บทที่ 5: วิญญาณแข็งแกร่งขึ้น?

บทที่ 5: วิญญาณแข็งแกร่งขึ้น?

ลู่หย่วนหมิงรู้สึกตัวตื่นขึ้น

ตั้งแต่กลายเป็นเจ้าชายนิทรา เขาก็ไม่ได้หลับแบบที่คนปกติหลับ

ในสภาพเจ้าชายนิทราแบบนี้ เขาไม่รู้สึกอะไรเลย มีแต่ความมืดมิด โชคดีที่ยังได้ยินเสียงจากโลกภายนอก ไม่อย่างนั้นเขาคงเป็นบ้าไปแล้ว

ลู่หย่วนหมิงรู้สึกดีใจมากที่เขายังสามารถข้ามเวลากลับมาได้ นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริง ๆ

ต้องรู้ว่าร่างกายของคนติดยาคนนั้น ที่เขาข้ามเวลาไปสิงอยู่ในอดีตได้ตายไปแล้ว ตอนนี้เขาควรจะเป็นวิญญาณหรืออะไรทำนองนั้นในโลกหลังความตาย

(แต่เดิมทีผมก็ข้ามเวลามาด้วยวิญญาณอยู่แล้ว ร่างกายของผมก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นแม้ว่าร่างกายในอดีตจะตายไปแล้ว การที่วิญญาณข้ามเวลากลับมาก็ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้ สิ่งที่ต้องคิดตอนนี้คือ ถ้าผมข้ามเวลาไปยังอีกโลกหนึ่ง ผมจะไปปรากฏตัวในโลกหลังความตายในรูปแบบวิญญาณ หรือจะไปอยู่ในร่างกายของคนแต่เป็นคนอื่น? )

หลังจากฟื้นคืนสติ ลู่หย่วนหมิงก็ค่อย ๆ เริ่มครุ่นคิดถึงโลกที่เขาข้ามเวลาไปในอดีต

อีกโลกหนึ่งคือโลกอนาคตในปี 2028 และดูเหมือนว่าโลกใบนั้นจะมีโรคร้ายแรงอะไรบางอย่าง

ในโลกหลังความตาย เขาได้พูดคุยกับตำรวจผิวขาวและคนจรจัดผิวดำเล็กน้อย ได้ยินจากปากของพวกเขาว่า เหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่เขาพบในอะพาร์ตเมนต์ในสลัมนั้นไม่ใช่เหตุการณ์เดียวที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีเหตุการณ์ลักษณะเดียวกันเกิดขึ้นทั่วทุกหนทุกแห่ง สัตว์ประหลาด ผี ปีศาจ และคำสาป แพร่ระบาดไปทั่ว แม้แต่รัฐบาลและประชาชนต่างก็รู้เรื่องนี้

ส่วนโลกหลังความตาย...นั่นก็เป็นโลกหลังความตายจริง ๆ หรือ?

มีปริศนามากมายที่เขายังหาคำตอบไม่ได้ และลู่หย่วนหมิงก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาประสบพบเจอมาทั้งหมดนี้

เมื่อเทียบกับผี สัตว์ประหลาด คำสาป โลกหลังความตาย สิ่งที่น่ากลัวเหล่านี้ อย่างน้อยโลกที่เขาจากมาก็ยังปลอดภัย แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นเจ้าชายนิทรา แต่ถ้าพรุ่งนี้เขาสามารถควบคุมร่างกายและฟื้นขึ้นมาได้ล่ะ?

ยังไงก็ดีกว่าข้ามเวลาไปแล้วถูกสัตว์ประหลาดฉีกกินเป็นไหน ๆ

ความเจ็บปวดจากการที่ขาหักแบบนั้น ความเจ็บปวดจากการที่เนื้อต้นขาถูกฉีกออกทีละคำ รวมถึงความสิ้นหวังเมื่อถูกสัตว์ประหลาดบีบคั้นจนมุม สิ่งเหล่านี้ล้วนฝังลึกอยู่ในใจของลู่หย่วนหมิง ในฐานะคนหนุ่มธรรมดาที่เติบโตมาในยุคสมัยแห่งสันติภาพ โลกที่สงบสุข เขาไม่เคยฝันถึงเรื่องราวที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง

ทำให้เขาไม่กล้าข้ามเวลากลับไปอีก

แม้ว่าจะต้องอยู่ในความมืดมิดแบบนี้ ได้ยินเพียงเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ จากโลกภายนอกก็ตาม

ดังนั้นลู่หย่วนหมิงจึงอยู่ในร่างเดิมเป็นเวลานาน แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับรู้เวลาที่แน่นอนได้ แต่จากเสียงที่ได้ยิน เช่น ตอนกลางวันเสียงรอบข้างจะดังและมีเสียงรบกวนมากกว่า ตอนกลางคืนส่วนใหญ่จะเงียบสงบ เขาตัดสินเวลาด้วยวิธีนี้ อย่างน้อยเขาก็น่าจะอยู่ในร่างเดิมประมาณสิบวัน หรือสิบกว่าวัน แล้วเขาก็พบความผิดปกติ

ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ ถึงความรู้สึกบางอย่างของร่างกายนี้มันเลือนราง เบาบางมาก

นั่นคือความรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มที่หลังมืออย่างเลือนราง ไม่เจ็บ มีความรู้สึกนิดเดียว และในตอนนั้นเสียงที่เขาได้ยินก็คือพยาบาลกำลังฉีดยาให้เขา และเขาก็ได้ยินเสียงพ่อแม่ด้วย

"...หมิงหมิงกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่ลูกกลับต้องมานอนอยู่ที่นี่..."

