บทที่ 11 เด็กสาวผู้จริงจัง

บทที่ 11 เด็กสาวผู้จริงจัง

“สิ่งสำคัญอันดับแรกของการเป็นนักบำบัดที่ดีก็คือ ต้องมีจิตใจที่ดี และปฏิบัติตามกฎ...”

หญิงสาวหลับตาอ่านตำรา เธอไม่รู้เลยว่าเย่เหรินกำลังยืนอยู่ข้างๆ เธอ

เมื่อได้ยินว่าห้องเรียนเงียบสนิท จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงใดๆ

เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอเห็นเย่เหรินกำลังยิ้มให้เธอ เด็กสาวตกใจจนจึงรีบลุกขึ้นยืน

ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็ยังโค้งคำนับให้กับเย่เหรินอย่างสุภาพ

“เย่...ครูเย่ หนูไม่รู้ว่าครูอยู่ที่นี่”

เย่เหรินพลิกตำราของเด็กสาว เขาถอนหายใจออกมา

“หลักการพื้นฐานของการเยียวยาด้วยพลังวิเศษ... เจียงเสี่ยวหรู ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเรียนรู้สิ่งที่เธอต้องเรียนในปีสองไปแล้ว เก่งมาก”

ทันทีที่เย่เหรินพูดจบ ใบหน้าของเจียงเสี่ยวหรูก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

เธอรู้สึกอับอายอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จะพูดอะไร หัวสมองของเธอกำลังสับสน ในตอนนั้นเองเธอก็เผลอพูดออกไปว่า

“ค่ะ...ขอโทษด้วยค่ะครูเย่ ฉันจะไม่ท่องตำราอีกแล้วค่ะ!!”

ทันทีที่เธอพูดจบ ห้องเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นทำให้เจียงเสี่ยวหรูยิ่งสับสนมากขึ้น

เธอขดตัวด้วยความประหม่าอยู่ที่มุมห้อง เธอกำลังขยี้ชายเสื้ออย่างกังวล

เย่เหรินที่เห็นแบบนั้น เขายังคงนิ่งเงียบ

ในห้องเรียนแห่งนี้ คนที่ตั้งใจเรียนจะถูกหัวเราะเยาะ แถมยังต้องขอโทษอาจารย์จนไม่กล้าท่องตำราอีกงั้นเหรอ??

นี่มันเรื่องตลกอะไรกันล่ะเนีย?

“หัวเราะอะไรกัน?”

น้ำเสียงของเย่เหรินดูสงบนิ่ง แต่มันกลับทรงพลัง

ประโยคง่ายๆ นั้นทำให้เสียงหัวเราะหยุดลงทันที

“ฉันกำลังถามพวกแกอยู่ว่า ขำอะไรกัน?”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเย่เหริน นักเรียนส่วนใหญ่ก็นิ่งเงียบ

“ครูเย่ เธอน่ะตั้งใจเรียนมากก็จริง แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังใช้ทักษะการเยียวยาระดับต่ำสุดไม่ได้ พวกเราเลยคิดว่าการเรียนน่ะมันไม่มีประโยชน์”

เสียงพูดของใครบางคนดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียน

คำพูดนั้นเอง

ทำให้เจียงเสี่ยวหรูยิ่งอับอาย

เจียงเสี่ยวหรู

เด็กที่สามารถปลุกพรสวรรค์ในการเยียวยาขึ้นมาได้ แต่กลับใช้ทักษะการรักษาระดับต่ำสุดไม่ได้ มันเป็นปัญหาที่ติดตัวเธอมานาน

เธอเรียนอย่างหนักทุกๆ วัน ตั้งใจทำการบ้านมากกว่าใครๆ และปฏิบัติตามกฎระเบียบมากกว่าใครๆ

เป็นนักเรียนที่เชื่อฟังและเรียบร้อยที่สุดในสายตาของครูทุกคน

แม้แต่คะแนนทฤษฎีก็ยังติดอันดับหนึ่งของทั้งระดับชั้น

แต่ผลการปฏิบัติจริงของเธอกลับแย่ที่สุดในโรงเรียน

อ้างอิงตามระบบของโรงเรียน

ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของเจียงเสี่ยวหรู หากเจียงเสี่ยวหรูยังไม่สามารถผ่านการทดสอบการต่อสู้จริงในระดับต่ำสุดได้

เธอจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน

และเมื่อได้ฟังคำพูดของเพื่อนร่วมชั้น สถานการณ์ที่เป็นอยู่ก็ยิ่งน่าอับอาย

มันเหมือนกับศรเย็นที่แทงทะลุหัวใจของเจียงเสี่ยวหรู

ความเศร้าและความคับข้องใจพวยพุ่งเข้ามาในใจของเธอ ดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ

เย่เหรินมองไปที่นักเรียนทั้งหลาย เขานิ่งเงียบ

นี่มันห้อง 2 ชั้นปีที่ 1

ห้องเรียนเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความคิดที่ว่า ‘การเรียนไม่มีประโยชน์’ เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยการกินดื่มเล่น

