บทที่ 16 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 16

บทที่ 16 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 16

เสิ่นชงหรานเงยหน้าขึ้นและมองไปยังอีกสองคนก่อนจะยื่นเอกสารไปให้

ในเอกสารมีแผนระบุไว้แบบนั้น แต่ในความเป็นจริงนั้น นันนันและพวกทั้งสี่คนมาถึงที่โรงแรมของเจ้าของแล้ว และยังลืมเรื่องนี้ไป คิดผิดไปว่าพวกเขาจะไปที่ภูเขาจาง

ไม่แปลกใจเลยที่นันนันทิ้งโน้ตไว้ บอกว่าพวกเขาจำผิด

พวกเขาจำผิดจริง ๆ กลุ่มของพวกเขาได้มาถึงโรงแรมลึกลับแล้ว นันนันอาจจะรู้บางอย่างตอนที่เธอเริ่มถ่ายทอดสด และเมื่อเธอค้นพบความจริง เธอจึงถูกวิญญาณของเจ้าของโรงแรมฆ่า

หลังจากอ่านเสร็จ จี้ฉานก็พึมพำว่า "งั้นที่ที่เรายืนอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่?"

ไม่มีใครรู้

เสิ่นชงหรานพูดขึ้นว่า "อย่ามัวแต่คิดถึงเรื่องนี้ เราต้องหาให้เจอว่ามีดสั้นอยู่ที่ไหนถึงจะทำภารกิจสำเร็จได้"

เขาเก็บเอกสารกลับเข้ากระเป๋าเป้ และพวกเขาก็ออกเดินหามีดสั้นกันต่อ

พวกเขาค้นหาทั้งชั้นหนึ่ง แต่ไม่พบอะไร จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นไปที่ชั้นสอง

ชั้นนี้มีห้องเยอะที่สุด แต่ส่วนใหญ่เป็นห้องเดี่ยวเล็ก ๆ ซึ่งง่ายต่อการค้นหา

แต่แล้วเย่เหยียนก็รู้สึกปวดปัสสาวะขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงชั้นสอง "เสิ่น ฉันอยากเข้าห้องน้ำ เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม"

เสิ่นชงหรานมีอาวุธเป็นมีดสั้น และเธอเองก็เป็นผู้หญิงอีกด้วย ไปด้วยกันคงจะปลอดภัยที่สุด

เสิ่นชงหรานพยักหน้า "โอเค ไปกันเถอะ"

เพื่อความปลอดภัย เจิ้งลิ่วและจี้ฉานรออยู่ที่หน้าประตู ทุกห้องถึงจะเล็กแต่ก็มีส่วนที่กั้นเป็นกระจกให้ล้างหน้าแปรงฟัน และยังมีห้องน้ำแบบส้วมซึม แต่พื้นที่ค่อนข้างแคบจนไม่สามารถอาบน้ำได้ ทำให้มีห้องอาบน้ำแยกต่างหาก

เย่เหยียนไม่ปิดประตูกั้น เพราะเสิ่นชงหรานเองก็เป็นผู้หญิง เธอเลยไม่รู้สึกเขินอาย

การค้นหาที่ชั้นสองเริ่มขึ้น พวกเขาค้นหาในแต่ละห้องเดี่ยวอย่างละเอียด ลูบดูแทบทุกเซนติเมตรของห้อง

พวกเขาตรวจสอบทุกซอกทุกมุมในทางเดินอย่างถี่ถ้วน

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องสุดท้าย ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง "ตึง" จากชั้นบน

เหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นลงกับพื้น

แต่ในโรงแรมนี้มีแต่เราที่ยังมีชีวิตอยู่นี่นา...

พวกเขามองหน้ากัน เจิ้งลิ่วเป็นคนพูดขึ้นในที่สุด "ที่นี่เราก็หามาเกือบหมดแล้ว ขึ้นไปดูชั้นบนกันเถอะ"

หนีไม่ได้ พวกเขาจำเป็นต้องขึ้นไปที่ชั้นสามอยู่แล้ว

พวกเขาเดินออกจากห้องช้า ๆ และเริ่มเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม

เสิ่นชงหรานถือมีดสั้นเดินนำหน้า ตามด้วยเจิ้งลิ่ว ขณะที่จี้ฉานพาเย่เหยียนเดินตามอยู่ข้างหลัง

ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว ชั้นสามมืดกว่าตอนที่พวกเขามาครั้งก่อนอีก ความมืดเหมือนปากสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่อ้าปากเตรียมจะกลืนกินพวกเขาทั้งหมด

เสิ่นชงหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เจิ้งลิ่วเอามือขวาใส่กระเป๋าเสื้อเตรียมพร้อมหยิบของออกมาได้ทุกเมื่อ

แต่เมื่อพวกเขามาถึง ทุกอย่างก็ยังเงียบเชียบ

เย่เหยียนมองไปตามทางเดิน ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ "น่าจะไม่มีอะไร..."

