บทที่ 213 หย่าร้าง
“บ่าวของตระกูลเวินนี่ช่างกล้าหาญนัก คำพูดคำจาเสียดสีเจ้านายไปมา!” จางมk,kพูดเย้ยหยัน
“หรือตระกูลเวินมีกฎเกณฑ์กลับหัวกลับหาง บ่าวจะพูดอะไรก็ได้ ส่วนเจ้านายต้องฟังและทำตามอย่างว่าง่ายหรืออย่างไร”
จางมามาใช้ชีวิตมาครึ่งค่อนชีวิต ย่อมมองออกว่าในใจของหลิวมามาคิดอะไรอยู่
นางยิ้มเย็นพลางถามเวินหรูกุยว่า “หรือว่าตระกูลเวินคิดว่าตระกูลซูของพวกเรานั้นรังแกได้ง่าย เลยให้บ่าวออกมาดูถูกเจ้านายของเรา”
เวินหรูกุยทำหน้าตึงก่อนจะตะคอกใส่หลิวมามาทันที “ยังไม่ถอยไปอีก!”
นางที่ปกติแสนจะฉลาด ทำไมกลับกล้าลามปามต่อหน้าแขกเช่นนี้? นี่ไม่ใช่หาเรื่องใส่ตัวเองกับพ่อหรืออย่างไร!
เวินหรูกุยรีบเปลี่ยนเรื่อง “ยา ‘กุยชวี่’ ไม่ควรอยู่ในอาหารของหญิงตั้งครรภ์จริงๆ แต่หญิงชราที่ดูแลครัวบอกว่าเป็นอวี้ถงที่ใส่ยานี้ลงในข้าวต้มรังนก”
“คุณหนูซูคิดดูสิ บ่าวต่ำต้อยคนหนึ่ง กล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้หรือ ที่ข้าแค่ลงโทษนาง ยังถือว่ารักษาหน้าของคนเบื้องหลังไว้ คุณหนูควรขอบคุณข้าด้วยซ้ำ!”
เวินหรูกุยพูดพลางสายตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม
หลิวมามาก้มหน้า ยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะรีบปั้นหน้ากลับเป็นปกติ
ซูเล่อหยุนมองถ้วยข้าวต้มรังนกอย่างครุ่นคิด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
นางรู้จักยากุยชวี่ดี มันเป็นส่วนผสมสำคัญของยาชา หากใช้ทำให้หญิงแท้งก็ย่อมทำได้...
เมื่อสังเกตสีหน้าของหลิวมามา ซูเล่อหยุนก็ยิ่งเข้าใจทุกอย่าง
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหญิงชราผู้นี้ถึงดูไม่โกรธหรือร้อนใจแม้แต่เศษเสี้ยว เมื่อรู้ว่านายของตนแท้งบุตร
เมื่อความคิดกระจ่าง ซูเล่อหยุนยิ่งนิ่งสงบ “คุณชายเวินพูดถูก เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่อวี้ถงจะกล้าทำเอง”
หลิวมามาได้ยินเช่นนั้นก็สะดุ้ง ไม่เข้าใจว่านางกำลังวางแผนอะไร แต่กลับตอบรับง่ายดายเช่นนี้
ทันใดนั้น หลิวมามาก็คิดได้ว่าถึงแม้ซูเล่อหยุนจะเป็นคุณหนูรองแห่งตระกูลซู แต่เดิมก็เป็นเพียงหญิงบ้านนอกที่เพิ่งเข้ามาเมืองหลวง นางจะเคยเห็นโลกกว้างสักแค่ไหนกัน
อีกทั้ง คนบ้านนอกมักเลือกที่จะรักษาตัวรอด นางคงรู้ว่าทำอะไรไปก็ไร้ผล จึงตัดสินใจปล่อยผ่านไป
คิดเช่นนี้ หญิงชราก็ยิ่งลำพองใจ
ถึงจะมีคนคุ้มครองชีวิตของฉินฉีซวงไว้ได้ แล้วอย่างไร วันนี้นางจะได้เห็นเองว่าการสิ้นหวังเป็นอย่างไร!
ซูเล่อหยุนเห็นสีหน้าของหลิวมามอาชัดเจน นางแค่นเสียงเย็นชา
“ข้าย่อมรู้ว่ายากุยชวี่เป็นส่วนประกอบของยาชาชั้นเลิศ หายากและมีราคาแพง โรงหมอที่มียานี้เก็บไว้มีไม่กี่แห่งในเมือง อวี้ถงเป็นเพียงบ่าวต่ำต้อย อีกทั้งเจ้านายของนางเพิ่งคลอดลูก ย่อมไม่มีทางไปหาซื้อมาได้แน่”
เวินหรูกุยแสยะยิ้ม “คุณหนูซูช่างรอบคอบ” เขาชี้ไปยังชายคนหนึ่งที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “เจ้า บอกคุณหนูซูไป ว่าใครเป็นคนซื้อยานี้”
ชายที่คุกเข่าอยู่ตกใจกับการถูกลงโทษถึงขั้นพูดทุกอย่างอย่างรวดเร็วราวกับเทน้ำออกจากถัง “ขอรายงานคุณชาย ข้าน้อยชื่อหูหลิว ทำงานอยู่ที่ร้าน ไป๋เฉ่าถัง เมื่อเย็นวานนี้หญิงสาวคนนี้มาซื้อยา นางระบุชัดว่าต้องการแค่ยา ‘กุยชวี่’ และจะซื้อทั้งหมด อีกทั้งยังพึมพำว่า ‘ไม่รู้ว่ายาจะได้ผลหรือเปล่า’”
“ข้าน้อยเพิ่งเรียนวิชาแพทย์ได้ไม่นาน แต่รู้ว่าการซื้อลักษณะนี้ผิดปกติ คนส่วนใหญ่ซื้อยารักษาแผลหรือยาสำเร็จรูปเป็นชุด แต่น้อยนักที่จะซื้อยาชนิดเดียวทั้งหมด ข้าน้อยเลยลองถาม แต่นางไม่ยอมอธิบาย แถมข่มขู่ไม่ให้พูดเรื่องนี้กับใคร”
“ข้าน้อยนึกว่าเป็นสูตรลับอะไรบางอย่าง เลยไม่ถามต่อ พอเห็นนางให้เงินมากก็ไม่ได้เอะใจ คิดไม่ถึงว่ายานั้นจะถูกใช้เพื่อทำร้ายคน! ขอท่านได้โปรดเมตตา ปล่อยข้าน้อยไป ข้าน้อยต้องกลับไปทำความสะอาดร้าน ไม่อย่างนั้นจะถูกหักค่าแรง!”
