บทที่ 214 พูดผิดไปหรือเปล่า
ซูเล่อหยุนครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะกระซิบสั่งการทหารคนหนึ่ง เขาพยักหน้าแล้วรีบออกไปทันที
เวินหรูกุยมองนางอย่างหงุดหงิด
“คุณหนูซูจะทำอะไรอีก? ทำไมยังไม่ยอมจบ เถาฝุยเพิ่งเสียลูกไป ร่างกายก็ยังอ่อนแอ จะมีแรงมาวุ่นวายกับคุณหนูได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินดังนั้น เถาฝุยก็แสร้งทำเป็นอ่อนแรงจนแทบจะล้มลง
เวินหรูกุยตกใจ รีบประคองนางไว้แน่นในอ้อมแขน
ซูเล่อหยุนเห็นการแสดงตบตานี้ก็ยิ้มเย็น เอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความเสียดสี “เมื่อวานฉินฉีซวงเกือบต้องสังเวยชีวิตทั้งแม่และลูก ไม่มีใครในบ้านสนใจดูแล นางเพิ่งคลอดได้เพียงวันเดียว ก็ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง”
“แต่คุณชายเวินกลับมาปกป้องอนุภรรยาที่แท้งลูกราวกับเป็นแก้วตาดวงใจ คงคิดว่าสูญเสียลูกระหว่างคลอดนั้นไม่เจ็บปวดเท่ากับการแท้งลูกอย่างนั้นสิ”
“จะเปรียบกันได้อย่างไร...”
“เปรียบได้สิ” ซูเล่อหยุนพูดแทรกด้วยรอยยิ้มเย็นชา “อนุภรรยาย่อมเป็นที่รักมากกว่าภรรยาตามประเพณีอยู่แล้วนี่ การมีสาวงามหอมหวานอยู่ในอ้อมกอด ย่อมสุขสบายกว่าอนาคตอันรุ่งโรจน์เสียอีก ไม่ใช่หรือ”
เวินหรูกุยสะดุ้งเมื่อได้ยินนางพูด เขาลากเถาฝุยออกจากอ้อมแขน “เจ้ากลับไปพักเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เจ้าไม่ต้องห่วง”
เถาฝุยที่หวาดกลัวจะถูกไล่กลับไปในห้อง รู้ว่าหากกลับเข้าไป ฉินฉีซวงอาจถูกปล่อยตัว นางจึงต้องหาทางอยู่ใกล้เวินหรูกุยให้มากที่สุด เพื่อให้เขาเห็นว่านางถูกภรรยาหลวงรังแกขนาดไหน
นางเอ่ยด้วยเสียงอ่อนหวาน “คุณหนูซูพูดถูกเจ้าค่ะ พี่ฉินผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ ส่วนบ่าวแค่แท้งลูกเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงก็ไม่ตาย” นางทำท่าจะร้องไห้ “แต่บ่าวอยากช่วยคุณชายคลี่คลายเรื่องนี้ เพื่อความยุติธรรมของพี่ฉิน”
เวินหรูกุยยิ่งสงสารนางมากขึ้น เขาพยุงนางไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่เขาเพิ่งลุกจาก พร้อมพูดปลอบ “ข้าจะรีบจัดการทุกอย่างเอง”
จากนั้นเขาหันไปมองหลิวมามาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเตะนางเบาๆ “เจ้าไม่เห็นหรือว่าเจ้านายของเจ้าสวมเสื้อผ้าบางแค่ไหน ตอนเช้าเช้าอากาศยังหนาว เจ้าไม่คิดจะไปเอาเสื้อมาให้หน่อยหรือ ไม่มีตาเอาเสียเลย!”
ขณะพูดประโยคสุดท้าย เขาเหลือบมองซูเล่อหยุน
จางมามาไม่พอใจทันทีและโต้กลับ “พูดได้ดีจริง ๆ! คุณหนูของเรายังยืนอยู่ตรงนี้ แต่บางคนกลับได้สิทธิ์นั่งลงก่อน” นางพูดด้วยความเยาะเย้ย “เทียบกับคุณหนูจากตระกูลฉินแล้ว ช่างต่างกันลิบลับ!”
