บทที่ 8 เฉินหยวน มีคนมาหา
บทที่ 8 เฉินหยวน มีคนมาหา
ต่างจากในการ์ตูนที่นักเรียนใหม่มักได้รับความสนใจเพราะมีภูมิหลังพิเศษ ในโลกแห่งความจริง นักเรียนใหม่จะเป็นที่นิยมได้ด้วยเหตุผลเพียงสองอย่าง หนึ่งคือความแปลกใหม่
และอีกหนึ่ง คือต้องมีหน้าตาที่สะดุดตา
อย่างโจวฟู่ ถึงแม้ในห้องจะมีคนหน้าตาคล้าย ๆ กันอยู่บ้าง แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่คู่ควรกับตำแหน่ง "หญิงงาม" ตัวจริง
ความเย้ายวนเกินวัย ผสานกับความไร้เดียงสาที่รอวันผลิบานเช่นนี้ ช่างเร้าใจหนุ่มน้อยวัยคะนองเสียจริง ราวกับเป็นต้นเหตุแห่งบาป เป็นตัวการแห่งตัณหาราคะ
สำหรับคนในห้อง นี่คือโอกาสที่จะสร้างภาพลักษณ์ใหม่ เรื่องโง่เง่าที่เคยทำ คนที่เคยทิ้งขว้าง ลืมมันไปให้หมด ยิ่งอีกฝ่ายเป็นสาวสวยระดับนี้ หนุ่ม ๆ ในห้องก็ยิ่งทำตัวราวกับนกยูงรำแพน ส่งสัญญาณบอกความในใจโดยไม่รู้ตัว
เช่น เบียดไหล่กันในทางเดินห้อง แกล้งร้องเสียงดังว่า "โอ๊ย ทำอะไรเนี่ย?" หรือแม้แต่หมุนตัวไปมาพร้อมลูกบาสเกตบอล
น่าสนใจ จิตวิทยาการเกี้ยวพาราสีนี่ช่างน่าขบขัน
"เอาจริงนะ นกยูงรำแพนไม่ได้โก่งก้นแบบนั้นสักหน่อย โจวหยู แกใจเย็น ๆ หน่อย"
"น้องคนนั้นดูเข้ากับคนง่ายดีนะ" โจวหยูยังคงซบหน้ากับโต๊ะ พูดกับเฉินหยวน "เมื่อกี้เพื่อนร่วมโต๊ะชวนไปห้องน้ำ น้องเขาก็ไปด้วย แถมยังควงแขนกันไปอีก เหมือนเพื่อนซี้กันเลย"
"เพิ่งวันแรกก็ทำภารกิจการทูตห้องน้ำหญิงสำเร็จแล้ว ดูท่าจะไม่โดนกลั่นแกล้งแล้วล่ะ"
"บอกความลับให้อย่างหนึ่ง" โจวหยูเอามือปิดปาก กระซิบข้างหูเฉินหยวน "ตอนเรียน น้องเขาแอบมองมาทางนี้ตลอดเลย"
"พุ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" เฉินหยวนหลุดขำออกมา
"ขำอะไรเนี่ย? อิจฉาล่ะสิ แกไม่อยากให้เพื่อนเจอเรื่องดี ๆ ใช่มั้ยล่ะ?"
"เปล่าซะหน่อย แค่ดีใจด้วยเฉย ๆ"
น่าสงสารโจวหยูจริง ๆ อายุแค่นี้ก็ตาเหล่ซะแล้ว
น้องเขามองมาทางนี้ต่างหาก
"เชื่อไหม? เดี๋ยวโจวฟู่เดินมากับน้องเขา ถ้าทัก น้องเขาต้องตอบกลับแน่"
"คนปกติถ้าพูดด้วย เขาก็ตอบกันทั้งนั้นแหละ"
"ฉันหมายถึงตอบกลับแบบเขินอายต่างหากล่ะ"
"จริงเหรอเพื่อน? เล่นใหญ่ขนาดนั้นเลย?" เฉินหยวนทำท่าเป็นกังวล แล้วเตือนว่า "ไม่ลองแอด QQ ไปส่องก่อนล่ะ แอบกดไลค์รูปโปรไฟล์ พอถึงวันหยุดก็แกล้งส่งข้อความอวยพรหลอก ๆ ให้ตอบกลับ แล้วมุดตัวอยู่ในผ้าห่มบิดไปบิดมาแบบหนอนไง"
"ไม่เอาน่า นี่อาจเป็นโอกาสเดียวในชีวิตเลยก็ได้ เห็นพวกผู้ชายเจ้าชู้ในห้องมั้ย ต่างก็แข่งขันกันแบบไร้ขีดจำกัด เวลาไม่รอใคร...เดี๋ยวนะ นี่แกกำลังแซวฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย?"
