บทที่ 35 ดาดฟ้าและมาโกโตะในสวรรค์

พูดตามตรง คัตสึระ โคโตโนฮะ เป็นเด็กสาวที่สวยมาก

แม้จะยังเรียนมัธยมต้น แต่ร่างกายพัฒนาเร็วกว่าคนวัยเดียวกันมาก

รูปร่างเซ็กซี่และใบหน้าสวยราวเทวดา รวมกับนิสัยขี้อายที่ตรงข้ามกับรูปลักษณ์ภายนอก ทำให้เธอตกเป็นเป้าการรังแกของหลายคนอย่างเป็นธรรมชาติ รถไฟฟ้าช่วงเลิกงาน มีคนแน่นที่สุดในวัน

ทั้งนักเรียนและคนทำงาน ทุกคนรีบกลับบ้านไปกินข้าวพักผ่อน

แม้จะยังไม่ถึงขั้นแออัดมาก แต่การเดินผ่านฝูงชนก็ต้องใช้แรงพอสมควร

ในรถไฟแน่น โคโตโนฮะสังเกตเห็นสายตาไม่ดีหลายคู่จ้องมองเธอ แต่ด้วยนิสัยอ่อนโยนและขี้กลัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ได้แต่กอดกระเป๋าหนังแน่น พยายามขดตัวในมุมที่นั่ง

โดยไม่รู้ตัวว่า ท่าทางขี้กลัวแบบนี้ ยิ่งทำให้คนที่มีรสนิยมแปลก ๆ ยิ้มอย่างลามก

โดยเฉพาะในสายตาของพวกลวนลามบนรถไฟ นักเรียนหญิงแบบนี้เป็นเหยื่อที่มีค่าที่สุด

แม้จะโดนลวนลาม ก็ไม่แจ้งตำรวจหรือบอกครู

มีคนเริ่มเคลื่อนไหวไปทางโคโตโนฮะอย่างจงใจ

ตอนนั้น ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามโคโตโนฮะ กำลังแอบมองเธออยู่ เขาสวมชุดนักเรียนต่างโรงเรียน ผมเรียบ ดูหล่อพอสมควร หน้าตาโดดเด่นในหมู่คนทั่วไป

ชายหนุ่มคนนี้แสดงสีหน้าอ่อนโยน ใครเห็นครั้งแรกก็คิดว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายสุภาพเรียบร้อย

และในความเป็นจริง ชีวิตของอิโตะ มาโกโตะ ก็เป็นเช่นนั้น

ในโรงเรียน เรียนไม่เก่งมากแต่ก็อยู่ระดับกลาง-บน ความสามารถด้านกีฬาก็ไม่เลว รวมกับนิสัยอ่อนโยนและหน้าตาดี ทำให้เขาเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงในห้อง แต่อิโตะ มาโกโตะ ก็จับตามองโคโตโนฮะ สาวน้อยที่ขึ้นรถไฟขบวนเดียวกันบ่อย ๆ และแอบถ่ายรูปเธอด้วยมือถือเก็บไว้

สังเกตมานาน อิโตะ มาโกโตะ ก็รู้ว่าคัตสึระ โคโตโนฮะ เป็นเด็กสาวอ่อนโยนขี้อาย ถ้าพยายามอีกนิด อาจจะเปลี่ยนจากคนแปลกหน้าเป็นแฟนกันได้

คิดแล้ว อิโตะ มาโกโตะ ก็รู้สึกตื่นเต้น

โคโตโนฮะสวยกว่าเด็กผู้หญิงในห้องเขาสิบกว่าเท่า

แต่ก็ต้องรอโอกาสที่เหมาะสม

ไม่งั้นถ้าบุกเข้าไปเลย อาจจะทำให้โคโตโนฮะที่ขี้อายมากตกใจได้

อิโตะ มาโกโตะ มองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

รถไฟผ่านไปหลายสถานี ในทางเดินไม่แน่นเหมือนก่อน อย่างน้อยก็เดินผ่านได้อย่างระมัดระวัง

ตอนที่อิโตะ มาโกโตะ กำลังจะแอบถ่ายรูปโคโตโนฮะวันนี้ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็บังกล้อง

อิโตะ มาโกโตะ รู้สึกไม่พอใจมาก มองไปอย่างโกรธ แต่พอเห็นชายคนนั้นจ้องเขาด้วยสายตาขู่ "แกจะทำอะไร" อิโตะ มาโกโตะ ก็รีบก้มหน้าลงทันที

