บทที่ 34 หมาป่าบนรถไฟฟ้า

หม่าโพวโต้วฝูทำเสร็จอย่างรวดเร็ว

เพราะเป็นอาหารที่คนทนได้ยาก พ่อครัวแค่อุ่นอาหารที่เตรียมไว้แล้วก็พอ

"มาแล้วจ้ะ หม่าโพวโต้วฝูราดข้าวที่สั่ง"

ป้าในชุดทำงานวางจานบนเคาน์เตอร์

ข้าวขาวร้อน ๆ ส่งไอออกมา

เต้าหู้น้ำมันแดงราดด้านบน เป็นลวดลายสวยงาม

เนื้อสับละเอียดโรยบาง ๆ อย่างสม่ำเสมอ

ผักชีวางตรงกลางบนเส้นแบ่งระหว่างสีแดงและสีขาว

"......"

นักเรียนรอบ ๆ เห็นน้ำมันแดงเผ็ดก็เปลี่ยนสีหน้า

คนที่โตในเขต 11 ชอบรสชาติจืดหรือหวาน ไม่ค่อยมีใครกินเผ็ด

โร่ยุนมอง กำลังจะบอกให้เปลี่ยนจานใหม่ แต่ก็กลืนคำพูดกลับลงท้อง

"เข้าใจแล้ว เป็นอาหารที่เน้นรสเผ็ดสินะคะ?"

ปฏิกิริยาของชิโนะมิยะ คาคุยะ ต่างจากคนอื่น

เธอได้รับประทานอาหารที่เชฟระดับสูงปรุงให้ตั้งแต่เด็ก

กุ้งมังกร ปลาขั้วโลก และเนื้อชั้นดีเป็นอาหารประจำวัน

อาหารที่ทำจากวัตถุดิบธรรมดา เธอไม่เคยกินมาก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่เคยกินอาหารเผ็ดด้วยซ้ำ

ทุกคนถือจานมานั่งที่โต๊ะว่าง

อาเคโนะ นากิสะ และคัตสึระ โคโตบะ สั่งราเมนชามเล็ก พอดีสำหรับเด็กสาววัยนี้

โร่ยุนเป็นข้าวหน้าหม่าโพวโต้วฝู ทั่ว ๆ ไป

"ขอเชิญรับประทาน!"

นากิสะและโคโตบะพนมมือ พูดจบก็แยกตะเกียบเริ่มกินราเมน

น้ำซุปรสเข้มข้นเข้าปาก สาวน้อยสองคนแสดงสีหน้าพึงพอใจ

อาหารดี ๆ นำรอยยิ้มมาได้

โร่ยุนก็ทำอาหารเองบ้างเหมือนกัน

แต่ก็ตอนที่นันกง นาซึกิ ยุ่งมาก ๆ เท่านั้น

เขาเดินมาพร้อมนมสามขวดและชาอู่หลงหนึ่งแก้ว

"ขอบคุณรุ่นพี่ค่ะ ที่ต้องเสียเงินแบบนี้ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ"

ได้รับเครื่องดื่ม คัตสึระ โคโตโนฮะ รีบขอบคุณเบา ๆ สีหน้าดูผ่อนคลายกว่าเดิมมาก

"เด็กสาวแบบเธอ ถ้าร่าเริกและมั่นใจมากขึ้น อารมณ์ก็จะผ่อนคลายขึ้น อย่าสนใจความคิดคนอื่นมากเกินไป แบบนี้จะมีความสุขมากขึ้น"

ลมพัดมาจากประตู พัดผมหน้าของโร่ยุน ในโรงอาหารที่อึกทึก คัตสึระ โคโตโนฮะ เหมือนได้ยินแค่เสียงของเขาคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลาสดใสสะท้อนในดวงตาของสาวน้อย ทำให้คนมองหน้าแดงใจเต้น

แก้มของคัตสึระ โคโตโนฮะ ขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นเร็วเหมือนเพิ่งวิ่งมาราธอนเสร็จ สายตาที่มีประกายสีเงินตอนนี้เห็นแค่ใบหน้าหล่อเหลาของโร่ยุน

"ชิโนะมิยะ ถ้ารู้สึกเผ็ดเกินไป เปลี่ยนเป็นจานรสจืดไหมครับ? อาหารจานนี้ไม่ใช่คนทั่วไปจะ......"