ก็ใช่น่ะสิ
เฉินหยวนรู้จักโจวหยูดี ปากเก่งแต่ตัวจริงไม่กล้าทำอะไร ทุกทีก็พูดว่าจะจีบสาว สุดท้ายแค่แอด QQ ยังไม่กล้าทัก เจอหน้ากันจริง ๆ ก็เอาแต่หดหัว หลัก ๆ คือ 'พวกเราต่างชอบจินตนาการเพ้อฝัน'
"เอาล่ะ สู้ ๆ นะ รีบทักน้องเขาให้ได้แล้วกัน"
แน่นอน ตอนนี้เขาได้แต่ให้กำลังใจโจวหยูไปก่อน
ชีวิตในโรงเรียนแสนน่าเบื่อทุกวัน มีเรื่องสนุก ๆ แบบนี้คอยช่วยชีวิตไว้ได้ก็บุญแล้ว
"มาแล้ว ๆ" เฉินหยวนเตือนเบา ๆ
โจวหยูพยักหน้า จ้องมองอีกฝ่ายเดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง
ระหว่างที่โจวฟู่เดินผ่าน โจวหยูกลับชะงักมือค้างกลางอากาศ ไม่ยอมยกขึ้นมาทักทาย สายตาก็หลบเลี่ยงอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งโจวฟู่เกือบจะเดินเลยไปแล้ว เขาจึงค่อย ๆ หันกลับมา แสร้งทำเป็นจดอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ต
"เขาเป็นอะไรไปน่ะ?" โจวฟู่รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของเฉินหยวน จึงหันไปถามด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก แค่หมอบอกว่ารีบมารักษาโรคบ้า พอเขาไม่ไป อาการป่วยมันเลยกำเริบ"
เฉินหยวนอยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ อยากจะหัวเราะให้ลั่นเลย!
"เอ่อ..."
โจวฟู่ดันแว่นขึ้น มองเฉินหยวนที่ดูเจ้าเล่ห์นิด ๆ แล้วหันไปมองโจวหยูที่ดูเหมือนโดนรังแกจนกลายเป็นคนขี้กลัว แก้มของเธอพลันแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะดันแว่นอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "ได้ยินมาว่าเฉินหยวนก็อยู่หอพักข้างนอกเหมือนกันใช่มั้ย?"
"ใช่ เช่าห้องอยู่ข้างนอกน่ะ" เฉินหยวนตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
"อยากเช่าห้องอยู่ข้างนอกบ้างจัง ดูดีจังเลยนะ"
"ทำไมล่ะ? พ่อแม่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?"
"เปล่านะ อยู่บ้านนี่แหละ ถึงอยากลองออกไปเช่าห้องอยู่ดูบ้าง"
"อย่าเลย มีบ้านอยู่แล้วจะไปเช่าทำไม กินข้าวที่บ้านสะดวกสบายกว่าตั้งเยอะ ทำอาหารเอง ทำความสะอาดเอง เก็บที่นอนเอง ทรมานจะตายไป" ถ้าไม่ติดว่าต้องทำแบบฝึกหัดแก้ไขข้อผิดพลาดจากข้อสอบเก็บคะแนน ใครบ้างจะไม่อยากเป็นคุณหนูน้อย ๆ ที่มีคนคอยดูแลทุกอย่าง
การอยู่คนเดียวมีข้อดีอย่างเดียวคือ สามารถ...
สามารถอัดวิดีโอลงแพลตฟอร์มเป็นยูทูปเบอร์ได้อย่างสบายใจ
"อืม... ก็จริงนะ" โจวฟู่หัวเราะแห้ง ๆ พยักหน้าเห็นด้วย แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "เอ่อ... พอดีอยู่หอพักเหมือนกัน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม?"
เฉินหยวนหยิบมือถือออกมาส่งให้เธอสแกน QR Code แล้วก็พบว่าสิ่งที่เธอต้องการจะเพิ่มคือ WeChat ไม่ใช่ QQ
อาจจะเป็นเพราะความเคยชินก็ได้นะ
แต่เฉินหยวนก็ไม่เคยเพิ่ม WeChat ของใครในห้องเลย นอกจากโจวหยู
เพราะสำหรับเฉินหยวนแล้ว WeChat เป็นแค่แพลตฟอร์มโอนเงินเอาไว้ใช้ขอเงินพ่อแม่เท่านั้น
หลังจากเพิ่ม WeChat กันแล้ว ก็มีกรรมการนักเรียนมาเรียกโจวฟู่พอดี เธอก็เลยรีบวิ่งไป
ปู้ติ้ง ปู้ติ้ง
"เวรเอ๊ย! พวกแกไปคุยกันตอนไหนเนี่ย แถมยังแอด WeChat กันอีก ไอ้สารเลว แม้แต่เรื่องนี้แกก็ยังจะแย่งฉันอีก!" โจวหยูโอบคอเฉินหยวน ทำท่าทางเหมือนคนรักถูกเพื่อนแย่งไป
เมื่อกี้ยังเป็นตัวตลกสีขาวดำอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกเลือดขึ้นหน้าแล้ว พอดีเลย คู่หูตัวแสบครบทีม
"ใจเย็น ๆ หน่อยน่า ใครจะไปรู้ บางทีเธออาจจะแค่อยากเข้าใกล้แกผ่านฉันก็ได้ ดูเธอสิ เธอไม่ได้ยิ้มเขินอายใส่ฉันเลยสักนิด"
"..." หลังจากถูกปลอบโยนแบบนั้น โจวหยูก็เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมองโจวฟู่
บังเอิญสบตากับโจวฟู่พอดี
สาวน้อยอวบอั๋นสุดน่ารักคนนี้ แก้มแดงระเรื่อ แอบมองกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มขี้อายแบบเดียวกับตอนที่เห็นในห้องเรียน
เฉินหยวน แกนี่มันอัจฉริยะจริง ๆ !
