ตอนที่ 81 ผมนอนบนโซฟาได้

แผง 'ประวัติ' ที่หลี่หยวนมองเห็นไม่ใช่การมองเห็นอนาคต

แต่มันเหมือนการเห็น 'ข้อมูล' ของคนคนหนึ่งหลังจากเขาเสียสละในอนาคต

โดยทั่วไป จะมีแค่สาเหตุและผลลัพธ์ของการกระทำ กระบวนการเรียบง่ายมาก

มันควรใช้เป็นแนวทางคร่าวๆ เท่านั้น

เช่น ตอนอยู่ที่กองบัญชาการกองพันทหารที่ 1476

บันทึกการต่อสู้ของผู้บังคับกองพันสวี่คือ:  [ปลายปี 236  เขาได้รับคำสั่งให้นำกองพันไปยังเมืองเทียนหยางเพื่อสร้างแนวป้องกัน และเกิดการระบาดของสัตว์อสูร สัตว์อสูรระดับราชา 2 ตัวบุกโจมตี เขาพยายามยื้อสัตว์อสูรระดับราชาตัวหนึ่ง เขาพ่ายแพ้  มีบุคคลลึกลับปรากฏตัว ฆ่าสัตว์อสูรระดับราชา ฝูงสัตว์อสูรไม่สามารถฝ่าแนวป้องกันได้]

ตลอดกระบวนการ ไม่มีการกล่าวถึงการทำงานของกองบัญชาการ การวางแผน กลยุทธ์ การร่วมมือระหว่างหน่วยต่างๆ

รวมถึงที่มาของบุคคลลึกลับและตำแหน่งที่สัตว์อสูรระดับราชาสองตัวปรากฏตัว

มีแค่ผลลัพธ์เดียวคือการปราบฝูงสัตว์อสูรสำเร็จ

นี่เป็นเหตุผลที่หลี่หยวนไม่ได้อยู่ที่กองบัญชาการ

แต่เข้าเมืองไปเยี่ยมคุณปู่ผู้อำนวยการและพ่อแม่ของมู่ฉิว

ก่อนที่สัตว์อสูรระดับราชาจะปรากฏตัว

ฝูงสัตว์อสูรก็คงไม่บุกโจมตี

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าสัตว์อสูรระดับราชาจะปรากฏตัวที่ไหน แต่เขาก็สามารถนั่งเครื่องบินทหารไปยังแนวหน้าภายในสิบนาที

อยู่ที่นี่หรือไม่ก็ไม่ต่างกัน

ในตอนนี้เอง การถ่ายทอดสดจากแนวหน้าก็กำลังจะจบลง พิธีกรกำลังสรุปและสรรเสริญทหารแนวหน้า

มู่เยว่ฉินถอนหายใจ "ถ้าเกิดการระบาดของสัตว์อสูรจริงๆ ครั้งนี้จะมีทหารกี่คนที่ตาย"

ตั้งแต่ปีแรกของยุคสมัยผู้บ่มเพาะ

จีนก็ไม่เคยสงบ

ดินแดนของจีนขยายใหญ่ขึ้นหลายร้อยเท่า บนภูเขาที่ทอดยาว สัตว์อสูรถือกำเนิดขึ้นทุกขณะ

พอจำนวนสัตว์อสูรถึงขีดจำกัด

สัตว์อสูรระดับ 5 ที่สามารถนำฝูงสัตว์อสูรได้ก็จะถือกำเนิดขึ้น

ยังไม่ต้องพูดถึงเผ่าพันธุ์ต่างดาวที่แพร่กระจายไปทั่วจีน พวกมันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และรุกรานอย่างต่อเนื่อง

ทุกปี ทหารจำนวนมากต้องเสียสละ

และทหารเหล่านี้

ก่อนเข้ากองทัพ พวกเขาก็เป็นที่รักของครอบครัว

"จริงสิ เสี่ยวหยวน"

มู่เยว่ฉินพูดอย่างลังเล "เธอ... กับเสี่ยวฉิวกลับมาครั้งนี้..."

หลี่หยวนพยักหน้า "พวกเราก็จะไปแนวหน้าพรุ่งนี้ วันนี้พวกเราลาพักกลับมาเยี่ยมครับ”

“เอาจริงๆ มันก็แปลกๆ เพราะฉิวเอ๋อร์กับผมไม่ได้อยู่ในคำสั่งรบ เธอเป็นพลเรือน ส่วนผมก็ไม่มีตำแหน่ง”

ในเอกสารของกองทัพ มู่ฉิวถูกจัดอยู่ในกลุ่มพลเรือน

นี่เป็นข้อตกลงระหว่างมู่ฉิวกับกองทัพ

ส่วนหลี่หยวนสังกัดกองบัญชาการกองทัพที่เก้า ปัจจุบันยังไม่มีตำแหน่ง

ถ้ามีภารกิจ กองทัพจะติดต่อเขาโดยตรง

มู่เยว่ฉินเงียบไปครู่หนึ่ง

เธอฝืนยิ้ม  "งั้น... ก็ระวังตัวด้วยนะ อย่า...”

เธอพูดไม่จบ

ในฐานะแม่ เธออยากให้ลูกปลอดภัย แต่ในฐานะคนจีน เธอก็รู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของทหารทุกคนที่จะสละชีวิตเพื่อปกป้องแผ่นดินนี้

"คุณป้าครับ ไม่ต้องห่วง"

หลี่หยวนจับมือมู่ฉิว "ฉิวเอ๋อร์กับผมผ่านสงครามมาหลายครั้งแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเราหรอกครับ"

มู่ฉิวพยักหน้า "หนูอยู่ในกองทัพมานานแล้ว หนูไม่เป็นไร”

"อืม”

มู่เยว่ฉินรู้สึกโล่งใจ

เธอพูดกับหลี่หยวน "อาหารเย็นชืดแล้ว เดี๋ยวป้าทำอาหารเพิ่ม เธอมาที่นี่ครั้งแรก ต้องกินให้เต็มที่"

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมอิ่มแล้ว”

หลี่หยวนปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จากนั้น เขาก็พบว่ามู่ฉิวไม่ได้สะบัดมือเขา!

