165 - สินบนอย่างเปิดเผย?

165 - สินบนอย่างเปิดเผย?

กงซุนฮองเฮากำลังสนทนากับหูหงอวี้อยู่ ทันใดนั้นฉินโม่ก็วิ่งเข้ามาในตำหนักหลี่เจิ้งและหลบอยู่หลังนาง "พระมารดา ช่วยข้าด้วย!"

ยังไม่ทันที่กงซุนฮองเฮาจะทันได้ตอบ หลี่ซื่อหลงก็เข้ามาพร้อมแส้ในมือ "เจ้าเด็กบ้า ออกมาซะ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!"

เห็นดังนั้น กงซุนฮองเฮาจึงรีบปกป้องฉินโม่ "ฝ่าบาท มีเรื่องอะไรที่ถึงกับต้องทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้?"

"เหนียนหนู เจ้าไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนี้ทำให้ข้าโกรธแค่ไหน ถ้าข้าไม่สั่งสอนเขาในวันนี้ ข้าคงไม่สมควรเป็นพ่อตาของเขา!"

หลี่ซื่อหลงกล่าวจบ หูหงอวี้ก็รีบถวายบังคม "หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท!"

หลี่ซื่อหลงชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกอึดอัด เพราะไม่รู้ว่าหูหงอวี้จะอยู่ที่นี่ด้วย

เขารีบเก็บแส้ไว้ด้านหลังและกลับมาทำท่าทีเย็นชาอีกครั้ง "ลุกขึ้นเถิด!"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท!" หูหงอวี้ยืนขึ้นและมองฉินโม่อย่างสงสัย

กงซุนฮองเฮาถามฉินโม่ว่า "เจ้าทำอะไรให้พ่อตาเจ้าโกรธอีกล่ะ?"

"พระมารดา บุตรเขยบริสุทธิ์ใจและไม่เคยทำอะไรผิดเลย!" ฉินโม่แสดงท่าทีเหมือนถูกกล่าวหา "ข้าลำบากเข้าวังมา พอถึงวัง ท่านพ่อตาก็เรียกข้าไปที่ตำหนักไท่จี๋ คงจะใช้ข้าให้ทำงานแน่ๆ ข้าเจ็บทั่วตัว นอนก็ไม่ได้นอนเพราะเจ็บหนัก ท่านพ่อตายังจะใช้แรงงานข้าเหมือนวัวเหมือนควายอีก!"

หลี่ซื่อหลงโกรธจัด ส่วนหูหงอวี้ก็ตกใจอย่างมาก

ฉินโม่เรียกฮองเฮาว่า "พระมารดา" หรือ? แม้เขาจะเป็นราชบุตรเขย แต่ไม่ควรเรียกเช่นนี้?

ที่น่าประหลาดใจคือ ฮองเฮากลับไม่ได้แสดงท่าทีผิดแปลกใดๆ ราวกับว่าฉินโม่เรียกแบบนี้เป็นเรื่องปกติ

"เจ้าเด็กบ้า ออกมาซะ!" หลี่ซื่อหลงโกรธจัด

"ข้าไม่ออก ข้าจะอยู่กับพระมารดา! พระมารดา ท่านดูสิ ท่านพ่อตาเอาอีกแล้ว ถ้าข้าออกไปรับรองว่าต้องถูกตีตายแน่นอน!" ฉินโม่แกล้งทำท่ากลัว

กงซุนฮองเฮาทั้งขำทั้งสงสาร นางเดินไปยึดแส้จากหลี่ซื่อหลงและจับมือเขา

"ฝ่าบาท อย่าโกรธเลย ข้าจะกล่าวกับเขาเอง!"

หลี่ซื่อหลงฮึดฮัด "เด็กบ้าคนนี้ บังอาจบ่นว่าข้าให้ตำแหน่งขุนนางต่ำไป เขาต้องการตำแหน่งขุนนางใหญ่!"

กงซุนฮองเฮาจึงเข้าใจว่าทำไมหลี่ซื่อหลงถึงโกรธนัก

"ก็ใช่น่ะสิ ตระกูลของข้าเป็นกว๋อกงสืบทอดตำแหน่งไปชั่วลูกชั่วหลานอยู่แล้ว ท่านพ่อตาแต่งตั้งข้าเป็นโหวจะมีประโยชน์อะไร เมื่อท่านพ่อของข้าตายข้าก็ได้เป็นกว๋อกงอยู่ดี? ท่านพ่อตาช่างขี้เหนียวจริงๆ" ฉินโม่กล่าวพร้อมทำหน้ามุ่ย "พระมารดา ท่านช่วยตัดสินหน่อยเถิด ข้าไร้เหตุผลหรือท่านพ่อตาขี้เหนียวกันแน่?"

"เจ้าลิงนี่" กงซุนฮองเฮากล่าว "อาณาจักรต้าเฉียนให้ตำแหน่งขุนนางแก่ผู้มีผลงานในสงคราม ตำแหน่งโหวสำหรับเจ้าที่มีอายุเพียงสิบแปดปีนับว่าเหมาะสมแล้ว หากในอนาคตเจ้าทำผลงานได้ดียิ่งขึ้นจะเอาตำแหน่งอะไรมอบให้เจ้า? ขุนนางคนอื่นๆ พวกเขาจะไม่อิจฉาหรือ? เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะใช้ชีวิตอย่างไร!"

ฉินโม่เกาหัว "พระมารดาพูดถูก ข้าไม่เอาตำแหน่งขุนนางใหญ่ก็ได้ รอทำผลงานมากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

หลี่ซื่อหลงโกรธจนอยากตีเขา แต่เพราะหูหงอวี้อยู่ที่นี่ เขาจึงไม่สามารถลงมือได้จริงๆ เขาเพียงกล่าวด้วยความโกรธ "ตามข้ามา!"

"ไปไหน? ข้าไม่ไป ข้าหิวแล้ว วันนี้ข้าจะกินข้าวกับพระมารดา!"

ฉินโม่เริ่มออดอ้อน พยายามไม่ออกจากตำหนักหลี่เจิ้ง เพราะรู้ว่าหากยังอยู่ที่นี่หลี่ซื่อหลงก็ทำอะไรเขาไม่ได้

"เจ้าจะไปหรือไม่!"

"ไม่ไป ข้ายังไม่หายดี เมื่อครู่ท่านไล่ตามข้า ทำให้แผลฉีกขึ้นมาอีกครั้ง ข้าเจ็บจนทนไม่ไหว ข้าต้องการพักผ่อน!"

"ข้าจะให้คนหามเจ้าออกไป!"

"ไม่ ข้าจะกินข้าวกับพระมารดาที่นี่!"

เมื่อทั้งสองคนต่างจ้องตากัน กงซุนฮองเฮาและหูหงอวี้ก็หันไปมองหน้ากัน ทั้งคู่รู้สึกว่าเรื่องระหว่างพ่อตากับบุตรเขยคู่นี้ช่างน่าขัน

หูหงอวี้ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าฉินโม่เป็นที่รักมากเพียงใด ถึงกล้ากล่าวเช่นนี้กับหลี่ซื่อหลง

"พอเถอะๆ อย่าเถียงกันเลย ข้าสั่งอาหารจากไห่ตี้เหล่าไว้แล้ว อีกสักพักมากินด้วยกันที่นี่เถิด!" กงซุนฮองเฮากล่าวด้วยความเหนื่อยใจ

"อาหารจากร้านไห่ตี้เหล่าจะไปอร่อยสู้เจ้าเด็กบ้าทำเองได้อย่างไร!" หลี่ซื่อหลงกล่าวอย่างไม่พอใจ "เจ้าเด็กบ้า ไปที่ห้องเครื่องแล้วทำอาหารดีๆ ให้ข้าสักหน่อย ทำตามรสชาติที่ข้าชอบ!"

ฉินโม่รีบปฏิเสธทันที "ไม่เอา ข้าเหนื่อยมาก ทำไม่ไหวแล้ว!"

หลี่ซื่อหลงโกรธจัดจนหนวดกระพือ "เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้าไม่กล้าตีเจ้า!"

ฉินโม่ไม่กล่าวอะไร เพียงแต่หลบอยู่ข้างหลังกงซุนฮองเฮาอย่างแน่วแน่

"พอเถอะฝ่าบาท ฉินโม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ ปล่อยเขาไปเถิด" ฮองเฮากล่าวพลางต่อว่าฉินโม่ "เจ้าเด็กบ้า นี่เจ้าไม่ไม่รู้จักวิธีพูดดีๆ บ้างหรือ? แต่แม่เองก็เริ่มอยากกินขนมสือปาที่เจ้าทำแล้ว!"

"ข้าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้!" ฉินโม่รีบตอบทันที "และข้าจะทำอาหารจานเล็กๆ ที่พระมารดาชอบด้วยดีไหม? อ้อ ท่านป้าหู ท่านชอบอาหารรสเผ็ดหรือหวาน?"