การตั้งใจเรียนอย่างหนักกลับกลายเป็นเรื่องตลก

ทุกคนต่างติดอยู่ในห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง พวกเขาไม่คิดจะหนีออกไป กลับพยายามดึงคนอื่นให้ลงไปในห้วงแห่งนั้นกับพวกเขา

ถ้าหากอยากจะให้ชั้นเรียนนี้พลิกกลับมา ถ้าหากอยากจะทำให้ชั้นเรียนนี้เก่งกาจขึ้น

เย่เหรินจะต้องแก้ไขบรรยากาศของชั้นเรียนนี้ให้ได้ซะก่อน

ในเมื่อกรณีของเจียงเสี่ยวหรูกลายเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการเรียนนั้นไม่มีประโยชน์

สิ่งที่เย่เหรินต้องทำก็คือ โค่นล้มหลักฐานที่ไม่อาจปฏิเสธไม่ได้นี้ซะ!!

เย่เหรินเดินไปหาเจียงเสี่ยวหรูอย่างเงียบๆ

เขาปกป้องเจียงเสี่ยวหรูจากสายตาของทุกคน

“ฉันจะไม่สืบหรอกนะว่าใครเป็นคนพูด ฉันรู้ว่าพวกแกทุกคนมีความคิดแบบนั้นอยู่”

“พวกแกทุกคนกำลังหัวเราะเยาะคนที่ตั้งใจอย่างหนัก กำลังหัวเราะเยาะคนที่ทำงานไร้สาระ และพยายามสนับสนุนความคิดที่ว่าการเรียนไม่มีประโยชน์ของตัวเอง”

“แต่นั่นคือเหตุผลที่พวกแกไม่พยายามกันเหรอ?”

“ทุกคนที่นี่สอบเข้าสถาบันเกาอู่แห่งมหานครเวทมนตร์ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง ทุกคนต่างก็มีคุณสมบัติที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้พวกแกกลับไม่เต็มใจที่จะก้าวไปข้างหน้า ไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้ตัวเองเหมือนกับโคลนตมที่ใครๆ ก็เหยียบย่ำได้”

เย่เหรินมองไปรอบๆ สายตาที่เฉียบคมในดวงตาของเขาทำให้นักเรียนทุกคนก้มหน้าลง

“พวกแกคิดว่าการตั้งใจอย่างหนักนั้นไร้ประโยชน์ พวกแกเยาะเยาะคนที่พยายาม ถามจริงๆ เหอะ ความจริงแล้วพวกแกน่ะไม่ได้กำลังดูถูกตัวเองอยู่เหรอ?”

“เมื่อเจออุปสรรคเพียงเล็กน้อย พวกแกก็เลือกที่จะหนี

กลัวว่าตัวเองจะไม่ใช่อัญมณี พวกแกก็เลยไม่คิดจะลองฝึกฝน

แต่ในใจลึกๆ ก็คิดว่าตัวเองเป็นอัญมณี มันทำให้รู้สึกพึงพอใจ แต่ก็กลัวความจริง พวกแกเลยหนีเข้าไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ

อยู่ที่นี่ ในโลกที่สามารถปลอบโยนตัวเองได้ แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สว่างไสว”

คำพูดของเย่เหรินตรงประเด็นทุกอย่าง

นักเรียนที่อยู่ที่นั่นพูดไม่ออก บางคนถึงกับหน้าแดงด้วยความอับอายและความโกรธ

เย่เหรินและเจียงเสี่ยวหรูยืนอยู่ตรงกลางแท่นบรรยาย

“ความพยายามของเจียงเสี่ยวหรูไม่เคยสูญเปล่า วันหนึ่งเธอจะโผล่ออกมาจากรังไหม เธอจะกลายเป็นผีเสื้อ และยืนหยัดต่อหน้าทุกคนได้อีกครั้ง”

“ฉันรู้ว่าพวกแกอาจจะไม่พอใจ แต่จำสิ่งที่ฉันพูดเอาไว้ให้ดี วันหนึ่งพวกแกจะได้เห็นกับตาตัวเองว่า เจียงเสี่ยวหรูจะพิสูจน์ให้พวกแกได้เห็นถึงประโยชน์ของการเรียน และการตั้งใจอย่างหนักเอง!”

เย่เหรินหันไปทางเจียงเสี่ยวหรู

“เจียงเสี่ยวหรู ตามฉันมา”

เจียงเสี่ยวหรูมองไปที่เย่เหรินอย่างว่างเปล่า

ในตอนนั้นเอง ภายใต้แสงแดด วันนี้เย่เหรินดูเหมือนกับเทวดาที่ลงมาจากสวรรค์

“ค่ะ...ค่ะ ครู”

เจียงเสี่ยวหรูกอดตำราของเธอ เธอเดินตามเย่เหรินออกจากห้องเรียนไป

นักเรียนที่เหลือต่างก็มองหน้ากัน

ที่ทางเดิน

เย่เหรินเดินนำหน้า เจียงเสี่ยวหรูเดินตามหลัง

สองคนกำลังเดินตามกัน

เย่เหรินเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า

ตราบใดที่เขายังคงเดินเร็ว เจียงเสี่ยวหรูก็จะเดินตามเขาเร็วขึ้น ถาหากเขาเดินช้าลง เจียงเสี่ยวหรูก็จะเดินช้าลง

เธอไม่ยอมเดินเคียงข้างเขา

“เสี่ยวหรู ไม่ต้องเกร็งแบบนั้นก็ได้”

เจียงเสี่ยวหรูส่ายหน้าอย่างจริงจัง “ตามกฎของโรงเรียนแล้ว พวกเราต้องเคารพครู การเดินตามหลังครูครึ่งก้าวเป็นการแสดงถึงความเคารพค่ะ”

เย่เหรินส่ายหัวอย่างหมดหวัง

“แล้วแต่เธอก็แล้วกัน แต่เธอยังถือตำราอยู่ทำไม?”

“ครูเย่คะ ตามกฎของโรงเรียน พวกเราจะต้องทบทวนเนื้อหาในตำราทุกๆ วันค่ะ หนูต้องอ่านมันตลอดเวลาค่ะ”

เย่เหรินเห็นเจียงเสี่ยวหรูทำทุกอย่างตามกฎของโรงเรียน

เย่เหรินหยุดเดิน เขาหันหลังกลับไปมองเด็กหญิงที่ดูจริงจังอยู่ตรงหน้า เขายิ้มออกมาอย่างหมดหวัง

เย่เหรินนึกถึงข้อมูลของเจียงเสี่ยวหรูจากระบบ

เจียงเสี่ยวหรู

เพศหญิง อายุ 19 ปี

พลังตื่นรู้: พรสวรรค์ในการเยียวยาระดับ B

การฝึกฝนในปัจจุบัน: การฝึกฝนร่างกายสถาบันเกาอู่แห่งมหานครเวทมนตร์ 2.0 (เวอร์ชั่นสาธารณะ)

ข้อดี: มีระบบความรู้ในด้านผู้เยียวยาที่สมบูรณ์แบบ และเชี่ยวชาญทักษะพื้นฐานของนักบวชทั้งหมด

ข้อเสีย: ไม่สามารถใช้พลังในการเยียวยาได้

แผนการแนะนำ:

เข้ากันได้ดีกับอาชีพนักเยียวยาแห่งรัตติกาล แนะนำให้สืบทอดอาชีพนักเยียวยาแห่งรัตติกาล ข้อมูลการรับมรดกเฉพาะมีดังนี้...

พูดตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เหรินได้ยินว่าเจียงเสี่ยวหรูเหมาะกับการสืบทอดเป็นนักเยียวยาแห่งรัตติกาล

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

การสืบทอดอาชีพ มันคือวิธีการฝึกฝนของพรรคและสำนัก

มันแตกต่างจากความสามารถที่ตื่นขึ้นมา และการสืบทอดสายเลือดของตระกูลขุนนาง

พรรคและสำนักต่างๆ มีวิธีการฝึกฝนเป็นของตัวเอง โดยเฉพาะพรรคใหญ่ที่มีความเชื่อทางศาสนา

สิ่งที่พวกเขาเรียกว่าเทพเจ้านั้น จะมอบพลังและการสืบทอดให้

พรรคต่างๆ จะออกตามหาและดึงดูดผู้สืบทอดที่เหมาะสมกับระบบของตนเองในหมู่มนุษย์

อย่าง มรดกทูตสวรรค์ และมรดกพาลาดิน

พระพุทธรูปโบราณ และพระโพธิสัตว์ในวิหารหลวง

ยิ่งผู้สืบทอดมีความเหมาะสมกับมรดกมากเท่าไหร่ ความสมบูรณ์ของมรดกก็จะยิ่งสูงขึ้น ผลลัพธ์ก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

มรดกของผู้เยียวยาแห่งรัตติกาลมาจากพลังพิเศษที่ยิ่งใหญ่ พลังของสามปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำ โรงเตี๊ยมอิสระ

ในโลกใบนี้ คนที่นี่เป็นทั้งคนดีและคนชั่ว ทำทุกอย่างตามใจชอบ เทพเจ้าที่พวกเขานับถือก็เป็นพวกนอกรีตและมีความเป็นตัวของตัวเอง

มรดกมากมายหลายอย่างไม่เคยได้มีผู้สืบทอดแม้แต่คนเดียว

เช่นเดียวกับนักเยียวยาแห่งรัตติกาลที่เจียงเสี่ยวหรูเหมาะสม

ถ้าวันนี้เย่เหรินไม่ได้ยินคำแนะนำจากระบบ

เขาอาจจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเส้นทางการสืบทอดอาชีพนี้เลยในชีวิต

แต่ตามข้อมูลจากระบบ

มรดกของนักเยียวยาแห่งรัตติกาลนั้นแข็งแกร่งมาก

เป็นหนึ่งในมรดกแห่งอาชีพชั้นนำ

และเป็นหนึ่งในความลับของโรงเตี๊ยมอิสระ แต่มันไม่มีใครสืบทอดได้สำเร็จ