"หรือจะพาหมิงหมิงกลับบ้านไปด้วยกัน ฉลองเทศกาลด้วยกัน..."

"เงินชดเชยยังเหลือเยอะก็จริง แต่ว่าถ้า..."

ลู่หย่วนหมิงไม่ได้ยินเสียงชัดเจนนัก สิ่งเดียวที่เขารับรู้จากโลกภายนอกคือเสียง แต่มันก็มักจะเลือนราง ตั้งแต่กลายเป็นเจ้าชายนิทรา ความรู้สึกคล้ายถูกเข็มทิ่มที่หลังมือเมื่อครู่ เป็นความรู้สึกสัมผัสเดียวที่เขาสามารถรับรู้ได้

ลู่หย่วนหมิงถูกรถชนกลายเป็นเจ้าชายนิทราในช่วงฤดูร้อนหลังจากเพิ่งเรียนจบ เขาคาดเดาว่าเวลาผ่านไปประมาณครึ่งปีแล้ว ถ้านับดู ก็น่าจะประมาณช่วงตรุษจีน

น้องสาวของเขาชื่อ ลู่หย่วนมิน สำเนียงการพูด โดยเฉพาะสำเนียงฉงชิ่ง แทบจะเหมือนกันกับเขา นี่เป็นสิ่งที่เขาและน้องสาวมักบ่นกับพ่อแม่ พวกเขาทั้งคู่คิดว่าเป็นเพราะพ่อแม่ขี้เกียจตั้งชื่อตอนนั้น

ลู่หย่วนมิน อายุ 18 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย อายุน้อยกว่าเขา 5 ปี ต่างจากเขาตรงที่น้องสาวเป็นเด็กเรียนขยันหมั่นเพียร ถึงจะไม่ถึงขั้นอัจฉริยะ แต่ผลการเรียนก็ดีกว่าเขามาก มีโอกาสสอบติดมหาวิทยาลัยชั้นนำ แถมถ้าทำข้อสอบได้ดี ก็อาจสอบติดมหาวิทยาลัยปักกิ่งหรือชิงหวาก็ได้ ตอนนี้เองที่ลู่หย่วนหมิงได้ยินพ่อแม่พูดคุยกัน ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจมาก

ยิ่งไปกว่านั้น...ตรุษจีน ช่วงเวลาแห่งการรวมญาติ แต่เขากลับกลายเป็นเจ้าชายนิทรา...

หลังจากพ่อแม่กลับไปแล้ว ลู่หย่วนหมิง ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์จากความคิดถึง

จากนั้นเขาก็เริ่มคิดถึงความรู้สึกคล้ายถูกเข็มทิ่มที่หลังมือเมื่อครู่

นี่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากำลังฟื้นตัว

แต่มันก็เป็นเพียงสัญญาณเท่านั้น

นอกจากนี้ ลู่หย่วนหมิงยังรู้สึกอีกว่าหลังจากที่เขากลับมาในครั้งนี้ เขารู้สึกว่าจิตสำนึกของเขามีความสมบูรณ์แบบมากขึ้น

จริง ๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่เข้าใจยากมาก สิ่งที่เขาประสบหลังจากที่เขาข้ามไป ขาข้างหนึ่งหัก เนื้อหนังบริเวณช่วงล่างแหลกเหลว มีบาดแผลเต็มตัว เรียกว่าบาดเจ็บสาหัสก็ไม่ผิด ในสถานการณ์เช่นนี้เมื่อเขากลับมา เขาก็หมดสติไปทันที แต่หลังจากผ่านไปสิบกว่าวัน เขากลับรู้สึกว่าจิตสำนึกของเขามีความสมบูรณ์และแข็งแกร่งขึ้น

แล้ว ลู่หย่วนหมิงก็นึกถึงตอนที่ฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนั้น มีแสงเล็ก ๆ พุ่งออกมาจากศพของสัตว์ประหลาด แต่มีแสงเล็ก ๆ บางส่วนตกลงไปในปากของเขา ตอนนั้นสถานการณ์คับขันเกินกว่าจะคิดอะไรได้ หลังจากกลับมา เขาก็นึกย้อนเหตุการณ์ในตอนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แน่นอนว่าเขาไม่พลาดที่จะนึกถึงแสงเล็ก ๆ นั่น

(หรือว่า...วิญญาณของผมแข็งแกร่งขึ้น? )

