ตอนที่ 390 ผู้ควบคุมโลก(ฟรี)

หลินเป่ยฟานบินขึ้นไปบนท้องฟ้า เขามายืนอยู่ต่อหน้า ‘พลังของสวรรค์และโลก’ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

‘พลังของสวรรค์และโลก’  คือศูนย์กลางของการทำงานของสวรรค์และโลก มันคือการรวมตัวของกฎเกณฑ์ทั้งหมดของโลก การควบคุมมันก็เท่ากับควบคุมโลกทั้งใบ

ในเวลานี้ ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้อีกต่อไป

ดังนั้น เขาจึงยื่นมือออกไป คว้า ‘พลังของสวรรค์และโลก’ ไว้แน่น

แสงสว่างเจิดจ้าออกมาจาก ‘พลังของสวรรค์และโลก’ โซ่ตรวนสั่นสะเทือน จากนั้นก็พันรอบตัวหลินเป่ยฟาน

นี่ไม่ใช่การขัดขวาง แต่มันกำลังทดสอบว่าเขาคู่ควรที่จะควบคุมโลกหรือไม่?

อดีตทั้งหมดของหลินเป่ยฟานปรากฏขึ้นเหมือนกับภาพยนตร์สารคดี

ตั้งแต่ที่เขากลายเป็นจักรพรรดิ เขาก็ปกครองประเทศ

เขาสั่งการกองทัพ

เขาได้รับชัยชนะทุกครั้ง!

ดินแดนขยายตัวอย่างรวดเร็ว

เขาปกครองประเทศอย่างยุติธรรม

ประชาชนอยู่กันอย่างสงบสุข!

เขาปกครองประเทศด้วยกฎหมาย!

ประเทศชาติมั่งคั่ง!

จนถึงตอนนี้…เขาก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์ กลายเป็น ‘จักรพรรดิ’!

เขาคือจักรพรรดิที่สมบูรณ์แบบ!

นี่คือคำตอบที่น่าพอใจ!

ดังนั้น ‘พลังของสวรรค์และโลก’ จึงยอมรับหลินเป่ยฟาน!

มันค่อยๆ รวมเข้ากับร่างกายของหลินเป่ยฟาน

ในเวลานี้ เขารู้ทุกอย่างในโลก!

เขาสามารถควบคุมทุกสิ่งในโลกได้!

ความรู้สึกนี้แปลกมาก แต่ก็คุ้นเคย ราวกับว่า

ราวกับว่าเขา…กำลังควบคุม ‘กล่องทรายจักรวรรดิ’!

หรือก็คือ ‘กล่องทรายจักรวรรดิ’ ก็คือ ‘พลังของสวรรค์และโลก’ ในอีกรูปแบบหนึ่ง

ในเวลานี้ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น

[ติ๊ง! ยินดีด้วย ท่านควบคุม ‘พลังของสวรรค์และโลก’ แล้ว!]

[ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทุกสิ่งในโลกนี้จะเป็นของท่าน ดินแดนของท่านได้เลื่อนขั้นเป็น ‘ราชวงศ์เทพ’ แล้ว ‘กล่องทรายจักรวรรดิ’ ได้เลื่อนขั้นเป็น ‘วิถีแห่งเต๋า’ แล้ว!]

[กล่องทรายจักรวรรดิ (วิถีแห่งเต๋า)]

[ดินแดน: ×× พันล้านตารางกิโลเมตร (พื้นที่เพาะปลูก ×× พันล้านตารางกิโลเมตร)]

[ทรัพยากร: ×× พันล้านตำลึง (เหมืองทอง 130 แห่ง เหมืองเงิน 430 แห่ง เหมืองทองแดง 908 แห่ง เหมืองเหล็ก 4480 แห่ง…)]

[ประชากร: ×× พันล้านคน (คนรวย 1% คนธรรมดา 20% คนจน 79%)]

[กำลังทหาร: 8.1 ล้านนาย (เซียนยุทธ์ 2 คน สุดยอดปรมาจารย์ 9 คน ปรมาจารย์ก่อกำเนิด 227 คน นักรบ 52,000 คน…)]

[พลังชาติโดยรวม : ××]

ข้อมูลมากเกินไป ยังไงมันก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา มันไม่มีความหมาย ดังนั้นจึงแสดงแค่ ‘××’

ในเวลาเดียวกัน ‘กล่องทรายจักรวรรดิ’ ก็ส่งการแจ้งเตือนมาอีกครั้ง

[ติ๊ง! ยินดีด้วย พลังยุทธของท่านเพิ่มขึ้น รางวัล ‘อาณาจักรเทพ’!]