ไม่นับรวมตอนอยู่ที่วิลล่า

วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาจับมือมู่ฉิว

มือของเธอนุ่มลื่นเหมือนผ้าไหมชั้นดี

...

กินข้าวเย็นเสร็จ

หลี่หยวนอยากช่วยล้างจาน แต่แน่นอน เขาทำไม่ได้ เขาเลยต้องนั่งกินผลไม้และคุยกับมู่ฉิวบนโซฟา

พอเห็นพ่อแม่มู่ฉิวไม่ได้สนใจ

หลี่หยวนก็แอบจับมือมู่ฉิว

เพียะ!

มู่ฉิวสะบัดมือเขาออกเหมือนปลาไหล เธอตีหลังมือเขา

หลี่หยวนจับอีกก็ถูกตีอีก

หลังจากโดนตีห้าครั้งติดต่อกัน

มู่ฉิวก็หันไปมองเขาตาเขม็ง จากนั้นก็เลิกสะบัดมือ เธอเอนหลังพิงโซฟาดูทีวี

หลี่หยวนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

เขาลูบมือของเธออย่างเบามือและคุยกับมู่ฉิวเรื่องทีวี

...

ดึกแล้ว มู่ฉิวดึงมือออก เธอมองดูท้องฟ้าที่มืดลงและพูด "เธอกลับไปได้แล้ว"

"ครับ"

หลี่หยวนลุกขึ้นยืน ยืดเส้นยืดสาย

"พรุ่งนี้ผมต้องไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถ้ามีอะไรก็ติดต่อผมนะครับ"

มู่ฉิวพยักหน้า

เธอลุกขึ้น เดินไปส่งหลี่หยวน

เดินไปได้ครึ่งทาง มู่เยว่ฉินก็เดินออกมาจากห้องครัว เธอหยุดเช็ดมือ "เสี่ยวหยวน ดึกแล้วจะไปไหน?”

หลี่หยวนยิ้ม "ป้าครับ ผมมีธุระนิดหน่อย ต้องกลับไปจัดการครับ”

มู่เยว่ฉินมองดูหลี่หยวน

เธอมองดูลูกสาว  "มู่ฉิว...”

"ไม่ใช่ครับป้า ผมมีธุระจริงๆ"

หลี่หยวนรีบยืนขวาง

เขาพูดอย่างลำบากใจ "ผมต้องกลับจริงๆ ครับ”

"มีธุระอะไร?”

มู่เยว่ฉินพูด "คืนนี้นอนที่นี่แหละ ห้ามไปไหน”

"แบบนี้... ไม่ดีมั้งครับ?”

หลี่หยวนลังเล เขามองดูมู่ฉิว

มู่ฉิวหันหน้าหนี

"ป้าบอกว่าให้พักที่นี่!"

มู่เยว่ฉินพูด เธอเดินไปที่ห้องมู่ฉิว "ฉันจะไปเก็บห้อง คืนนี้นอนห้องนี้ ส่วนฉันกับเสี่ยวฉิวนอนห้องนอนใหญ่ เฒ่าหลินนอนโซฟา”

“คุณลุงนี่...”

หลี่หยวนพึมพำในใจ

เขารีบพูด "ไม่ได้ครับ ผมนอนโซฟาก็ได้”

"ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว"

พ่อของมู่ฉิวเดินออกมาจากห้องครัว

บ้านมู่ฉิวมี 3 ห้องนอน

ห้องนอนเล็กห้องหนึ่งเต็มไปด้วยยารักษาแผล ยาบำรุง  อาหารแห้งและเสบียงทหาร

พ่อแม่มู่ฉิวซื้อมันเมื่อสองวันก่อน

เตรียมพร้อมที่จะขับรถไปช่วยเหลือที่แนวหน้า นี่เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้

"ไม่ได้ครับ"

หลี่หยวนส่ายหน้า เขาพูดอย่างหนักแน่น "คุณลุง คุณป้าครับ ไม่ต้องเกรงใจผม”

มู่ฉิวแค่นเสียง  "เธอเป็นคนนอกอยู่แล้ว"

มู่เยว่ฉินหยิกแขนมู่ฉิวให้เธอหุบปาก

จากนั้นก็ไม่ยืนกราน

หลี่หยวนกับครอบครัวของมู่ฉิวนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่น

หลี่หยวนเป็นคนที่ถูกถามมากที่สุด

เขาตอบทุกคำถาม บรรยากาศอบอุ่นมาก

...

ค่ำคืนมาเยือน

มู่เยว่ฉินกับคนอื่นๆ กลับไปนอน

หลี่หยวนอาบน้ำเสร็จ เขาสวมชุดนอนที่พ่อของมู่ฉิวให้ เดินออกมาจากห้องน้ำ

เขากำลังจะนอนบนโซฟา

ประตูห้องนอนใหญ่ก็เปิดออก พ่อของมู่ฉิวเดินออกมา เขายิ้มและพูดกับหลี่หยวน  "เสี่ยวหยวน ฉันมีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับเสี่ยวฉิว”

"ครับ"

หลี่หยวนพยักหน้า

เขารู้สึกว่าเรื่องที่พ่อของมู่ฉิวอยากจะบอกคงไม่ใช่เรื่องเล็ก

ปล.พักผ่อนจากการต่อสู้มาบทครอบครัวกันบ้าง