บทที่ 285 สังหารได้! จบเกม!
[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]
บทที่ 285 สังหารได้! จบเกม!
มันกับจงขุยนั้นแตกต่างจากเส้นชีพจรจักรวาลทั่วไป เพราะมันมีคุณสมบัติของสมอแห่งความวิปลาสที่ไม่อาจสังเกตการณ์หรือสัมผัสได้
ดังนั้นแถบพลังชีวิตของดอกมาราจึงน้อยกว่าสมอแห่งความวิปลาสอื่น ๆ มาก!
มีเพียงเมื่อเข้าสู่ระยะเติบโตเต็มที่ แถบพลังชีวิตของมันถึงจะหนาและยาวขึ้น ก่อนหน้านั้นแถบพลังชีวิตของมันค่อนข้างอ่อนแอ
แต่เดิมทีมันไม่ควรต้องกังวลเกี่ยวกับแถบพลังชีวิตของตัวเอง
เพราะว่าตัวมันมีกฎที่ว่าไม่อาจสังเกตการณ์หรือสัมผัสได้ เป็นตัวกำหนดไว้แล้ว
แม้ว่ามันจะมีพลังชีวิตเพียงหยดเดียว มันก็คงเป็นอมตะ
แต่ตอนนี้...
มันกำลังกลัว!
สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดทำให้แก่นแท้ของดอกมาราปลดปล่อยมลทินออกมาอย่างบ้าคลั่ง
พยายามที่จะสร้างดอกมาราให้มากขึ้นเพื่อต่อต้านเย่เหริน!
เย่เหริน "? "
ไม่ใช่แล้วสหาย แกจะดิ้นรนไปทำไม? ต่อให้มีมากมายแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
แค่ชักดาบออกมาก็จัดการได้เป็นฝูงแล้ว!
"วรู้มม——!"
ในพริบตา ดาบโลหิตก็ปรากฏขึ้นในมือของเย่เหริน!
"ฉับ——!"
ในขณะเดียวกัน เย่เหรินก็ฟาดดาบขึ้นฟ้า!
ตอนนี้พี่เย่ของเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว จ้าวแห่งห้วงลึกธรรมดา ๆ สู้เขาไม่ได้หรอก!
ดาบนี้ทำให้แก่นแท้ของดอกมาราสั่นสะท้าน มันรู้สึกได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเอง!
"วรู้มม——!"
แสงดาบที่พุ่งออกจากดาบโลหิตทะลุผ่านแก่นแท้ของดอกมารา!
คุณสมบัติของกฎที่ว่าไม่อาจสัมผัสได้เกิดผล!
หลังจากรู้ว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว ดอกมาราก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะเดียวกันความรู้สึกอัปยศอดสูก็พลุ่งพล่านขึ้นมา
ล้อเล่นอะไรเนี่ย?
มันดันทำตัวขี้ขลาดเหมือนหนอนในท่อระบายน้ำเสียได้!
กล้าดูถูกกันเช่นนี้ มันจะทนได้เหรอ?
ดังนั้นดอกมาราจึงเริ่มตอบโต้
บนท้องฟ้า ดอกมาราที่ไม่อาจสังเกตเห็นได้บานสะพรั่ง นี่คือสัตว์ประหลาดที่เหนือธรรมชาติ!