"ปัง!"

เย่เหยียนยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงดังจากห้องที่อยู่สุดทางเดิน เหมือนมีอะไรหล่นลงมากระแทกกับพื้น

เธอตกใจจนเผลอร้องเบา ๆ แต่ก็รีบเอามือปิดปาก

เจิ้งลิ่วเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาหันไปกวักมือเรียกสองคนที่เหลือ "ตามมา เราไปดูกันที่ห้องสุดท้าย"

พวกเขาค่อย ๆ ย่องเดินตามไปยังสุดทางเดิน

ระยะทางแค่นี้ แต่พวกเขากลับใช้เวลาเดินอยู่หลายสิบนาที

ก่อนหน้านี้พวกเขาพบเบาะแสในห้องเก็บของที่อยู่สุดทางเดิน ตอนนี้ที่นี่กลับมีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

เสิ่นชงหรานกับเจิ้งลิ่วผลักประตูเข้าไปด้วยกัน จี้ฉานปล่อยมือจากเย่เหยียนก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน

เสียงประตูดัง "แอ๊ดดด"

พวกเขามองเห็นข้างในชัดเจน ชั้นวางของสองตัวที่เคยวางกล่องเอาไว้ก่อนหน้านี้ล้มลงหมดแล้ว

เสิ่นชงหรานสำรวจไปรอบ ๆ ห้องเก็บของ "ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่เหยียนก็รู้สึกโล่งอก จี้ฉานเองก็เตรียมจะถอยออกมา ที่นี่เคยถูกค้นหามาอย่างละเอียดแล้วตอนที่หาหลักฐาน

ขณะที่เย่เหยียนถอยหลังออกไป จู่ ๆ เธอก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

เย็นเยียบ และสัมผัสได้ถึงมัน

สมองของเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะ เพื่อนทั้งสามคนของเธออยู่ข้างหน้า แล้วสิ่งที่คล้ายร่างกายคนข้างหลังเธอมันคืออะไรกัน!

"กรี๊ด!"

เย่เหยียนตกใจจนโผเข้ากอดจี้ฉาน เสิ่นชงหรานกับเจิ้งลิ่วรีบวิ่งออกมาจากห้องเก็บของทันที

"เกิดอะไรขึ้น!" เจิ้งลิ่วตะโกนถาม

เย่เหยียนร้องไห้ออกมาไม่หยุดด้วยความตกใจ "เมื่อกี้มีคนอยู่ข้างหลังฉัน ฉันถอยหลังไปชนเขา"

ความเย็นเยียบที่เธอสัมผัสนั้นจะเป็นความทรงจำที่หลอนเธอไปตลอดชีวิต

พวกอีกสามคนตรวจตราทางเดินอย่างระมัดระวัง แต่พวกเขากลับไม่พบอะไรเลย อย่างไรก็ตาม เย่เหยียนแน่ใจว่าเธอไม่ได้โกหก ดูเหมือนผีนั้นจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

เสิ่นชงหรานสีหน้าเคร่งเครียด "เราต้องรีบหามีดสั้นให้เจอ ผีตัวนั้นเหมือนจะมีพลังมากขึ้นทุกที"

เย่เหยียนจับมือจี้ฉานแน่น ไม่กล้าปล่อยอีกต่อไป

เห็นเธอตกใจกลัวแบบนี้ เจิ้งลิ่วเสนอว่า "เอาแบบนี้ไหม เสิ่นเดินนำหน้า ฉันจะอยู่ท้ายสุด พวกเธอสองคนเดินตรงกลาง"

เย่เหยียนเงยหน้าขึ้นอย่างน่าสงสาร "ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ"

เจิ้งลิ่วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

พวกเขาทั้งสี่เริ่มค้นหาต่อจากห้องข้างๆ ห้องเก็บของ ย้ายตู้และโต๊ะหัวเตียงออกหมด

พวกเขาไม่แน่ใจว่าการค้นหาแบบนี้จะได้ผลหรือไม่ แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นให้ทำอีกแล้ว

