บทที่ 6 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 6

บทที่ 6 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 6

หลิวเจี๋ยรู้ถึงเหตุผลที่เริ่นห้าวยืนกรานแบบนี้ "เริ่นห้าว ฉันรู้ว่านายกับนันนันแอบคบกัน เลยทำให้นายเอาคนอื่นไปเสี่ยงอันตราย ถ้านายรักเธอขนาดนั้น ทำไมนายไม่ไปที่ห้องอาบน้ำเองเลยล่ะ"

เป่ยเป่ยหันขวับไปมองเริ่นห้าว เธอไม่เคยสังเกตเห็นว่าทั้งสองคนคบกัน แม้บางครั้งพวกเขายังทะเลาะกันด้วยซ้ำ

คำพูดนี้กระตุ้นเริ่นห้าว "ได้ คืนนี้ฉันจะไปที่ห้องอาบน้ำเอง"

•

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้างนอกฝนยังตกหนักและลมก็ยังแรงไม่หยุด เสิ่นชงหรานมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าควรทำอะไร

เสียงพูดคุยดังมาจากห้องข้าง ๆ เธอรู้ว่าเป็นเย่เหยียนกับจี้ฉานที่กำลังคุยกันอยู่

เย่เหยียนดูไม่ค่อยสบายใจ "พี่ฉาน ถ้าเวลาที่เหลือทั้งหมดเป็นแบบนี้ก็ดีสิ"

จี้ฉานเองก็ดูสับสนกับสถานการณ์ในตอนนี้ "จริง ๆ ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเจิ้งลิ่วพูดจริงหรือเปล่า ฉันดูแล้วภารกิจนี้ไม่มีการพูดถึงเรื่องผีเลย"

เย่เหยียนเอามือจิกที่ผ้าปูเตียง "นี่อาจจะเป็นแค่เรื่องแกล้งกัน เราอาจจะไม่ได้ไปที่อื่น แต่อาจถูกสะกดจิตให้อยู่ที่นี่"

พูดจบเธอก็พยายามหยิกตัวเอง เพื่อใช้ความเจ็บตรวจสอบว่ามันเป็นความจริงหรือไม่

จี้ฉานรีบห้ามการกระทำของเธอ "อย่าทำแบบนั้นเลย ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ เราควรอยู่ที่นี่ไปก่อน"

•

ในบรรยากาศที่อึดอัด เวลาก็ล่วงเข้าสู่กลางคืน

เมื่อเริ่นห้าวและพวกอีกสองคนออกมา ก็ไม่พบใครในทางเดิน บางห้องยังมีเสียงพูดคุยดังออกมา

เป่ยเป่ยทำหน้าเป็นกังวล "เรากลับกันเถอะ ฉันรู้สึกว่าแบบนี้มันอันตรายมาก"

เริ่นห้าวกลับแข็งคอ "ถ้าเธออยากกลับก็กลับไปเองสิ หลิวเจี๋ย นายจะไปด้วยไหม"

หลิวเจี๋ยซึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูตอบกลับแน่นอน "แน่นอน ฉันจะเฝ้าหน้าประตู เป่ยเป่ย ถ้าเธอกลัวก็กลับไปก่อน"

เริ่นห้าวดูเวลาจากมือถือ ตอนนี้เป็นเวลา 23:55

เมื่อเปิดประตูห้องอาบน้ำเข้าไป อุณหภูมิที่ลดลงทำให้ไม่มีใครมาอาบน้ำ ห้องนั้นจึงเงียบสงัด

เป่ยเป่ยมองไปรอบ ๆ ห้อง "ดูเหมือนไม่มีที่ให้ซ่อนคน อาจจะเข้าใจผิดก็ได้"

เริ่นห้าวเดินเข้าไปพร้อมวางมือไว้ที่ขอบประตู "ไม่ว่าจะเป็นความเข้าใจผิดหรือไม่ ฉันจะเข้าไปดูข้างในก่อน"

จริง ๆ แล้วเขาก็คิดว่าเป็นความเข้าใจผิด เพราะห้องอาบน้ำดูไม่เหมือนที่ที่คนร้ายจะเลือกลงมือ

แต่ด้วยความที่ก่อนหน้านี้เขาคิดอะไรไปเอง ทำให้ตอนนี้ไม่อยากเสียหน้า

เขาปิดประตูอย่างมั่นใจ ตั้งใจว่าจะอยู่ข้างในสักสองสามนาทีก่อนออกมา เพื่อนสองคนก็อยู่แค่หน้าประตู

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกผิดหรือไม่ หลังจากปิดประตู เริ่นห้าวรู้สึกเหมือนเสียงทุกอย่างถูกตัดออกไปหมด

เขามองไปรอบ ๆ ห้องอาบน้ำมีขนาดไม่ใหญ่ ประตูห้องอาบน้ำยังเปิดอยู่

เมื่อเดินไปสองสามก้าว เสียงฝีเท้าดังชัดเจนในพื้นที่เล็ก ๆ นี้

"ติ๊ก... ติ๊ก..."

ทันใดนั้นเสียงหยดน้ำก็ดังขึ้น เริ่นห้าวหยุดชะงัก จากนั้นก็หันไปมองทางห้องอาบน้ำ

ประตูกระจกฝ้า น้ำหยดลงจากฝักบัว กระทบพื้นกระเบื้อง

เริ่นห้าวเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย เขามองกลับไปทางประตูเพื่อความมั่นใจ ก่อนจะเดินต่อไป

เมื่อถึงหน้าห้องอาบน้ำ เขาบิดปิดวาล์วน้ำให้แน่น ฝักบัวก็หยุดรั่ว

"ฟู่ว... ทำไมฉันต้องทำให้ตัวเองกลัวด้วยนะ"

เขาหันกลับเตรียมออกไป แต่ทันใดนั้นน้ำร้อนก็สาดลงมาบนตัว เริ่นห้าวตกใจวิ่งไปข้างหน้า พอหันกลับไปก็พบว่าฝักบัวปล่อยน้ำร้อนออกมา

ไม่ว่าจะเป็นการเล่นตลกหรือไม่ เริ่นห้าวก็กลัวขึ้นมาแล้ว

"ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้..."

ทั้งที่ปิดวาล์วแน่นแล้ว แต่ทำไมน้ำยังไหลออกมาเองได้!

เริ่นห้าวไม่สนใจหลังที่ถูกน้ำร้อนลวก รีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อเปิดออก แต่เมื่อหมุนลูกบิดประตู กลับเปิดไม่ออก!

เขาหันกลับไปอีกครั้ง แล้วพบว่าไอน้ำในห้องอาบน้ำเริ่มก่อตัวขึ้นจนกลายเป็นรูปร่างคล้ายคน

เริ่นห้าวตะโกนและทุบประตูเสียงดัง "เปิดประตู! เปิดเร็วสิ หลิวเจี๋ย! เป่ยเป่ย!"

เขาทุบประตูหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง มือของเขาเริ่มสั่น "เปิดประตูเร็ว อย่ามาแกล้งกันเลย เปิดประตู!"

เงาสีขาวลอยออกมาจากห้องอาบน้ำ ทุกครั้งที่มันขยับเข้ามาใกล้ เริ่นห้าวก็รู้สึกหัวใจบีบตัวลงเรื่อย ๆ เขาหันหลังพิงประตูและหอบหายใจหนักขึ้น

ใกล้จะตายแล้วหรือยัง...

นี่มันอะไรกันแน่! ตอนนี้เขาลืมไปแล้วที่จะทุบประตู ลืมที่จะเรียกหาคนอื่น สายตาของเขาจับจ้องเพียงเงาสีขาวที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้

• หลังจากที่เริ่นห้าวปิดประตู หลิวเจี๋ยและเป่ยเป่ยก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู แต่หลังจากปิดประตูแล้วก็ไม่มีเสียงอะไร เป่ยเป่ยเริ่มกังวล "ทำไมไม่มีเสียงอะไรเลย เราควรเข้าไปดูไหม?"

หลิวเจี๋ยมองนาฬิกา "ไม่เป็นไรหรอก เขาเพิ่งเข้าไปแค่สองนาทีเอง"

เป่ยเป่ยได้แต่เชื่อฟัง แต่ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตู ใจของเธอไม่เคยสงบลง เธอคิดถึงคำพูดของเสิ่นชงหราน "ฉันยังคงกังวลนะ เราควรเข้าไปดูตอนนี้เลยดีกว่า"

หลิวเจี๋ยเองก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ มันแค่ห้องอาบน้ำเล็ก ๆ แค่สองนาทีก็น่าจะดูเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?

ในที่สุด เป่ยเป่ยยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูสองสามครั้ง "เริ่นห้าว ข้างในเป็นยังไงบ้าง?"

แต่ไม่มีการตอบกลับ ซึ่งทำให้ทั้งสองเริ่มกลัว

และในขณะนั้น ทั้งสองคนรู้สึกถึงอุณหภูมิรอบตัวที่ลดลงอย่างกระทันหัน ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น

หลิวเจี๋ยเริ่มเคาะประตูด้วย "เริ่นห้าว! ตอบหน่อย อย่ามาแกล้งกันนะ!"

