเห็นแล้วรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เขาทำงานบนเรือลำนี้มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว แต่ไม่เคยได้พักในห้องที่ดีขนาดนี้เลย
ขณะที่กำลังรู้สึกน้อยใจอยู่นั้น ก็มีประตูบานหนึ่งเปิดออก มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินออกมา
เสิ่นชงหรานเพิ่งจะออกจากห้องมาก็เห็นชายร่างอ้วนในชุดพ่อครัวยืนอยู่ในทางเดิน เธอชะงักไปเล็กน้อย
เสี่ยวหลิวได้สติกลับมา “ขอโทษครับคุณผู้โดยสาร ผมมาที่นี่เพื่อตามหาคน ไม่ทราบว่าคุณเห็นใครที่ใส่ชุดเหมือนผมบ้างไหม?”
เสิ่นชงหรานส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ลองไปดูที่โซนอ่านหนังสือกับโซนพักผ่อนดีกว่า”
พื้นที่ส่วนกลางในชั้นสามนั้นมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก
เสี่ยวหลิวโค้งคำนับให้เธออีกครั้ง “ขอโทษที่รบกวนครับ”
เสิ่นชงหรานมองตามหลังเขา พลางคิดในใจว่าคนพวกนั้นคงหาไม่เจอแล้ว และถึงจะหาเจอก็อาจไม่ใช่คนที่ยังมีชีวิตอยู่
ผลปรากฏว่าเสี่ยวหลิวก็ไม่เจอใครบนชั้นสามเช่นกัน เขากลับไปยังห้องครัวที่ชั้นสอง ร่างของเขาหนักกว่าร้อยกิโลกรัม และการเดินสำรวจสองชั้นบนเรือสำราญที่มีขนาดใหญ่นั้นต้องใช้เวลาและแรงมากทีเดียว
เขารู้ดีว่ากลับไปต้องโดนหัวหน้าด่าแน่ ๆ ดังนั้นจึงคิดว่าไปพักที่ห้องแช่เย็นดีกว่า ที่นั่นเย็นสบายและไม่มีคนไปบ่อย
เสี่ยวหลิวเดินลากขาหนักไปยังห้องแช่เย็น ที่มีอุณหภูมิต่ำกำลังดีเพื่อระบายความร้อนที่สะสมอยู่บนตัว
ในระหว่างเดิน เขาก็นึกถึงหญิงสาวที่เจอเมื่อครู่ เธอสวยและมีบุคลิกดี และที่สำคัญ สายตาของเธอไม่ได้ดูถูกเขาเหมือนคนอื่น ๆ
ถ้าตัวเขาได้เรียนรู้ทักษะจนเป็นพ่อครัวหลักและได้เงินมาก ๆ เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงสวยแบบนั้นให้ได้
ยิ่งคิดเสี่ยวหลิวยิ่งรู้สึกเพลิดเพลิน เขาเปิดประตูห้องแช่เย็นออกและรู้สึกเย็นสดชื่นทันที
ห้องแช่เย็นนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเป็นโซนสำหรับเคลื่อนย้ายอาหารเพื่อป้องกันการเปิดประตูห้องเย็นโดยตรง ซึ่งจะทำให้ความเย็นเล็ดลอดออกมา
ทันทีที่เปิดประตู เสี่ยวหลิวก็เห็นว่าประตูห้องเย็นปิดไม่สนิท “ใครมันสะเพร่าแบบนี้…”
ถ้าผู้จัดการรู้เข้า พวกพ่อครัวคงโดนด่ากันหมดแน่ ๆ
เขาเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตู แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังกรอบแกรบจากด้านใน เมื่อคิดถึงการที่ตนเองตรวจดูทุกชั้นบนเรือแล้วไม่เจอใคร เสี่ยวหลิวจึงนึกขึ้นมาว่า หรือพวกนั้นจะแอบมาพักที่นี่? ทำไมต้องเลือกที่เย็นขนาดนี้ด้วย
เขากะจะปิดประตู แต่แล้วกลับตัดสินใจเปิดมันออกจนสุด ห้องเย็นที่มีแสงไฟสีขาว แต่วันนี้กลับมืดกว่าปกติ
เมื่อเปิดประตู เขาเห็นเงาด้านหลังที่คุ้นเคยคุกเข่าอยู่บนพื้น และมีเงามืดอีกหลายจุดอยู่ด้านหน้าเงานั้น เสี่ยวหลิวจำเงานี้ได้ดี
“เสี่ยวเสิ่น นายมาหลบอยู่ในห้องแช่เย็นนี่เหรอ? จะตายเอานะ!”
แต่คนที่คุกเข่าอยู่นั้นกลับไม่ขยับ เสี่ยวหลิวคิดว่าเขาคงหนาวจนตัวแข็งไปแล้ว
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่ เงานั้นก็เริ่มขยับอย่างกระตุกเหมือนร่างที่ถูกแช่แข็ง เสี่ยวเสิ่นค่อย ๆ หมุนตัวหันกลับมา และใบหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้นใต้แสงไฟขาว
แต่ใบหน้านั้นดูไม่ดีนัก ซีดเผือดและมีสีเทาหม่นปนอยู่
ความโกรธของเสี่ยวหลิวพลุ่งพล่าน เขาเปิดประตูจนสุดและชี้หน้าเสี่ยวเสิ่น “พวกเราทำงานกันแทบตาย ส่วนพวกนายกลับมาขี้เกียจในนี้ ฉันจะบอกให้รู้เลยว่าโดยเฉพาะนายเสี่ยวเสิ่น คราวนี้นายโดนไล่ออกแน่!”
เสี่ยวหลิวพูดพลางก้าวเท้าเข้าไปใกล้กลุ่มคนที่นอนอยู่ แต่เพียงก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงความผิดปกติ
ทำไมเงาที่นอนอยู่บนพื้นนั้นดูแปลก ๆ ปกติแล้วไม่มีใครจะนอนบนพื้นห้องเย็นได้หรอก
ตอนนี้เสี่ยวเสิ่นก็หมุนร่างกายที่แข็งทื่อไปด้านข้าง และเสี่ยวหลิวก็เห็นสิ่งที่เงาดำเหล่านั้นกำลังทำอย่างชัดเจน
สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่คนอีกแล้ว แต่เป็นสัตว์ประหลาด มันกำลังฉีกผิวหนังที่หลังของคนที่นอนตะแคงอยู่ และล้วงมือเข้าไปหยิบเอาก้อนเนื้อบางอย่างขึ้นมากิน
เสี่ยวหลิวยืนนิ่งอยู่กับที่ ภาพตรงหน้าทำให้เขาตกตะลึงและหวาดกลัวเกินกว่าจะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
..........