ตอนที่ 83 ถ้าไม่พูด ผมจะถือว่าตกลง

"ฉิวเอ๋อร์...”

หลี่หยวนเรียกเบาๆ สองครั้ง

แต่มู่ฉิวไม่มีปฏิกิริยา

ลมหายใจของเธอคงที่ ดูเหมือนจะหลับไปแล้วจริงๆ

หลี่หยวนอดใจไม่ไหวอีกต่อไป

เขาขยับเข้าไปใกล้มู่ฉิวและสูดหายใจเข้าลึกๆ

ทันใดนั้น กลิ่นหอมก็โชยเข้าจมูก ทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้ม

"เธอนอนหลับแล้ว ฉันกอดเธอหน่อยก็คงไม่เป็นไร...”

หลี่หยวนบอกตัวเอง

เขายกแขนขวาขึ้น ค่อยๆโอบเอวมู่ฉิวอย่างเบามือ

ร่างบอบบางในอ้อมแขนตึงเล็กน้อย

จากนั้นก็อ่อนลง

หลี่หยวนไม่ได้สังเกต เขาจมดิ่งกับกลิ่นผมและกลิ่นหอมของชุดนอนเธอ

รูปร่างของมู่ฉิวดูบอบบาง

แต่พออยู่ในอ้อมแขน

จากนั้นหลี่หยวนถึงรู้สึกได้ว่าตัวเธอนุ่มแค่ไหน ซึ่งซ่อนอยู่ใต้ชุดทหาร

เขาอยากจะหยุดเวลาไว้

เอาหน้าซุกผมของเธอและสูดหายใจเข้าลึกๆ

ไม่นาน หลี่หยวนก็ไม่พอใจแค่นี้

เขาลูบไล้เอวของมู่ฉิว สอดมือเข้าไปใต้เสื้อนอน

ท้องของมู่ฉิวนุ่มนิ่ม อุ่น  เหมือนหยกและผ้าไหมชั้นดี

หลี่หยวนหายใจเร็วขึ้น

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟ

เขาเอาแก้มถูคอมู่ฉิว มือขวาที่ลูบท้องของเธอเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ

พอหลี่หยวนสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

ก็มีมือคว้ามือเขาไว้

หลี่หยวนตกใจ

เขารออยู่พักหนึ่ง

มู่ฉิวนอกจากจะจับมือเขาไว้ เธอก็ไม่ได้ทำอะไร

แม้แต่ชายเสื้อนอนที่ถูกเขาดึงขึ้นก็ไม่ได้ถูกดึงลง

“ที่แท้เธอก็แกล้งหลับ...”หลี่หยวนรู้ทัน

มู่ฉิวเป็นคนเย็นชาและหัวโบราณ

ถ้าพวกเขายังคงรักษาระยะห่างคงไม่มีอะไรคืบหน้า

เขาต้องใช้ยาแรง บังคับให้เธอพูดออกมา

หลี่หยวนลุกขึ้นทันที

เขาสะบัดมือมู่ฉิว จับมือเธอไว้ กดไว้เหนือหัว จ้องมองดวงตาของเธอ

หลี่หยวนเคลื่อนไหวเร็วมาก

มู่ฉิวยังไม่ทันได้ตอบสนอง มือของเธอก็ถูกกดไว้บนหมอน

เธอมองดูเขาอย่างว่างเปล่า

ริมฝีปากสีแดงเหมือนเชอร์รี่เผยอขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังยั่วยวนให้ลิ้มลอง

ครู่หนึ่ง ดวงตาของมู่ฉิวก็เต็มไปด้วยความละอายใจ

เธอกำลังจะใช้พลังปราณสั่งสอนหลี่หยวน

แต่เธอก็เห็นหลี่หยวนมองดูเธอด้วยความรัก  "อาจารย์ ชอบผมไหม?”

ตูม--!!

สมองของมู่ฉิวดับวูบ

เธออ้าปากค้าง มองดูหลี่หยวนด้วยสายตาว่างเปล่า

"ผมจะนับถึงสาม ถ้าอาจารย์ไม่พูด ถือว่าอาจารย์ตกลง"

หลี่หยวนมองดูมู่ฉิว

เสียงของเขาหนักแน่นและจริงใจ

“...หนึ่ง”

“...สอง”

หลี่หยวนสูดหายใจ  “...สาม”

ในตอนนี้เอง มู่ฉิวก็เหมือนจะได้สติ

ใบหน้าเย็นชาของเธอแดงก่ำ  "ฉัน... ฉันไม่...”

"สายไปแล้ว"

หลี่หยวนขยิบตา เขายื่นมือไปลูบผมมู่ฉิว "ต่อจากนี้ไป อาจารย์เป็นแฟนผม”

“...แฟน”

มู่ฉิวพึมพำ

เธอรีบส่ายหัว หันหน้าหนี พูดอย่างหงุดหงิด  "ฉันไม่ยอมรับ!”

"หืม?”

หลี่หยวนยิ้มอย่างมีเลศนัย

เขายื่นมือออกไป จับใบหน้าของมู่ฉิวให้หันมา

ใบหน้าของมู่ฉิวสวยมาก

เหมือนหยกชั้นดี ขาวเนียน ไร้ที่ติ

ฝ่ามือของหลี่หยวนสามารถจับมันได้พอดี

เขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

"ปล่อย...”

มู่ฉิวดิ้นรน แต่เธอก็ไม่ได้ใช้แรงเลย

หลี่หยวนสัมผัสได้ถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายเธอ

ลมหายใจของเขาหนักขึ้น

เขาอดใจไม่ไหวอีกต่อไป

ก้มลงจูบมู่ฉิว

ร่างกายของมู่ฉิวแข็งเกร็ง เธอมองดูใบหน้าของหลี่หยวนที่เข้ามาใกล้

ค่อยๆ หลับตาลง

พอทั้งสองกำลังจะจูบกัน...ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากห้องนั่งเล่น

หลี่หยวนกับมู่ฉิวหันไปมองห้องนั่งเล่นพร้อมกัน

เสียงฝีเท้าดังไปทางห้องน้ำ

เบาเหมือนกลัวจะรบกวนหลี่หยวนที่นอนอยู่บนโซฟา

หลี่หยวนโล่งใจ

โชคดีที่เขาคิดการณ์ไกล ยัดหมอนไว้ใต้ผ้าห่ม ถ้าไม่เปิดไฟและมองดีๆ ก็คงไม่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน

ไม่งั้น ถ้าให้พ่อแม่ของมู่ฉิวรู้ว่าเขาแอบขึ้นเตียงมู่ฉิวตอนกลางคืน คงไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีก

สองสามนาทีต่อมา เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากห้องน้ำและกลับไปที่ห้องนอนใหญ่

‘จากเสียงฝีเท้า น่าจะเป็นพ่อของมู่ฉิว... แต่ห้องนอนใหญ่น่าจะมีห้องน้ำในตัวนี่...’

หลี่หยวนพึมพำในใจ

แต่เขาก็ลืมเรื่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว

เขามองดูมู่ฉิว กำลังจะทำต่อ

แต่วินาทีต่อมา

พลังจิตก็ยกเขาขึ้น เขากลิ้งไปมาบนเตียง เกือบตกเตียง

เขามองไปข้างหลัง

มู่ฉิวหันหลังให้เขา ขดตัวอยู่บนเตียง เหมือนหลับไปแล้ว

หลี่หยวนลูบหน้า เขาเลิกคิด

เขานอนลง หายใจเข้าลึกและหลับไป

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลี่หยวนตื่นแต่เช้า

มู่ฉิวยังคงหลับอยู่

หลี่หยวนจึงไม่ได้ปลุกเธอ

เขาไม่มีอะไรทำ เลยไปทำอาหารเช้า

ตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เพื่อฝึกให้เด็กๆ เป็นตัวของตัวเอง  คุณปู่ผู้อำนวยการจึงสอนให้เขาทำอาหารตั้งแต่อายุ 6 ขวบ

เด็กๆ ผลัดกันทำอาหารเย็น

พวกเขายังแข่งกันว่ากลุ่มไหนทำอาหารอร่อยที่สุด

หลายปีผ่านไป ฝีมือการทำอาหารของหลี่หยวนอาจจะไม่เก่งเท่าพ่อครัวมืออาชีพ แต่เขาทำอาหารบ้านๆ ได้อร่อย

...

ไม่นาน แสงอรุณก็ส่องสว่าง

มู่เยว่ฉินเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่

เธอกำลังจะทำอาหารเช้า แต่ก็เห็นหลี่หยวนอยู่ในครัว

ปล.หมดบุฟเฟ่ต์ตอนฟรี ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนน้า