ที่แท้เธอก็คิดแผนแบบนี้นี่เอง เด็กใหม่นี่ก็ร้ายไม่เบา!
โจวหยูยิ้มหวานจนตาเป็นประกาย วิญญาณเหมือนหลุดลอยไปแล้ว
และผู้ชายที่มีอาการแบบเขาก็มีอยู่เต็มไปหมด
ในขณะเดียวกัน ก็นึกถึงสายตาที่แอบมองมาและรอยยิ้มของเด็กใหม่คนนั้น
อืม เธอชอบฉันสินะ…
เอ๋ แต่เรายังเด็กอยู่เลยนะเนี่ย
ที่จริงเธอมองใครเนี่ย ฉันหรือว่าคนข้างหน้ากันแน่?
"..." เหอซือเจียว หญิงสาวข้างโต๊ะก็ได้แต่มองเฉินหยวนที่จู่ ๆ ก็ดูเปลี่ยนไปอย่างผิดหูผิดตา มีท่าทางสุขุมพร้อมกับความมั่นใจเล็ก ๆ จนเธอเองก็ได้แต่คิดในใจ
เด็กชายผู้น่าสงสารสองคนกำลังถูกสาวคัพ E หลอกเสียแล้ว
หลังจากผ่านพ้นคาบเรียนยามเช้าและช่วงพักกลางวันที่แสนวุ่นวาย ความสนใจในตัวนักเรียนใหม่ก็เริ่มจางหายไป
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน เหล่านักเรียนมัธยมปลายปี 1 ที่เพิ่งฝึกทหารเสร็จต่างก็พากันกรูเข้าโรงอาหาร บรรดานักเรียนในห้องต่างก็รีบวิ่งไปจับจองที่นั่ง เพื่อจะได้อิ่มอร่อยกับอาหารร้อน ๆ
"ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกัน!" โจวหยูเร่ง
"ไม่ได้กินข้าวเช้ามา หิวจะแย่ ฉันกินช้างทั้งตัวได้เลยเนี่ย" เฉินหยวนปิดหนังสือ ลุกขึ้นเตรียมพร้อมไปหาอะไรใส่ท้อง
"แม่ของยูยูเตรียมข้าวกลางวันมาให้... งั้นไปกินด้วยกันไหม?"
หลังจากได้พูดคุยกันตลอดช่วงเช้า นอกจากเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างหลี่ยูยูแล้ว โจวฟู่ก็ได้คุยกับเฉินหยวนและเหอซือเจียวที่นั่งข้างหน้ามากที่สุด จึงได้เอ่ยปากขอร่วมวงด้วย
ดูเหมือนคำกล่าวที่ว่า 'น้ำใกล้มักได้ใช้ก่อน' จะเป็นจริงเสมอ
เฉินหยวนยังไม่ทันได้ตอบรับคำขอ โจวหยูก็เอาแตะสะกิดเขาอยู่ข้าง ๆ -- ตกลงสิ ตกลงเร็ว ๆ พูดไม่ได้หรือไง?
เห็นได้ชัดว่าโจวหยูอยากได้สาวคนนี้มาก
ไม่ต้องมาจับคู่ให้หรอก แค่อยากเป็นเพื่อนกันธรรมดา ๆ แม้ว่าเธอจะแอบสนใจเขามาตลอดก็เถอะ
"ได้ งั้นไปกันเลย รีบหน่อย ๆ"
เมื่อเห็นเฉินหยวนตอบตกลง เธอก็เหลือบมองโจวหยูที่ดูตัวเล็กอยู่ข้าง ๆ แว่นตาของเธอสะท้อนแสงสีขาวอันชาญฉลาด
ร่างนั้นเดินไปยืนข้าง ๆ เหอซือเจียวโดยธรรมชาติ
เหอซือเจียวเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามอย่างสงสัย
อ๊ะ?
นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงได้เดินมาทางนี้? ฉันไม่ได้จะไปกินข้าวกับเฉินหยวนสักหน่อย
ทันใดนั้นก็มีเสียงนักเรียนคนหนึ่งดังขึ้นจากทางประตู "เฉินหยวน มีคนมาหา"
จากนั้นก็ปรากฏเส้นผมสีดำขลับสะดุดตา ก่อนที่ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งจะก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องข้าวใบใหญ่ในอ้อมแขน เธอชะโงกหน้าเข้ามาอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นเพียงใบหน้าเล็ก ๆ ครึ่งหนึ่ง