พลังยุทธของหลินเป่ยฟานเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ตอนนี้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน?

เขาก็ไม่รู้!

เขารู้แค่ว่า…ตอนนี้ เขาสามารถฆ่าตัวเองในอดีตได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นแค่พลังยุทธของเขา ถ้าเขาควบคุม ‘พลังของสวรรค์และโลก’ พลังยุทธของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

[เนื่องจากนี่คืออาณาจักรใหม่ ไม่เคยปรากฏในโลกนี้มาก่อน ดังนั้นท่านสามารถตั้งชื่อมันได้]

หลินเป่ยฟานยิ้ม “ในเมื่อมันเป็นอาณาจักรใหม่ ข้าก็จะเป็นคนตั้งชื่อมัน ‘อาณาจักรจักรพรรดิ’!”

ในฐานะที่เป็นผู้ควบคุมโลก หลินเป่ยฟานพูดอะไร มันก็จะเป็นอย่างนั้น

ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วโลก

โลกใบนี้มีอาณาจักรใหม่แล้ว!

“รับทราบ!” สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกตอบรับ

จากนั้น หลินเป่ยฟานก็ใช้ ‘พลังของสวรรค์และโลก’ รักษาอาการบาดเจ็บของสัตว์เทพทั้ง 4

จากนั้น…เขาก็กลับไปที่วังหลวง

หญิงสาวมองดูหลินเป่ยฟาน พวกนางรู้สึกคุ้นเคยแต่ก็แปลกไป พวกนางรู้สึกกลัวเล็กน้อย

พวกเขาไม่คิดเลยว่าจักรพรรดิของพวกนางไม่ใช่แค่ ‘จักรพรรดิ’ แต่ยังเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็น ‘ผู้ควบคุมโลก’!

หลินเป่ยฟานกางแขนออก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไม…พวกเจ้าไม่รู้จักข้าหรือไง?”

“ท่าน…ท่าน…คือฝ่าบาทจริงๆ เหรอ?” หยูเฟยถามอย่างหวาดกลัว

“แน่นอน ข้าคือฝ่าบาทตัวจริง!” หลินเป่ยฟานหัวเราะ

“แต่…แต่ท่านเปลี่ยนไป ท่านแตกต่างจากฝ่าบาทที่พวกเรารู้จัก” เหยาเหยาแลบลิ้น

หลินเป่ยฟานกอดเหยาเหยาเอาไว้ “แตกต่างตรงไหน? เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ข้ายังคงเป็นข้า ความรักที่ข้ามีให้เจ้าไม่เคยเปลี่ยน”

ดังนั้น หลินเป่ยฟานจึงใช้เวลาหลายวันเพื่อทำให้พวกนางรู้สึกคุ้นเคย

ฝ่าบาทก็ยังคงเป็นฝ่าบาท

แต่ยังมีผู้หญิงอีกคนที่ต้องจัดการ

โม่หยูหยานมองดูหลินเป่ยฟาน นางอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็ไม่กล้า นางพูดอย่างตื่นเต้นและประหม่า “ฝ่าบาท ท่าน…ท่านคือ ‘ผู้อาวุโส’ ใช่ไหม?”

หลินเป่ยฟานพยักหน้า “ใช่ เพราะสัตว์เทพทั้ง 4 ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด พวกมันชอบล่าเซียนยุทธ์ ดังนั้นข้าจึงต้องซ่อนตัว จนถึงตอนนี้…”

“ฝ่าบาท ท่านไม่ต้องอธิบาย ข้า…ข้าเข้าใจ” โม่หยูหยานพูดอย่างอายๆ “ท่าน…ท่านน่าจะรู้ความรู้สึกของข้า…ตอนนี้ ข้าแค่อยากรู้ว่าท่าน…ท่านจะทำยังไงกับข้า”

หลินเป่ยฟานดึงโม่หยูหยานเข้ามากอด “ไม่ต้องพูดมาก ข้าจะรับเจ้าเป็นสนม”

โม่หยูหยานตกใจ “หา?”

“ทำไม เจ้าไม่เต็มใจ?”

“ไม่… ไม่ใช่… ข้า…ข้าเต็มใจ!” โม่หยูหยานก้มหน้าอย่างอายๆ ใบหน้าของนางแดงก่ำ

หลินเป่ยฟานอุ้มนางไปที่เตียงมังกร

ดังนั้น คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ

ส่วนเมดูซ่า สุดท้ายนางก็หนีไม่พ้น

ปล.ตอนหน้าจบ