บทที่ 13 พาลูกศิษย์ไปไนต์คลับ?
บทที่ 13 พาลูกศิษย์ไปไนต์คลับ?
ยามราตรีมาเยือน
ในขณะที่คนส่วนใหญ่กำลังเตรียมตัวพักผ่อน แสงไฟยามราตรีก็สว่างไสวขึ้น
ชายหนุ่มรูปงามและหญิงสาวมากมายกำลังก้าวเข้าไปในเมืองที่ไม่เคยหลับใหลแห่งนี้
เจียงเสี่ยวหรูเดินตามหลังเย่เหรินอย่างหวาดกลัว เธอกำลังดึงชายเสื้อของเย่เหรินเอาไว้
เธอมองไปที่ป้ายไฟขนาดใหญ่ของไนต์คลับแห่งหนึ่ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราวกับว่าเธอกำลังมองดูหายนะ
“ครูเย่ พวกเรากลับกันเถอะ...” เจียงเสี่ยวหรูขอร้องเย่เหริน
เธอไม่เคยคิดเลยว่าเย่เหรินจะพาเธอมาที่นี่
“กลับบ้านน่ะเหรอ?? ทำไมล่ะ?”
“เพราะที่นี่...ที่นี่มันไม่ใช่สถานที่ที่พวกเราควรจะมา...”
“พวกเรางั้นเหรอ? พวกเราคือใครกัน?”
เจียงเสี่ยวหรูรู้สึกเขินอาย เธออธิบายไม่ถูก เธอได้แต่พูดตะกุกตะกักออกมาว่า
“คือ...เอ่อ พวกเราไม่ควรจะมาที่นี่...”
เย่เหรินมองไปที่เจียงเสี่ยวหรูที่กำลังเขินอาย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหวัง
“เธอลืมไปแล้วเหรอ? ที่นี่มันถูกกฎหมายนะ”
“ถูกกฎหมายค่ะ”
“ในเมื่อที่นี่มันถูกกฎหมาย ทำไมพวกเราถึงมาที่นี่ไม่ได้ล่ะ? ในเมื่อพวกเราเป็นพลเมืองที่เคารพกฎหมาย”
พูดจบเย่เหรินก็จับมือของเจียงเสี่ยวหรูแล้วเดินเข้าไปในไนต์คลับ
เขาไม่สนใจเหตุผลของเจียงเสี่ยวหรูเลย
เลอวั่นอี้และหวังเสี่ยวหม่านที่กำลังซ่อนตัวอยู่ด้านข้าง พวกเธอได้เห็นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
“อาจารย์เลอ ท่านไม่เป็นไรนะคะ?”
“ฉันจะเป็นอะไรล่ะ? น่าจะเป็นเขามากกว่าที่จะแย่”
“บางที...บางทีครูเย่อาจจะแค่หิวน้ำ ก็เลยเข้าไปข้างใน”
หวังเสี่ยวหม่านกำลังคิดหนัก เหตุผลที่เธอพูดออกมามันช่างไร้สาระ
เลอวั่นอี้ไม่สนใจหวังเสี่ยวหม่าน
เธอเดินตรงไปที่ไนต์คลับด้วยสีหน้าเย็นชา
หวังเสี่ยวหม่านรีบวิ่งตามไปอย่างกังวล...
ภายในไนต์คลับ
ลูกบอลนีออนขนาดใหญ่กำลังหมุนอยู่ตลอดเวลา
เสียงเพลงที่เร้าใจ แสงไฟที่กะพริบ เหงื่อที่ไหลริน
และอากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำหอมและแอลกอฮอล์
มันเป็นส่วนผสมที่ลงตัว มันเป็นเวทย์มนตร์ชนิดหนึ่ง
“เสี่ยวหรู เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนสินะ?”