“แต่ก็ดีแล้วที่เป็นแค่คนจากตระกูลเล็กๆ ที่ไร้กฎระเบียบ เพราะถ้าคุณชายเวินสอบได้เป็นจอหงวน แล้วต้องให้คนอย่างนี้มาดูแลเรือน ก็คงจะกลายเป็นเรื่องขบขันไปทั้งเมืองแน่ๆ!”
ทันทีที่เถาฝุยนั่งลงบนเก้าอี้ นางเห็นสีหน้าของเวินหรูกุยที่แปรเปลี่ยนไปมา ทำให้นางไม่แน่ใจว่าควรนั่งต่อหรือลุกขึ้นยืนดี
ในใจของเถาฝุยเต็มไปด้วยความโกรธแค้น นางคิดว่าบ่าวของซูเล่อหยุนช่างน่ารำคาญพอๆ กับเจ้านายของพวกมัน
นางจึงไม่ลุกขึ้นและทำท่าออดอ้อน มองเวินหรูกุยด้วยสายตาน่าสงสาร “ในเมื่อคุณหนูซูยังยืนอยู่ บ่าวก็จะยืนด้วย ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”
จางมามากลอกตาด้วยความรำคาญ “โอ้ย ไม่ต้องหรอก เถาฝุยก็เป็นคนสำคัญมาก ถ้ายืนจนเป็นอะไรขึ้นมา ก็คงต้องโทษว่าเป็นความผิดของคุณหนูของข้าอีกแน่ๆ นั่งเถอะนะ!”
เวินหรูกุยโกรธจนคุมตัวเองไม่อยู่ พูดออกมาโดยไม่ยั้งคิด
“คุณหนูซู บ้านของท่านสอนบ่าวแบบนี้หรือ บ่าวกล้าพูดจาหยาบคายกับเจ้านายอย่างนี้ได้ด้วยรึ”
ซูเล่อหยุนทำหน้าฉงน ก่อนจะหันมองหน้าเถาฝุย ราวกับเพิ่งเข้าใจบางอย่าง “คุณชายเวินพูดถึงนางคนนี้หรือ ในบ้านของเรา อนุภรรยาก็แค่บ่าวคนหนึ่งที่มีหน้าที่รับใช้เจ้านาย ไม่ใช่เจ้านายหรอก”
ใบหน้าของเถาฝุยแดงก่ำด้วยความอับอาย นางเป็นเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ในลาน ทำให้นางรู้สึกอึดอัดราวกับนั่งบนเข็มแหลม
เวินหรูกุยจ้องมองซูเล่อหยุนอย่างเย็นชา “ดูท่าว่าคุณหนูซูตั้งใจมารังแกเถาฝุยเพื่อแก้แค้นแทนฉินฉีซวงสินะ”
ซูเล่อหยุนแสร้งทำเป็นตกใจ “เจ้านายจะรังแกบ่าวได้อย่างไร ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้เลย อย่างไรก็ตาม...” นางหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
“เรื่องในวันนี้ช่างแปลกนัก ข้าแค่มาเพื่อหาคนผิดตัวจริงเท่านั้น หากวันนี้แค่ลงโทษบ่าวคนหนึ่งแล้วคิดว่าทุกอย่างจะจบลง พรุ่งนี้คนร้ายก็อาจหาโอกาสก่อเหตุอีก มันคงไม่ดีแน่”
เวินหรูกุยตวาดลั่น “นอกจากฉินฉีซวงแล้ว ใครอีกล่ะที่จะรังแกเถาฝุยได้ถึงเพียงนี้!”
