บทที่ 2 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่  2

บทที่ 2 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่  2

สำหรับคำถามของหญิงสาวคนนี้ เสิ่นชงหรานเพียงพยักหน้าให้

ดูเหมือนห้องเดี่ยวทั้งห้าห้องนี้จะเตรียมไว้สำหรับพวกเขาที่เป็นผู้ทำภารกิจ

พวกเขาทั้งหมดเข้าพักตอนที่เวลาเลยบ่ายสี่โมงไปแล้ว

ชายผมเกรียนที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกับหญิงสาวทั้งคู่พักแยกกันคนละห้อง เจ้าของโรงแรมยังล้อเล่นว่าแฟนหนุ่มแฟนสาวทะเลาะกัน ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ราวกับพวกเขาเป็นคู่รักที่ทะเลาะกันจริงๆ

เวลาอาหารเย็นคือห้าโมงครึ่ง ระหว่างนี้พวกเขาจะได้ทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภารกิจจากชายผมเกรียน

ในห้องของชายผมเกรียน พวกเขาทั้งหมดเริ่มแนะนำตัวกัน

เริ่มจากชายผมเกรียน "ฉันชื่อเจิ้งลิ่ว นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันเข้าทำภารกิจ"

หญิงสาวที่เครื่องสำอางเริ่มเลือนลางตอบขณะเช็ดหน้า "ฉันชื่อเย่เหยียน"

ชายหญิงอีกคู่แนะนำตัวว่า ติงเหริน และ จี้ฉาน เสิ่นชงหรานก็แนะนำตัวเองเช่นกัน

เพราะเธอดูอายุน้อยสุดและยังเป็นนักศึกษา คนอื่นๆ จึงไม่ได้ถามอะไรมากนัก เพียงสอบถามสั้นๆ ว่าเธอมาได้อย่างไร

เย่เหยียนค่อนข้างกังวล ถามเจิ้งลิ่ว "นี่คุณเคยทำภารกิจมาแล้วครั้งหนึ่ง รู้มากกว่าพวกเราแน่ๆ"

เจิ้งลิ่วตอบ "ระบบจะบอกพวกเธอชัดเจน ข้อแรกคือต้องอยู่รอดจนถึงเช้ามืดวันที่ 29 แล้วพวกเธอจะกลับไปยังโลกจริงเอง ฉันผ่านมาได้แบบนี้ และอีกข้อคือการค้นหาเบาะแส แต่คราวที่แล้วฉันไม่เคยค้นหาอะไร เลยไม่มีแนวทาง"

เมื่อรู้ว่ายังสามารถไม่ทำอะไรเลยและผ่านภารกิจได้ ทั้งสามคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เสิ่นชงหรานไม่คิดแบบนั้น เพราะจากสีหน้าของเจิ้งลิ่ว เธอก็พอจะรู้ว่าการรอดชีวิตครั้งที่แล้วไม่ใช่เรื่องง่าย

จี้ฉานที่เคยดูดีใจก็เริ่มตระหนักถึงความจริง "แล้วผีที่คุณพูดถึง มันคือผีจริงๆ ใช่ไหม?"

เจิ้งลิ่วพยักหน้า "ฉันไม่ได้โกหกพวกเธอ ภารกิจนี้ไม่ใช่การพักร้อน พวกเธอต้องหาทางเอาชีวิตรอดจากมือผี ถ้าตายก็คือตายจริงๆ"

ติงเหรินเกาหัว "เราจะหนีผียังไง แค่พยายามไม่ให้มันหาตัวเจอก็พอใช่ไหม?"

เจิ้งลิ่วไม่ได้ตอบและเริ่มเหม่อไป

เย่เหยียนเขย่าแขนของเขา "นี่ อย่าเหม่อสิ คุณรอดชีวิตมาได้ยังไง บอกพวกเราหน่อย"

เจิ้งลิ่วมองเธอและตอบสั้นๆ "หนี"

หลังจากนั้นเมื่อถามเพิ่มเติม เจิ้งลิ่วก็ยืนยันว่าไม่สามารถให้ความช่วยเหลือใดๆ ได้ พวกเขาจึงต้องพยายามรักษาชีวิตของตัวเอง

เย่เหยียนตอนนี้เริ่มสงบลง แม้ว่าจะยังรู้สึกไม่ดีอยู่ แต่เธอก็คิดว่าควรไปอาบน้ำก่อน แต่พอคิดถึงสิ่งที่เจิ้งลิ่วพูดว่ามีผีในโรงแรมนี้ เธอก็ไม่กล้าไปคนเดียว

เธอเห็นว่าเสิ่นชงหรานยังเป็นนักเรียน จึงชวนจี้ฉานที่ดูน่าเชื่อถือกว่า "พี่ฉาน ไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ ฉันไม่กล้าไปคนเดียว"

จี้ฉานหันไปมองเสิ่นชงหราน คิดว่าเด็กสาวยังไม่ได้อาบน้ำ "เสี่ยวหราน ไปด้วยกันไหม?"

เสิ่นชงหรานส่ายหัวเบาๆ "ไม่เป็นไรค่ะ พวกพี่ไปก่อนเถอะ"

เธอกลับไปที่ห้อง จัดกระเป๋าที่เปิดทิ้งไว้ และหยิบผ้าห่มออกจากตู้ ความจริงตอนแรกที่เข้ามาในโรงแรมเธอยังรู้สึกว่ามันอุ่น แต่ตอนนี้เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากที่เย่เหยียนและจี้ฉานอาบน้ำเสร็จ ดูเหมือนพวกเธอจะล้างความกลัวออกไปด้วย เมื่อออกมาก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เสิ่นชงหรานถือเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเดินสวนพวกเธอไป จี้ฉานหันกลับมาและพูดว่า "น้ำยังอุ่นอยู่นะ รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด"

เสิ่นชงหรานพยักหน้า "ค่ะ"

ในห้องอาบน้ำไอน้ำยังคงลอยอยู่ เมื่อเธออาบน้ำเสร็จรู้สึกดีขึ้นมาก พอดีกับเวลาใกล้ห้าโมงครึ่ง พวกเขาจึงลงไปกินข้าวที่ชั้นล่าง

เมื่อมาถึงชั้นล่าง พวกเขาพบว่ามีคนมารวมตัวกันอยู่แล้ว ที่นี่มีคนสี่คน เป็นหนุ่มสาวสองคู่ และยังมีสามีภรรยาวัยกลางคนอีกหนึ่ง เมื่อรวมกับพวกเขาแล้วก็มีกันทั้งหมดสิบเอ็ดคน ดูครึกครื้นทีเดียว

หนุ่มสาวสี่คนที่นั่งอยู่ด้วยกัน หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชาย เขาพูดขึ้นว่า "เพิ่งไม่นานก็มีคนมาพักอีกห้าคน โรงแรมนี้ทำธุรกิจดีจริงๆ"

เจ้าของโรงแรมเดินถือจานสุดท้ายเข้ามาพอดี “โรงแรมเล็กๆ ของฉันมีแค่พวกเธอพักอยู่ก็เต็มแล้ว”

คู่สามีภรรยาช่วยเจ้าของโรงแรมจัดวางถ้วยชาม พอเสิ่นชงหรานมาถึง อาหารก็ถูกเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว รวมทั้งสิ้นมีสิบสองคน มื้อเย็นมีอาหารห้าจานหนึ่งซุป ถือว่าค่อนข้างหรูทีเดียว

เสิ่นชงหรานมองเจิ้งลิ่วที่ยังคงใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวก่อนจะเริ่มกินอาหาร

อาหารรสชาติดีมาก นอกจากเสิ่นชงหรานและเจิ้งลิ่วแล้ว คนอื่นๆ กินข้าวไปสองชาม สามคนที่ทำภารกิจด้วยกันดูไม่มีอาการหวาดกลัวเหมือนตอนมาถึง แถมยังเริ่มชมเชยฝีมือการทำอาหารของเจ้าของโรงแรมด้วยซ้ำ

หลังอาหารส่วนใหญ่ยังไม่กลับห้องในทันที พวกเขายังคงนั่งคุยกันที่ชั้นหนึ่ง โดยเฉพาะกลุ่มหนุ่มสาวที่เริ่มพูดคุยกับเย่เหยียนและคนอื่นๆ

ตอนนี้เย่เหยียนไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แล้ว แต่เธอยังคงสับสนกับสถานการณ์ในโลกนี้

“พวกคุณมาที่นี่ได้ยังไง ตอนฉันมา ฉันยังคิดไม่ถึงเลยว่าในป่านี้จะมีโรงแรมเปิดอยู่ด้วย”

ชายหนุ่มผมสีเหลืองในกลุ่มนั้นหัวเราะเล็กน้อย “แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงมาที่นี่ หรือว่าหลงทาง?”