หูหงอวี้ยิ้มตอบ "ข้ากินได้ทั้งสองอย่าง"

"ดี!" ฉินโม่พยักหน้า แล้วดีดนิ้ว "ลุงเฝิง ไปกับข้าที่ห้องเครื่อง!"

เฝิงจิ่นพยักหน้า "ฝ่าบาท ฮองเฮา หม่อมฉันขอตัวสักครู่!"

หลี่ซื่อหลงฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ เด็กบ้าไม่มีความเคารพเลย ข้ากล่าวสิบคำยังสู้ฮองเฮากล่าวคำเดียวไม่ได้ แม้แต่ยังไม่ทันกล่าวจบก็ยอมทำตามแล้ว!

เขามองตามหลังฉินโม่ที่เดินออกไปและสบถ "เจ้าเด็กบ้า!"

กงซุนฮองเฮาหัวเราะ "ฝ่าบาททรงไม่ได้โกรธจริงๆ สักหน่อย!"

แม้หลี่ซื่อหลงจะด่าทอด้วยความขุ่นเคือง แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "เจ้าเด็กบ้า รู้แต่จะกวนข้า ทำตัวขัดขืน แต่วันหนึ่งข้าจะหักขาเจ้าให้ได้!"

แม้เขาจะกล่าวเช่นนี้ แต่ลึกๆ ในใจเขาก็มีความคิดแปลกๆ ว่า ถ้าฉินโม่เป็นบุตรแท้ๆ ของเขาก็คงจะดีไม่น้อย

หูหงอวี้ยิ้มและกล่าว "ดูเหมือนว่าฉินโม่จะเป็นที่รักของฝ่าบาทมากนะเพคะ"

หลี่ซื่อหลงโบกมือ "เพราะบิดาของมันไม่อยู่บ้าน ข้าจึงต้องดูแลเจ้าหนูนี่แทนเขา ไม่อย่างนั้นขืนปล่อยให้เจ้าโง่นี่เดินเพ่นพ่านก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้ทุกคนปวดหัวเปล่าๆ!"

ในขณะนั้น ฉินโม่มาถึงห้องเครื่อง "ลุงเฝิง ท่านเคยกินอาหารที่ข้าทำหรือยัง?"

เฝิงจิ่นตอบ "ข้ามีโอกาสได้ลิ้มรสอาหารที่ท่านทำสองครั้ง ซึ่งฮองเฮาโปรดปรานมาก พระองค์พระราชทานให้กับพวกเราทานอยู่เสมอ!"

เขายกนิ้วโป้งขึ้นและยังคงจดจำรสชาติที่หอมหวานในความทรงจำได้

"เฮ้อ ดูท่านน่าสงสาร อาหารในวังคงไม่ดีใช่ไหม? แบบนี้ไม่ดีแน่ หากท่านกินไม่ดีจะดูแลพระมารดาของข้าได้อย่างไร เอาอย่างนี้ ต่อไปข้าจะดูแลเรื่องอาหารของท่านเอง!" ฉินโม่กล่าว

"ข้าสังเกตว่าพระมารดาของข้าดูผอมลงมาก ท่านต้องช่วยดูแลพระนางให้ดีขึ้นหน่อย ดูแลเรื่องโภชนาการ และเตือนให้นางพักผ่อนตามเวลา

ข้ารู้ว่าตอนนี้ราชสำนักขาดเงิน ท่านบอกพระมารดาได้เลยว่าถ้าขาดเงิน ให้มาหาข้าได้ทุกเมื่อ การเย็บผ้าและประหยัดเงินในวังมันจะช่วยได้สักเท่าไร? ดูชุดของท่านสิ มันถูกปะหลายครั้งแล้วใช่ไหม?"

เฝิงจิ่นยิ้มอย่างขัดเขิน "ข้าต้องปะผ้าอยู่หลายครั้ง เพราะฮองเฮาทรงเป็นตัวอย่าง ข้าก็ต้องทำตาม!"

"ไม่เอาน่า ชีวิตแบบนี้มันเกินไป เอานี่ไปใช้ ให้ท่านได้ซื้อเสื้อใหม่สักสองชุด!"

ฉินโม่กล่าวพร้อมหยิบทองคำสองแท่งน้ำหนักยี่สิบตำลึงออกมาและยัดใส่มือของเฝิงจิ่น

เฝิงจิ่นถึงกับงงไปสักพัก นี่คือการติดสินบนกันอย่างเปิดเผยหรือ?

……………….