บทที่ 12 เลอวั่นอี้ผู้เดือดดาล
บทที่ 12 เลอวั่นอี้ผู้เดือดดาล
ที่จริงแล้ว เย่เหรินก็เคยถามระบบด้วยความอยากรู้อยากเห็น ว่าทำไมเจียงเสี่ยวหรูถึงเหมาะกับอาชีพนักเยียวยาแห่งรัตติกาล
ระบบไม่ได้ให้คำตอบอย่างชัดเจน
เพียงแค่อ้างอิงประโยคหนึ่งจากบทนำเกี่ยวกับการปลุกพลังของนักเยียวยาแห่งรัตติกาลเพื่อตอบสนองเขา
[การเกิด เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความตาย]
“นี่มันอะไรกัน เข้าใจยากชะมัด” เย่เหรินบ่นพึมพำ
เจียงเสี่ยวหรูเห็นเย่เหรินจ้องมองเธอและพูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ
เด็กสาวที่เห็นแบบนั้นคิดว่าเธอทำอะไรผิด
เธอพูดอย่างเขินอาย “ครูเย่ ครู...หนูไม่ได้ยินที่ครูพูด...”
คำพูดของเจียงเสี่ยวหรูดึงสติเย่เหรินกลับมา
เย่เหรินมองเจียงเสี่ยวหรูที่กำลังเขินอาย เขายิ้มออกมาเล็กน้อย
เจียงเสี่ยวหรูน่ะดีทุกอย่าง เพียงแค่บุคลิกของเธอนั่นแหละ ที่ต้องแก้ไข
เย่เหรินรีบเดินไปข้างหน้า
เขาหยิบเอาตำราที่อยู่ในมือของเจียงเสี่ยวหรูไปเก็บ
เมื่อเห็นแบบนั้นเจียงเสี่ยวหรูก็รีบวิ่งเข้ามาแย่ง
แต่เย่เหรินก็หลบได้อย่างง่ายดาย
“เสี่ยวหรู วันนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องใช้ตำรา”
เจียงเสี่ยวหรูรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนั้น
“แต่ครูเย่คะ ตามกฎของโรงเรียนแล้ว...”
เย่เหรินไม่ได้สนใจอะไรความกังวลที่เจียงเสี่ยวหรูมี เขาเลือกที่จะถามเธอกลับ
“ถ้าหากคุ้นเคยกับกฎเป็นอย่างดี งั้นบอกครูสิว่า กฎข้อแรกของโรงเรียนคืออะไร??”
เจียงเสี่ยวหรูท่องจำกฎทุกข้อได้ขึ้นใจ “กฎข้อแรกคือ เคารพอาจารย์ เคารพในวิถี...”
ก่อนที่เจียงเสี่ยวหรูจะท่องจำเสร็จ เธอก็ถูกขัดจังหวะโดยเย่เหริน
“เอาล่ะ งั้นก็ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ เคารพอาจารย์ เข้าใจรึเปล่า?”
“เข้า...เข้าใจแล้วค่ะ”
“ดี วันนี้ฉันสั่งให้เธอไม่ต้องอ่านตำรา ทำตามทุกอย่างที่ฉันบอก”
พูดจบเย่เหรินก็เดินไปที่ประตูโรงเรียนอย่างเท่ๆ
เจียงเสี่ยวหรูเห็นเย่เหรินกำลังเดินไปที่ประตูโรงเรียน เธอก็พูดออกมาอย่างกังวล
“แต่...แต่ครูเย่คะ ตามกฎของโรงเรียนแล้ว นักเรียนปีหนึ่งจะออกจากโรงเรียนโดยไม่มีเหตุผลไม่ได้...”
เสียงของเจียงเสี่ยวหรูเบาลงเรื่อยๆ
การเคารพครู และการเคารพในศีลธรรม คือข้อแรก
แต่ครูกลับไม่ทำตามกฎ...
ในตอนนั้นเอง เจียงเสี่ยวหรูรู้สึกเป็นครั้งแรกในชีวิต กฎเกณฑ์และระเบียบที่เธอสร้างขึ้นในใจกำลังพังทลายลง
มันเหมือนกับข้อผิดพลาดของโปรแกรมคอมพิวเตอร์...เธอตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เธออยากจะหนีกลับไปในที่ที่เธอคุ้นเคย แต่เธอก็นึกถึงตอนที่เย่เหรินปกป้องเธอเอาไว้ในห้องเรียน
เจียงเสี่ยวหรูลังเล...