ก่อนหน้านี้เสิ่นชงหรานสังเกตเห็นว่ากลุ่มหนุ่มสาวทั้งสี่คนนี้ อีกสามคนดูเหมือนจะติดตามชายหนุ่มคนนี้

เย่เหยียนเริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อตอนที่เจิ้งลิ่วบอกว่านี่คือโลกแห่งภารกิจ เธอคิดว่าคนพวกนี้เป็นแค่ NPC ที่ให้เบาะแส แต่ก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะมีเหตุผลการพูดคุยที่ปกติ

“ฉัน… ฉันทะเลาะกับแฟน เลยลงจากรถ พอหันกลับมาก็พบว่าไม่มีรถคันอื่นอยู่แล้ว...”

ชายหนุ่มผมเหลืองพยักหน้า “อ้อ ก่อนหน้านี้เจ้าของโรงแรมบอกว่ามีคู่รักทะเลาะกันมาถึงโรงแรม ที่แท้ก็คือพวกคุณนี่เอง”

เย่เหยียนรีบพยักหน้า “แล้วพวกคุณมาที่นี่มาทำอะไร?”

หญิงสาวผมยาวตรงสีดำที่นั่งอยู่ข้างชายหนุ่มตอบ “พวกเรามาสำรวจ ที่ไม่ไกลจากโรงแรมนี้มีภูเขาลูกหนึ่ง ที่มีข่าวลือว่าลึกลับมาก มีนักเดินป่าหลายคนหายตัวไปที่นั่น พวกเราเป็นทีมสำรวจ ครั้งนี้ตั้งใจมาถ่ายทอดสด”

เธอพูดพลางยกมือถือในมือขึ้นโชว์ ส่วนหญิงสาวผมสั้นอีกคนเสริม “น่าเสียดายที่พอพวกเรามาถึง ฝนก็ตกหนัก ทำให้ไม่สามารถออกไปไหนได้ ต้องพักที่นี่ก่อน รอให้ฝนหยุดถึงจะออกเดินทาง”

ชายหนุ่มที่ดูสุภาพคนหนึ่งซึ่งยังไม่ได้พูดก็พยักหน้าเห็นด้วย

หญิงสาวผมยาวตรงดูตื่นเต้นมาก “พอการสำรวจครั้งนี้เสร็จ เราคงได้ยอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้นมากแน่ๆ โอ้ใช่ พวกเราต้องเตรียมตัวล่วงหน้าสำหรับ...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เพื่อนคนอื่นก็ส่งสายตาให้เงียบลง

จี้ฉานที่เงียบมาตลอดเริ่มพูดขึ้น “ขอให้พวกคุณโชคดีนะ เราจะกลับไปพักผ่อนแล้ว”

หนุ่มสาวทั้งสี่คนก็เห็นด้วยและบอกว่าจะกลับไปพักเช่นกัน

เสิ่นชงหรานไม่ได้พูดอะไร เมื่อพวกเขาทุกคนลุกขึ้น เธอจึงเดินตามหลังไป

ห้องของเธออยู่ที่ชั้นสอง ตรงสุดทางเดิน ขณะที่คนอื่นกลับเข้าห้องกันหมดแล้ว เธอมองไปที่ทางเดินซึ่งมืดสลัว ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงครึ่ง แต่ท้องฟ้าก็มืดลงจนหมดแล้ว

แสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องไปทั่วทางเดิน แสงสว่างที่ได้แทบไม่ต่างจากแสงเทียนเท่าไหร่นัก เสิ่นชงหรานเดินมาถึงหน้าห้องตัวเอง มองไปที่ทางเดิน

น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้เธอยังได้ยินเสียงจากชั้นล่าง ขนาดนี้แสดงให้เห็นว่าโรงแรมนี้กันเสียงไม่ดี แต่ตอนนี้ที่พวกสี่คนนั้นกลับเข้าห้องไปแล้ว เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

เธอเปิดประตูและเข้าไปข้างใน ปิดประตูอย่างเบามือ แต่กลับมีเสียงดังสะท้อนในความเงียบของทางเดิน

เสิ่นชงหรานนั่งบนเตียง มองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ซึ่งยังคงไม่มีสัญญาณ เธอรู้สึกสนใจในภูเขาที่กลุ่มหนุ่มสาวพูดถึงเมื่อครู่

บางทีที่นั่นอาจจะมีเบาะแสที่ต้องการ

การที่จะอยู่รอดจนถึงเช้ามืดวันที่ 29 นั้นดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น การหาข้อมูลเพิ่มเติมดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

..........