หลิวมามาพูดเสริมด้วยความโกรธ “นั่นสิ! นายหญิงก็สุขภาพแข็งแรงดีมาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะตั้งท้อง คุณชายกับภรรยาเอกก็เมตตาให้กินรังนก คงไม่มีใครใช้โอกาสนี้มารังแกได้! ต่อให้ภรรยาเอกไม่ชอบนายหญิง แต่จะทำร้ายลูกของคุณชายได้อย่างไร”
“หรือเพราะนางไม่มีลูกเอง เลยไม่อยากให้คนอื่นมีลูกด้วย”
ซูเล่อหยุนโกรธจัด ตะคอกใส่หลิวมามา
“เจ้าบ่าวชั้นต่ำ! ดูแลเจ้านายของตัวเองไม่ได้ ยังมีหน้ามาใส่ร้ายป้ายสีภรรยาเอกอีก เรื่องราวยังไม่ทันได้ความ เจ้ากลับกล่าวหานางเสียแล้ว ช่างเป็นตุลาการที่ดีของตระกูลเวินจริงๆ!”
นางหันไปสั่งคนของตน “จับนางมาลงโทษ! ตบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!”
จางมามาอดรนทนกับหลิวมามามานานแล้ว เพราะนางเคยหาทางกลั่นแกล้งคุณหนูของตนหลายครั้ง และในเรื่องของอนุภรรยาของตระกูลฉิน นางคนนี้ย่อมต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน!
ไม่มีใครจะรอดไปได้ง่ายๆ แน่!
เมื่อคนของจวนซูโหวฟู่เริ่มลงมือตบ หลิวมามาก็ไม่กล้าแม้แต่จะหลบ ต้องรับมือไปเต็มๆ จนใบหน้าบวมเป่ง
นางหันไปมองเถาฝุยอย่างเว้าวอนให้ช่วยเหลือ
แต่เถาฝุยกลับเบือนสายตาหนี มือที่จับผ้าเช็ดหน้ากำแน่นจนบิดงออย่างอึดอัดใจ สุดท้าย นางจำใจลุกขึ้น ย่อตัวลงกับพื้นและคุกเข่าตรงหน้าเวินหรูกุย ร้องไห้ขอร้องว่า
“ท่านพี่ ได้โปรดเถอะเจ้าคะ ให้คนของคุณหนูซูหยุดเถอะ! หลิวมามารับใช้ข้าด้วยความซื่อสัตย์ นางดูแลข้าดั่งลูกในไส้ วันนี้ที่นางพลั้งพลาดล่วงเกินคุณหนูใหญ่ ก็เพราะเป็นห่วงข้ามากจนขาดสติ ขอท่านพี่เมตตานางสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ!”
เวินหรูกุยสงสารนางอย่างมาก รีบประคองเถาฝุยขึ้นมากอดปลอบใจไว้ พร้อมกับจ้องซูเล่อหยุนด้วยแววตาโกรธจัด
“คุณหนูซูพอใจหรือยัง สนุกพอแล้วใช่ไหม ตอนนี้ปล่อยคนได้หรือยัง!”
ซูเล่อหยุนแค่นยิ้มเย็นชา “ท่านพี่เวินพูดผิดไปหรือเปล่า ข้าหรือที่แสดงอำนาจใหญ่โต ข้านั่งดูพวกท่านสองคนทำตัวราวกับคู่รักนอกสมรสมาตั้งแต่เข้ามาแล้วต่างหาก!” คำพูดนั้นทำให้ทั้งเวินหรูกุยและเถาฝุยหน้าซีดเผือด สลับกับขึ้นสีแดงด้วยความอับอาย แต่พวกเขากลับไม่รู้จะตอบโต้กลับอย่างไร
ซูเล่อหยุนยังคงพูดต่อไปอย่างเยือกเย็น “ได้ยินว่าคุณชายเวินตั้งใจจะเข้ารับตำแหน่งในกรมซุ่นฝู่หรือกรมอาญา ใช่หรือไม่ หรือว่าข้าได้ยินผิด ด้วยความสามารถในการตัดสินคดีของท่านในวันนี้ ท่านคิดว่าจะมีหน้าพอไปทำงานที่นั่นได้หรือ?”
“เจ้า!” เวินหรูกุยโกรธจนกัดฟันกรอด