บทที่ 151 ทูตจากเมืองหลวงลั่วจิง!
เฉิงไห่อันได้แต่อุทานในใจ สมแล้วที่เป็นกลุ่มคนระดับปรมาจารย์ยุทธ์ แม้แต่ในยามปกติก็ยังใช้ยาลูกกลอนเพื่อเสริมพลัง ไม่เหมือนเขาที่ต้องแทะขาแกะอย่างขมักเขม้น ดูเหมือนว่าเขายังคงยากจนอยู่ ไม่สามารถกินยาลูกกลอนเหมือนกินลูกอมได้ จะเรียกว่าร่ำรวยได้อย่างไร อินเยวี่ยเซินมู่มองดูทุกคนกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอขม...