ตอนที่ 549 วิธีการซ่อนเร้นจากสายตาคนอื่น

ในขณะที่ คุณปู่โจว, โจว เล่อฉือ, และปรมาจารย์หนิง กำลังตกตะลึงอยู่ ก็เห็น เย่เฉิน ก้มตัวลง และดึงแถบล่างสุดของภาพขึ้น จากนั้นเขากระชากอย่างแรง ดึงแกนล่างสุดของภาพนี้ออกมาจากลายมือของภาพทันที

“เย่เฉิน นายทำอะไร?”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ โจว เล่อฉือ ก็ตะโกนออกมา แม้ว่าภาพนี้จะเป็นของปลอม แต่มันก็ยังมีคุณค่าอยู่บ้าง มีมูลค่าพอสมควร

อีกทั้งการที่ทั้งสองเดิมพันกันอยู่ ภาพเขียนของ หวงถิงเจียน ที่เป็นของปลอมนี้ก็ยังเป็นของเขา ตอนนี้ เย่เฉิน กลับทำลายภาพนี้ต่อหน้าเขา

นี่ไม่ใช่การดูหมิ่นเขาหรอกหรือ?

“เย่เฉิน ถ้าคุณเล่นไม่ไหวก็อย่าเดิมพันสิ!”

โจว เล่อฉือ ต่อว่า เย่เฉิน อย่างไม่พอใจ เนื่องจากคิดว่า เย่เฉิน ทำลายภาพนี้เพราะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ และพยายามจะโกง

คุณปู่โจว ที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็รู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่ เสี่ยวเย่ ทำ แต่เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขากลับนึกว่า เสี่ยวเย่.. ไม่น่าจะเป็นคนบุ่มบ่ามเช่นนี้

คุณปู่โจว มองไปที่ เย่เฉิน อย่างสงสัย และรอคอยคำอธิบายจากเขา

“การกระทำแบบนี้ของคุณ ไม่เหมาะสมเลยนะ”

ปรมาจารย์หนิง ส่ายศีรษะวิจารณ์ แม้ว่าภาพนี้จะเป็นของปลอม แต่ก็ยังมีคุณค่าทางศิลปะอยู่ การทำลายแบบนี้มันเปล่าประโยชน์เกินไป

“อย่าเพิ่งรีบร้อน”

เย่เฉิน พูดอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ ฉีกมุมแถบด้านขวาของแกนภาพออก ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของทุกคน เย่เฉิน ค่อยๆ ยกแกนภาพขึ้น และทันใดนั้น แผ่นลายมือที่ยังไม่ได้ทำการใส่กรอบก็หลุดออกมาจากกลางแกนภาพ

เมื่อเห็นฉากนี้ สามคนต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตะลึง

แกนภาพนี้กลับกลวงอยู่ข้างใน!

“นี่แหละคือผลงานลายมือของ หวงถิงเจียน ที่แท้จริง”

ขณะที่ เย่เฉิน พูด เขาก็วางแผ่นลายมือที่ยังไม่ได้ทำการใส่กรอบลงบนโต๊ะทันทีอย่างระมัดระวัง

คุณปู่โจว, โจว เล่อฉือ และปรมาจารย์หนิง ต่างรีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ทุกคนต่างคาดหวัง เย่เฉิน ค่อยๆ เปิดแผ่นลายมือนั้นออก ในทันทีนั้น..ฝีลายมือพู่กันอันวิจิตรลื่นไหลโดดเด่นทั้งยังมีเอกลักษณ์เฉพาะปรากฏต่อหน้าพวกเขา

เมื่อเห็นฝีลายมือที่ เย่เฉิน เปิดออกมา ปรมาจารย์หนิง ก็ร้องขึ้นทันที :

“‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้(经伏波神祠诗)’ นี่มันคือบทกวีจากศาลเจ้าศาลเจ้าจิงฝูโบ้ที่ หวงถิงเจียน เขียนไว้?!!!”

ปรมาจารย์หนิง แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“น่าจะใช่ครับ”

เย่เฉิน พยักหน้า นี่คือลายมือของ หวงถิงเจียน ที่แท้จริงอย่างไม่ต้องสงสัย

“เป็นไปไม่ได้!”