ยามที่ยืนอยู่เตะเขาเข้าไปทีหนึ่งพร้อมตะคอก “พล่ามอะไรมากความ! สอบสวนเสร็จแล้วถึงจะปล่อยเจ้าไป!”
เวินหรูกุยหันมาถามซูเล่อหยุนอย่างเยาะเย้ย “คุณหนูซูมีข้อชี้แนะอะไรอีกไหม”
เขากลัวว่านางจะพูดเรื่องเขาให้ท้ายอนุภรรยาอีก จึงรีบเสริมต่อ “ฉินฉีซวงเป็นภรรยาที่แต่งงานกันตามประเพณี เรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด วันนั้นนางกับเถาฝุยอยู่ในห้องแล้วจู่ๆ ทั้งสองก็ล้มลง นางเข้าใจผิดคิดว่าเป็นฝีมือเถาฝุยก็ไม่แปลก”
“แม้ว่านางจะคลอดบุตรปลอดภัยทั้งแม่และลูก แต่นางยังเก็บความแค้นไว้ในใจ หวังทำลายเลือดเนื้อของตระกูลเวิน ซึ่งเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้ ถ้าข้าไม่ลงโทษอวี้ถงวันนี้ บิดามารดาข้าข้าคงสั่งให้หย่ากับนางไปแล้ว แบบนี้คงไม่ดีสำหรับใครทั้งนั้น คุณหนูซูย่อมเข้าใจใช่ไหม”
ซูเล่อหยุนยิ้มเย็น “คุณชายเวินพูดได้ตลกนัก การหย่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก”
เสียงของนางเย็นเยียบ ราวกับหยดน้ำแข็งตกลงบนผิวน้ำแข็งในทะเลสาบ
เถาฝุยที่แอบฟังอยู่ในห้องรู้สึกไม่พอใจ นางเปลี่ยนสีหน้าเป็นอ่อนแอและรีบวิ่งออกมา
“นายท่าน! อย่าหย่ากับฮูหยินเลยนะเจ้าคะ!”
“เถาฝุย เจ้าออกมาทำไม?” เวินหรูกุยรีบเข้าไปพยุงนางเมื่อเห็นนางหน้าซีดจนหัวใจแทบหยุดเต้น
ซูเล่อหยุนมองฉากตรงหน้าอย่างเย็นชา
ในวันที่ฉินฉีซวงคลอดบุตรอย่างยากลำบาก เถาฝุยแทบจะไม่โผล่มา แต่วันนี้กลับแสร้งทำตัวอ่อนแอเช่นนี้
เถาฝุยหลบอยู่ในอ้อมกอดของเวินหรูกุย พลางชำเลืองมองซูเล่อหยุน แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาเย็นชาราวน้ำค้างแข็ง นางก็สะดุ้งและเบือนหน้าหนี
เถาฝุยรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุถึงจิตใจ ไม่มีที่ให้หลบซ่อน นางคิดทบทวนทุกแผนอย่างรวดเร็วและแน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด ก่อนจะค่อย โล่งใจ
นางร้องไห้สะอื้นในอ้อมกอดของเวินหรูกุย “บ่าวได้ยินท่านพูดเรื่องจะหย่ากับฮูหยิน ก็ทนนอนเฉยไม่ไหว บ่าวเชื่อว่าฮูหยินไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แม้จะเข้าใจผิดคิดว่าบ่าวเป็นคนทำ แต่บ่าวไม่คู่ควรให้ท่านหย่ากับนางเพราะบ่าวหรอกเจ้าค่ะ!”
หยดน้ำตาใสเกาะแก้มซีดขาว ยิ่งทำให้นางดูบอบบางน่าสงสารจนเวินหรูกุยอดสงสารไม่ได้ เขากอดปลอบนางอย่างอ่อนโยน
ซูเล่อหยุนมองทั้งสองหยอกล้อกันอย่างไม่แยแส แล้วหันไปถามชายถือหีบยาที่เดินตามเถาฝุยออกมา “ท่านคือหมออวี๋ใช่หรือไม่”
ชายคนนั้นตอบอย่างถ่อมตน “ข้าชื่อซุน ข้าไม่กล้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดาหรอก”
ซูเล่อหยุนพยักหน้า “ขอถามท่านสักหน่อย ยากุยชวี่นี้ หากต้องการใช้เพื่อทำให้แท้ง ต้องใช้ปริมาณเท่าใด?”
หมอซุนยิ้มพลางลูบเคราแพะ “น้อยสุดก็สองเฉียน (ประมาณ 6 กรัม)”
ซูเล่อหยุนหันไปสั่งทหาร “ไปซื้อกุยชวี่สองเฉียนมาให้เร็วที่สุด”
หนึ่งในทหารรับคำ จากนั้นพุ่งตัวหายไปในความมืดทันที