มีบางคนในห้องได้ยินเสียงเรียกของพวกเขา จึงเปิดประตูออกมาดูสถานการณ์

เสิ่นชงหรานเปิดประตูและเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องอาบน้ำ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ว่าทำไมพวกเขาถึงยังไปที่ห้องอาบน้ำ

หลิวเจี๋ยเริ่มทุบประตูด้วยความร้อนรน คนอื่น ๆ ก็เข้ามาถาม "เกิดอะไรขึ้น?"

ประตูห้องอาบน้ำดูจะแข็งแรงเป็นพิเศษ แม้หลิวเจี๋ยที่เป็นชายหนุ่มจะทุบหลายครั้งแต่ก็ยังเปิดไม่ได้ เขาเริ่มวิตก "เริ่นห้าวอยู่ข้างใน แต่เราเรียกแล้วเขาไม่ตอบ กลัวว่าเขาจะเกิดอะไรขึ้น"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ติงเหรินก็ดึงเป่ยเป่ยออก แล้วช่วยกันทุบประตู ในที่สุดด้วยแรงทุบของทั้งสอง ประตูก็เปิดออก

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีไอน้ำร้อนพวยพุ่งออกมา ทุกคนได้ยินเสียงน้ำไหล

ติงเหรินยกมือขึ้นปัดไอร้อนออก เพื่อจะมองสถานการณ์ภายใน เขาและหลิวเจี๋ยเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ และหยุดที่หน้ากระจกฝ้า

เมื่อประตูใหญ่ถูกเปิด ไอน้ำก็ลดลงพอสมควร ทั้งคู่ก็เห็นเริ่นห้าวนอนอยู่ในห้องอาบน้ำโดยไม่มีเสียงใด ๆ น้ำร้อนสาดลงบนตัวเขา

น้ำร้อนพาเลือดไหลลงไปในท่อระบายน้ำ ทั้งติงเหรินและหลิวเจี๋ยเห็นบาดแผลที่คอของเขา เหมือนกับของนันนัน เส้นเลือดใหญ่ที่คอแตกทำให้เสียเลือดจนตาย

เมื่อเป่ยเป่ยเข้ามาเห็นภาพที่เริ่นห้าวตายอย่างสยดสยอง เธอกรีดร้องออกมาแล้วถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะล้มลงกับพื้น

คนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน ตอนที่พวกเขาออกมาข้างนอก พวกเขายังเห็นเพื่อนสองคนของเริ่นห้าวยืนอยู่หน้าประตู ถ้าเขาโดนโจมตี อย่างน้อยก็ต้องมีเสียงให้คนข้างนอกได้ยินบ้าง

เจิ้งลิ่วเดินมาข้างหลิวเจี๋ย เขาเคยเห็นศพที่น่ากลัวกว่านี้ในภารกิจครั้งก่อน "พวกนายไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหรือ แม้แต่จะโดนกรีดเส้นเลือดใหญ่ที่คอ เขาต้องดิ้นรนแล้วทุบกระจกเป็นเสียงบ้างสิ"

พวกเขาสังเกตว่าฉนวนกันเสียงของโรงแรมนี้แย่มาก ยืนอยู่หน้าประตูยังได้ยินเสียงห้องข้าง ๆ เลย

หลิวเจี๋ยหน้าซีดและส่ายหน้า "ก็เพราะเราไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยถึงถามเขาว่าข้างในเป็นยังไง ไม่คิดเลยว่า..."

ตอนนั้นเขาควรจะห้ามเริ่นห้าวไม่ให้เข้าไปคนเดียว แต่ด้วยความที่เริ่นห้าวเป็นคนที่ห่วงหน้าตา เขาจึงยืนกรานจะทำแบบนั้น

แต่คิดไปคิดมา ความโกรธก็พุ่งขึ้นมา ตอนนั้นที่บอกให้เป่ยเป่ยอย่ามาคนเดียวที่ห้องอาบน้ำ ก็เพราะคำพูดของผู้หญิงคนนั้น

หลิวเจี๋ยหันไปมองเสิ่นชงหรานทันที เธอเป็นหญิงสาวที่สวยงาม มีผมยาวหยักศกที่เป็นลอนสวย สวมเสื้อคลุมสีม่วงและกางเกงขายาว

แม้จะเห็นศพ แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงสงบนิ่ง

หลิวเจี๋ยเคยเห็นผู้หญิงสวยมามากมายในวงการสตรีมมิ่ง แต่เมื่อเขาเห็นเสิ่นชงหรานเป็นครั้งแรก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอหลายครั้ง แต่เธอกลับเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดอะไร

ตอนนี้เมื่อมองเธออีกครั้ง เขากลับรู้สึกถึงความเย็นยะเยือก ผู้หญิงคนนี้รู้บางอย่างหรือเปล่า หรือว่า...

หลิวเจี๋ยก้าวไปหาเสิ่นชงหราน "เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงพูดแบบนั้นกับเป่ยเป่ย!"

..........