เย่เหรินถามเธอท่ามกลางเสียงเพลงจากดีเจ
ในตอนนั้นเอง เจียงเสี่ยวหรูไม่กล้าแม้แต่จะมองเย่เหริน
เธอได้แต่นั่งอยู่ที่มุมโซฟา เธอกำลังดื่มน้ำอัดลม
“ครูเย่ คุณนี่โชคดีจังเลยนะคะ”
ในขณะที่เย่เหรินกำลังคุยกับเจียงเสี่ยวหรู เสียงเย็นๆก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
เย่เหรินหันหลังกลับไปมอง
เขาได้เห็นหญิงสาวสองคน
เพียงแต่ว่าใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่...
“นี่มันอาจารย์ใหญ่เลอ???”
เย่เหรินยิ้มให้กับเลอวั่นอี้และหวังเสี่ยวหม่าน “มานั่งตรงนี้สิ!”
เย่เหรินดูเป็นธรรมชาติและใจกว้างมาก เลอวั่นอี้และหวังเสี่ยวหม่านถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
บทมันผิดพลาดรึเปล่า?
ในตอนนั้นเอง เย่เหรินควรจะเขินอาย และคลานเข้าไปใต้โต๊ะด้วยความอับอายเหรอ?
เลอวั่นอี้ได้ยินคำเชิญของเย่เหริน เธอแค่นเสียงเย็นชาออกมา
จากนั้นเธอก็นั่งลงบนโซฟาอย่างสง่างาม
เลอวั่นอี้พยายามแยกเย่เหรินและเจียงเสี่ยวหรูเอาไว้
หวังเสี่ยวหม่านไม่รู้จะทำอย่างไร เธอเลยนั่งลงข้างๆ เลอวั่นอี้
หลังจากที่ทุกคนนั่งลง ทั้งสี่ก็มองหน้ากันเงียบๆ
บรรยากาศภายในห้องดูเย็นยะเยือก
แตกต่างจากบรรยากาศอันหนาวเหน็บในห้องนี้
บรรยากาศของไนต์คลับกลับดูคึกคักมากขึ้น เพราะเลอวั่นอี้และคนอื่นๆ มานั่งอยู่ที่นี่
“ดูสิๆ ห้องนั้นน่ะ ห้องที่มีผู้หญิงสาม ผู้ชายหนึ่งคนแหนะ”
“ฉันไม่ได้ตาบอด พวกเธอสวยกันจริงๆ”
“โดยเฉพาะผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงกลางนั่น ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยขนาดนี้มาก่อน”
“สาวสวยที่นั่งข้างๆ เธอก็สวยเหมือนกันนะ”
“ฉันว่าสาวน้อยที่ดูน่ารักนั่นน่ะสวยที่สุดแล้ว”
“บ้าเอ๊ย ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน??”
“ฉันว่าเขาน่าจะเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่แน่ น่าอิจฉาชะมัด”
“ทำไมวันนี้ไวน์มันถึงได้เปรี้ยวขนาดนี้?”
“ไม่ใช่ไวน์ที่เปรี้ยวหรอก แต่มันคือหัวใจของคนเรามากกว่า”
ตั้งแต่เลอวั่นอี้และคนอื่นๆ มานั่งที่นี่ การสนทนาก็ไม่เคยหยุด
เลอวั่นอี้และหวังเสี่ยวหม่านต่างก็เป็นสาวงามที่สวยที่สุดในโลก
ด้วยการฝึกฝนอย่างยาวนาน มันทำให้ร่างกายของพวกเธอสมบูรณ์แบบ
ไม่ว่าใครก็ตามที่ยืนอยู่ตรงนั้น พวกเขาก็จะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน ยิ่งถ้าหากสาวงามทั้งสองนั่งอยู่ในห้องเดียวกันล่ะก็
ลูกบอลแสงไฟขนาดใหญ่ก็ยังไม่สามารถสู้แสงจากห้องนั้นได้
ส่วนอีกด้านหนึ่งของไนต์คลับ บนดาดฟ้า
มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาอย่างสบายๆ มือข้างหนึ่งลูบไล้ร่างกายของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขา
มีชายหลายคนที่สวมชุดสูทธุรกิจอยู่ใกล้ๆ เขา พวกเขากำลังเยินยอและชนแก้วกันอยู่ตลอดเวลา
“ครูฮั่น คุณเป็นอัจฉริยะจริงๆ ลูกชายของผมโชคดีมากที่ได้เป็นศิษย์ของคุณ”
“นั่นสิ ในสถาบันเกาอู่แห่งมหานครเวทมนตร์ ใครบ้างจะไม่รู้จักครูฮั่น ผู้สอนอัจฉริยะได้ล่ะ?”
