บทที่ 22 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 3
บทที่ 22 ทะเลลึกแห่งความมืดมิด ตอนที่ 3
บนชั้นสี่ของเรือเฟยเยว่ หญิงสาวผมแดงเปลี่ยนมาสวมกระโปรงสั้นรัดรูปสีขาวในวันนี้ ผิวขาวผ่องตัดกับสีผมที่โดดเด่น บวกกับใบหน้าสวยงามและรูปร่างเพรียว ทำให้ตั้งแต่เมื่อวานนี้มีผู้ชายหลายคนพยายามเข้ามาทักทาย
ขณะที่เธอกำลังทานอาหาร ชายที่นั่งตรงข้ามเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าที่ดูหม่นหมอง ขณะใช้ส้อมจิ้มเนื้อใส่เข้าปาก
หญิงสาวผมแดงมองตาม “มองอะไรอยู่?”
“ก็แค่คิดว่าท้องฟ้าวันนี้ยังถือว่าโอเคอยู่”
หญิงสาวคิดในใจว่า “จะพูดบ้าอะไรเนี่ย” เพราะแสงแดดเริ่มจางลงเรื่อย ๆ จนดูเหมือนบ่ายนี้ท้องฟ้าคงจะมืดครึ้ม
“มีแผนอะไรไหม? ฉันรู้สึกว่าท้องฟ้านี่เหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง”
วันนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกธรรมดา แต่หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร “แค่ภารกิจระดับต่ำ รอให้เรื่องมันเกิดขึ้นเองก็พอ”
หญิงสาวเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปสนุกแล้วกัน คุณก็กินต่อไปเถอะ”
พวกเขาเป็นแค่คู่หูชั่วคราวเท่านั้น และชายคนนี้ก็ดูไม่หล่อพอที่จะให้เธอเสียเวลามากนัก
“ไปเถอะ แต่อย่าประมาทล่ะ อย่าพลาดในภารกิจระดับต่ำเชียว”
“ฮึ! ประโยคนั้นเก็บไว้บอกตัวเองเถอะ”
หญิงสาวผมแดงเดินออกไปอย่างมั่นใจ ทำให้หลายสายตาจับจ้องมาที่เธอ
สถานบันเทิงบนเรือเฟยเยว่เปิดบริการ 24 ชั่วโมง บาร์บนชั้นสี่เต็มไปด้วยคนหนุ่มสาว ส่วนใหญ่เป็นคนที่เข้ามาเพราะบัตรเชิญของบรรดาเศรษฐี
เศรษฐีมักจะพาคนมาด้วยสองสามคน และคนที่พามาก็มักจะเชิญเพื่อนฝูงมาสมทบอีก จนทำให้ห้องพักบนชั้นสี่แทบจะเต็ม นั่นจึงทำให้บาร์กลายเป็นที่รวมตัวของผู้คนที่หวังจะหาคู่ครองร่ำรวย
ในฟลอร์เต้นรำ ร่างกายหนุ่มสาวเคลื่อนไหวอย่างร้อนแรง หญิงสาวผมแดงชื่อว่า "เชา ถง" ซึ่งครั้งนี้เป็นการทำภารกิจครั้งที่เจ็ดของเธอ เมื่อเทียบกับพวกหน้าใหม่ที่ทำเพียงสองหรือสามครั้ง เธอถือเป็นผู้มีประสบการณ์คนหนึ่ง
เมื่อเชา ถงเข้ามาในฟลอร์เต้นรำ ก็มีคนล้อมรอบทันที แต่เธอเพียงเดินข้ามฟลอร์เต้นรำไปยังห้องส่วนตัวบนชั้นสองของบาร์
เธอมีบัตรของชั้นสี่ และผู้ถือบัตรส่วนใหญ่จะอยู่ในชั้นนี้ ซึ่งเป็นที่รวมของคนที่มีฐานะจริง ๆ
เมื่อขึ้นไป เธอก็เห็น “เหยื่อ” ที่เธอเล็งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
ผู้ชายคนนั้นสูงเกือบหนึ่งเมตรเก้าสิบ สวมเสื้อแขนยาวสีเทาอ่อนพอดีตัวที่ไม่สามารถปิดบังกล้ามเนื้อที่แข็งแรงได้ เขาสวมกางเกงลำลองธรรมดา
ใบหน้าคมคาย คิ้วหนาดูเฉียบคม ดวงตาสะท้อนความดุดันบริสุทธิ์ จมูกโด่งเด่นทำให้เงาจากแสงไฟตกลงปิดบังครึ่งใบหน้า โดยรวมแล้วเขาดูมีลักษณะเป็นคนดุและน่าเกรงขาม
ถึงกระนั้น ก็ยังไม่อาจห้ามสาว ๆ รอบ ๆ จากการมองเขาอย่างสนใจได้ เชา ถงมีความมั่นใจว่าในชั้นสองนี้ ไม่มีใครเทียบเธอได้ในด้านรูปร่างและความงาม
น่าเสียดาย เมื่อคืนเธอกำลังจะทักทายเขา แต่เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปทันที ขายาวของเขาทำให้เธอไล่ตามไม่ทัน และเขาก็หายไปจากสายตาของเธอ
วันนี้ เธอจับเขาได้แล้ว เชา ถงสะบัดผมเล็กน้อย เดินเข้าไปอย่างมั่นใจ “คุณก็ออกมาเที่ยวคนเดียวเหรอ?”
แต่ชายหนุ่มไม่ได้แม้แต่จะมองเธอ เขายังคงมองฝูงชนที่กำลังเฉลิมฉลองอยู่ชั้นล่าง
เชา ถงไม่ใส่ใจ เธอยกมือสางผม “อยากดื่มอะไรสักแก้วไหม?”
ชายหนุ่มหันมามองเธอในที่สุด แต่สายตานั้นกลับนิ่งสงบ “ไม่สนใจ”
เมื่อได้ยินคำตอบ เชา ถงขยับตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น แต่ไม่ทันจะนั่งลง ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นทันทีและเดินจากไป
การกระทำนี้ทำให้สาว ๆ ที่เฝ้าดูอยู่หัวเราะคิกคัก
ใบหน้าของเชา ถงดูไม่ค่อยดีนัก เธอไม่มั่นใจว่าชายคนนี้เป็น “ผู้ทำภารกิจ” หรือเป็นคนในโลกของภารกิจนี้ แต่ถึงแม้จะเป็นผู้ทำภารกิจ เธอก็ไม่กังวลว่าจะทำให้เขาโกรธ
...
เสิ่นชงหรานอยู่ในห้องและอ่านคู่มือจนจบ เธอพบว่าการเดินทางครั้งนี้ของเรือเฟยเยว่จะผ่านหลายสถานที่ท่องเที่ยว โดยภูเขาปาจัวเป็นแค่จุดแรกเท่านั้น
อาจเป็นเพราะเมื่อวานผู้โดยสารสนุกสนานกันมาก จนไม่มีใครสนใจว่าทำไมไม่เห็นภูเขาปาจัว หรือถ้าเห็นก็ไม่มีใครคิดจะถามพนักงานบนเรือ
ในครัวด้านหลัง พนักงานกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารตั้งแต่เช้า เชฟหลายคนเริ่มตั้งกระทะและใส่น้ำมันเพื่อปรุงอาหาร
บางส่วนกำลังหั่นผัก เสียงของหม้อและกระทะดังขึ้นในครัวเป็นระยะ
ที่ห้องครัวด้านในสุด มีห้องเย็นซึ่งพ่อครัวผู้ช่วยหั่นเนื้อที่ละลายมาได้ครึ่งหนึ่งเพื่อนำไปเตรียมไว้ที่ครัวหลัง
ตอนนี้งานเกือบเสร็จแล้ว เหลือเพียงพ่อครัวผู้ช่วยคนเดียวที่กำลังหั่นเนื้ออยู่
เด็กหนุ่มพ่อครัวผู้ช่วยมีสายตาที่เหม่อลอย ขณะที่ยกมีดขึ้นและหั่นเนื้ออย่างแข็งทื่อ
ไม่นานก็มีคนเปิดประตูเข้ามา “เสี่ยวเสิ่น ฉันบอกให้ทำให้ไวหน่อยสิ! แค่เนื้ออีกนิดเดียวเอง ฉันไม่บ่นเรื่องที่นายตื่นสายแล้วนะ รีบหั่นเนื้อให้เสร็จแล้วเอาไปส่งที่ครัวหลังได้ไหม ได้ยินไหม?”
พ่อครัวผู้ช่วยที่หันหลังให้ประตูพยักหน้าอย่างช้า ๆ คนที่มาบ่นเหลือบตามองด้วยความหงุดหงิดก่อนปิดประตูแล้วกลับไปทำงานต่อ
เมื่อหั่นเนื้อชิ้นสุดท้ายเสร็จแล้ว พ่อครัวผู้ช่วยวางมีดลง ก่อนจะใช้มือซ้ายหยิบเนื้อหมูที่มีเลือดซึมอยู่ขึ้นมากัด เขาฉีกเนื้อชิ้นใหญ่เข้าปากและกลืนลงไปแทบจะทันที
เสียงเรียกเร่งรีบดังมาจากนอกประตูอีกครั้ง “เสี่ยวเสิ่น เสร็จหรือยัง!”