รูปลักษณ์ของมันไม่สามารถอธิบายได้ด้วยภาษาของมนุษย์
ร่างหลักของมันคือดอกไม้ขนาดมหึมาที่บิดเบี้ยว กลีบดอกมีสีม่วงเข้มไล่ระดับไปจนเกือบดำสนิท
บนกลีบดอกแต่ละกลีบเต็มไปด้วยหนามแหลมคม ราวกับหนามแห่งความชั่วร้าย พลิ้วไหวเบา ๆ ในความมืด เปล่งประกายแสงที่เป็นลางร้าย
กลีบดอกไม้คมกริบราวใบเลื่อย บาดผ่านอากาศจนเกิดเสียงเสียดสีแผ่วเบา เมื่อกลีบดอกค่อย ๆ แบ่งบานออก เผยให้เห็นใจกลางดอกที่คล้ายกับห้วงแห่งความว่างเปล่า
ทันใดนั้นเอง รอยแยกก็ปรากฏขึ้นกลางความว่างเปล่านั้น หนวดหนาจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งทะลักออกมา หนวดเหล่านั้นชุ่มไปด้วยเมือก ผิวของมันเต็มไปด้วยตุ่มเนื้อและปุ่มหนาม ปลายหนวดแหลมคมราวกับมีไว้เพื่อฉีกกระชากทุกสิ่ง หนวดบิดเร่าอยู่ในอากาศ คล้ายกำลังมองหาบางสิ่งเพื่อยึดจับ
ท่ามกลางหนวดอันน่าสะพรึง มีเถาวัลย์บาง ๆ พันเกี่ยวอยู่ เถาวัลย์เหล่านั้นอ่อนนุ่มแต่เหนียวแน่น บนเถาวัลย์มีดวงตาจำนวนมากเติบโตขึ้น ดวงตาเหล่านั้นกลอกไปมาอย่างน่าขนลุก
เมื่อดอกไม้บานเต็มที่ กลิ่นเน่าเหม็นก็ฟุ้งกระจายออกมา
ทุกครั้งที่หนวดและเถาวัลย์เคลื่อนไหว ก็จะทิ้งร่องรอยสีดำไว้ในอากาศ คล้ายกับหมึกที่หยดลงในน้ำ
เย่เหรินเผชิญหน้ากับหนวดจำนวนมหาศาลโดยไม่หลบหนี เขายืนนิ่งอยู่กับที่
"วิชาชั้นต่ำ กล้ามาโอ้อวดเบื้องหน้าฉันเหรอ? " เย่เหริน เย้ยหยัน ดวงตาของเขาฉายแววดูถูกเหยียดหยาม
"กางอาณาเขต... เอ้ย! ปลดอาวุธ!"
สิ้นเสียงคำรามต่ำของเย่เหริน ดวงตาสีแดงก่ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขา!
【ปลดอาวุธ】
ดวงตาสีแดงก่ำหมุนวนอยู่เหนือศีรษะของเย่เหรินอย่างเชื่องช้า สายตาเย็นชาของมันราวกับทะลุผ่านห้วงมิติ จับจ้องไปที่ดอกมาราที่อยู่กลางอากาศ
ในชั่วพริบตา รากหนวดที่กำลังบิดเร่า พยายามจะกลืนกินเย่เหริน ก็แข็งทื่อกลางอากาศ!
เกิดอะไรขึ้น? !
ดอกมาราตื่นตระหนกเมื่อพบว่าหนวดของมันไม่เชื่อฟังคำสั่ง!
ทันทีที่หนวดของมันสัมผัสกับเย่เหริน หนวดทั้งหมดก็หลุดพ้นจากการควบคุมของมัน!
ก่อนที่ดอกมาราจะตั้งสติได้...
เรื่องราวที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าก็เกิดขึ้น!
หมอกสีแดงก่ำปรากฏขึ้นภายในดอกไม้โดยไม่ทราบสาเหตุ!
นั่นคืออะไร!?
มันคืออะไรกันแน่? !
ดอกมาราตกใจสุดขีด มันพยายามอย่างหนักที่จะขับไล่หมอกสีแดงก่ำออกไป แต่มันก็ไร้ผล!
หมอกสีแดงก่ำนั้นราวกับปลิงดูดเลือด
มันพันแน่นรอบหนวดของดอกไม้ และแผ่ขยายเข้าไปในส่วนลึกของดอกไม้อย่างรวดเร็ว!
อย่าเข้ามานะ!
ดอกมาราไม่มีอวัยวะในการเปล่งเสียง มิฉะนั้นมันคงกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
หมอกโลหิตสีแดงก่ำทำให้มันรู้สึกถึงอันตรายอย่างรุนแรง
และลางสังหรณ์นั้นก็ถูกต้อง
"ซู่ ๆ ๆ ..."
หนวดที่ถูกหมอกสีแดงปกคลุม ขาดสะบั้นและสลายไปในพริบตา
เนื่องจากรากของหนวดเชื่อมต่อกับอวัยวะสำคัญภายในดอกไม้ หมอกสีแดงจึงแผ่ไปถึงแกนกลางของดอกไม้
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา!
ดอกมาราแทบจะไม่ทันได้ตอบสนอง แก่นกลางของดอกตูมก็ถูกกลืนกินด้วยหมอกสีแดงเข้มเสียแล้ว!
"ซี่——!"