ปรมาจารย์หนิง ไม่อยากเชื่อ มีข่าวลือว่า ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ ของ หวงถิงเจียน ถูกปล้นไปในช่วงปลายราชวงศ์ชิง

และต่อมาก็มีข่าวว่าบทกวีนั้นถูกสะสมโดยนักสะสมเอกชนในต่างประเทศ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ปรมาจารย์หนิง เบิกตากว้าง และสังเกตอย่างละเอียด นี่... นี่คือลายมือของ หวงถิงเจียน จริงๆ ไม่มีข้อสงสัยใดๆ เพราะเส้นฝีพู่กันที่มีเสน่ห์ และลักษณะการเขียนเฉพาะตัวของเขาไม่สามารถลอกเลียนแบบได้

คุณปู่โจว มองลายมือ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ นี้ และชื่นชมไม่ขาดปาก การได้ชมงานศิลป์เช่นนี้ถือเป็นความสุขอย่างยิ่ง

ส่วน โจว เล่อฉือ กลับมีสายตาที่ว่างเปล่า และยังคงไม่สามารถทำใจเชื่อได้

“คุณรู้ได้ยังไงว่ามีภาพนี้ซ่อนอยู่..ข้างใน?”

ปรมาจารย์หนิง ถาม เย่เฉิน ด้วยความสงสัยอย่างมาก เขาใช้เวลาในการตรวจสอบภาพนี้แปดถึงเก้านาที แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ เลย

แต่ เย่เฉิน กลับค้นพบลายมือจริงๆ ที่ซ่อนอยู่ในแกนภาพนี้ เขามองทะลุได้อย่างไร?

“คุณไม่สังเกตเหรอว่าความหนาของภาพนี้มันหนากว่าภาพอื่นๆ นิดหน่อย?”

เย่เฉิน ได้ชี้ไปที่แถบขอบมุมภาพที่วางอยู่ข้างๆ ไปพลางอธิบายให้ฟัง

หืม?

เมื่อได้ยิน เย่เฉิน พูดเช่นนี้ ปรมาจารย์หนิง และคนอื่นๆ จึงสังเกต และเปรียบเทียบดู และพบว่าความหนาแถบภาพนี้ไม่เหมือนกับภาพอื่นจริงๆ

เย่เฉิน เองก็ไม่ได้พบความผิดปกติในทันที แต่เมื่อมองครั้งที่สอง เขาจึงสังเกตเห็น เพราะหลังจากที่เขาได้รับ [ทักษะการประเมินของโบราณ และงานศิลปะระดับสูง] จากเกม เขาก็ได้ความรู้มากมาย และจากความรู้นี้ทำให้เขาสามารถคาดเดาผลลัพธ์ได้

วิธีการซ่อนของในลักษณะนี้เคยปรากฏขึ้นในประวัติศาสตร์มาก่อน

“ไม่ถูกต้อง แถบของภาพด้านบนตรงจุดนี้ก็ดูแปลกเหมือนกัน?”

ปรมาจารย์หนิง มีสายตาที่เฉียบคมมากขึ้น

“ตรงนี้น่าจะเป็นครึ่งแรกของ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งน่าจะอยู่ในแถบภาพด้านบน”

เมื่อพูดจบ เย่เฉิน ก็ทำการฉีกดึงแกนของแถบภาพด้านบนออกอีกครั้ง

เป็นอย่างที่คิด เมื่อ เย่เฉิน ฉีกมุมแกนภาพออก ลายมือที่ยังไม่ได้ใส่กรอบอีกชิ้นก็หลุดออกมาจากแกนตรงกลาง

เมื่อรวมภาพทั้งสองเข้าด้วยกัน นี่แหละคือ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ ที่สมบูรณ์

คาดว่าลายมือนี้คงใหญ่เกินไป ดังนั้นจึงต้องแบ่งออกเป็นสองส่วนและเก็บไว้ในแกนภาพแยกจากกัน

แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เสียหายอะไร หลังจากนี้เพียงแค่หาผู้เชี่ยวชาญด้านการใส่กรอบมาจัดเฟรมประกอบใหม่ ก็สามารถประกบทั้งสองส่วนให้สมบูรณ์แบบได้ดังเดิม และไม่ส่งผลกระทบใดๆ

“เข้าใจแล้ว ภาพ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ ที่ถูกปล้นไปในตอนนั้น น่าจะเป็นภาพปลอม”

ปรมาจารย์หนิง สันนิษฐาน

สรุปเหตุการณ์คร่าวๆ ก็คือ เมื่อตอนเกิดสงครามในอดีต เจ้าของลายมือ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ กลัวว่าลายมือจริงจะถูกขโมยไป ดังนั้นจึงขอให้ผู้เชี่ยวชาญทำลายมือที่ลอกเลียนแบบขึ้นมาแทนเพื่อปกปิดจากสายตาผู้คน แล้วแบ่งลายมือจริงออกเป็นสองส่วน และซ่อนมันไว้ในลายมือปลอมนี้…

“สมแล้วที่เป็นผลงานชิ้นเอกของ หวงถิงเจียน มันสมบูรณ์แบบจริงๆ”

ปรมาจารย์หนิง กล่าวชื่นชม

การได้มาเห็น ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ ของ หวงถิงเจียน ที่เลื่องชื่อ ถือเป็นโชคดีอย่างยิ่ง

คุณปู่โจว ก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กัน

ส่วนคนเดียวที่ยังคงตกใจ และไม่เข้าใจสถานการณ์ก็คือ โจว เล่อฉือ

มันเป็นไปได้อย่างไร?

โจว เล่อฉือ ยังคงจ้องไปที่ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ บนโต๊ะ และยังคงไม่อยากเชื่อ

ทุกอย่างมันดูเหลือเชื่อเกินไป

ในบรรดาของปลอมที่เขาซื้อมา ดันมีของจริงอยู่ด้วย!

“เย่…ปรมาจารย์เย่ ความสามารถในการประเมินของคุณนั้นยอดเยี่ยมมากๆ”

ปรมาจารย์หนิง มองไปที่ เย่เฉิน ด้วยความชื่นชม และนับถือ เต็มไปด้วยความเคารพยกย่อง แม้แต่เขาในฐานะนักประเมินชื่อดังในเมืองเซี่ยงไฮ้ ยังไม่พบความผิดปกติ แต่ เย่เฉิน ที่ยังหนุ่มคนนี้กลับเห็นมันได้

ปรมาจารย์หนิง ถึงกับเปลี่ยนคำเรียก เย่เฉิน เป็น ‘ปรมาจารย์เย่’

ต่อหน้าเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเรียกตัวเองว่า ‘ปรมาจารย์’ อีกต่อไป

เมื่อเห็น ปรมาจารย์หนิง ที่เขาเชิญมาชื่นชม เย่เฉิน อย่างมาก โจว เล่อฉือ ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ

ความสามารถในการประเมินของ เย่เฉิน ไม่ได้เป็นเพียงการอวดอ้างจริงๆ

แต่เดิมเขาเชิญ ปรมาจารย์หนิง มาเพื่อ ‘สั่งสอน’ เย่เฉิน และช่วยตรวจประเมินภาพที่เขามอบให้คุณปู่ ซึ่ง เย่เฉิน บอกว่ามันเป็นของปลอม..

แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องตรวจสอบแล้ว

ไม่ถูกต้อง..

ทันใดนั้นหัวใจของ โจว เล่อฉือ ก็เต้นแรงขึ้นเมื่อเขานึกถึงข้อตกลงที่เขาทำไว้กับ เย่เฉิน ในก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

ถ้าภาพนี้เป็นของจริง เขาต้องมอบให้ เย่เฉิน

และตอนนี้มันเป็นของจริง ดังนั้น......

โจว เล่อฉือ รู้สึกใจหายวาบ แล้วรีบหันไปถาม ปรมาจารย์หนิง ด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างอ่อนแรงว่า :

“ปรมาจารย์หนิง ภาพ ‘บทกวีจากศาลเจ้าจิงฝูโบ้’ นี้มีมูลค่าเท่าไหร่หรือครับ?”