เขากลืนเนื้อชิ้นสุดท้ายลงไป แล้วจึงนำเนื้อส่วนที่เหลือใส่ลงในกะละมังเหล็กก่อนจะเดินออกไปอย่างแข็งทื่อ
...
เมื่อถึงเวลามื้อเที่ยง ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้มไปหมด เนื่องจากเมฆหนาทึบบดบังแสงอาทิตย์
เสิ่นชงหรานสังเกตมาตั้งแต่เช้าแล้วว่าเธอยังไม่เห็นภูเขาปาจัวที่ควรจะเห็นเลย
ผู้โดยสารบางคนบ่นว่าตนตื่นสายจึงพลาดไป ขณะที่บางคนก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะพวกเขาแค่มาเพื่อเพลิดเพลินกับบริการบนเรือ วิวทิวทัศน์ภายนอกไม่ได้สำคัญมากนัก
ถึงจะได้เห็น ก็คงเป็นเพียงการถ่ายรูปเพิ่มอีกไม่กี่ใบ
เสิ่นชงหรานรู้สึกว่ามันแปลก เธอต้องการไปถามพนักงานว่าทำไมถึงยังไม่เห็นสถานที่ท่องเที่ยวตามที่ระบุไว้ในคู่มือ
แต่เมื่อเห็นพนักงานยุ่งอยู่ เธอจึงคิดว่าจะรอให้หมดช่วงมื้อเที่ยงก่อนค่อยถาม
บนดาดฟ้าไม่มีคนมากนัก เสิ่นชงหรานก็ไม่ได้มีอะไรจะทำอยู่แล้ว เพราะโทรศัพท์ที่พกมาก็ไม่สามารถใช้งานได้ที่นี่ เธอจึงเลือกที่จะชมวิวแทน
เธอมองขึ้นไปบนก้อนเมฆ คิดในใจว่าภารกิจครั้งนี้จะมีฉากหลังเป็นพายุฝนอีกหรือไม่
ขณะกำลังเดินไปด้านหลัง เธอก็ชนเข้ากับร่างกายที่อบอุ่นอย่างไม่ทันตั้งตัว เสิ่นชงหรานรีบหันกลับมา เห็นชายร่างสูงคนหนึ่งที่มีท่าทางดุดัน
“ขอโทษค่ะ” เธอรีบกล่าวคำขอโทษ
ชายคนนั้นเพียงแค่ปรายตามองเธอโดยไม่พูดอะไร เมื่อเห็นว่าเขาไม่ถือสา เสิ่นชงหรานจึงพยักหน้าขอโทษอีกครั้งแล้วเดินอ้อมเขาไป โดยไม่กล้าหันกลับไปมอง
ไม่นานนัก เธอก็กลับมาจดจ่อกับสถานการณ์ของภารกิจในครั้งนี้ ขณะเดินไปรอบดาดฟ้าอีกครั้ง เธอก็ไม่พบชายคนนั้นอีกแล้ว
ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ เสิ่นชงหรานจึงตัดสินใจออกจากดาดฟ้า
เมื่อเธอเดินเข้าไปด้านใน ก็เห็นพนักงานคนหนึ่งที่มีท่าทางแปลก ๆ เขาขยับคออย่างกระตุกเป็นพัก ๆ
เสิ่นชงหรานจดจำใบหน้าด้านข้างของพนักงานคนนั้นไว้ แม้จะไม่แน่ใจ แต่การมีการ์ดป้องกันไว้บ้างก็ไม่เสียหาย
เธอเดินไปยังเคาน์เตอร์บริการ ซึ่งมีพนักงานหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ พนักงานสาวเห็นเธอจึงยิ้มและถามว่า “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
เสิ่นชงหรานตอบว่า “ฉันอยากจะถามว่าทำไมถึงยังไม่เห็นภูเขาปาจัวที่ระบุไว้ในคู่มือท่องเที่ยวเลย”
พนักงานหญิงยิ้มตอบ “ไม่ทราบว่าคุณตื่นตอนกี่โมงคะ อาจจะเป็นเพราะคุณตื่นสายไปค่ะ”
เสิ่นชงหรานตอบ “ฉันตื่นประมาณเก้าโมงเช้า ซึ่งไม่น่าจะสายเกินไปนะคะ”
เธอยังจำได้ว่าคู่มือระบุเวลาออกเดินทางต่าง ๆ ไว้ ซึ่งเวลาที่เรือเฟยเยว่เริ่มเดินทางเมื่อวานนี้ ตามปกติแล้ว การมองเห็นภูเขาปาจัวในช่วงหลังเก้าโมงเช้านั้นเป็นเรื่องที่ควรจะเกิดขึ้นได้
..........
