บทที่ 209 น่ารังเกียจนัก!
“เขากลับไปที่จวนจริงๆเจ้าค่ะ” ชุ่ยหลิวรายงานด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตาของนางเหลือบมองไปทางนายหญิงเฒ่าและทันได้เห็นแววตาตื่นตระหนกที่แวบผ่าน สีหน้าของนางสงบ แต่ในใจเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว “บ่าวสืบทราบมาว่า คุณชายใหญ่เวินไปที่เรือนของเถารุ่ย ศิษย์น้อยของเขาตั้งแต่เช้าตรู่ และยังไม่ออกมาจนถึงตอ...