พูดยังไม่ทันจบ ก็เห็นชิโนะมิยะ คาคุยะ เอามือปิดปากหัวเราะเบา ๆ

"ตระกูลชิโนะมิยะไม่ใช่คนทั่วไปนะคะ พวกคุณไม่เคยเห็นในทีวีเหรอ?"

รู้สึกว่าคาคุยะตอนนี้ต่างจากเมื่อกี้

มีออร่ามาก

"งั้นตามใจเธอละกัน"

พูดมาถึงขนาดนี้ โร่ยุนวางนมเย็นไว้ข้าง ๆ บางทีคาคุยะอาจจะชอบกินเผ็ดก็ได้ เขาคิดมากไปเอง

"ขอเชิญรับประทาน"

สาวน้อยข้าง ๆ พูดจบก็เริ่มใช้ตะเกียบ

"ราเมนอร่อยจังเลยนะ"

"คราวหน้าเรามาด้วยกันอีกนะ"

อาเคโนะ นากิสะ และคัตสึระ โคโตโนฮะ คุยกันอย่างมีความสุข

ในโรงเรียนไม่มีกฎเคร่งครัดเรื่องห้ามพูดตอนกินข้าวเหมือนที่บ้าน

ตอนที่โร่ยุนกำลังกินอาหาร จู่ ๆ มือน้อยก็วางบนขาเขา

เขาก้มมอง

มือซ้ายของชิโนะมิยะ คาคุยะ วางบนขาเขา เกร็ง

นี่มันยังไง?!

ลวนลามผู้ชายดี ๆ ต่อหน้าธารกำนัล?

ถึงจะเป็นคุณหนูก็ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!

จากนั้น เห็นมือน้อยนั้นบิดเนื้อบนขา ทำให้สีหน้าของโร่ยุนไม่สงบอีกต่อไป โชคดีที่แรงไม่มาก ไม่งั้นจะเจ็บมาก

"เพื่อนชิโนะมิยะ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

โร่ยุนหันข้าง เตรียมดูว่าคุณหนูคนนี้จะทำอะไร

แต่พอเห็นใบหน้าด้านข้างของชิโนะมิยะ คาคุยะ บรรยากาศก็แปลกไปทันที รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

ชิโนะมิยะ คาคุยะ ยังก้มหน้ากินหม่าโพวโต้วฝู ดูไม่มีอะไรแปลก

แต่บนลำคอขาวเนียนนั้น มีสีแดงระเรื่อ มีเหงื่อเป็นประกายสะท้อนแสง ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าด้านข้างที่น่ารักก็เริ่มแดง มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา

แต่คาคุยะกินเร็วมาก เร็วมาก ๆ

แม้แต่คนชอบกินเผ็ดก็ไม่สามารถกินแบบเธอได้

"ฉันอิ่มแล้วค่ะ"

ชิโนะมิยะ คาคุยะ วางตะเกียบ ในจานเหลือแค่น้ำซุปนิดหน่อยกับเม็ดข้าว จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างเป็นธรรมชาติ

จากนั้น คาคุยะก็ออกไป

ทิ้งคำพูด "ขอบคุณสำหรับอาหาร" ไว้

หลังกินเสร็จ โร่ยุนกับนากิสะและคนอื่น ๆ ก็แยก

กันที่ทางเข้าอาคารเรียน

ในคาบบ่าย ที่นั่งหลังโร่ยุนว่างเปล่า

ชิโนะมิยะ คาคุยะ ไม่ได้มาเรียน ได้ยินว่ามีธุระด่วนที่บ้าน

......

หลังเลิกเรียน

นาซึกิบอกว่าวันนี้ต้องทำงานล่วงเวลาอีก เลยไม่สามารถขับรถไปส่งได้ โร่ยุนทักทายอาโอบะ อาซากิ แล้วก็ขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนคนทั่วไป

แต่เขาไม่รู้ว่า คัตสึระ โคโตโนฮะ นั่งอยู่มุมรถไฟ กอดกระเป๋าคนเดียว เพราะคนแน่นบนรถไฟ ทำให้เธอที่กลัวผู้ชายไม่กล้าขยับตัว

......