ลู่หย่วนหมิงเป็นหนุ่มน้อย นอกจากเล่นเกมแล้ว ความบันเทิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือการอ่านนิยายออนไลน์ เมื่อลองจินตนาการดู เขาก็พอจะเดาสถานการณ์ปัจจุบันได้บ้าง

(หรือว่าในโลกหลังความตาย การฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นจะได้รับวิญญาณ แก่นแท้ หรืออะไรอย่างอื่น?  แล้วหลังจากที่ผมดูดซับสิ่งเหล่านี้เข้าไป แก่นแท้ของวิญญาณก็แข็งแกร่งขึ้นด้วย?  ในขณะเดียวกัน จิตใจ พลัง และวิญญาณล้วนเชื่อมโยงกัน วิญญาณของผมแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นมันจึงส่งผลต่อร่างกายด้วย เช่น การเชื่อมต่อกับร่างกาย การรับรู้และทำให้ขยับร่างกายได้มากขึ้น?  ถ้างั้น...)

(ตราบใดที่วิญญาณของผมแข็งแกร่งพอ ผมก็สามารถตื่นจากการเป็นเจ้าชายนิทราได้!? )

ความคิดนี้ทำให้ลู่หย่วนหมิงตื่นเต้นอย่างมาก

ตลอดเวลาครึ่งปีที่เขาอยู่ในสภาพผัก เขาได้ยินบทสนทนาของแพทย์และพ่อแม่หลายครั้ง ทำให้พอรู้ว่าเขาอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาได้ตลอดชีวิต แน่นอนว่า หากโชคดี เขาก็อาจจะฟื้นขึ้นมาได้ภายในไม่กี่เดือนหรือหนึ่งปี แต่ถ้าโชคร้าย เขาก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

เขาไม่อยากเป็นแบบนี้!

เขาไม่อยากจมอยู่ในความมืดมิดแบบนี้ เขาจะไม่ได้เห็นโลกนี้อีกต่อไป ไม่สามารถตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้ ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมชั้นเรียน ทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไป...

เขาไม่ต้องการแบบนั้น!!

และตอนนี้ เขามองเห็นความเป็นไปได้ที่จะฟื้นขึ้นมา แม้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะน้อยนิด แม้ว่าจะต้องเผชิญกับอันตรายมากมาย เขาก็อยากจะลองดูมันสักครั้ง!

(ทุกครั้งที่ผมข้ามไปยังอีกโลกหนึ่ง ผมต้องใช้เวลาเจ็ดสิบสองชั่วโมงจึงจะกลับมาได้ จากประสบการณ์การข้ามผ่านครั้งก่อน ผมจะข้ามกลับไปยังจุดที่ผมกลับมา หากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมก็น่าจะกลับไปที่หลุมเดิม หลังจากผ่านไปสิบกว่าวัน พวกสัตว์ประหลาดเหล่านั้นก็น่าจะจากไปหมดแล้ว)

(ดังนั้น ผมควรจะซ่อนตัวและหลบภัยในอาคารร้างแห่งนี้ให้มากที่สุด รวมถึงค้นหาข้อมูลของโลกหลังความตายนี้ รอจนกระทั่งใกล้จะครบเจ็ดสิบสองชั่วโมง จากนั้นผมจึงจะสำรวจพื้นที่ที่ใหญ่ขึ้น หากพบสัตว์ประหลาดหรืออันตรายถึงชีวิต ผมก็อาจจะข้ามกลับมาเพื่อหลบภัยได้)

ลู่หย่วนหมิงครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้มากมายในใจ เช่น ถ้าเขาข้ามไปแล้วเจอสัตว์ประหลาดล่ะ?

หรือถ้าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นฆ่าเขาในทันทีล่ะ?

หรือถ้าเขาเจอสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น เช่น ผีแบบจูออนหรือซาดาโกะล่ะ?

และถ้าข้ามไปอีกครั้ง เขาก็ยังคงพิการอยู่หรือเปล่า?  ขาแทบจะใช้การไม่ได้แล้ว แขนข้างหนึ่งก็น่าจะพิการไปครึ่งหนึ่งเหมือนกัน

ทั้งหมดนี้มีความเป็นไปได้!

แต่...แต่...

พ่อแม่ น้องสาว เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมชั้นเรียน...

โลกที่ไม่สมบูรณ์แบบใบนี้ แต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา...

เทศกาลตรุษจีน การรวมญาติ...

นั่นคือบ้านของเขา...

ในวันที่ลู่หย่วนหมิงได้ยินพ่อแม่ของเขาบอกว่าจะพาเขากลับบ้าน หวังว่าเขาจะอยู่ฉลองตรุษจีนกับครอบครัว เขาจึงพุ่งเข้าหาแสงสว่างเดียวในความมืดมิด

เมื่อลู่หย่วนหมิงรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นซีเมนต์โดยไม่มีบาดแผลใด ๆ และที่ใต้เท้าของเขา มีซากศพสัตว์ประหลาดที่เน่าเปื่อยกำลังปิดทางเข้าหลุมอยู่