เขากลัวเรื่องวุ่นวาย ขาสั่นทั้งสองข้าง ความจริงขี้ขลาดกว่าผู้หญิงอีก แค่โดนขู่นิดหน่อยก็หมดแรงทันที

ภาพฝันในหัวเรื่องฮีโร่ช่วยสาว บังเอิญเจอกันตอนเดินห้าง เขาลืมไปหมดเลย รถไฟใกล้จะถึงสถานี โคโตโนฮะก็เตรียมลงรถ

แต่พอเห็นชายคนนั้นยืนตรงหน้า เธอก็ตกใจหดตัวกลับไป

ใกล้ถึงบ้านแล้ว โคโตโนฮะจำใจฝืนความกลัว ค่อย ๆ ขยับตัวเตรียมเดินไปที่ประตูรถ

ใกล้ถึงสถานีแล้ว รถไฟเริ่มชะลอ แรงเฉื่อยทำให้สาวน้อยที่เพิ่งลุกขึ้นเสียหลัก ชนเข้ากับร่างของชายคนนั้นเบา ๆ

โคโตโนฮะรีบตั้งสติ โค้งคำนับขอโทษทันที

"ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!"

"ถ้าขอโทษแล้วจบ จะมีตำรวจไว้ทำไม? เธอชนฉันเจ็บ ต้องชดใช้ค่ารักษาพยาบาลและค่าเสียหายทางจิตใจ......"

พูดจบ ชายคนนั้นก็ลากแขนโคโตโนฮะออกนอกรถไฟ

เขาเปลี่ยนใจแล้ว

บนรถไฟคนเยอะเกินไปลงมือไม่สะดวก ลงรถแล้วค่อยจัดการดีกว่า

คนรอบข้างก็แค่มอง แม้บางคนจะทนไม่ได้ แต่ยุคนี้ทุกคนเลือกที่จะรักษาตัวรอด โคโตโนฮะเป็นคนนอก ไม่เกี่ยวกับพวกเขา

อิโตะ มะโกโตะ ขาสั่นมาก อยากเป็นฮีโร่ช่วยสาวแต่ไม่กล้า

"ขอโทษค่ะ... ขอโทษค่ะ! ได้โปรด... ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉัน... ฉันจะหาเงินมาชดใช้ให้คุณ......"

เธอที่กลัวผู้ชายยังคงขอโทษไม่หยุด แต่ไม่รู้ถึงความคิดสกปรกของชายคนนั้น ยิ่งไปกว่านั้น การสัมผัสของผู้ชายทำให้ร่างกายเธอสั่น สติก็เริ่มสับสน

รถไฟค่อย ๆ ห่างออกไป

มีแค่เสียงขอโทษของโคโตโนฮะ และเสียงขอความช่วยเหลือที่ติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถเปล่งออกมาได้

ตอนนั้น มีเสียงสงบเสงี่ยมดังมาจากด้านหลังทั้งสอง

"พวกลวนลามบนรถไฟก็มีไม่น้อย แต่กล้าขนาดนี้ นายนับเป็นคนหนึ่งเลยนะ"

"รุ่น... รุ่นพี่?"

ได้ยินเสียงคุ้น ๆ นี้ โคโตโนฮะเงยหน้าขึ้น เห็นรุ่นพี่ที่เจอที่โรงอาหารตอนเที่ยงจริง ๆ ความรู้สึกตื่นตระหนกตกใจเมื่อเห็นเขากลับสงบลงโดยไม่รู้ตัว

"แกเป็นใครวะ?!"

โดนขัดจังหวะตอนกำลังฮึกเหิม เขาหันมาด้วยความโกรธ เห็นใบหน้าหล่อเหลาสงบนิ่งของโร่ยุน ยิ่งโมโหหนัก ไม่ทันคิด ตบไปทันที

"ฮี..."

พูดไม่ทันจบ โร่ยุนก็จับข้อมือชายลวนลามไว้ นิ้วกดลงบนข้อต่อ ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาร้องลั่นทันที จากนั้นสายตาก็พร่ามัว ยังไม่ทันรู้ตัว โร่ยุนก็ถอดเสื้อเขาออกกดตัวลงกับพื้น ใช้เสื้อมัดมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง

"เธอก็อยู่แถวนี้เหรอ?"

โร่ยุนที่จัดการเสร็จแล้วถามโคโตโนฮะ