ในพริบตา แก่นกลางที่ถูกหมอกสีแดงเข้มปกคลุมก็สลายหายไปในทันที!
ราวกับถูกมือลึกลับลบหายไปอย่างไร้ร่องรอย!
นี่คือพลังแห่งการปลดอาวุธระดับจินตภาพ
ป้องกันการโจมตีในปัจจุบัน และปลดอาวุธเป้าหมายในทันที เพิกเฉยต่อการป้องกันใด ๆ สร้างความเสียหายที่แท้จริงให้กับเป้าหมายโดยตรง!
ดอกตูมซึ่งเป็นจุดที่เปราะบางและเป็นแก่นกลางที่สุดของดอกไม้แห่งมาราถูกทำลายลงไป
ดังที่ได้กล่าวไปแล้วข้างต้น
ก่อนที่ดอกมาราจะเติบโตเต็มที่ พลังชีวิตของมันเทียบกับสมอแห่งวิปลาสตนอื่น ๆ นั้นน้อยกว่ามาก
ดังนั้นมันจึงได้แสดงให้เย่เหรินเห็นถึงสิ่งที่เรียกว่า "มายากลแห่งการหายตัวของพลังชีวิต"
แถบพลังชีวิตเหนือหัวของมันลดลงเหลือประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ในทันที
มาแล้ว!
【สามารถใช้งานทักษะติดตัว : ประหาร】
ตัวอักษรสีแดงเข้มขนาดใหญ่ที่มองเห็นได้เฉพาะเย่เหรินเท่านั้นปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
พูดตามตรง
มันค่อนข้างง่าย
การปลดอาวุธหนึ่งครั้งบวกกับการประหารหนึ่งครั้ง เป็นการคอมโบที่ลื่นไหล
เย่เหรินเลียริมฝีปาก เขาแสร้งทำเป็นพูดว่า
"จบเกม..."
เกมจบลงแล้ว ในขณะที่ข้อความแจ้งเตือนการประหารปรากฏขึ้น จุดจบของดอกมาราก็ถูกกำหนดไว้แล้ว
ดอกมาราบนท้องฟ้ากระตุกอย่างบ้าคลั่ง!
ความเจ็บปวดจากการถูกทำลายแก่นกลาง ราวกับถูกฉีกกระชากออกมาจากส่วนลึกของวิญญาณ!
ความเจ็บปวดที่แสนสาหัสทำให้มันแทบบ้าคลั่ง!
ทำไม?
ทำไมกัน?
ดอกมาราไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่กฎของสมอแห่งความวิปลาสของมันระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ตัวมันเองไม่สามารถถูกสัมผัสได้!
ทำไมมันถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้? !
เดิมทีมันคิดว่ากฎสองข้อนี้จะรับประกันความปลอดภัยของมันได้อย่างแน่นอน
แต่ความจริงกลับตบหน้ามันอย่างจัง!
ดอกมารา ดอกไม้แห่งความตาย ถูกมนุษย์ผู้ต่ำต้อยทำร้ายอย่างหนัก!
ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนที่เย่เหริน กดใช้ทักษะประหาร
ดอกมาราก็สัมผัสได้ถึงลางร้าย
ต้องตายแน่
ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป มีแต่ตายกับตาย
ไม่หนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว!
ร่างของมันสั่นไหวเป็นระลอกคลื่นในอากาศดุจแมงกะพรุน
"ฟึ่บบ——!"
ทันใดนั้น ดอกมาราก็หายวับไปจากท้องฟ้าอย่างไร้ร่องรอย
หากเป็นก่อนหน้านี้ เย่เหรินคงทำอะไรมันไม่ได้ แต่ตอนนี้ทักษะประหารได้รับการเสริมพลังแล้ว
สามวินาทีต่อมา ทักษะประหารที่อยู่ตรงหน้าเย่เหริน ก็ส่องประกายระยิบระยับ
ไม่ว่าดอกมาราจะหนีไปที่ไหน ก็ไม่อาจรอดพ้นจากการประหาร
"หลับให้สบายเถอะ"
เย่เหริน สะบัดดาบโลหิตอย่างไม่ใส่ใจ
คลื่นพลังดาบสีเลือดขนาดมหึมา ดุจจันทราสีเลือด กรีดเฉือนไปยังทิศทางที่ดอกมาราหายตัวไป!
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_