“ครูฮั่น ฉันต้องขอบคุณครูฮั่นจริงๆ ที่ช่วยแนะนำลูกชายของฉัน หากไม่มีคำแนะนำของคุณ ลูกชายของฉันก็คงจะติดอันดับท็อปเท็นของการสอบกลางภาคไม่ได้แน่?”
ชายคนนี้คือครูฮั่น
เขาคือฮั่นฉุน ผู้สอนดาวรุ่งของสถาบันเกาอู่แห่งมหานครเวทมนตร์
อาจารย์ผู้มีพรสวรรค์ระดับแพลทินัม และเป็นผู้ปลุกพลังระดับ A
เขาและเลอวั่นอี้ต่างก็เป็นที่รู้จักในนามอัจฉริยะฝาแฝดในหมู่ครูชั้นปีหนึ่ง
ชั้นเรียนการศึกษาวิชาชีพของเขาก็เป็นหนึ่งในชั้นเรียนหลักชั้นนำในระดับชั้น
ฮั่นฉุนโบกมือพร้อมกับรอยยิ้ม “พวกเราก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้!”
ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของฮั่นฉุน พวกเขาก็ดูตื่นเต้นขึ้นมา
“ครูฮั่น ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ดื่มให้หมดแก้ว!” พูดจบชายวัยกลางคนก็หยิบเอาขวดเหล้าต่างประเทศขึ้นมาก่อนจะดื่มมันจนหมด
“พี่จาง ดื่มช้าๆ หน่อยสิ โอ้ ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ล่ะ?”
ถึงแม้ฮั่นฉุนจะพูดแบบนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขกับการถูกคนอื่นเยินยอ
ในขณะที่ชายทั้งหลายกำลังดื่มอย่างมีความสุข
เสียงพูดคุยของใครบางคนก็ดังเข้ามาในหูพวกเขา
ฮั่นฉุนเงยหน้าขึ้นมอง
เขาเป็นถึงผู้มีพลังระดับแพลทินัม ดังนั้นการมองเห็นของเขายอดเยี่ยมมาก ในสภาพแวดล้อมที่มืดมิดแบบนี้ เขาก็ยังสามารถมองเห็นเลอวั่นอี้และคนอื่นๆ ได้อย่างชัดเจน
เขารู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
ในฐานะผู้มีพลังระดับแพลทินัม ฮั่นฉุนคิดว่าเขาและเลอวั่นอี้ช่างเหมาะสมกันมาก
เขามักจะชวนเลอวั่นอี้ไปเที่ยว แต่ทุกครั้งก็จะถูกเลอวั่นอี้ปฏิเสธ
แต่ฮั่นฉุนไม่เคยคิดเลย
ว่าวันนี้เขาจะได้เจอเลอวั่นอี้ในไนต์คลับ
สิ่งที่ทำให้เขาไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือ ทำไมเลอวั่นอี้ถึงนั่งอยู่ในห้องเดียวกับเย่เหริน???
เย่เหริน ไม่ใช่เขาเป็นครูสอนชั้นเรียนห่วยๆ ที่กำลังจะโดนไล่ออกหรอกเหรอ?
เลอวั่นอี้กลับปฏิเสธอัจฉริยะอย่างเขา แถมยังไปดื่มกับคนล้มเหลวแบบนั้น
ใบหน้าของฮั่นฉุนดูเปลี่ยนไปจนไม่น่าดูเล็กน้อย
เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาก่อนจะเดินตรงไปยังเลอวั่นอี้