เสิ่นชงหรานยืนอยู่บนเก้าอี้ ค้นหาที่ตู้ด้านบนสุด

เมื่อเปิดออกมาก็เจอกล่องเล็กๆ สองสามกล่อง เธอยื่นมือหยิบออกมา "ลองดูข้างในกล่องพวกนี้"

เย่เหยียนรีบรับไปเปิดฝาออก แต่ภายในมีแต่ของกระจุกกระจิก ไม่มีอะไรที่เหมือนมีดสั้น "ไม่มี ฉันจะไปดูตู้ใบอื่นต่อ"

เจิ้งลิ่วเองก็ยืนติดผนัง เคาะเบาๆ ที่กำแพงด้วยความตั้งใจ

จี้ฉานเห็นแบบนั้น จึงถามอย่างสงสัย "นายทำอะไรอยู่?"

เจิ้งลิ่วตอบทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากกำแพง "ก่อนหน้านี้คุณเสิ่นบอกว่าเธอฝันเห็นคนก่อเหตุที่ชั้นสาม ฉันเลยอยากดูว่ามีช่องลับในกำแพงไหม อาจจะเป็นที่ที่เจ้าของถูกซ่อนศพอยู่"

เมื่ออีกสามคนได้ฟัง ก็คิดว่ามีเหตุผล พวกเขาจึงเริ่มเคาะผนังแบบเดียวกับเจิ้งลิ่วหลังจากค้นตู้เสร็จแล้ว

อย่างไรก็ตาม ห้องนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ พวกเขาจึงย้ายไปห้องถัดไป

นี่คือห้องชุดกลางชั้นสาม เสิ่นชงหรานยื่นมือจะผลักประตู

เจิ้งลิ่วที่ยืนอยู่หลังสุดรู้สึกเย็นวาบที่หลัง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าข้อเท้าขวาของเขาถูกจับ เขาก้มลงมอง และพบว่ามีมือเน่าเปื่อยกำลังจับข้อเท้าเขาไว้

เจิ้งลิ่วไม่ลังเล ตะโกนขึ้นทันที "คุณเสิ่น!"

เสิ่นชงหรานหดมือกลับทันที เธอคว้ามีดสั้นแล้วหันกลับไป เห็นเงาดำคลุมอยู่ด้านหลังของเจิ้งลิ่ว ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมาก โคมไฟในทางเดินก็ไม่ได้เปิด ทำให้มองไม่ชัดว่าเงานั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

เย่เหยียนและจี้ฉานรีบถอยไปด้านข้าง เสิ่นชงหรานฟันมีดสั้นไปทางเงาดำนั้น แต่เงานั้นก็หายไปในพริบตา เธอไม่ได้ฟันโดนอะไรเลย

เจิ้งลิ่วรู้สึกว่าข้อเท้าถูกปล่อยออก เขาจึงคลายความกังวล ในภารกิจสองครั้งที่ผ่านมา ครั้งนี้เขาสงบสติอารมณ์ได้ดีที่สุด

เย่เหยียนเห็นเงาดำนั้นหายไป จึงโล่งใจ แต่ก็รู้สึกผิดปกติทันที ทำไมมันถึงหนาวขึ้นอย่างกะทันหัน?

ขณะที่เธอกำลังสงสัยนั้น ก็รู้สึกว่าหนังศีรษะตึงราวกับมีบางอย่างดึงผมเธอไปข้างหลัง "ช่วยด้วย!"

สิ่งนั้นมีกำลังมหาศาล มันลากเย่เหยียนไปทั้งตัว และจี้ฉานที่จับมือเย่เหยียนไว้ก็ถูกดึงลงไปด้วย

เสิ่นชงหรานหันกลับมาช่วยทันที สองก้าวก็วิ่งไปถึงพวกเขา เธอฟันมีดสั้นออกไปชัดเจนว่าฟันโดนอะไรบางอย่าง

ผีปล่อยผมของเย่เหยียน เสิ่นชงหรานกำลังจะหมุนตัวมองไปรอบๆ ว่าผีจะปรากฏตัวที่ไหนต่อ แต่แล้วเธอก็ถูกแรงผลักอย่างรุนแรงจนกระเด็นไป

แรงนั้นทำให้พวกเขาได้เห็นถึงพลังของผี เสิ่นชงหรานกระเด็นจากกลางทางเดินไปถึงบันได ทะลุราวบันไดตกลงไปข้างล่าง

..........