ไม่นานนักเจียงเสี่ยวหรูก็กัดฟัน เธอรีบเดินตามเย่เหรินไป
เย่เหรินมองดูทั้งหมดที่เกิดขึ้น มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“เสี่ยวหรู ฉันสั่งให้เธอเดินข้างๆ ฉัน”
“แต่...แต่”
“เธอไม่เคารพฉันแล้วเหรอ?”
“ค่ะ ค่ะ”
จากนั้นเย่เหรินก็พาเจียงเสี่ยวหรูขึ้นรถสปอร์ตของเขา พวกเขาออกจากโรงเรียนไปอย่างราบรื่น
หลังจากที่เย่เหรินพาเจียงเสี่ยวหรูออกไปได้ไม่นาน
ประตูห้องทำงานของเลอวั่นอี้ก็ถูกเปิดในทันที
เลอวั่นอี้กำลังยุ่งอยู่กับการค้นหาว่าอัจฉริยะที่ซ่อนตัวอยู่คือใคร เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
“เสี่ยวหม่าน เกิดอะไรขึ้น???”
หวังเสี่ยวหม่านมองไปที่เลอวั่นอี้ด้วยความกังวล “อาจารย์เลอ มีเรื่องหนึ่งที่ฉันจะต้องรายงานค่ะ”
เลอวั่นอี้ได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของหวังเสี่ยวหม่าน เธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง “เจออัจฉริยะคนนั้นแล้วเหรอ???”
หวังเสี่ยวหม่านส่ายหัว เธอยิ้มเจื่อนๆ “เป็นเรื่องครูเย่ค่ะ ครูเย่พานักเรียนคนหนึ่งออกจากโรงเรียน...”
“นักเรียนเหรน ผู้หญิง หรือผู้ชาย???”
“นักเรียนผู้หญิง...นักเรียนผู้หญิงค่ะ”
“ปั๊ง!” เสียงดังอะไรบางอย่างดังขึ้นบนโต๊ะทำงานของเลอวั่นอี้ ปากกาถูกเลอวั่นอี้หักเป็นสองท่อน
“อาจารย์เลอ ท่าน...ท่านไม่เป็นไรนะคะ?”
เลอวั่นอี้ดูสงบนิ่ง “ฉันจะไปเป็นอะไรล่ะ? ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
จากนั้นเธอก็หยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ประตู
“อาจารย์เลอ ท่านจะไปไหน?!”
“ไปเผาใบไม้”
พูดจบเธอก็ออกจากห้องทำงานไป ปล่อยให้หวังเสี่ยวหม่านรู้สึกงุนงง
เผา....เผาใบไม้งั้นเหรอ???
หวังเสี่ยวหม่านคิดทบทวน ก่อนจะรีบวิ่งตามเลอวั่นอี้ไป
ไม่มีใครรู้จักอาจารย์เลอดีไปกว่าเธอ
อาจารย์เลอเป็นคนที่ใจเย็นมากก็จริง
แต่พอเป็นเรื่องของเย่เหริน เธอกลับไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้
ในตอนนั้นเอง เธอก็กลัวว่าเลอวั่นอี้จะไปเผาใบไม้จริงๆ
บนรถสปอร์ต
หวังเสี่ยวหม่านกำลังเกลี้ยกล่อมเลอวั่นอี้
“อาจารย์เลอ ฟังฉันก่อนนะ บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่ท่านคิดก็ได้ บางทีครูเย่ อาจจะแค่พานักเรียนคนนั้น...เอ่อ ไปเยี่ยมบ้านล่ะมั้ง?”
“นี่เธอพูดอะไรออกมา?”
“อาจารย์เลอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ท่านจะต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองนะ...”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ฆ่าเขาหรอก”
“แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ แบบนี้ก็ดีแล้ว”
“ฉันจะเผาแค่ใบไม้และรากของมันก็พอ”
หวังเสี่ยวหม่านได้ยินประโยคนั้น หัวใจของเธอก็จมดิ่งลงไป
ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว ปล่อยให้มันพังไปซะ
เย่เหรินที่กำลังขับรถอยู่ เขาไม่รู้เลยว่าเลอวั่นอี้กำลังตามหลังมา
เขายังคงคุยกับเจียงเสี่ยวหรู
“เสี่ยวหรู ผ่อนคลายซะ คิดว่าวันนี้เธอออกมาพักผ่อนก็แล้วกัน”
เจียงเสี่ยวหรูที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มออกมา
รอยยิ้มที่ดูเขินอาย